"Την έβδομη ημέρα ο Θεός αναπαύθηκε". Μια φράση που μας θυμίζει τους αρχαίους ρυθμούς εργασίας και ανάπαυσης, τη δημιουργία και την ανανέωση.
Αλλά η σύγχρονη εποχή μας πιέζει σε διαφορετικούς ρυθμούς.
Η όλο και μεγαλύτερη επικράτηση των
μηχανών, η μεγάλη παραγωγικότητα και η τρομερή προώθηση της κατανάλωσης, ενθάρρυνε τους ανθρώπους να δουλεύουν υπερωρίες, που σήμερα, ούτε καν πληρώνονται. Στην εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών απαιτείται να είμαστε διαθέσιμοι όλο το εικοσιτετράωρο. Υπάρχει συνεχής πίεση για δουλειά χωρίς διακοπή.
Η μόνη λύση είναι η Κυριακή.
Μια μέρα την εβδομάδα είναι απαραίτητη για να ξεκούραση και για να απολαύσουμε τις ομορφιές της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένα διάλυμα από τους κόπους του σώματος και να βρούμε την ανανέωση για το πνεύμα μας.
Είμαι ψυχικά και σωματικά εξαντλημένη και χρειάζομαι ξεκούραση.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι είμαστε ανθρώπινα όντα, όχι ανθρώπινες μηχανές.
Ας προσπαθούμε να ξεχωρίζουμε μια ημέρα κάθε εβδομάδα, αφιερωμένη στην ξεκούραση, στην αναψυχή, ίσως και στην προσευχή.
Δυστυχώς, μένουν αρκετές μέρες μέχρι την ερχόμενη Κυριακή!
εσύ έχεις δίκιο. Σε όλα. Τι να πω κι εγώ όμως που δουλεύω και τις Κυριακές αυτό το λατρευτό 12-16ώρο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πω που οι Κυριακές για μένα είναι μια αφορμή μελαγχολίας που ξεπερνώ, απλά δουλεύοντας περισσότερο;
Καμία λύση για μένα :[
@ yannidakis
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα αυτός είναι και ο λόγος που έγραψα...
Βλέπω τις Κυριακές μου μια, μια να γίνονται εργάσιμες. Το συνειδητοποίησα εχθές που όταν αναλογίστηκα την επόμενη Κυριακή, ανακάλυψα ότι δεν υπάρχει, ιδιαίτερος λόγος να την προσδοκώ :((
Η μόνη λύση, τελικά, μάλλον είναι να προσπαθούμε να ξεκλέψουμε στιγμές ξεκούρασης από τις υπόλοιπες μέρες. Αλλά αυτό θέλει εξάσκηση...
Πόσο δίκηο έχεις. Τελικά υποκύψαμε με τον φόβο της ανεργίας και της ανέχειας στους ξέφρενους ρυθμούς της εποχής μας. Ξέρεις τι είναι να φεύγεις 9 το πρωι και να γυρίζεις 9 το βράδυ και μερικές φορές και στις 11;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιώθω να καταρρέω. Απλά προσπαθώ να το διασκεδάσω σκεφτόμενη πόσο "παραγωγική" είμαι και καλά κι αμ πώς! Είναι σαν το τραβάτε με κι ας κλαίω.
@ Theodosia
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρω και το συνειδητοποίησα πολύ έντονα εχθές το βράδυ που γύρισα, τόσο αργά από την δουλειά, μια δουλειά που με έχει τρελάνει, μια και είναι χωρίς πρόγραμμα και ωράριο...
Το μόνο παρήγορο είναι ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που μπορούν να συμμερισθούν αυτά τα αισθήματα!