Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο!

Επιλογές

Home
Home
About Me
About Me
ΥouΤube
ΥouΤube
Σκόρπιες Σκέψεις
Σκέψεις
Σκόρπιες Σκέψεις
Υπηρεσίες

30 Απριλίου 2010

Ευχαριστώ...

Σκέψεις, ιδέες, αισθήματα...έχουν γεμίσει το μυαλό μου.
Έχω έντονη την ανάγκη να γράψω, να μοιραστώ, να εκτονωθώ...
Όμως, είναι όλα μαζί...με έχουν κατακλύσει άτακτα....
Δεν ξέρω από που να πιάσω την κλωστούλα για να αρχίσω να τυλίγω το κουβάρι.
Αφορμή για όλα αυτά είναι οι δύσκολες στιγμές που πέρασα εχθές και η συμπαράσταση, η παρηγοριά, η φροντίδα και το ενδιαφέρον που 'γεύτηκα' από την καλύτερή μου φίλη - οικοδέσποινα αυτού του @χώρου.
Κάτω από δύσκολες συνθήκες δοκιμάζονται οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά αυτή η εμπειρία ήταν καταλυτική για μένα.
Δίπλα μου ήταν ένας άνθρωπος που ήξερε ανά πάσα στιγμή τι είχα ανάγκη να ακούσω, να πιω, να φάω...
Ένα ζεστό χέρι μέσα στο δικό μου την κατάλληλη στιγμή. 
Ένας παρήγορος λόγος την ώρα που έπρεπε.
Καφέ την στιγμή που χρειαζόμουν τόνωση.
Ένα σνακ, ένα μαντηλάκι... 
Όλα στην ώρα τους για να μπορέσουν να σηκώσουν λίγο από το φορτίο μου...
Λυπάμαι που δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί σας το συμβάν...ίσως αργότερα...
Αλλά νοιώθω έντονη "υπερχείλιση" αισθημάτων που το να γράψω, να τα μεταφράσω σε λέξεις, να μοιραστώ με κάποιον, να τα διαβάσω γραμμένα είναι λύτρωση για μένα αυτή την στιγμή!
Αν και η γλώσσα μας είναι τόσο πλούσια, παραμένει φτωχή στην περιγραφή τέτοιων αισθημάτων.
Ευχαριστώ - πολύ φτωχή λέξη...
Μήπως, η σιωπή θα ήταν προτιμότερη;

28 Απριλίου 2010

Δυό-δυό στην μπανιέρα ή στον νεροχύτη.!!!

Από μικρό κορίτσι όλο σοβαρές δηλώσεις ήμουν.Κι η γιαγιά από κοντά να προσπαθεί να με μαζέψει λέγοντας:"Παιδί μου μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλο λόγο μην λες".
Του κάκου όμως...Εγώ τον χαβά μου. Μεγάλωσα, γιαγιά έγινα το παιχνίδι  με τις δηλώσεις το συνέχιζα απτόητη. Και ξαφνικά εκεί που ήμουν μες στην νιρβάνα της εργένισσας, ανεπρόκοπη, κι ανοικοκύρευτη, (αχ πολύ το νοσταλγώ αυτό), βρέθηκα ένα απόγευμα να καθαρίζω κρεμμυδάκια για στιφάδο, δίπλα-δίπλα με το ταίρι μου, να κόβω μερίδες το κουνέλι, και να θέλω να κάνω εμετό από την σιχαμάρα. Εγώ που σιχαίνομαι μέχρι αηδίας το κυνήγι γενικά, και το στιφάδο γενικότερα.

Τηλέφωνα σε όλες τις φίλες να μου πουν πως το φτιάχνουν το ρημάδι, κι αυτές να λύνονται στα γέλια με την κατάντια μου.
Να με βλέπω και να μην μ`αναγνωρίζω. Να έχει γίνει η ζωή μου μέσα σε λίγες μέρες άνω κάτω.
Να πλένω, να σιδερώνω, να το παίζω είμαι η "Σία η Παναγιωταρά μια τεμπέλα ανεπρόκοπη νοικοκυρά".
Κι εκείνος να τσιμπιέται που ζει το όνειρο με μια τόσο "προκομμένη" γυναίκα.
Και να επαναλαμβάνει συνέχεια πόσο τέλεια είμαι.
Δεν φταίει εκείνος όμως, η φαντασία του τα φταίει που μ`έπλασε όπως ήθελε αυτή.
Είμαι απόλυτα  σίγουρη ότι ο έρωτας ευθύνεται για όλα.
Να θυμηθώ να τον αποφύγω άλλη φορά.
Γιατί δεν μπορεί κύριε να εισβάλλεις  ακάλεστος στην ζωή μου, και να με κάνεις άνω-κάτω.
Δεν γίνεται μέσα σε λίγες ώρες που αντίκρισα τα μάτια του, να ξεχνάω και τ`όνομά μου.
Να ξεχνάω ποια είμαι, τις συνήθειές μου, τις γαστριμαργικές μου προτιμήσεις και να γίνομαι ολόκληρη Εκείνος.
Πριν 10 μέρες η φωνή της φιλενάδας μου στο τηλέφωνο, μου φάνηκε ότι μου έλεγε το πιο αστείο ανέκδοτο που είχα ακούσει μέχρι τότε.
"Αύριο θα σου γνωρίσω κάποιον, που σ`έχει δει και με τρώει από το καλοκαίρι να σε γνωρίσει από κοντά. Δεν ήσουν τότε έτοιμη και του είχα πει όχι. Τώρα πιστεύω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή. Κι αν πετύχει θα ξεχάσεις πολλά πράγματα".
"Καλά φιλισκούνι μου, μόνο που δεν πιστεύω πια τίποτα. Εγώ να ξεχάσω το ίντερνετ και το θολό;
Μπα δεν το νομίζω. Ανέκδοτο μου φαίνεται"

Και ξημέρωσε η επόμενη μέρα, κι εγώ στην νιρβάνα μου, να περιμένω το βράδυ που θα τον συναντούσα, χωρίς να ελπίζω σε τίποτα.

Κι ήρθε το βράδυ που θα μου άλλαζε την ζωή.
Τον κοίταξα μόνο μια φορά, και στα μάτια του είδα εμένα.
Κι αφέθηκα να ονειρευτώ.

να μοιράζομαι την ζωή μου.
το κάθε λεπτό του εικοσιτετραώρου μου.
να μιλάω την γλώσσα της καρδιάς μου και να μην φοβάμαι.
Να γέρνω στην αγκαλιά του και να νιώθω ότι εκεί ανήκα πάντα.
Ν`ακούω την ανάσα του τα βράδια και ν`ανασαίνω στον δικό της ρυθμό.
Να καθαρίζω μαζί του κρεμμυδάκια για στιφάδο, (για πρώτη φορά στην ζωή μου) και να το διακωμωδώ.
Να του εμπιστεύομαι τα πάντα, να του λέω την αλήθεια μου κι εκείνος να συνεχίζει να ονειρεύεται.
Τον έψαχνα πολύ καιρό, κι επιτέλους τον συνάντησα όταν είχα πάψει πια να ελπίζω.


Λίγα λόγια καρδιάς για όλους εσάς.!!!
Συγχωρήστε μου την μικρή απουσία.
Είμαι εδώ κι ας μην με βλέπετε.
Μου λείπετε πολύ, γι' αυτό θα προσπαθώ να είμαι πιο τακτική...
Άλλωστε να το διακωμωδήσω και λίγο το θέμα.
Προς το παρόν κολυμπάω στο μέλι...
Το χαρίζω στον εαυτό μου απλόχερα, αλλά μόλις πέσει η πρώτη παντόφλα θα σας ενημερώσω τάχιστα.
Φιλική συμβουλή: Ερωτευθήτε και σας δίνω τον λόγο μου θα ξεχάσετε αμέσως τα χάλια μας και το ΔΝΤ.
Επενδύστε στον έρωτα και οι επενδύσεις σας θα γυρίσουν πίσω στο δεκαπλάσιο.
Υπέροχη χώρα τελικά  η χώρα του έρωτα.
Πάντα ο ήλιος λάμπει και τα πουλάκια κελαηδούν, έστω κι αν είναι καρακάξες σαν και μένα.

