Μήπως παραλογίζομαι;

Πέρασαν, κοντά, τέσσερις μέρες σιωπής στον χώρο μας.
Δεν μπορώ να πω τι έγινε μέσα σε αυτές τις μέρες.

Απλά αισθάνομαι το μυαλό μου γεμάτο
πληροφορίες για το μέλλον μου, για το μέλλον της χώρας, για το μέλλον της Ευρώπης για το μέλλον της γης...
Ακούω, ακούω, ακούω...
Όλοι έχουν κάτι να πουν,
όλοι είναι ειδικοί,
όλοι εικάζουν και προλέγουν,
κινδυνολογούν και δεν καταλαβαίνουν ότι κόβουν το κλαδί που πατάνε.

Σήμερα σταμάτησα να ακούω.
Τα έκλεισα όλα.
Δεν θέλω να ξέρω τίποτα.
Άλλωστε σε πολύ λίγα από αυτά που ακούω μπορώ να συμμετέχω ουσιαστικά.
Το μόνο που κάνουν όλες αυτές οι πληροφορίες είναι να με αποσυντονίζουν,
να αλλοιώνουν την κρίση μου,
να θολώνουν το τοπίο μου,
να μαυρίζει η ψυχή μου με πιθανότητες του μέλλοντος που τελικά μου καταστρέφουν το παρών.

Μήπως παραλογίζομαι;