Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ ΜΑΣ.

Νηστεία Πάστα φλώρας τέλος.
Τόπαθα το σύνδρομο της στέρησης.
Όχι θα τ`απόφευγα νομίζετε.
Κι αν άλλαξε ο Μανωλιός έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Έτσι κι εγώ.Είπα ότι θα είμαι καλό κορίτσι,δεν θα βρίσω δεν θα σιχτιρίσω, δεν θα σαρκάσω.
Κρέμασα στην προηγούμενη ανάρτηση όσες ανθρώπινες ατέλειες μπορούσα, την Πάστα φλώρα την ξέχασα.
Και την ξέχασα γιατί της είχα δώσει γερή δόση υπνωτικού,ένα ολόκληρο κουτί βαλεριάνα,να με παρατήσει ήσυχη την Μεγάλη βδομάδα.
Σκληρό καρύδι όμως.
Δεν υπολόγισα την δόση σωστά και μου ξύπνησε την πιο ακατάλληλη μέρα..Μεγάλη Παρασκευή.
Κι έχει τόση όρεξη που έχει τον ακράτητο.
Κι αιτία οι πάσης φύσεως Γολγοθάδες που τυχαία πήρε το μάτι της,στον @χωρο.
Μόλις τούς  είδα εκείνη την ώρα μίλαγα με την φιλενάδα μου στο τηλέφωνο.
"Αμάν της λέω τ`είναι αυτό που βλέπω Θα μπω να σχολιάσω".
"Όχι όχι μην τολμήσεις γαϊδούρα άσε τους "πονεμένους" στην ησυχία τους"
Κι εγώ μόλις πει το φιλισκούνη "προσοχή" τραβάω κάτι προσοχές τύφλα νάχει ο καλύτερος φαντάρος.
Αναλαμπή: Τώρα θυμήθηκα κι ένα γραφικό τρελό στην παλιά μου γειτονιά, που μόλις μ`έβλεπε με ρώταγε αλλά κάτι σαν επιβεβαίωση.
"Είσαι λωλή"?
"Ναι" του απαντούσα κι αυτός τόβαζε στα πόδια...σαν αυτό το είδε ο τρελός τον παλαβό και κρύφτηκε.
Στο θέμα μας τώρα...
Πολύς γολγοθάς,πολύ κλάμα,πολύ οδυρμός.
Το καλεί βέβαια κι η μέρα...τότε θυμόμαστε αυτά που ξεχνάμε τον υπόλοιπο χρόνο.
ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.
Σημειώσεις και κόντρα σημειώσεις,και κλάμα για τους γολγοθάδες μας, για την Αγάπη που κάπου έχουμε ξεχάσει, και μας ξέχασε. Και δώσε και πάρε και νάχαμε να λέγαμε.
Και να τα ποιήματα και να η λογοτεχνία σε σχόλια να δείξουμε ότι το κατέχουμε το άθλημα.
Σιγά μόνο μην σπάσουμε κανένα νύχι από το πολύ χτύπα-χτύπα στο πληκτρολόγιο.,
Τόση όρεξη δεν ξέρω που την βρίσκουν...δώστε κι από εδώ λίγη, μου λείπει.
Και να τα γέλια τα δικά μου που με το ζόρι κρατιόμουν, να μην μπω μέσα και τα σαρώσω όλα με τον σαρκασμό.
Σαν το κομπιούτερ μου που όταν δεν μου κάνει τα χατίρια, το στέλνω για ολική σάρωση για να μάθει να συμπεριφέρεται.
Γολγοθά ο ένας, Γολγοθά η  άλλη.

Μα για ποιο Γολγοθά μου μιλάτε βρε βολεμένοι του καναπέ ( κι εγώ μια τέτοια του καναπέ είμαι,για να μην λέτε ότι βγάζω την ουρά μου απέξω).

Εμπρός όλοι της γης οι βολεμένοι σόρρυ οι κολασμένοι ήθελα να πω να κλάψουμε παρέα.
Όλοι εμείς που έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, μια δουλειά (εγώ δηλώνω άνεργη), ένα πιάτο φαΐ, ένα ίντερνετ για να κάνουμε τις κ@βλες μας, να κλάψουμε παρέα.
Όλοι εμείς που έχουμε τις αγκαλιές της οικογένειας, των φίλων, των ανθρώπων που δηλώνουν παρόν στην ζωή μας.
Ελάτε ν`ανέβουμε μαζί τον Γολγοθά που δεν έχουμε την βιλάρα, το μουράτο αυτοκίνητο, τον παιδαρά ή την θεογκόμενα να μας κρατάει συντροφιά τις νύχτες.
Σιγά μην σκίσουμε κανένα καλτσόν ή μην σπάσουμε κανένα νύχι.
Ας βγάλουμε λίγο τα πατομπούκαλα που φοράμε κι ας κοιτάξουμε γύρω μας.

ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΓΟΛΓΟΘΑΔΕΣ.

Αυτούς που σκαλίζουν τα σκουπίδια για να βρουν κάτι να φάνε...και βρίσκουν μια βόμβα που τους διαμελίζει.
Που είναι παιδιά... και δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν.
Αυτούς που κοιμούνται στον δρόμο και δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί.
Αυτούς που μαζεύουν γόπες από κάτω για να καπνίσουν ΑΑΤΟΝ (πριν κάτι χρόνια), προσπαθώντας να πνίξουν μες στον καπνό την απελπισία τους.
Αυτούς που δεν έχουν μια αγκαλιά κι έναν ώμο να γείρουν.
Απορριπτέοι από την κοινωνία και δακτυλοδεικτούμενοι.
Με μια οκά μπίχλα γιατί στερούνται τις ανέσεις τις δικές μας.
Αυτούς που τους σκοτώνει κάθε μέρα το δικό μας χέρι κι η αδιαφορία μας.
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΟΛΓΟΘΑΔΕΣ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ (ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ) ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ...ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑΧΑΜΕ ΝΑ ΛΕΓΑΜΕ ΚΑΙ Π@Π@ΡΙΕΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ ΜΟΥ.