27 Απριλίου 2010

Ταξίδι ζωής...ψυχής

Τα ταξίδια της ζωής έχουν να κάνουν επιλογές.
Είτε πρόκειται για μια επιλογή για το πού να πάμε, πώς ή πότε να πάμε. Η επιλογές αυτές είναι συνήθως καταλυτικές για το αποτέλεσμα. 
Τα ταξίδια που ικανοποιούν την ψυχή είναι καλοσχεδιασμένα ταξίδια που περιλαμβάνουν αυτογνωσία και 'ψάξιμο' μέσα μας. Αυτό αληθεύει για κάθε ταξίδι, είτε από τόπο σε τόπο, είτε από δράση σε ενέργεια, είτε από απόφαση σε απόφαση.
Το άθροισμα των επιλογών μας, αποτελεί τη ζωή μας. 
Το ταξίδι το ζούμε από την αρχή μέχρι το τέλος. 
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε, πάντα, τις σωστές επιλογές, αλλά έχουμε πάντα την δυνατότητα για μια νέα προσπάθεια. 
Δεν έχει σημασία πόσο μακριά θα ακολουθούμε μια πιθανή "λάθος ρότα". Την πορεία που επιλέξαμε, την επιλέξαμε για κάποιο λόγο. 
Αυτά είναι μαθήματα ζωής. Όταν μάθουμε το μάθημα, μπορούμε να προβαίνουμε στην επόμενη επιλογή μας με καλύτερα αποτελέσματα! Έτσι συνειδητοποιούμε ότι οι καθημερινές "μετακινήσεις" μας μέσα στο χρόνο είναι προσωπικές μας, δικές μας και μόνο.
Μερικές σκέψεις:

"Η ζωή έχει σχεδιαστεί από την ψυχή μας και το πνεύμα ως ευκαιρία σταδιακής επέκτασης της συνειδητότητάς μας."
"Στο ταξίδι η ικανοποίηση δεν βρίσκεται στο τέλος, αλλά δοκιμάζοντας την κάθε στιγμή στην διάρκειά του, μέχρι το τέλος."
"Η προσπάθεια για την επίτευξη δύσκολων στόχων μας ωθεί να διευρύνουμε τους ορίζοντες μας, σχετικά με το τι πιστεύουμε ότι είναι εφικτό και τότε επιμηκύνεται ταξίδι μας."
"Το μυαλό μπορεί να έχει εμπειρία καλύπτοντας  μεγαλύτερη απόσταση από όση θα μπορούσε να καλύψει ποτέ το σώμα σε ένα ταξίδι."

Λίγα λόγια για τον καπετάνιο...

Σε συνέχεια του άρθρου με τίτλο: "Όταν η Ευτυχία δεν χαμογελά σωπαίνει." θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας - όλους τους πιστούς μας συνεπιβάτες - ότι για "λίγο" το "Θολό..." (δεν νομίζω ότι έιναι πια "Θολό") έχει αλλάξει, προσωρινά, καπετάνιο.
Η πασταφλώρα βρήκε την απίστευτη ευκαιρία να ξαπλώσει στο κατάστρωμα και να απολαύσει το αναζωογονητικό μαύρισμα στον ήλιο, απολαμβάνοντας στιγμές ξεγνοιασιάς, χαράς, και θαλπωρής. Αιτία...όπως πάντα η κατάλληλη παρέα.
Δεν έφυγε... είναι εκεί έξω, κάτω από τον ήλιο ή πλατσουρίζει στα γαλάζια νερά...
Σαν να το ήξερε - χωρίς να το ξέρει - που μου πρότεινε να κρατήσω για λίγο το τιμόνι,  πριν από μερικά άρθρα...
Δεν μπορώ να πω πω ότι είμαι αντάξια της τιμής που μου έκανε, αλλά απολαμβάνουμε τόσο πολύ και οι δύο αυτό το ταξίδι που θέλουμε να το κρατήσουμε ενδιαφέρον.
 Αν και δεν είμαι "πασταφλώρα" θα προσπαθήσω, με όλες μου τις δυνάμεις να σας διασκεδάσω και να θέλετε να συνεχίσετε μαζί μας σε αυτό το ταξίδι...και είμαι σίγουρη ότι όταν θα πιάνει το τιμόνι θα μας αναστατώνει με τις 'μπαταρίες' της τόσο γεμάτες....
Πάντως σας ευχαριστούμε, και οι δύο από καρδιάς που συνεχίζετε μα απολαμβάνετε και να συμμετάσχετε σ' αυτό το ταξιδάκι...
Μη παραξενευτείτε αν σας επισκεφτώ στα  δικά σας ταξίδια...
Εκτελώ ΕΝΤΟΛΕΣ....
Η Πασταφλώρα παρακολουθεί και ας μην εκφράζεται....

Να είστε όλοι καλά....
ας προσπαθήσουμε, μέσα από αυτά τα ταξίδια στον @χώρο μα κρατήσουμε το ηθικό μας ακμαίο...
οι καιροί που ζούμε δεν είναι καθόλου εύκολοι!!!

25 Απριλίου 2010

Σ' αγαπώ...

Σ' αγαπώ...
όπως η μάνα το παιδί,
όπως η φλόγα το δαδί,
όπως ο γέρος την ζωή που τον αφήνει.
Σ' αγαπώ...
όπως η άβυσσος το φως,
όπως τα δάκρυα ο φτωχός,
κι ο κουρασμένος στρατιώτης την ειρήνη.
Δεν έχω τίποτα άλλο,
είμαι μια φωνή...
είμαι δυο χέρια αδειανά που σε τυλίγουν,
μα σ' αγαπώ...
για κοίτα ανοίγουν οι ουρανοί,
οι ουρανοί που τόσο δύσκολα ανοίγουν.
Σ' αγαπώ...

I love you...
as the mother for the child,
as the flame for the candle,
aw the oldman for the life that leaves him.
I love you...
as the abyse for the light,
as the poor for the tears,
as the tired soldier for the peace.
I have nothing more,
I am only a voice...
I am two empty hands that emrase you,
but I love you...
Look! The sky opens,
the sky that is so difficult to open!

21 Απριλίου 2010

Γόβα στο γρασίδι...!!!!!

Το είδα εγώ το όνειρο, γι αυτό και προσπαθούσα με πλάγιους τρόπους να πάω στην βάφτιση του μικρού, ακριβώς την ώρα που θ`άρχιζε.
Επειδή όμως όσο κι αν θέλουμε κάτι, υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που δεν μπορείς να τους αγνοήσεις (παιδιά, σόγια, συμπεθεριά,κ.λ.π) υποχώρησα στην απαίτηση της νύφης μου να πάω από νωρίς να την βοηθήσω.

Κι αφού είχα υποστεί  όλα τα μαρτύρια του votre-beaute πάλι κατ`απαίτηση της νύφης μου, 
(κάνε νύφη να δεις καλό), τόσο που μου ήρθε να ουρλιάξω από τα νεύρα, ειδικά με τον μακιγιέρ, βρέθηκα ντάλα μεσημέρι Σαββάτου (τι απελπιστική ώρα για βάφτιση), ν`ανεβαίνω τα σκαλιά της εκκλησίας, με επτάποντη γόβα και το μωρό αγκαλιά.
Τριάντα τα σκαλιά, κι εγώ απελπισμένα να προσπαθώ να κρατήσω την ισορροπία μου πάνω στα τακούνια ουρανοξύστες  να μην σωριαστώ και πάθει τίποτα το πολύτιμο φορτίο μου ("το πατσαβουράκι" ο εγγονός μου).
Για μένα σκασίλα μου. Ούτως 'η  άλλως η γριά ή από πέσιμο ή από χ.....ο θα πάει. Κι ενώ έφτασα αισίως στην κορυφή της σκάλας κι έψαχνα απεγνωσμένα να βρω έναν ίσκιο να μουλώξω με το μωρό. 

Με πλησιάζουν δύο νταβραντισμένοι τύποι, φορτωμένοι  με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές.
"Η θεία του είστε"?
"Ποια θεία του"? ρωτάω εγώ το αστροπελέκι, που από την προσπάθεια να κρατήσω την ισορροπία μου στα κενά που είχαν οι πλάκες, μπροστά στην εκκλησία να μην σφηνώσει το τακούνι ανάμεσα, είχα ξεχάσει ότι έχω και μια κόρη.
"Η αδελφή του πατέρα του" απαντά ο τύπος.
"Όχι η γιαγιά του" απαντώ νευριασμένα. 
Και ταυτόχρονα αναρωτιέμαι πόσο καλή δουλειά έκανε ο μακιγιέρ με όλο το σοβά που μου έβαλε. Μετάνιωσα φοβερά για το μπινελίκωμα που του έκατσα όση ώρα προσπαθούσε να με κάνει άνθρωπο.
"Α α α πολύ ωραία ελάτε να βγάλουμε φωτογραφίες του μωρού".
"Είναι ανάγκη"? ρωτάω απελπισμένη, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρω τον γιο μου, να μ`απαλλάξει από το μαρτύριο της ισορροπίας.
Μάταια όμως, γιατί είναι στο γραφείο του παπά για τα διαδικαστικά του μυστηρίου.
Κι όπως λέει σοφά ένα ρητό, "αν δεν μπορείς ν`αποφύγεις έναν βιασμό, χαλάρωσε να τον απολαύσεις".

