Η αγάπη δεν απαιτεί, δεν επαιτεί, δεν απατά.....

 Λένε πως το αιώνιο είναι στιγμές.. καλά φυλαγμένες στο "σφουγγάρι" της καρδιάς... ποτέ δε χάνουν, λένε, το άρωμα, ποτέ δεν αφήνουν την θάλασσα τον ήλιο ή την βροχή, να χάσουν την υφή τους... Κι όταν διψάμε, λένε, στα χείλη της ψυχής, το σφουγγάρι αυτό, ζωή ξαναδίνει...

Μα εγώ νομίζω πως οι στιγμές μοιάζουν με παράθυρο. Που μας θυμίζουν πως υπάρχει ένα κομμάτι της μέρας, της νύχτας, ένα μέρος να ζήσουμε, όμορφο.. και δικό μας...

Όπως είναι το κομμάτι της καρδιάς....Της καρδιάς μας....

Η αγάπη δεν απαιτεί.....

Πόσες φορές δεν απαίτησα να σε δω....κι ας ήξερα πόσο δύσκολο είναι....

Μακρινή η απόσταση....Πολλά τα χιλιόμετρα που έπρεπε να διασχίσεις...

Απαιτούσα όμως να σε δω....Κι όταν ερχόσουν απαιτούσα να μείνεις παραπάνω κοντά μου...Μήπως δεν σ`αγάπησα...;;;

Η αγάπη δεν επαιτεί....

Πόσες φορές δεν επαίτησα ένα σ`αγαπώ...για να νιώσω ασφαλής... ότι είσαι δικός μου....Πόσες φορές δεν επαίτησα ένα γλυκό λόγο...."μ` αγαπάς;" "μου λες αλήθεια;"

"είμαι η γυναίκα σου;"...

Μήπως δεν σ`αγάπησα...;;;

Η αγάπη δεν απατά.....

Κι όταν κάποτε είχαμε ένα γερό καυγά και τα λόγια σου με πλήγωσαν....εγώ σου γύρισα την πλάτη...κι έφυγα ...Σου κομμάτιασα την καρδιά....

Μήπως δεν σ`αγάπησα....;;;
Κι όμως θυμάμαι ότι σ`αγάπησα πολλές φορές πιο πάνω κι από μένα.......
Κι όμως θυμάμαι ότι ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα κοντά σου........
Κι όμως θυμάμαι........Την αγάπη  μας........που απαίτησε.....επαίτησε.....
κι απάτησε......που πόνεσε, που κάηκε κι όμως  έμεινε  εκεί, αναζωπυρωμένη  ως το τέλος....να μας θυμίζει τα λάθη μας....

Έλα κοντά μου...δεν είμαι η φωτιά...Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια....
Τις πνίγουν οι νεροποντές....

Έλα κοντά μου...δεν είμαι ο άνεμος...Τούς ανέμους τους κόβουν τα βουνά.....
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια....
Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατηλάτης, που ακούμπησε στην ρίζα μιάς ελιάς,
ν`ακούσει το τραγούδι των γρύλων....
Έλα κοντά μου....μην φοβάσαι....να τ`ακούσουμε μαζί....     

Κοινοποίηση στο Facebook