Είμαι η Σία η Παναγιωταρά,!!!

Είμαι η Σία η Παναγιωταρά, μια ερωτευμένη τυπική νοικοκυρά.
Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό είμαι ένα δείγμα της κατακεραύνωσης κανονικό.
Μόλις ξυπνήσω το πρωί,να τρέξω να φτιάξω καφέ για τον πασά.
Να συγυρίσω, να πλύνω, να σιδερώσω, να μαζέψω τον αμάζευτο που δεν μαζεύεται ποτέ.
Να βάλω την φαντασία μου να δουλέψει τι θα μαγειρέψω, με την αγωνία αν θα του αρέσει το φαΐ. 

(γιατί ως γνωστόν ο έρωτας περνάει από το στομάχι).

Το παράξενο είναι πάντως ότι του αρέσει ότι και να φτιάξω.
Μια μέρα θα δοκιμάσω το σκατά μ`αυγά αλλά αυτό μην το μαρτυρήσετε.
Είμαι περίεργη αν θα καταλάβει την διαφορά.
Να προλάβω να κάνω ντους, και να είμαι όμορφη να τον υποδεχτώ όταν γυρίσει κατάκοπος στο σπίτι.
Να έχω το νου μου σε δύο σπίτια,( το δικό μου και το δικό του), αφού στο ένα τρώμε και περνάμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας, και στο άλλο κοιμόμαστε λόγω υπέρδιπλου κρεβατιού.
Ανωμαλίας το ανάγνωσμα πρόσχωμεν δηλαδή.
Να αισθάνομαι σαν τον κολοσσό της Ρόδου, και να καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι.
Μουλάρια κι οι δύο κι ανυποχώρητοι, στο  ν`αφήσουμε τους χώρους μας για την δόξα του έρωτα.
Ή σαν το παληό γνωμικό "όποια έχει δύο αγαπητικούς έχει περίσια χάρη".
Κι εγώ με δύο σπίτια στην πλάτη μου έχω τόση χάρη, σαν τις καρυάτιδες ένα πράγμα ειδικα όταν κοψομεσιάζομαι να τα φέρω βόλτα.
Κι ο καλός μου να καμαρώνει που έχει τόσο "άξια" γυναίκα δίπλα του.
Καλέ πότε θα ουρλιάξω δεν ξέρω.
Ας όψεται αυτό το γελοίο φτερωτό ανθρωπάκι που με  μεταμόρφωσε.
Να σκέφτομαι αντί για κείνον τις ανάγκες του, και να τον κυνηγάω σαν το μωρό όλη μέρα, ν`αλλάξει, να πλυθεί,να φάει, να ξεκουραστεί.
Κι εκείνος να το απολαμβάνει,όσο δεν λέγεται.
Κι αφού τελειώσουμε το μεσημεριανό μας φαγητό, πιούμε και μια τζούρα καφέ, να τρέξουμε στο κτήμα πριν νυχτώσει, να περιποιηθούμε την φοράδα και τα τρία σκυλιά.
Να χτενίσουμε την Λίζα- πάρτο Λίζα και κάντο κορνίζα - (την φοράδα).
Να καθαρίσουμε τον σταύλο της, να την πάμε να βοσκήσει σε κανένα πλαινό κτήμα, να της δώσουμε τα φάρμακά της,  και  να την κανακέψουμε  για να μας κάνει τον όμορφο καλπασμό της όλο χάρη και τσαχπινιά.
Ώρες-ώρες μούρχεται να μεταμορφωθώ σε Λίζα χωρίς κορνίζα, και να μείνω να βοσκάω εσαεί στο χορτάρι, κι όλα να τα συνδέσω  με τον αυτόματο τηλεφωνητή.
Να περιποιηθούμε και τα τρία σκυλιά, που μόλις με βλέπουν ορμάνε επάνω μου, θαρρείς κι είναι ντοπαρισμένα  γεμάτα χαρά, που επιτέλους ήρθε ο μαλάκας που ασχολείται μαζί τους και να με κυλάνε σαν τόπι στο χώμα.
Κι αφού τελειώσουμε με όλα, να γυρίσουμε στο σπίτι μές στην μπίχλα, και να χρειάζεσαι ταβανόβουρτσα να μας ξεγλιτσιάσεις.
Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ετοιμάζομαι να φύγω Κρήτη γιατί ο καλός μου με παίρνει και στα επαγγελματικά του ταξίδια μαζί. Είναι το "μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε".
Ή το "καινούριο κοσκινάκι μου και που να σε κρεμάσω" ένα πράγμα ή το πιο ρομαντικό "σ`ακολουθώ στην τσέπη σου γλιστράω σαν διφραγκάκι τόσο δα μικρό" που λέει και το άσμα.
Μπορεί να έρχονται  στιγμές που ν`αναπολώ την εργένικη ζωή μου. Το ίντερνετ, το θολό μου.
Τις ατέλειωτες ώρες που ταξίδευα στον @χωρο.
Να νιώθω ότι τώρα ζω μέσα σε μια παραίσθηση.

Κι όμως όταν έρχεται το βράδυ και με κλείνει στην αγκαλιά του, νιώθω ότι τώρα επιτέλους  είμαι ζωντανή. Ότι ζω αυτά που ονειρευόμουν  πάντα.
Είμαι η Σία η Παναγιωταρά μια ερωτευμένη τυπική νοικοκυρά.