Κι αρχίζω να στήνομαι σαν σταρ του σινεμά σε διάφορες πόζες με τον μπέμπη, και τα φλας να μ`έχουν στραβώσει.
"Βγάλτε και τα γυαλιά του ηλίου."
"Μα τι λες χριστιανέ μου με τόσο ήλιο να με στραβώνει", απαντώ.
"Σας παρακαλώ"
"Άντε καλά", απαντώ και τα βγάζω.
Ωχ μάνα μου τι μυγάκια είναι αυτά που πετάνε μπροστά μου? αναφωνώ με μισόκλειστα μάτια σαν κάτι αόμματους, που μόλις ξαναβρήκαν την όρασή τους. 
Ψηλαφιστές φωτογραφίες πάντως με κλειστά μάτια πρώτη φορά έβγαλα.
Το πιο γελοίο όμως ήταν όταν με σέρνανε σε μια πλατεία με γρασίδι για να έχουμε φόντο το πράσινο.
Εκεί να με βλέπατε να ξεραθείτε στο γέλιο.
Να χώνεται το τακούνι στο φρεσκοποτισμένο γρασίδι, και να μην μπορώ να περπατήσω.
Και σαν να μην έφτανε αυτό άρχισαν και τις εντολές...
ε βέβαια αρχίζουμε με το μαλακό και μετά σε πάμε καροτσάκι.

"Πετάξτε το μωρό στον αέρα, ξαναπιάστε το, πολύ ωραία γελάει, πάμε άλλη μία, τέλεια τώρα κάθεστε στο γρασίδι μαζί του και κάνετε παιχνίδια. Έτσι μπράβο γυρίστε αλλιώς, χαμογελάστε τέλεια"

Κι επιτέλους βρέθηκα μέσα στην εκκλησία μετά απ`όλο το μαρτύριο, μ`ένα κατάλευκο φόρεμα που είχε γίνει πράσινο μουχλέ από το πολύ γρασίδι, και η γόβα να μην βλέπετε θαρρείς κι είχα κυλιστεί χάμω κι έζησα την πιο ερωτική συνύπαρξη της ζωής μου μέσα στην φύση.
Κι όλοι οι καλεσμένοι να με κοιτάνε περίεργα μην μπορώντας να πιστέψουν που η γιαγιά μπόρεσε κι έζησε τέτοιο ερωτικό ξεσάλωμα και δεν την πήραν είδηση.
Κι εγώ να χαμογελώ μυστήρια με κείνο το χαμόγελο της ευδαιμονίας.
Αμ πώς!!! είναι τυχαίο το ρητό "η γριά η κότα έχει το ζουμί"?

Άντε και στην τρίτη μου βάφτιση, με τζιν και μπαλαρίνες, να τριτώσει το καλό.
Μόνο που την επόμενη φορά θα μπω κι εγώ στην κολυμπήθρα μαζί με το μωρό, 
μπάς και λάβω θεία επιφοίτηση και πάψω να είμαι τρελογιαγιά κι έρθω στα συγκαλά μου.

20 Απριλίου 2010

Σήμερα...



"Σήμερα, η ζωή μου όλη σήμερα...
χτες αλλιώτικα σκεφτόμουνα...
τ' αύριο τ' ονειρευόμουνα...

Ήρθες πλάι μου και στάθηκες...
και για μένα κάποιος νοιάστηκε...

Η ζωή μου περνά και χάνεται,
η ζωή περνά και χάνεται, χάνεται...
η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται,
η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται μάτια μου..."

Αυτή η στιγμή μετράει, μόνο αυτή μετράει.
Το αύριο έρχεται και δεν ξέρεις τι φέρνει...
Το σήμερα όταν φύγει,
ας ετοιμάσει τον δρόμο για καλύτερη ζωή
και ας προσθέσει αναμνήσεις άξιες να θυμάσαι
στα βαθιά γεράματα...
Και ας τελειώσει τότε ο χρόνος μου, 
μάτια μου...

19 Απριλίου 2010

Μιά ομορφιά...


Όλοι έχουμε ακούσει να λέγεται ότι μια γυναίκα είναι πιο όμορφη όταν είναι ερωτευμένη...
Αυτό είναι αλήθεια!
Όταν μια γυναίκα ξέρει ότι την αγαπούν, 
ότι την αγαπούν βαθιά, 
τότε λάμπει.
Αυτή η ακτινοβολία προέρχεται από μια καρδιά
που έχει απαντημένα τα εσώψυχα της ερωτήματα...

"Είμαι όμορφη;
Αξίζω να κατακτηθώ;
Υπάρχει κάποιος για τον οποίο να είμαι πολύτιμη;
Μπορώ να ομορφαίνω την ζωή κάποιου;"

Όταν σ' αυτά τα ερωτήματα η απάντηση είναι "ναι",
τότε ένα ήρεμο και ήσυχο πνεύμα πλημμυρίζει την καρδιά της.

Τότε αποκτάει όραμα και όνειρο.
Τότε λάμπει.

Η ομορφιά απορρέει από μια καρδιά που είναι ζωντανή!
Είναι ζωντανή,
όταν είναι γεμάτη αγάπη...

17 Απριλίου 2010

Σε ψάχνω μα δεν σε βρίσκω.

Το γλυκό μου alataki έγραψε ένα πανέμορφο κείμενο που τραγούδησε στην καρδιά μου.
Ήθελα να γράψω την δική μου αλήθεια βασισμένη στο δικό της κείμενο.

Το προσάρμοσα λοιπόν στις δικές μου αναμνήσεις στο δικό μου παρόν.
Ιωάννα σ`ευχαριστώ πολύ για την έμπνευση.

Θυμάμαι...
Γειτονιά,μονοκατοικίες με αυλές που μοσχομύριζαν γιασεμί.
Πνιγμένες στην γαρδένια και στις τριανταφυλλιές.
Άνισος ανταγωνισμός ποια αυλή θα έχει τα ομορφότερα λουλούδια.
Φρεσκοβαμμένα πεζούλια με ασβέστη.
Σ`αυτά τα πεζούλια που έβγαινε όλη η γειτονιά στο καθημερινό της ραντεβού.
Με καρέκλες και σκαμπό αποσυρμένα από το εσωτερικό του σπιτιού.
Γλυκές κουβέντες και λόγια καρδιάς καθαρά.
Καφεδάκι,κουτσομπολιό καλοπροαίρετο αλλά πάντα κοιτώντας ο ένας τον άλλον στα μάτια.
Τον αντιμετώπιζες και σ`αντιμετώπιζε.Και στην δύσκολη ήταν εκεί παρόν.
Γεφυρώνονταν η πίκρα,η απογοήτευση με την ανθρώπινη παρουσία.
Μικρό κορίτσι ήσουν και τα όνειρά σου ταξίδευαν αχαλίνωτα σε κείνα τα σοκάκια.
Είχες όλα όσα χρειαζόταν η ψυχή σου.
ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.
Θυμάσαι;
Σ`έψαχνα εκεί και σε συναντούσα.
 
Σε ψάχνω να σε βρω στ`αποκρουστικά τσιμέντα,στην απομόνωση της ψυχής.
Απομονώθηκες,ταμπουρώθηκες,πίσω από μια εικονική και πλασματική πραγματικότητα.
Δεν ταξιδεύουν τα όνειρα πια.Έπαψες να ονειρεύεσαι.Στέρεψες.
Γέμισε το μυαλό σου πληροφορίες που σου μαύρισαν την ψυχή.
Ψάχνω να σε βρω στην έκπτωση της ηθικής, στην νομιμοποίηση του ανήθικου.
Εκεί που ο κάθε ένας ελεύθερα, μπορεί να σε περιγράφει πίσω από ανωνυμίες και εκ του ασφαλούς χωρίς να σε ξέρει.
Να σου χρεώνει χωρίς να πληρώνει.Τσάμπα μάγκας  με μόνο κόστος την ψυχή σου.
Ψάχνω να σε βρω στο χάος των χρόνων που έρχονται,στην θλίψη που τεντώνει το πρόσωπό σου,στα μάτια που δεν γελάνε πια.
Έχεις όλα όσα είναι ΠΕΡΙΤΤΆ και σου λείπουν ΟΣΑ χρειάζεσαι.

ΣΕ ΒΡΙΣΚΩ ΣΤΑ ΜΕΡΗ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΩ ΠΙΑ.

16 Απριλίου 2010

Τρομοκρατίας το ανάγνωσμα πρόσχωμεν!!!

Πρωί-πρωί το άκουσα κι αυτό.
Θα τοποθετήσουν λέει κάμερες παντού για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.
Με λίγα λόγια ο Big brother εισβάλει κανονικά στην ζωή μας.
Με βούλες και υπογραφές.
Τρομάρα στα μπατζάκια μας δηλαδή.
Τα είχαμε λίγα μας ήρθαν και τσουβαλάτα.
Α ρε κατακαημένη Αράχοβα (ΕΛΛΗΝΑ) τι σούμελε να πάθεις.

