Δυό-δυό στην μπανιέρα ή στον νεροχύτη.!!!

Από μικρό κορίτσι όλο σοβαρές δηλώσεις ήμουν.Κι η γιαγιά από κοντά να προσπαθεί να με μαζέψει λέγοντας:"Παιδί μου μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλο λόγο μην λες".
Του κάκου όμως...Εγώ τον χαβά μου. Μεγάλωσα, γιαγιά έγινα το παιχνίδι  με τις δηλώσεις το συνέχιζα απτόητη. Και ξαφνικά εκεί που ήμουν μες στην νιρβάνα της εργένισσας, ανεπρόκοπη, κι ανοικοκύρευτη, (αχ πολύ το νοσταλγώ αυτό), βρέθηκα ένα απόγευμα να καθαρίζω κρεμμυδάκια για στιφάδο, δίπλα-δίπλα με το ταίρι μου, να κόβω μερίδες το κουνέλι, και να θέλω να κάνω εμετό από την σιχαμάρα. Εγώ που σιχαίνομαι μέχρι αηδίας το κυνήγι γενικά, και το στιφάδο γενικότερα.

Τηλέφωνα σε όλες τις φίλες να μου πουν πως το φτιάχνουν το ρημάδι, κι αυτές να λύνονται στα γέλια με την κατάντια μου.
Να με βλέπω και να μην μ`αναγνωρίζω. Να έχει γίνει η ζωή μου μέσα σε λίγες μέρες άνω κάτω.
Να πλένω, να σιδερώνω, να το παίζω είμαι η "Σία η Παναγιωταρά μια τεμπέλα ανεπρόκοπη νοικοκυρά".
Κι εκείνος να τσιμπιέται που ζει το όνειρο με μια τόσο "προκομμένη" γυναίκα.
Και να επαναλαμβάνει συνέχεια πόσο τέλεια είμαι.
Δεν φταίει εκείνος όμως, η φαντασία του τα φταίει που μ`έπλασε όπως ήθελε αυτή.
Είμαι απόλυτα  σίγουρη ότι ο έρωτας ευθύνεται για όλα.
Να θυμηθώ να τον αποφύγω άλλη φορά.
Γιατί δεν μπορεί κύριε να εισβάλλεις  ακάλεστος στην ζωή μου, και να με κάνεις άνω-κάτω.
Δεν γίνεται μέσα σε λίγες ώρες που αντίκρισα τα μάτια του, να ξεχνάω και τ`όνομά μου.
Να ξεχνάω ποια είμαι, τις συνήθειές μου, τις γαστριμαργικές μου προτιμήσεις και να γίνομαι ολόκληρη Εκείνος.
Πριν 10 μέρες η φωνή της φιλενάδας μου στο τηλέφωνο, μου φάνηκε ότι μου έλεγε το πιο αστείο ανέκδοτο που είχα ακούσει μέχρι τότε.
"Αύριο θα σου γνωρίσω κάποιον, που σ`έχει δει και με τρώει από το καλοκαίρι να σε γνωρίσει από κοντά. Δεν ήσουν τότε έτοιμη και του είχα πει όχι. Τώρα πιστεύω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή. Κι αν πετύχει θα ξεχάσεις πολλά πράγματα".
"Καλά φιλισκούνι μου, μόνο που δεν πιστεύω πια τίποτα. Εγώ να ξεχάσω το ίντερνετ και το θολό;
Μπα δεν το νομίζω. Ανέκδοτο μου φαίνεται"

Και ξημέρωσε η επόμενη μέρα, κι εγώ στην νιρβάνα μου, να περιμένω το βράδυ που θα τον συναντούσα, χωρίς να ελπίζω σε τίποτα.

Κι ήρθε το βράδυ που θα μου άλλαζε την ζωή.
Τον κοίταξα μόνο μια φορά, και στα μάτια του είδα εμένα.
Κι αφέθηκα να ονειρευτώ.
να μοιράζομαι την ζωή μου.
το κάθε λεπτό του εικοσιτετραώρου μου.
να μιλάω την γλώσσα της καρδιάς μου και να μην φοβάμαι.
Να γέρνω στην αγκαλιά του και να νιώθω ότι εκεί ανήκα πάντα.
Ν`ακούω την ανάσα του τα βράδια και ν`ανασαίνω στον δικό της ρυθμό.
Να καθαρίζω μαζί του κρεμμυδάκια για στιφάδο, (για πρώτη φορά στην ζωή μου) και να το διακωμωδώ.
Να του εμπιστεύομαι τα πάντα, να του λέω την αλήθεια μου κι εκείνος να συνεχίζει να ονειρεύεται.
Τον έψαχνα πολύ καιρό, κι επιτέλους τον συνάντησα όταν είχα πάψει πια να ελπίζω.

Λίγα λόγια καρδιάς για όλους εσάς.!!!
Συγχωρήστε μου την μικρή απουσία.
Είμαι εδώ κι ας μην με βλέπετε.
Μου λείπετε πολύ, γι' αυτό θα προσπαθώ να είμαι πιο τακτική...
Άλλωστε να το διακωμωδήσω και λίγο το θέμα.
Προς το παρόν κολυμπάω στο μέλι...
Το χαρίζω στον εαυτό μου απλόχερα, αλλά μόλις πέσει η πρώτη παντόφλα θα σας ενημερώσω τάχιστα.
Φιλική συμβουλή: Ερωτευθήτε και σας δίνω τον λόγο μου θα ξεχάσετε αμέσως τα χάλια μας και το ΔΝΤ.
Επενδύστε στον έρωτα και οι επενδύσεις σας θα γυρίσουν πίσω στο δεκαπλάσιο.
Υπέροχη χώρα τελικά  η χώρα του έρωτα.
Πάντα ο ήλιος λάμπει και τα πουλάκια κελαηδούν, έστω κι αν είναι καρακάξες σαν και μένα.