" Τ' ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΒΗΝΟΥΝ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ "

Σήμερα η καλή μου φίλη ANASA έκανε μία ανάρτηση που μίλησε στην καρδιά μου.

Ήταν μία στιγμή από την ζωή μου, από την ζωή μας δοσμένη με την ευαισθησία της πένας της.

Ξαναέζησα εκείνες τις στιγμές που όσο και να θέλουμε να ξεχάσουμε, μένουν καλά φυλακισμένες μές στο σφουγγάρι της καρδιάς μας.Σημασία δεν έχει αν ήμουν στην θέση του νικητή ή του ηττημένου.

Στο παιχνίδι της  αγάπης  όταν τελειώνει, είμαστε κι οι δύο ηττημένοι.

Την αναδημοσιεύω και την μοιράζομαι μαζί σας κι είναι σαν μοιράζομαι ένα από τα μυστικά  μου.

Ότι αγαπούσε, την πρόδιδε μπροστά στα μάτια της. Η σιωπή του ήταν η απόδειξη, όλα είχαν τελειώσει απλά έπρεπε εκείνη να το πάρει απόφαση. Τόσο καιρό όλες του οι κινήσεις, οι αντιδράσεις του, αυτά που ένιωθε αλλά δεν έλεγε, το κενό που απλά φαίνονταν στα μάτια του, έδειχναν την απομάκρυνση, έδειχναν το τέλος. Εκείνη δεν ήθελε να το πιστέψει, δεν ήταν δυνατό!
Όμως να τώρα, μόνη σε ένα σπίτι που άλλοτε στέγαζε κοινά όνειρα, κοινή αγάπη, να προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, να τα βάλει σε κούτες, να τα φυλακίσει. Τι να πάρει και τι να αφήσει; Tα όνειρα δεν μπαίνουν σε βαλίτσες, η αγάπη δεν τυλίγεται σε σελοφάν, οι αναμνήσεις δεν κρύβονται σε χαρτόκουτα. Να πάρει τα όνειρα, να πάρει τις στιγμές, τα λόγια, τις αναμνήσεις, αυτά θα τα είχε για πάντα κρυμμένα στη ψυχή της. Αυτά δεν θα της τα έπαιρνε ποτέ κανείς, θα ήταν για πάντα δικά της.

Και να τώρα μόνη σε ένα σπίτι άδειο, να θυμάται, να λυπάται, απελπισμένη μπροστά σε ένα τέλος που δεν περίμενε τόσο νωρίς και δεν πίστευε ότι θα ερχόταν ποτέ. Γύρω της κούτες γεμάτες αναμνήσεις, όλα της τα όνειρα κλεισμένα εκεί. Σε λίγο θα έφευγε για πάντα, θα άφηνε πίσω της το σπίτι που στέγαζε την αγάπη τους, την κοινή τους ζωή, τα όνειρα που κάποτε μοιράζονταν μαζί. Σκεφτόταν πως αυτό που ζούσε δεν μπορούσε να είναι αληθινό, πως κάποιος τρελός σκηνοθέτης την είχε πρωταγωνίστρια σε ένα τραγικό σκηνικό. Τι καλά που θα ήταν να ήταν όλα ένα όνειρο.. κι ας ήταν κακό, θα το άντεχε, αρκεί να μην ήταν αληθινό.
«..Τα αστέρια σβήνουν στη θάλασσα..», της είχε πει κι εκείνη μαγεμένη κοιτούσε το βαθύ γαλάζιο μήπως δει τη λάμψη των αστεριών φυλακισμένη εκεί. «..Θα φύγουμε μακριά σε ένα ερημικό νησί οι δυό μας, μακριά από όλους, εγώ κι εσύ…» Πόσο της άρεσε αυτό, όμως δεν έγινε ποτέ.
«..Αν ξυπνήσω μια μέρα και δεν είσαι δίπλα μου δεν θα το αντέξω…», του είχε πει. Ήταν μήπως αυτό το περίεργο όνειρο που είχε δει; Tον έχανε, την χαιρετούσε γυρνώντας την πλάτη κι εκείνη προσπαθούσε να φωνάξει, να τον σταματήσει, αλλά δεν μπορούσε να βγάλει ούτε κραυγή. Ξύπνησε ιδρωμένη, με δάκρυα στα μάτια, γύρισε και τον είδε να κοιμάται δίπλα της. «..όνειρο ήταν..» , είπε προσπαθώντας να ηρεμήσει, όμως αυτό το όνειρο ήταν τόσο αληθινό, ήταν προάγγελος όλων όσων θα συνέβαιναν..και συνέβησαν, της γύρισε την πλάτη, την ξέχασε, δεν υπήρχε πλέον για εκείνη. Προσπάθησε, αλήθεια, προσπάθησε να μη χαθεί ότι τους έδενε, όμως προσπαθούσε μόνη και δεν άντεξε να προσπαθεί για δύο.

Ο ήχος του φορτηγού που θα μετέφερε τα πράγματα, την έβγαλε από τις σκέψεις της «ώρα να φεύγω..», ψιθύρισε…Γύρισε και είδε για τελευταία φορά το σπίτι , την αγαπημένη τους γωνιά δίπλα στο τζάκι που περνούσαν αγκαλιά τα βράδια του χειμώνα. Χαμογέλασε πικρά. Ένα δάκρυ κύλησε και με αυτό αποχαιρέτησε ότι την έδενε μαζί του. Ήξερε ότι δεν θα γύριζε πίσω ποτέ ξανά!

«…Κάποτε μου είχες πει πως αστέρια σβήνουν στη θάλασσα……άραγε ποιά θάλασσα να φυλάκισε στην αγκαλιά της το δικό μας αστέρι;…», είπε κλείνοντας για πάντα την πόρτα πίσω της.

Read more: http://anasasblog.blogspot.com/#ixzz0dS48HLmQ