Γεμίσαμε λέει τρομοκράτες παντού.
Τρομοκράτης η γιαγιά που πριν 2-3 χρόνια (έχω πάθει και το σχετικό αλτσχάιμερ λόγω της ευημερίας μας) ψήνοντας κόλλυβα, έκαψε την Ηλεία.
Τρομοκράτης ένας παππούς που πριν 1 χρόνο καίγοντας ξερόκλαδα έκαψε την γειτονιά μου (Βορειοανατολική Αττική).
Τρομοκράτισσα κι εγώ που για να μπω στην τράπεζα, στήνομαι 15 λεπτά στην κάμερα για να μου ανοίξει η πόρτα.
Πέρσι που πήγαινα για μπάνιο, με σταμάτησαν και μου κάνανε έλεγχο παντού ( την σωματική ευτυχώς την απέφυγα) γιατί έμοιαζα λέει με Ύφοφτον πρόσωπο.!!!
Κάτι νταγκλαράδες με αυτόματα, που με κοίταζαν έτοιμοι να με εκτελέσουν.
Κι όταν πήγα να βγάλω την φωτογραφική ν`αποθανατίσω τον υπερβάλλοντα ζήλο τους, με απείλησαν μ`αυτόφωρο.
Τρομοκράτης ο νεαρός που συνέλαβαν πριν κάτι μέρες στα επεισόδια στην Αθήνα.
Όπλα του ένα σαμπουάν και μια φόρμα γυμναστικής.
Επίσης δεν μας είπαν προς τι τόσα ψέμματα περί κάδων  που ουδέποτε υπήρξαν.

Που είναι η αλήθεια και που το ψέμα δεν ξέρω.
Πάντως αυτό με τις κάμερες πολύ με εξιτάρει.
Επιτέλους θα καταγράφεται η κάθε μου κίνηση όπως έλπιζα τόσο καιρό.
Μέχρι τώρα μούτζωνα,σε κάθε φωτογραφία πολιτικού,έβριζα αλλά πήγαιναν όλα στον βρόντο.
Δεν πήγαινε ο κόπος  και τα χαιρετίσματα μου στους ανάλογους παραλήπτες.
Τώρα επιτέλους  θα πηγαίνουν εκεί που πρέπει και συστημένα.

Θα μπορώ επιτέλους να κοιμάμαι ήσυχη, μέχρι να με μπαγλαρώσουν και μένα μια μέρα, σαν την Νο 1 τρομοκράτισσα όλων των εποχών.
Όχι τίποτ`άλλο δηλαδή αλλά να δικαιωθούν κι αυτά τα παιδιά μου,που περιμένουν κάθε μέρα να χτυπήσει το τηλέφωνο ότι συνέλαβαν την μάνα τους, για ακραία τρομοκρατική συμπεριφορά.

Τελικά κοινή η μοίρα των φτωχών....ΑΜΗΝ!!!!

14 Απριλίου 2010

Ενθάδε κείται.!!!

Ενθάδε κείται ο ελληνικός λαός που κάποιοι επιτήδειοι έχουν βαλθεί να τον εξοντώσουν.
Διαβάζω σε μια γύρα στον χωρο του διαδικτύου bananiagr "Αυξήσεις φωτιά".
Σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης 30% ο τιμάριθμος επάνω.
Και παρασύρομαι στ`όνειρο για να μην ουρλιάξω και σιχτιρίσω  γυναίκα πράγμα.


Μπαίνω στην σφαίρα της παραίσθησης και φαντάζομαι τον εαυτό μου με 30% παραπάνω στήθος.
Με βλέπω 30 πόντους ψηλότερη.(Σιγά μάνα μου μην ξεδιπλώνεσαι τόσο απότομα με επισκίασες).
Οι ρυτίδες έκφρασης από το πολύ γέλιο  του σαρκάζω κι αυτοσαρκάζομαι να μειώνονται κατά 30%
Τα μαλλιά μου να πάψουν να πέφτουν από αυτά που βλέπω γύρω μου κατά  30%
Να γνωρίσω τον άντρα των ονείρων μου, που θα είναι ακμαίος 30 μέρες και νύχτες καθ`όλη την διάρκεια του χρόνου.(Μάλλον πρέπει να σταματήσω να διαβάζω τόσα ρομάντζα)
Να αποκτήσω 30% περισσότερο μυαλό απ`αυτό που κουβαλάω, που να μην πω καλύτερα τι έχει μέσα σήμερα.
Να πάψω να είμαι τόσο αφελής κι ευκολόπιστη  κατά 30%.
Όπως βλέπετε οι αυξομειώσεις γίνονται πάντα σύμφωνα με το δικό μου συμφέρον.
Με συνοπτικές και δημοκρατικές διαδικασίες υπέρ εμού, όπως πάντα άλλωστε.

Να γίνει η καθημερινότητά μου 30% πιο αισιόδοξη.
Να ατενίζω την ζωή 30% με πιο θετική ματιά.
Ν`αγαπήσω και ν`αγαπηθώ 30% πιο πολύ απ`ότι μέχρι σήμερα.
Να συγχωρώ όσους με έχουν πληγώσει και να συγχωρούμαι από την ίδια την ζωή 30% πιο συχνά.
Να λέω τις λέξεις "Καλημέρα","Καληνύχτα","Σ`αγαπώ  γι αυτό που  είσαι", με 30% πιο μεγάλη κατανόηση για το νόημά τους.

Και τέλος στον ομαδικό τάφο που κάποιοι έσκαψαν για την Ελλάδα, να αξιωθώ να γράψω από πάνω μια μέρα:
Ενθάδε κείτονται τα ανα καιρούς 300 "κλεφτόπουλα" που χρεοκόπησαν την αισιοδοξία και τα όνειρά μας. Άλλο κακό να μη μας βρεί. ΑΜΗΝ!




Oταν η Ευτυχία δεν χαμογελά σωπαίνει.

Σήμερα θέλω να πω δυο λόγια καρδιάς, για την αφανή εργάτρια του θολού.
Για εκείνη που κάθε μου τρέλα κι επιθυμία γι`αυτή την σελίδα, την κάνει πραγματικότητα.
Για την δεύτερη συγγραφέα από δω και πέρα του θολού, που μου έκανε την τιμή ν`αποδεχτεί την πρότασή μου.
Να γράφει δυο λόγια στον χώρο αυτό, με την ευαισθησία που την διακρίνει.
Γιατί θέλω οι επισκέπτες μας, να ξεκουράζονται και λίγο από την τρέλα και τον σαρκασμό μου.
Να βρίσκουν και λίγη ποιότητα που ακουμπάει καρδιές.
Οι δύο προηγούμενες αναρτήσεις "Ανησυχία και παρηγοριά" και "Καλημέρα" είναι δικές της.

Αφιερωμένο.


Την λένε Ευτυχία κι ήρθε στην ζωή μου την στιγμή ακριβώς που την χρειαζόμουν.
Παραμένει στην ζωή  μου παρ` όλες τις αντιξοότητες, και τα κύματα που την χτυπάνε, με την τρέλα που κουβαλάω.
Την λένε Ευτυχία κι είναι ο βράχος μου.
Την λένε Ευτυχία και μου κράτησε το χέρι όταν δεν είχα που να πιαστώ.

Την λένε Ευτυχία και συνεχίζει δίπλα μου πάντα όταν οι άλλοι εγκαταλείπουν.
Την λένε Ευτυχία κι όταν δικάζω και καταδικάζω τον εαυτό μου, εκείνη πάντα μ`αθωώνει.
Την λένε Ευτυχία και μ`αποδέχεται έτσι όπως είμαι, συγχωρώντας όλα τα λάθη μου, ακόμη κι αυτά που την πληγώνουν.
Την λένε Ευτυχία και προσπαθεί κάθε μέρα να μου μάθει να μ`αγαπάω.
Την λένε Ευτυχία και πάντα δίνει άλλοθι στην τρέλα μου.

Την λένε Ευτυχία κι είναι δίπλα μου για να μην σκιάζομαι.
Την λένε Ευτυχία και θέλω μαζί της, τους καημούς  και την χαρά μου να μοιράζομαι.
Την λένε Ευτυχία κι αν δεν καταναλώσουμε 7.000 λέξεις την ημέρα, νιώθουμε ότι κάτι αφήσαμε μισό.

Την λένε Ευτυχία κι είναι εκείνη που κάποια στιγμή που ήμουν περιτριγυρισμένη απ΄`όλη μου την οικογένειά, κατάλαβα ότι τελικά ΕΚΕΙΝΗ είναι η οικογένειά μου.

Την λένε Ευτυχία και είναι η ευτυχία στην ζωή μου.


