Σύλλογος δανεικών ρούχων.!!!

Λένε πως το μυαλό του ανθρώπου, απέχει μια κλωστή από την τρέλα. Κάτι  οι ζέστες που σφίξανε, κάτι το ΔΝΤ, έχω την αμυδρή εντύπωση πώς η δικιά μου κλωστή έσπασε. Άρχισα λοιπόν, να σκέφτομαι λύσεις που θα με βγάλουν  έστω και λίγο, από το οικονομικό αδιέξοδο.

Μετά κόπων και βασάνων, σκέφτηκα  να ιδρύσω τον "σύλλογο των δανεικών ρούχων". Αν κάποιοι από εσάς που θα διαβάσετε,  αντιμετωπίζετε  το ίδιο πρόβλημα, και θέλετε να συνεργαστούμε, μπορείτε να το δηλώσετε στα σχόλια. Πάσα συνεργασία δεκτή. Άλλωστε ἡ ἰσχύς ἐν τῇ ἐνώσει.

Λέω λοιπόν, να αρχίσουμε να δανείζουμε (με το ανάλογο αντίτιμο), κάποια ρούχα στους 300 της Βουλής που τα στερούνται, και  δεν τα έχουν φορέσει ποτέ. Δεν είναι κρίμα, να τους στερούμε την χαρά να δοκιμάσουν επιτέλους, και κάτι το  διαφορετικό, από αυτό που φοράνε τόσο καιρό επάνω τους; Το κουστούμι  της εξαπάτησης, της κλεψιάς, της ξεδιαντροπιάς  και της προδοσίας. Κι επειδή εμείς σαν λαός είμαστε τόσο μεγαλόψυχοι, μέχρι βλακείας, ας κάνουμε μια καλή κίνηση ανθρωπιάς.

Σκέφτηκα λοιπόν να αρχίσουμε από το ρούχο της αξιοπρέπειας, που αν το φορούσαν θα έμοιαζαν με ανθρώπους,  κι όχι με πεινασμένα αρπακτικά. Αυτό σίγουρα θα τους τόνιζε  το ροδαλό χρώμα της ντροπής, και θα τους έκανε να πάψουν να εμφανίζονται  τακτικά δημοσίως. Ίσως μετά από δημόσια παραδοχή τους, για τις μίζες και τα σκάνδαλα, να αποφάσιζαν επιτέλους να κρυφτούν στα υπόγεια  των σπιτιών  τους.

Να φορούσαν το ρούχο της ηθικής μας, που όταν χρωστάμε χάνουμε τον ύπνο μας, αλλά περιέργως αυτοί κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, και ξεχνάνε τα πολλά δις που μας χρωστάνε.
Το ρούχο του σεβασμού, που  το έχουν ξεχάσει κάπου στην ντουλάπα τους, και αναιρούν όσα είχαν τάξει προεκλογικά. Κι επειδή σαν άνθρωποι έχουμε κάποιες ατέλειες, κι εγώ τις περισσότερες, την πιο αστραφτερή τουαλέτα μου την άφησα για τον ΓΑΠ.
Την αστραφτερή τουαλέτα  του Εφιάλτη. Έχει ραφτεί ακριβώς στα μέτρα του, μια κι οι Εφιάλτες μένουν πάντα στην ιστορία. Κι αυτός πήρε ήδη την θέση του στο Πάνθεον της Εθνικής προδοσίας.


Κι όλοι εμείς, που μαζευτήκαμε να προσφέρουμε κάποιο δανεικό ρούχο στους "άδοξους" της βουλής, πριν τους το δανείσουμε, δεν έχουμε παρά να τους φωνάξουμε πως είναι γυμνοί, σαν το βασιλιά στο παραμύθι «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Μήπως και μας ακούσουν και συνειδητοποιήσουν κι εκείνοι τη γύμνια τους. Γιατί όσο δεν τη βλέπουν, καλούμαστε να τους τη δείξουμε εμείς. Και όχι μόνο πλέον στην κάλπη!

ΥΣ: Να ευχαριστήσω τον συνεργάτη apokalipsis999  για την συνεργασία του στον επίλογο.