Ο καιάδας της γενιάς των σαραντάρηδων...

Όταν νιώθεις το στομάχι σου να γίνεται σάκος του μπόξ πως αντιδράς;

Ερώτηση στον εαυτό μου...

Απάντηση: Μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου σαν κυρία, κλείνεις τα παράθυρα, βάζεις μπροστά, κι όταν βγαίνεις στην λεωφόρο, οδηγείς με ταχύτητα, ώστε να μην σε ακούν τα διερχόμενα  αυτοκίνητα, κι αρχίζεις να ουρλιάζεις...

Και ουρλιάζεις μέχρι να νιώσεις να φεύγει όλη η ένταση από το κορμί σου...Και το στομάχι σου να επανέρχεται στην φυσιολογική του κατάσταση....

Κι αφού έχεις κατεβάσει ότι βρισιά σου έρχεται κι έχεις εξαντλήσει μέχρι και την αποκάλυψη του Ιωάννη, παρκάρεις και ξαναθυμάσαι να ξαναγίνεις η "κυρία" που 'πρέπει',  για να είσαι αρεστή...

Από το πρωί προσπαθείς να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου στην δουλειά. Κι όλο σου ζητάνε κι εσύ δίνεις ακόμη πιο πολλά, μέχρι τελικής πτώσεως...Αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημα...Το πρόβλημα είναι ο εργασιακός "καιάδας" που επικρατεί στην χώρα μας...
Είσαι 40 χρονών;
Ληγμένο προιόν για την αγορά  εργασίας.

Το είχα διαπιστώσει παλαιότερα στο πετσί μου, όταν για ένα μήνα, έψαχνα για δουλειά.
"Ενδιαφέρον  το βιογραφικό σας, πολύ ωραία η εμφάνισή σας ελπίζουμε σε μελλοντικη συνεργασία".

Κι έφευγα χαρούμενη ότι τελικά όλα θα πάνε καλά...Κι αφού περίμενα μάταια τηλέφωνο από τον επίδοξο εργοδότη, στο τέλος ερχόταν η απάντηση καταπέλτης.
"Ξέρετε η ηλικία..."
Και τότε θέλεις να του πετάξεις στα μούτρα, αυτό που σου έρχεται σαν πρώτη σκέψη.
"Κύριε θέλετε υπάλληλο ή πιπίνη να χουφτώνεται;
"Τελικά υπήρξα τυχερή  και δεν άργησα να βρώ αυτό που μου ταίριαζε...
Σήμερα όμως το ξαναέζησα αυτό το πρόβλημα όταν αναγκάστηκα να μιλήσω στον διευθυντή του χώρου που εργάζομαι, για μία φίλη μου...
Το λάθος της ότι ήταν στην δεκαετία των αντα, κι ας είχε εντυπωσιακό βιογραφικό  ...
Όταν μου το είπε σαν δικαιολογία βγήκα από τα ρούχα μου.
"Δηλαδή Γιάννη πιο είναι το όριο;"
ηλίθια ερώτηση, αλλά αφορμή για την επίθεση που ετοίμαζα...

"Τριάντα, το πολύ τριάντα πέντε"...

"Πλάκα μου κάνεις"του λέω..."Για κοίτα με σε παρακαλώ καλά...Ξέρεις την ηλικία μου άσχετα αν δεν φαίνεται. Ήμουν από τις τυχερές...Δηλαδή τώρα μου λες ότι όσοι άνθρωποι είναι πάνω από αυτό το όριο, και δεν έχουν δικιά τους επιχείρηση πρέπει ν`ανοίξουν ένα τάφο και να μπουν μέσα...;".

"Μην τα βάζεις μαζί μου Σία. Δυστυχώς αυτή είναι  η πραγματικότητα"...

Έφυγα με τα νεύρα μου τεντωμένα...Ήθελα να του πω πιο πολλά, αλλά κρατήθηκα για να βγάλω το οκτάωρο...

Αναρωτήθηκα απλώς ότι οι σημερινοί τριαντάρηδες δεν θα μεγαλώσουν ποτέ;
Κι όταν μεγαλώσουν θα τους πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων, άσχετα αν η πείρα τους κι η ωριμότητα της ηλικίας θα τους ωθεί να λειτουργούν πιο συνειδητά;
"Καιάδας" με λίγα λόγια;

Κι εδώ θα παραθέσω ένα ρητό της γιαγιάς μου...

"Εκεί που ήσουν ήμουνα, κι εδώ που είμαι θα έρθεις..."
Kι όταν έρθεις, κι εσύ στον Καιάδα; 

Ελπίζοντας στις δικές σας απαντήσεις γιατί εγώ έχω μείνει με την απορία...

Κοινοποίηση στο Facebook