Κλείνω εδώ το μικρό αφιέρωμα στην φίλη μου, με την ευχή να βρήτε κι εσείς μια Ευτυχία στην ζωή σας.

11 Απριλίου 2010

Καλημέρα...


...μια ευχή μέσα σε μια λέξη γεμάτη...
αισιοδοξία, ελπίδα, χαρά, κέφι για ζωή...

Όταν το πρωτοείδα, με γέμισε μια γλύκα για την ζωή,
με λίγο νοσταλγία για τα παλιά,
με ζήλια για συνθήκες ξεχασμένες,
με απορία που πήγαν αυτοί οι χαρούμενοι Έλληνες,
με απογοήτευση που δεν είμαι πια έτσι,
με επιθυμία να ζήσω σε τέτοιο κλήμα...

Γιατί τα χάσαμε;
Γιατί πέσαμε;
Γιατί τρέχουμε σκυθρωποί;
Γιατί παραμιλάμε;
Γιατί όλα μας φταίνε;
Γιατί κλειστήκαμε στην φυλακή μας;
Γιατί επιτρέψαμε να μας κλέψουν το όνειρο;
Γιατί επιτρέψαμε να είμαστε "κανείς" χάνοντας τον πολιτισμό μας;
Γιατί...

Εσείς τι νοιώθετε όταν το βλέπετε;

Εγώ πάντως θέλω να ζήσω έτσι, ξανά...δεν θέλω πια να είμαι "κανείς".
Μήπως πρέπει να το βλέπω συνεχώς, για να μπορέσω να αρχίσω να βγαίνω σιγά, σιγά από το καβούκι που με κλείσανε με την απαισιοδοξία, τον υλισμό και την γνώμη των άλλων;
Μήπως είναι αργά;

Πάντως αυτό το βίντεο μας διαφημίζει φέτος, παγκοσμίως...κι όμως ενώ το κόστος του ήταν σχεδόν μηδενικό κάποιοι που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να τα οικονομήσουν ακόμα κι από αυτό,  το καταδίκασαν.
Καλημέρα λοιπόν σε όλους εμάς που είμαστε Κάποιοι και κουβαλάμε σαν ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές, το όνειρο μιας καινούριας Ελλάδας, που με το φως του πολιτισμού της θα φωτίζει τον δρόμο μας.
Είμαστε πρώτοι και τελευταίοι
Είμαστε αθώοι, απατεώνες και γενναίοι
Αριστοκράτες και φριχτοί μικρομεσαίοι
ακροβάτες, προδότες και λαθραίοι,
Σουλιώτες , αδέσποτοι κι ωραίοι.

10 Απριλίου 2010

Ανησυχία και παρηγοριά - Anxiety and consolation

Ανησυχία, παρηγοριά, Anxiety, consolation

"Όταν οι ανησυχητικές μου σκέψεις αυξήθηκαν μέσα μου,

 παρηγοριά σου άρχισε να χαϊδεύει την ψυχή μου."

Λόγια σοφά, βγαλμένα από την ζωή ανθρώπων καθημερινών, σαν και μας...
Υπάρχει παρηγοριά και μπορούμε να συντελούμε καθημερινά στο να την προσφέρουμε στους γύρο μας...


Οι καταστάσεις που βιώνουμε:
η μουντή καθημερινότητα,
η αβεβαιότητα,
ο φόβος που τόσο αποτελεσματικά μας καλλιεργούν στην ψυχή μας, λίγο λίγο,
το πλήθος των πληροφοριών με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά,
ο πόνος των άλλων από φυσικές καταστροφές,
η δυστυχία που αντικρίζουν τα μάτια μας...
όλα αυτά συντελούν τόσο σε "ανησυχητικές σκέψεις" - μια περιγραφή που από μόνη της φαντάζει πολύ φτωχή, στις μέρες μας.

Η παρηγοριά είναι αυτό που χρειαζόμαστε...
Αλλά τείνει να γίνει είδος υπό εξαφάνιση...
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο την χρειαζόμαστε και έτσι...
δεν την ψάχνουμε...
δεν ψάχνουμε τρόπους να παρηγορήσουμε τον διπλανό μας...
νομίζουμε ότι μόνο στέλνοντας λίγα χρήματα φτάνει!
Και η ψυχή πονάει...πεινάει...θλίβεται...υποφέρει...πληγώνεται...
αλλά ούτε εμείς δεν προσέχουμε την δική μας ψυχή...
πως να προσέξουμε την ψυχή των άλλων...

Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο θετικά...
ας προσπαθούμε καμία μέρα να μην περνάει χωρίς,
έστω ένα καλό λόγο...
μια καλημέρα σε έναν άγνωστο στο δρόμο...
ένα χαμόγελο...
μια αγκαλιά...


Ώχ, παρασύρθηκα...

9 Απριλίου 2010

Όταν πέφτουν οι μάσκες της δήθεν @δημοκρατίας.!!!

Σήμερα λέω να μην σας κουράσω με δικές μου αμπελοφιλοσοφίες.Απλά θα σας βάλω ένα κουίζ.
Κι όποιος απαντήσει σωστά στα σχόλια θα πει ότι είναι σκεπτόμενο άτομο κι έχει αντιληφθεί πλήρως το @παιχνίδι  που παίζουν μερικοί, με μόνο όνειρο την αναγνώριση και την παραδοχή του εαυτού τους.
Τα σχόλια ελεύθερα εφ`όσον είναι επώνυμα.
Ας αρχίσουμε λοιπόν.

Ποιοι είναι αυτοί που είναι ενωμένοι με ψήφους 4 στους εκατό.(οι υπόλοιποι απλοί θεατές απλά για να στολίζουν τον χώρο,γιατί αν τολμήσουν να διαφωνήσουν με κάτι μία είναι η ποινή. Καρμανιόλα.
Ποιοι είναι αυτοί που σχολιάζουν αλλά πάντα κατά το ρητόν "Γιάννης πίνει Γιάννης κερνάει".
Ποιοι είναι αυτοί που επαναστατούν εκ του ασφαλούς, αλλά μόλις προτείνεις γενική κινητοποίηση, λουφάζουν στον καναπέ με μόνο όπλο το πληκτρολόγιο.
Ποιοι είναι αυτοί που παντού βλέπουν εχθρούς και συνωμότες, ακόμη και τους ίδιους τους συντάκτες τους.
Ποιοι είναι αυτοί που γράφουν σχόλια σαν ανώνυμοι στο ίδιο τους το μπλοκ, με ύβρεις κατά των συντακτών.
Ποιοι είναι αυτοί που μόλις διαφωνήσεις μαζί τους σε καρατομούν με ψήφους 2 στους εκατό.
Ποιοι είναι αυτοί που ενοχλήθηκαν από τον "Καναπεδάτο Γολγοθά" που έγραψα κι είδαν τον καθρέπτη τους.
Ποιοι είναι αυτοί που νομίζουν ότι θα με φιμώσουν ;
Ποιοι είναι αυτοί που κολλάνε ταμπέλες ρατσιστής, ρατσίστρια στον καθένα που δεν συμφωνεί με κάποια ηλίθια ποιήματα από "πολίτες του κόσμου."

Ποιοι  είναι οι κύριοι που με ελαφριά την καρδία χαρακτηρίζουν αλλά δεν δέχονται να τους χαρακτηρίσεις.
Ποιοι ή ποιες  ξεκατινιάζονται και κλειδώνουν τα σχόλια για να μην τους αποκαλύψεις
Ποιοι είναι  αυτοί που ονειρεύτηκαν ενότητα αλλά μόνο στον σκοπό που παίζουν αυτοί.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΔΗΛΩΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΙ ΟΧΙ ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΣ ΧΑΛΑΣ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΓΗ.
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΧΩΡΙΟ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΥΛΟΚΟΛΑΚΕΣ.


Γι αυτό  γυρνάω στην αθωότητα την παλιά μου την ταυτότητα.

8 Απριλίου 2010

Η μετάλλαξή μας.!!!!

Where come you from?
I don`t know exactly.
I thing to come from Ella-den.

Σύμπτυξη των  λέξεων Ελλάδα, και Σουηδία.
Η γνωστή βόλτα σε φιλικά μπλοκ κι η στάση στο bananiagr έφερε αυτά τα αποτελέσματα.
Να μην ξέρω ποια είμαι τελικά.
Αν είμαι ένα βαλκάνιο  κοντόπραγμα, ή το δίμετρο γκομενάκι από την Βόρεια Ευρώπη.

