Μια βαρκάδα δια της βαρύτητος

«Άλλος για Xίο τράβηξε άλλος για Μυτιλήνη κι άλλος στης Λούτσας τα νερά, βενζίνη από το σωληνάκι καταπίνει.»

Όλα ξεκίνησαν, όταν μετά από πολλές αναβολές του στυλ «πότε ο Γιάννης δεν μπορεί πότε ο κώλος του πονεί,» μόνο που ο δικός μας είχε
αρπάξει φωτιά με το να τρέχουμε από την μία δουλειά στην άλλη, κάτι σαν το «πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης», αποφασίσαμε να δώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας και να πάμε επιτέλους, την πολυπόθητη βαρκάδα που μελετούσαμε τόσο καιρό.
Ξεκίνησε ο Εβραίος να πάει στο παζάρι κι ήταν ημέρα Σάββατο. Ξεκινήσαμε οι τρεις τρελοί διότι όπως λέει κι η παροιμία, δείξε μου τους φίλους σου να σου πώ ποιός είσαι, να πάμε βαρκάδα, μόνο που λογαριάζαμε χωρίς τον νοικοκύρη. Βλέπε βενζινοπώλες, βενζίνη και άλλα παρεμφερή της ίδιας συνομοταξίας του «Ελλάς το μεγαλείο σου». Διότι η βενζίνη είχε σκουπιδάκια (ξέρετε από αυτές τις καλές που μας προμηθεύουν οι «ευσυνείδητοι» πλην όμως τίμιοι βενζινοπώλες).

Κι εκεί που η Μανταλένα (εγώ) ήταν μές στην καλή χαρά που επιτέλους έπαιρνε ο κ...λος της ουπς!!!... λάθος... η ξανθιά κόμη της αέρα, ένας θόρυβος μας ειδοποίησε ότι «Κύριοι τέρμα τα δίφραγκα. Στάση εδώ κι ετοιμαστείτε να θαλασσοπνιγείτε».
Μουλάρωσε η μηχανή. Ούτε μπρός ούτε πίσω. Εκεί καταμεσής του πελάγους να βγάζει κάτι αγκομαχητά σαν ετοιμόγεννη.
« Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου κάνε υπομονή. Βγάλε μας στην ξηρά κι εγώ θα σου κάνω ανώδυνο τοκετό.»
Τίποτα η μηχανή. Εκεί μουλαρωμένη ν`αντιστέκεται σε όλα τα παρακάλια μας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σήκωσε και καιρό. Ερχόταν τα κύματα το ένα πίσω από το άλλο. Χτυπάγανε το καρυδοτσουφλό μας σαν να είχαν προηγούμενα μαζί του. Σαν να τους έταξε «ότι λεφτά υπάρχουν» και δεν τους τα έδωσε..

« Πάει η έρμη η ξανθιά θ`αφήσω τα κοκαλάκια μου στον υγρό βυθό» σκέφτηκα. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά στο συγκεκριμένο σημείο είχα διαβάσει ότι έχει κολοβακτηρίδια η θάλασσα. Και πώς θα παρουσιαζόμουν στον Άγιο Πέτρο; Με ψωνισμένο κολοβακτηρίδιο; Τι θα έλεγε ο άγιος για μένα; Άλλωστε για μια υπόληψη ζούμε.Εδώ ο κόσμος να χάνεται κι η ξανθιά να σκέφτεται τα κολοβακτηρίδια.Τόσο πολύ, τόσο απελπιστικά, τόσο ενοχικά ξανθιά ώστε να μην καταλαβαίνω τίποτα πια; Αλλά μούγκα στην στρούγκα. Που να μιλήσω;
Κατάπινα, ξεροκατάπινα παρακολουθώντας τους φίλους μου ν`αγωνίζονται να ξεβουλώσουν την τρόμπα της βενζίνης, ρουφώντας και φτύνοντας βενζίνη κι ο αέρας που είχε σηκωθεί να τους την γυρνάει όλη επάνω τους. Κάνανε ένα μπάνιο μούρλια. Έτοιμοι για να καούν σαν την Ιωάννα της Λωραίνης.
«Να πάρω το Λιμενικό να έρθει να μας τραβήξει;» προτείνω δειλά- δειλά.
«Βρε τράβα κανένα βίντεο να έχουμε να θυμόμαστε κι άσε το Λιμενικό» απαντάει ο αρχηγός της παρέας. Εμ... με ξανθιά κάνει παρέα τι περίμενες ν`απαντήσει;

Της τρελής το είπες της γνωστικής, άρχισα κι εγώ να τραβάω βίντεο, όπως λένε πίνω... για να ξεχνώ τον πόνο. Στο τέλος βγήκαμε δια της βαρύτητος. Και μην μου ζητήσετε να σας εξηγήσω τι είναι αυτό, διότι μόνο με real απεικόνιση θα το καταλάβετε.
Άλλος για την βάρκα των ευλογημένων;

Λίγα λόγια για τους ανθρώπους της ζωής μου, τους φίλους μου, που με ανέχονται έτσι όπως είμαι: ΓΙΑ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ.
ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ του κενού, εθίζεσαι στη σαχλαμάρα! 
Στο ανόητο, στο ρηχό, στο επιδερμικό... 
Στο «τίποτα» που μεταμφιέζεται σε «κάτι»... 
Στο ασήμαντο που μεταμφιέζεται σε σημαντικό... 
Όλο αυτό το μπαράζ της φτιασιδωμένης ηλιθιότητας ναρκώνει τον εγκέφαλο. Νεκρώνει τα αντανακλαστικά. Χαμηλώνει τον πήχυ αντοχών και ανοχών! 
Τα μέτρα σύγκρισης, αργά αλλά σταθερά, σβήνουν απ΄ τη μνήμη σου... ΜΟΝΟ που η δική μας μνήμη κρατάει ακόμη τις ευαισθησίες και την απλότητα των παιδιών, μιας άλλης εποχής. Κι αρκούν και τα πιο μικρά, τα πιο ασήμαντα για να χαρούμε σαν παιδιά που κάναν την πιο μεγάλη αταξία. 
Ποτέ δεν θα ξεχάσω που ρίξαμε την βάρκα με 7 μποφόρ για να δούμε αν θα βραχούν τα κινητά. 
Αυτοί είναι οι φίλοι μου... Αυτοί είναι η Ευτυχία μου κι ο Μίμης... Και τους ευχαριστώ που -στα χρόνια του κενού ανθίστανται και με ξυπνάνε απ΄ τον λήθαργο! 
Σ΄ ευχαριστώ που υπάρχεις, Ευτυχάκι!