ΓΙΑ ΝΑ παραφράσω (ανερυθρίαστα) τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου. "Τη Ρωμιοσύνη να την κλαις."
Να την κλαις με μαύρο δάκρυ.
Εγραφα, την περασμένη εβδομάδα, για τους 300 της Βουλής και
Ο Μιχάλης Κακογιάννης.
Ο άνθρωπος που έχτισε τον μύθο του ελληνικού κινηματογράφου στο εξωτερικό, αποτυπώνοντας με ειλικρίνεια και τρυφερότητα την ελληνική ψυχή.
Το είδα κι έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Αυτή είναι η πατρίδα μου;
Αυτή είναι η Ελλαδίτσα μου; Αυτή την χώρα ξεπουλήσανε; Όλα αυτά τα παράγει η κούκλα μου;
Είπα λοιπόν να το βάλω στο θολό και να το προλογίσει η φιλενάδα μου, που είναι πιο κόσμια στις εκφράσεις της και ξέρει από τουρισμό.
Τόπε και το' κανε η φιλενάδα μου. Κάθε φορά που την ρώταγα αν έβαλε ανάρτηση στο "θολό" η ερώτηση ήταν μία.
- Εσύ πότε θα βάλεις ιντερνετ;
Σαν να μού έλεγε... Κοίτα κοπρόσκυλο αρκετά