Που μόλις δει Έλληνα γκόμενο αρχίζει να γδύνεται από την άφιξη στο αεροδρόμιο.
Έχουν φήμη οι άντρες μας δεν μπορώ να πω.(Μήπως πρέπει ν`αρχίσω να τους βλέπω με τα μάτια της Σουηδέζας τελικά)?
Ένα καλό εξαγώγιμο είδος έχουμε κι αυτό το έχουμε ευνουχίσει εμείς οι τρελές.
Καιρός ν`αναθεωρήσουμε νομίζω...τώρα που ο φέρελπις πρωθυπουργός μας οραματίζεται να κάνει την Ελλάδα... Σουηδία.
Ναι το διάβασαν κι αυτό τα "τσακίρικα"  μάτια μου και κόντεψαν να φύγουν από την κόγχη τους.
Να δω τον Τούρκο,τον Αλβανό, τον σκοπιανό... Σουηδούς γείτονες να πεθάνω από το γέλιο.
Να δω όλους τους μετανάστες με Σουηδική κουλτούρα.( Ας τον άνεμο αγάπη μου τι ανέκδοτο είναι αυτό πάλι).
Σιγά μεγάλε γιατί θα το πάθω το έμφραγμα τελικά.
Δηλαδή ελπίζεις να γίνει ο Έλληνας σκεπτόμενος πολίτης σαν τον Σουηδό?
Να σταματάει να περάσει ο πεζός, να μην κορνάρει, να μην καπνίζει,να είναι ευγενικός,να μην ασχολείται με τον διπλανό του τι φοράει και τι αμάξι έχει,  να μην μουτζώνει, κι όλα τα ωραία και χαρακτηριστικά της φυλής μας.!!!
Πρίτς αγόρι μου απ`αυτό το γλυκό δεν θα πάρουμε.
Για μ@λ@κες ψάχνεις?
Για να έρθουμε πρώτοι στις αυτοκτονίες σαν κι αυτούς που από την πολλή σκέψη κι ευγένεια,προτιμούν να βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα?
Εγώ θέλω να τα βλέπω κανονικά,  να τα μαζεύω και  να τα βράζω να τρώω.Άλλωστε εκεί μας έχεις οδηγήσει με τα μέτρα σου.
Να ξεχύνεται ο κόσμος στα  βουνά και  να μαζεύει χόρτα για να χορτάσει την πείνα του.
Ξέρω ότι το κάνεις για την υγεία μας, για να διατηρηθούμε ακμαίοι κι υγιείς.
Αν κι αυτό το όραμα με την Σουηδία με βάζει σε υποψίες.
Μάλλον επίτηδες το κάνεις, για  να μας ξεπαστρέψεις όλους από την Σουηδική μελαγχολία, και να μείνεις μόνος σου να παίζεις μπάλα.
Μόνο που ξέχασαν να σε πληροφορήσουν κάτι πολύ σημαντικό.
ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΞΕ ΓΕΛΑΣΕ.
Κάτι που μάλλον  έχουν παραβλέψει τα Αμερικανάκια οι κολλητοί σου.

Α..και μία τελευταία απορία.
Στην Σουηδία οι κυβερνώντες είναι λαμόγια που αδειάζουν τα δημόσια ταμεία?
Αν όχι τότε θα θυσιαστούμε να γίνουμε Σουηδοί, μήπως κι απαλλαχτούμε από τους κλέφτες, και δούμε μια άσπρη,  έστω και μελαγχολική  Σουηδική μέρα, σ`αυτόν τον τόπο.

Bαλκανιζατέρ μ`αναμμένο μοτέρ,με τα φώτα και τα λάδια καμένα
Βαλκανιζατέρ  χωρίς αμορτισέρ, Ευρώπη-Βαλκάνια-Ελλάδα

6 Απριλίου 2010

@Γαμπροί ? Ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Μας τάπαν κι άλλοι.
"Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι όλα κι αν τα δώσαμε
για μια νύχτα ήταν μόνο η αγάπη κι έτσι τελειώσαμε
".
Στίχοι που περιγράφουν ακριβώς τις αγάπες και τους ξαφνικούς έρωτες του @χωρου.
Που όταν έρθεις σ`επαφή με την πραγματικότητα παθαίνεις πρώτα το εγκεφαλικό, μετά την ανακοπή και στο τέλος σε πάνε οι τέσσερις στον λάκκο με τον ασβέστη που λέει κι ο φίλος μου ο Μίμης.
Άλλο παιδί για υιοθέτηση κι αυτός.
Θα ήταν φίλος μου άλλωστε αν ήταν νορμάλ;
Το ξέρω πολύ μοναξιά πολύ απομόνωση πολλά τα προβλήματα που κουβαλάμε όλοι.
Ε τώρα κι ένα φλερτάκι, κι ένα μακια κι ενα μουάτς @τικο δεν χαλάει την συνταγή.
Το εισπράξαμε πικρή η γεύση του τέλος.
Ευχαριστώ όλους τους κυρίους και το εννοώ κυρίους για το ενδιαφέρον.

Άλλωστε τι να κάνετε μ`ένα ρεμάλι σαν και μένα;
Προκοπή και χαΐρι δεν θα δείτε ούτε στην Δευτέρα παρουσία.
Για τέτοιο χάλι σας μιλάω.

Κάτι σαν την Μάγισσα Μάτζικα ντε Σπέλ.
Όλη μέρα σε μια σκούπα καβάλα. (πάλι μπερδεύτηκα σ`ένα pc ήθελα να πω)
Εκτός κι αν θέλετε να ζήστε κάτι σαν κι αυτό, που το δανείστηκα από τον φίλο μου Αboutmylamia.blogspot.com
Μόνο που στην θέση του άντρα θα είμαι εγώ, με την φανελένια νυχτικιά και την βράκα της γιαγιάς μου.
Εκείνη με τα μακριά μπατζάκια για να μην κρυώνουν και τα μπούτια.
ΒΡΕ ΑΣΕ ΜΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.










Τώρα αν επιμένετε κι είστε μαζόχες...βιογραφικά στον φίλο μου  ΑΑΤΟΝ  εδώ λουφάζω όταν στριμώχνουν τα πράγματα. Αμ πώς!!!
Εκεί θα γίνει η τελική επιλογή του υπερτυχερού που θα κερδίσει το "ΛΟΤΤΟ" και θα μείνει μαζί μου.
Την είσοδο την ξέρετε...την έξοδο δεν ξέρω πως θα την βρήτε αν δεν συγκεντρώνετε τις προδιαγραφές, μια κι ο συγκεκριμένος εκτός απο πρώην μόνιμος ξέρει και καράτε, τα κιλάκια του τα έχει,( φτου σου μάνα μου σκόρδα από ασιτία θα μου πας). Πλάκα κάνω μην το πάρετε σοβαρά.

Άλλωστε έζησα τόσα πολλά χρόνια  με σύντροφο, και την ζωή μου μέσα από την ζωή τους και τα θέλω τους, που τώρα που έχω μείνει μόνη μου,είναι καιρός να συστηθώ επιτέλους στον εαυτό μου κι αυτός σε μένα...
Μου το χρωστάω.

Το ξέρεις μ`αρέσεις
μα μην με ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ
σ`αυτόν τον κόσμο που μόνη μου ζω,
δεν υπάρχουν κανόνες
μα μόνο ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ.

Μία κακοποίηση στο 96...Θα την πάρετε εδώ ή να σας την τυλίξω...?

...Όχι θα την πάρω στο email μου για να μου φτιάξει την Υπόλοιπη μέρα.
Δευτέρα πρωί, πίνοντας τον καφέ μου, ανοίγω το email μου, όπως συνηθίζω να δω τα μηνύματά μου.
Κι εκεί που πίστευα ότι η ζωή έγινε πιο όμορφη, τουλάχιστον στις καρδιές μας, διαβάζω:

Παρά ταύτα: Χριστός ανέστη!

Posted: 04 Apr 2010 04:08 AM PDT
Παρά ταύτα:
Βρετανία: Θάνατος 12χρονου κοριτσιού από ξυλοκόπημα

Νεκρό από ξυλοκόπημα έως θανάτου 12χρονο κορίτσι στο Μάντσεστερ, ένας 37χρονος ανακρίνεται.

Μου μαύρισε την ψυχή, και την μέρα μαζί.
Δεν έχει σημασία αν συνέβη σε μια άλλη χώρα.
Είναι ο θάνατος ενός παιδιού που συνέβη δίπλα μου.
Που κάποιοι άνθρωποι για χάρη του κλικ ,εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο.
Τον δικό μου πόνο της μάνας.
Πού με πάνε από κακοποίηση σε κακοποίηση, και μου μαυρίζουν την καρδιά.
-Πώς να σου χαλάσω την αισιοδοξία;
-Πάρε έναν θάνατο παιδιού για breakfast.
Αλλά πάρα ταύτα: Χριστός Ανέστη.

