Απολογούμαι

Είχα πει αυτές τις μέρες να μην γράψω, λόγω άλλων σοβαρών ενασχολήσεων.

Ήθελα ν`αφιερωθώ ψυχή και σώμα σ` αυτό που μου ανέθεσαν να κάνω.
Μία βδομάδα σχεδόν, κονταροχτυπιέμαι, μαθαίνοντας καινούρια πράγματα, τεχνολογικής
μορφής, κλείνω 10ωρα στον υπολογιστή και πολλές φορές και 15άωρα.
Τα μάτια μου έχουν γίνει σαν τις κουμπότρυπες, το κορμί μου πονάει παντού κι έχει σκιρτώσει, το μυαλό έχει θολώσει κι η απογοήτευση έχει κατακλύσει την ψυχή μου.
Με ξέχασα!!!
Ξέχασα το "θολό μου", που για μένα κάθε φορά που γράφω, είναι κατάθεση και ξαλάφρωμα ψυχής.
Ξέχασα όλους εσάς τους @φίλους μου, που με τιμάτε με την παρουσία σας και μου δίνετε κουράγιο και διάθεση με τα σχόλιά σας να συνεχίσω.
Ξέχασα τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου κι έχω 15 μέρες να τα δω.
Κι ήρθε η ψυχή όλο παράπονο σήμερα και μου τράβηξε τ` αυτί. «Γράψε να ξεσπάσεις, να μ` ανακουφίσεις γιατί δεν αντέχω άλλο. Με φούσκωσες και θα σκάσω σαν το μπαλόνι».
Κι η ερώτηση είναι, υπάρχει ψυχή μπαλόνι; Ναι! Η δική μου, που όταν γράφω ξαλαφρώνει.
Για να το διακωμωδήσω και λίγο, γιατί είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα.
Κι όταν κλαίει μια ξανθιά, κλαίει τόσο άσχημα, που καλύτερα να πάρεις τα βουνά να μην την ακούς.

Γιατί τα γράφω όλ`αυτά; Ας πούμε σαν μια μικρή απολογία απέναντι σε μένα, σε σάς, στην ίδια την ζωή.

Αλήθεια υπάρχει ζωή εκεί έξω πέρα από το pc μου;
Κι αν υπάρχει πώς είναι βρε παιδιά;
Βλέπω τον ήλιο αυτές τις μέρες που δειλά-δειλά προσπαθεί να με ακουμπήσει, ξεγλιστρώντας από το παράθυρο σαν τον κλέφτη, κι εγώ κλείνω την κουρτίνα για να μην μου θαμπώσει την οθόνη του υπολογιστή μου.
Σήμερα όμως δεν άντεξα και τράβηξα τις κουρτίνες, αφήνοντάς τον να μου χαϊδέψει τρυφερά το κορμί, την καρδιά... το θολωμένο μου μυαλό, όλη την ύπαρξή μου.
Που πολύ φοβάμαι ότι στο τέλος θα τ`ακούσει κι από πάνω, αν το αποτέλεσμα δεν ευχαριστήσει κάποιους υψηλά ιστάμενους.

Μέσα από αυτές τις γραμμές, θα ήθελα να πω κι ένα ΜΕΓΑΛΟ ευχαριστώ στην φίλη μου, που ούτε για μια στιγμή δεν με άφησε να λυγίσω, φροντίζοντας εκτός από μένα την παλαβή και το θολό.

« Ευτυχία ξέρω ότι ο χρόνος σου είναι ελάχιστος, μια κι έχεις μια ολόκληρη εφημερίδα στις πλάτες σου. Κι όμως μπορείς και ξεκλέβεις από τον ελάχιστο που σου μένει, για μένα και για το θολό.
"Το παιδί μας", το δικό μας δημιούργημα.

Συγχώρεσε την γαϊδούρα την φιλενάδα σου που απορροφήθηκε, ξέχασε, ξεχάστηκε γενικώς, κι αγνόησε! Εσύ καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Λίγα λόγια καρδιάς αφιερωμένα σε σένα από ένα αγαπημένο μου τραγούδι.

«Να είσαι ΕΚΕΙ πάντα μέσα στην ζωή μου, τα ΦΩΤΑ της ν` ANABEIΣ ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΗΝ ΖΕΙΣ μαζί μου»

ΥΣ. Σας ευχαριστώ όλους όσους διαβάσατε αυτές τις γραμμές κι ανεχτήκατε το π@π@ρομιλητό μιας ξανθιάς, που είναι έτοιμη να κλατάρει.