Kαλώς τονε κι ας άργησε

Μπήκε λοιπόν κι ο Σεπτέμβρης.

Να πω καλό μήνα ή θα με σκυλοβρίσετε μια κι αυτός ο μήνας έχει φημολογηθεί ότι θα είναι ο πιο δύσκολος της τελευταίας δωδεκαετίας; Όλο το καλοκαίρι δεν άκουγα τίποτε άλλο... από
"το Σεπτέμβρη να δείτε τι θα γίνει...." Όλα τα κακά και τα δεινά τα φορτώθηκε ο Σεπτέμβρης πριν προλάβει να εμφανιστεί.
 Επειδή όμως μου αρέσει το χιούμορ κι ο σαρκασμός θα τον υποδεχτώ με τον δικό μου τρόπο.
 Στην Ελλάδα χιλιάδες οικογένειες βρίσκονται στο όριο της φτώχειας, όμως όλοι συμπεριφέρονταν το καλοκαίρι σαν να ήταν ζάπλουτοι, οπότε το πρόβλημα δεν φαινόταν ιδιαίτερα.

Οι τιμές στα ράφια των σουπερμάρκετ εκτοξεύθηκαν στα ύψη, αλλά ο κανείς δεν αντιδρά ακόμα, γιατί οι τιμές των ναρκωτικών παραμένουν σε λογικά επίπεδα και υπάρχουν ουσίες για όλα τα βαλάντια και για όλα τα γούστα.
Αν τα πράγματα χειροτερέψουν, ο ΓΑΠ -που συνεχίζει, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, να είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός ενός λαού ακατάλληλων- σκοπεύει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα μιμούμενος τον Ιωάννη Καποδίστρια: Ο Καποδίστριας επεδίωξε την εισαγωγή της πατάτας στην Ελλάδα, αλλά οι Έλληνες τις πετούσαν γιατί -μετά από 400 χρόνια Τουρκοκρατίας- είχαν συνηθίσει στο χαβιάρι, το φουά γκρα και το παντεσπάνι, και το στομάχι τους δεν μπορούσε να δεχτεί τίποτε άλλο.
Η ακρίβεια και η επερχόμενη φτώχεια έχουν ανησυχήσει τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και τους μεγαλοδημοσιογράφους των ιδιωτικών καναλιών, γιατί κατά βάθος είναι όλοι τους πολύ ευαίσθητοι άνθρωποι και δεν έχουν καμία σχέση με τις κτηνάρες που όλοι μας νομίζουμε ότι είναι.

Οι παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων έχουν πάθει σοκ που ανέβηκε το ΦΠΑ στις σουβλακερί που ως γνωστόν είναι το εθνικό φαγητό των Ελλήνων. Η Όλγα Τρέμη, για παράδειγμα, έχει ενοχληθεί πολύ από την άνοδο της τιμής των σουβλακίων και διαμαρτυρήθηκε λέγοντας πως «οι τιμές των σουβλακίων θυμίζουν χρυσάφι» -η κυρία Τρέμη, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, σκέφτεται να αντικαταστήσει τις χρυσές αλυσίδες που φοράει και από δω και στο εξής θα παρουσιάζει τις ειδήσεις έχοντας στο λαιμό δυο καλαμάκι κι ένα γύρο απ΄όλα ενώ παράλληλα θα αντικαταστήσει τα βραχιόλια της με κουλούρια κι αντί για δαχτυλίδια θα φοράει μπατόν σαλέ.
Η πείνα πρέπει να είναι καλό πράγμα γιατί οι παλαιότεροι επιμένουν πως μια Κατοχή μας χρειάζεται -αυτοί πέρασαν Κατοχή και πείνα και γι' αυτό έγιναν χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία.
Πρέπει να ξεπουλήσουμε τα πάντα -όσα έχουν απομείνει, τέλος πάντων- στους ξένους και μετά να κάνουμε αντίσταση για να τους τα πάρουμε πίσω· έχει αποδειχτεί ιστορικά πως εμείς οι Έλληνες μπορεί να μην τα πηγαίνουμε πολύ καλά όταν κυβερνάμε τον τόπο μας αλλά μεγαλουργούμε όταν κάνουμε αντίσταση στους κατακτητές.
Όσον καιρό θα είμαστε κάτω από την μπότα των κατακτητών, θα έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον και θα ξαναβρούμε τους ωραίους και αγνούς χαρακτήρες που είχαμε πριν αλλοτριωθούμε από την ιδιωτεία και τον καταναλωτισμό: Θα ξαναγίνουμε χαφιέδες, δοσίλογοι, μαυραγορίτες κ.λπ.
Όταν διώξουμε τους κατακτητές, δεν θα χρειαστεί να κάνουμε εμφύλιο -άλλωστε, ο εμφύλιος δεν τελείωσε ποτέ-, αλλά οι Έλληνες θα φύγουν μετανάστες στο εξωτερικό και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης θα γίνει ο νέος Καζαντζίδης, αφού θα τραγουδήσει ξανά τα τραγούδια του πόνου και της ξενιτιάς.
Ακούγεται συχνά πως σε δύσκολες οικονομικά εποχές ανθούν οι τέχνες και τα γράμματα γιατί οι δυσκολίες γεννούν σπουδαίους δημιουργούς και μεγάλα πνευματικά έργα.
Άρα, αν η οικονομική κατάσταση ήταν τόσο τραγική όσο παρουσιάζεται, θα έπρεπε να βγαίνεις στο δρόμο και να πατάς πάνω σε Χατζιδάκιδες, Ελύτες και Χατζηκυριάκους-Γκίκες.
Αυτό δεν συμβαίνει· αντιθέτως, ζούμε μέσα σε έναν ωκεανό βλακείας. Τουλάχιστον είμαστε χορτάτοι.

Ως πότε;