Παρακάτω σχόλιο σ`ένα άρθρο με τον τίτλο: "ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ":

Αν δεν είσαι βροχή αγάπη μου
Γίνε δέντρο
Γόνιμο…γίνε δέντρο.
Κι αν δεν είσαι αγάπη μου δέντρο
Γίνε πέτρα
Υγρή…γίνε πέτρα.
Κι αν πέτρα, αγάπη μου, δεν είσαι
Γίνε φεγγάρι
Στο όνειρο της αγαπημένης…γίνε φεγγάρι.
[Έτσι είπε μια γυναίκα
στο γιο της καθώς έθαβαν.
]..

Όλ`αυτά σε αναστάσιμο post.

Kι αναρωτιέμαι, τελικά στην ζωή μας, τίποτα δεν επιτρέπεται να είναι όμορφο;
Όλα μαύρα κι άραχνα;
Μόνο ο πόνος κι ο θάνατος πουλάει σήμερα;
Καταντήσαμε πιο μαύροι από τα δελτία ειδήσεων.

Και το λέω εγώ που δεν υπάρχει πόνος, ειλικρινά, που να μην τον έχω βιώσει.
Που έχω γίνει στάχτη και ξαναναστήθηκα άπειρες φορές στην ζωή μου.
Και το κατάφερα μέσα από την εμπιστοσύνη που έδειχνα πάντα σ`ΕΚΕΙΝΟΝ, και στην θεϊκή του παρέμβαση.
Ποτέ δεν με γέλασε...στον κατάλληλο χρόνο όταν ήμουν έτοιμη ήταν Παρόν.

Ας αντικρίσουμε επιτέλους  με πιο αισιόδοξο βλέμμα την ζωή κι αυτή θα μας τ`ανταποδώσει.
Άς μεταδώσουμε πιο αισιόδοξα μηνύματα στους γύρω μας.
Και να είστε σίγουροι ότι η ζωή θα μας το προσφέρει  πίσω  στο διπλάσιο, όπως έκανε σε μένα.
Λίγα λόγια που διάβασα και προσπαθώ κάθε μέρα να τα κάνω πράξη:

Να θυμηθώ κάθε μέρα.
Να μην αφήνω την τύχη να μου ρίχνει τα σκουπίδια της.( και τις μαύρες ειδήσεις της)
Να ζήσω ημέρες χειροποίητες. Και νύχτες.(κεντημένες με το νήμα της Αγάπης)
Να θυμηθώ να μη φοβάμαι το φόβο.( ο φόβος χτύπησε την πόρτα...η Αγάπη άνοιξε και δεν ήταν κανείς απέξω).
Έζησα αρκετά χρόνια μέχρι τώρα και το είδα.
Να θυμάμαι να μην απελπίζομαι. 
Να μην με παίρνει από κάτω.

Να θυμάμαι να χαμογελάω και να ντύνω την μέρα μου με τα χρώματα του ουράνιου τόξου.


Και το μαύρο χρώμα το χαρίζω σ`αυτούς που ηδονίζονται να ζουν μες την μιζέρια και την κακομοιριά.

5 Απριλίου 2010

Οι απόφοιτοι της Κατοχικής σχολής σας εύχονται και του χρόνου.

Idea Studio
Πάσχα των Ελλήνων.Θα πάρετε κάτι άλλο ή να κάνω σούμα?
Οι απόφοιτοι της Κατοχικής σχολής σας εύχονται και του χρόνου.
Ή όπως λέγαν οι γονείς μας "φάτε τώρα που έχουμε".
Κι εμείς ακολουθήσαμε πιστά τις οδηγίες προς ναυτιλλομένους...πασχογιορτάζοντες.(θα το συντάξω το πασταφλώρικο λεξικό δεν θα μου ξεφύγει).

Είπαμε να μην πάμε με τον όχλο...να μην βάλουμε το μυαλό μας να σκέφτεται όλη την μεγάλη βδομάδα, που θα βρούμε το φτηνό αλλά ελληνικό αρνί.
Που θα βάλουμε φωτιά για την σούβλα, ποιους από το κολόσογο θα καλέσουμε, και ποιους θ`αποφύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι.
Να μην βάψουμε αυγά,και βάψουν και τα δαχτυλάκια μας με την βαφή,( δεν το κατέχουμε το άθλημα) να μην πλάσουμε τσουρεκάκια με τα δυο χεράκια.

Αλήθεια αυτή την ταινία που την παίζουν να πάω να την δω?
Νοικοκυρές του 21ου αιώνα να πλάθουν τσουρεκάκια με τα δυο χεράκια.
Και να γεμίζει το σπίτι μοσχοβολιές μιας περασμένης αλλά τόσο κοντινής εποχής, που ακόμα νοσταλγώ.

Ανεπρόκοπο τομάρι δηλώνω από τα γεννοφάσκια μου.
Που για να με βάλεις στην κουζίνα έπρεπε να με σούρεις από το μαλλί σαν τους πρωτόγονους και να φυλάς την πόρτα με το ρόπαλο να μην το σκάσω.
Εξ`ου και μπακούρω μια και όλοι οι άντρες της ζωής μου μόλις έφευγε η πρώτη γλύκα (γιατί ως γνωστόν ο έρωτας περνάει από το στομάχι στον Έλληνα) και διαπίστωναν με τι ανεπρόκοπο τομάρι είχαν μπλέξει, το έβαζαν στα πόδια προς άγνωστη κατεύθυνση.

Όσο ζούσε η μανούλα μου το κάλυπτα το κενό...Τους έστελνα εκεί να τρώνε και γύριζαν με το χαμόγελο της ευδαιμονίας, και με την απατηλή σκέψη που θα πάει δεν θα μοιάσει στην μάνα της?
Χάσανε όμως γιατί τελικά έμοιασα στον μπαμπά μου, που καμιά επαφή δεν είχε με το σπόρ, παρά μόνο όταν ήταν να φάει...ότι του σέρβιραν.

Έμειναν λοιπόν με τ`όνειρο κι εγώ με την τρέλα μου.

Ξεκινήσαμε οι τρεις τρελοί για ταβέρνα...και πολύ το ευχαριστήθηκα που άλλοι τόσοι είχαν κάνει την ίδια σκέψη με μας.
Πήχτρα οι δρόμοι, ο κόσμος σαν τα σαλιγκάρια έξω, να χαίρεται τον ήλιο, να κάνει πικ-νικ να χορεύει στο γρασίδι.
Αθάνατε Έλληνα πολύ σε γουστάρω.

Βρε δεν πάει να χτυπιέται Ο Γιωργάκης κι τα 300 λαμογια της βουλής.
Βρε δεν πάει να χτυπιέται η ΕΟΚ.
Βρε τον κώλο σας να χτυπάτε κάτω, για τον μόνο λόγο που ο Έλληνας μπορεί να σε πυροβολήσει ανάμεσα στα μάτια εν ψυχρώ,είναι αν του απαγορεύσεις την ταβέρνα και την διασκέδαση.
Γι αυτό και λατρεύω την φάρα μας.
Δεν μας πτοεί τίποτα.
Ηθικόν ακμαιότατο.
Άσε που πολλοί από αυτούς που τελικά σούβλισαν, θα ονειρεύονταν αντί για το αρνί στην σούβλα, να είχαν έναν από τους 300.
Εγώ πάντως το ονειρεύτηκα.( πω, πω πολύ σατανικό μυαλό έχω τελικά)
Φτάσαμε αισίως στον προορισμό μας αφού διασχίσαμε απαγορευμένα ένα χιλιόμετρο μονόδρομο,κι αναρωτιόμασταν γιατί μας κοίταζαν περίεργα όλοι.
"Μάλλον είναι στραβός ο γιαλός(δρόμος) αναφωνήσαμε κι οι τρεις.
Κι αφού παρκάραμε τότε ο τρελός της παρέας αναφώνησε:"Μα καλά που πήγαινα τόση ώρα ο μ@λ@κ@ς;Πώς την δίμετρη την BMW την πέρασα για smart";
Φάγαμε ήπιαμε γελάσαμε με την καρδιά μας για τα χάλια μας (την τρέλα που κουβαλάμε) κι αναχωρήσαμε για τον τάφο μας, σόρρυ το σπίτι μας.
Είδαμε και τα απαραίτητα τρακαρίσματα στον δρόμο, που μάλλον θα μπέρδεψαν τ`αυτοκίνητα με τ`αυγά και τσούγκρισαν μεταξύ τους.
Δεν πειράζει και του χρόνου στην επόμενη έξοδο παιδιά, μία από τα ίδια ΕΜΕΙΣ νάμαστε καλά.
Τώρα έχω μια απορία.
Γιατί πάει πρώτα η κοιλιά μου και μετά εγώ;
Τόσο που σκέφτομαι ποιόν να πάρω τηλέφωνο;
Τον γυναικολόγο μου για επικείμενο τοκετό,ή τον ψυχίατρο για το σύνδρομο της Κατοχής που κουβαλάω σαν γνήσια Ελληνίδα;
Idea Studio
Νάμαστε καλά-νάμαι καλά!!!

3 Απριλίου 2010

Για μένα για μας μίλησες...για την Ανάσταση της ψυχής.

Idea Studio
 Εγώ κι η Ευτυχία  σας ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας ,Χαρούμενο Πάσχα με τους ανθρώπους που αγαπάτε...Κι η σημερινή Ανάσταση ας αναστήσει τις καρδιές όλων μας ,κι ειδικά αυτών που κυβερνούν τον πλανήτη μας.
Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας στην Αγάπη, και το βλέμμα μας  ας δει ξεκάθαρα την αλήθεια της Ζωής.
Ας βγούμε και λίγο από το καβούκι μας κι ας χαμογελάσουμε στον κόσμο γύρω μας.
Με τα μικρά γίνονται τα μεγάλα...Με το χαμόγελο, το άγγιγμα, την προσφορά  στον συνάνθρωπο.!!!


Τον πόνο σου έπνιξες στην αγάπη
μ ένα σου δάκρυ
Με συγχώρησες κι ας μην άξιζα
Για μένα για μας μίλησες
Για σένα σιωπή το στόμα σου


Πηγή:ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΦΙΛOΣΟΦΙΑ

2 Απριλίου 2010

Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ ΜΑΣ.

Νηστεία Πάστα φλώρας τέλος.
Τόπαθα το σύνδρομο της στέρησης.
Όχι θα τ`απόφευγα νομίζετε.
Κι αν άλλαξε ο Μανωλιός έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Έτσι κι εγώ.Είπα ότι θα είμαι καλό κορίτσι,δεν θα βρίσω δεν θα σιχτιρίσω, δεν θα σαρκάσω.
Κρέμασα στην προηγούμενη ανάρτηση όσες ανθρώπινες ατέλειες μπορούσα, την Πάστα φλώρα την ξέχασα.
Και την ξέχασα γιατί της είχα δώσει γερή δόση υπνωτικού,ένα ολόκληρο κουτί βαλεριάνα,να με παρατήσει ήσυχη την Μεγάλη βδομάδα.
Σκληρό καρύδι όμως.
Δεν υπολόγισα την δόση σωστά και μου ξύπνησε την πιο ακατάλληλη μέρα..Μεγάλη Παρασκευή.
Κι έχει τόση όρεξη που έχει τον ακράτητο.
Κι αιτία οι πάσης φύσεως Γολγοθάδες που τυχαία πήρε το μάτι της,στον @χωρο.
Μόλις τούς  είδα εκείνη την ώρα μίλαγα με την φιλενάδα μου στο τηλέφωνο.
"Αμάν της λέω τ`είναι αυτό που βλέπω Θα μπω να σχολιάσω".
"Όχι όχι μην τολμήσεις γαϊδούρα άσε τους "πονεμένους" στην ησυχία τους"
Κι εγώ μόλις πει το φιλισκούνη "προσοχή" τραβάω κάτι προσοχές τύφλα νάχει ο καλύτερος φαντάρος.
Αναλαμπή: Τώρα θυμήθηκα κι ένα γραφικό τρελό στην παλιά μου γειτονιά, που μόλις μ`έβλεπε με ρώταγε αλλά κάτι σαν επιβεβαίωση.
"Είσαι λωλή"?
"Ναι" του απαντούσα κι αυτός τόβαζε στα πόδια...σαν αυτό το είδε ο τρελός τον παλαβό και κρύφτηκε.
Στο θέμα μας τώρα...
Πολύς γολγοθάς,πολύ κλάμα,πολύ οδυρμός.
Το καλεί βέβαια κι η μέρα...τότε θυμόμαστε αυτά που ξεχνάμε τον υπόλοιπο χρόνο.
ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.
Σημειώσεις και κόντρα σημειώσεις,και κλάμα για τους γολγοθάδες μας, για την Αγάπη που κάπου έχουμε ξεχάσει, και μας ξέχασε. Και δώσε και πάρε και νάχαμε να λέγαμε.
Και να τα ποιήματα και να η λογοτεχνία σε σχόλια να δείξουμε ότι το κατέχουμε το άθλημα.
Σιγά μόνο μην σπάσουμε κανένα νύχι από το πολύ χτύπα-χτύπα στο πληκτρολόγιο.,
Τόση όρεξη δεν ξέρω που την βρίσκουν...δώστε κι από εδώ λίγη, μου λείπει.
Και να τα γέλια τα δικά μου που με το ζόρι κρατιόμουν, να μην μπω μέσα και τα σαρώσω όλα με τον σαρκασμό.
Σαν το κομπιούτερ μου που όταν δεν μου κάνει τα χατίρια, το στέλνω για ολική σάρωση για να μάθει να συμπεριφέρεται.
Γολγοθά ο ένας, Γολγοθά η  άλλη.
Μα για ποιο Γολγοθά μου μιλάτε βρε βολεμένοι του καναπέ ( κι εγώ μια τέτοια του καναπέ είμαι,για να μην λέτε ότι βγάζω την ουρά μου απέξω).
Εμπρός όλοι της γης οι βολεμένοι σόρρυ οι κολασμένοι ήθελα να πω να κλάψουμε παρέα.
Όλοι εμείς που έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, μια δουλειά (εγώ δηλώνω άνεργη), ένα πιάτο φαΐ, ένα ίντερνετ για να κάνουμε τις κ@βλες μας, να κλάψουμε παρέα.
Όλοι εμείς που έχουμε τις αγκαλιές της οικογένειας, των φίλων, των ανθρώπων που δηλώνουν παρόν στην ζωή μας.
Ελάτε ν`ανέβουμε μαζί τον Γολγοθά που δεν έχουμε την βιλάρα, το μουράτο αυτοκίνητο, τον παιδαρά ή την θεογκόμενα να μας κρατάει συντροφιά τις νύχτες.
Σιγά μην σκίσουμε κανένα καλτσόν ή μην σπάσουμε κανένα νύχι.
Ας βγάλουμε λίγο τα πατομπούκαλα που φοράμε κι ας κοιτάξουμε γύρω μας.
ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΓΟΛΓΟΘΑΔΕΣ.

Αυτούς που σκαλίζουν τα σκουπίδια για να βρουν κάτι να φάνε...και βρίσκουν μια βόμβα που τους διαμελίζει.
Που είναι παιδιά... και δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν.
Αυτούς που κοιμούνται στον δρόμο και δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί.
Αυτούς που μαζεύουν γόπες από κάτω για να καπνίσουν ΑΑΤΟΝ (πριν κάτι χρόνια), προσπαθώντας να πνίξουν μες στον καπνό την απελπισία τους.
Αυτούς που δεν έχουν μια αγκαλιά κι έναν ώμο να γείρουν.
Απορριπτέοι από την κοινωνία και δακτυλοδεικτούμενοι.
Με μια οκά μπίχλα γιατί στερούνται τις ανέσεις τις δικές μας.
Αυτούς που τους σκοτώνει κάθε μέρα το δικό μας χέρι κι η αδιαφορία μας.
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΟΛΓΟΘΑΔΕΣ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ (ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ) ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ...ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑΧΑΜΕ ΝΑ ΛΕΓΑΜΕ ΚΑΙ Π@Π@ΡΙΕΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ ΜΟΥ.

Σήμερον κρεμάτε επί ξύλου το ΕΓΩ ΜΟΥ.

Σήμερον κρεμάτε επί ξύλου Η ΑΓΑΠΗ.
Σήμερον κρεμάτε επί ξύλου η συνείδησή μου.

Σήμερον κρεμάτε επί ξύλου η ανθρωπιά μου.
Ότι αγάπησα ότι πίστεψα κι ότι αρνήθηκα στο διάβα της ζωής μου.
Εδώ και μέρες ψάχνω να βρω αυτό που έχω ξεχάσει.
Έχω ξεχάσει εμένα,θαρρώ.
Ίσως να με βρω κει δα  κάτω από τον σταυρό στα πόδια Του να με περιμένω.

Σήμερον κρεμάτε επί ξύλου ο εγωισμός μου...ο υλισμός μου...η απογοήτευση...ο θυμός.
Σήμερον κρεμάτε επί ξύλου η σκληρότητά μου κι ο πεσιμισμός μου.
Σήμερον κρεμάτε επί ξύλου ο ρατσισμός μου,και το ωχ δεν βαριέσαι  αδελφέ.
Τα σήκωσε ΕΚΕΙΝΟΣ μαζί με το σταυρό Του, πήρε ένα πρόσθετο βάρος στους ώμους Του, και βάδισε προς τον Γολγοθά Του.
Αυτό το Γολγοθά που διαβαίνει κάθε μέρα μαζί μου.

Σήμερον κρεμάτε επί ξύλου το ΕΓΩ ΜΟΥ.