Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο!

Επιλογές

Home
Home
About Me
About Me
ΥouΤube
ΥouΤube
Σκόρπιες Σκέψεις
Σκέψεις
Σκόρπιες Σκέψεις
Υπηρεσίες

30 Ιουνίου 2010

Οι κομπάρσοι του έρωτα.

Παράξενος τίτλος δανεισμένος από ένα αγαπημένο βιβλίο, ιδανικός όμως για να περιγράψει την σχέση τους. Γνωρίστηκαν εντελώς τυχαία έτσι απλά, κι η σχέση τους είχε κι εξακολουθεί να έχει την ομορφιά που κρύβει η απλότητα. Δύο άνθρωποι από διαφορετικούς  κόσμους,  που όμως από ένα παιχνίδι της μοίρας, βρέθηκαν τόσο κοντά ο ένας στον άλλον.

Εκείνη καινούρια στον  @χώρο, έψαχνε να βρει τα σωστά βήματα, να βαδίσει το άγνωστο μονοπάτι που ανοιγόταν μπροστά της. Εκείνος ήδη φτασμένος, από τις μορφές του χώρου. Πήρε το χέρι της τρυφερά στο δικό του και την οδήγησε. Την συμβούλευε, την προστάτευε, και της συγχωρούσε τα λάθη και τα πάθη της. Κι εκείνη σαν το μικρό παιδί απολάμβανε την παρουσία του, κι έτρεχε να κρυφτεί στην σκιά του, κάθε φορά που κάτι την ενοχλούσε.
Κι εκείνος πάντα εκεί, να προστατεύει, να συμβουλεύει και να πικραίνεται από την ανωριμότητά της. Και  πάνω απ΄όλα να συγχωρεί, ότι καμιά φορά δεν συγχωρείται. Τελικά την συνάρπασε τόσο πολύ  η προσωπικότητά του, που άρχισε να αισθάνεται έναν πλατωνικό έρωτα για εκείνον. Κι εκείνος της τον ανταπόδωσε με πράξεις. Δίπλα της πάντα, ακόμη κι όταν εκείνη  τον "ξεχνούσε".



Αχ ο έρωτας. "Θέλω να με φτάσεις", σου λέει, "κι αν δεν μπορείς προσπέρασέ με". Η ψυχή του δεμένη στην δική της ψυχή, τα όλα τους δουλεμένα μαζί, απλωμένα στα βλέμματα, υπέροχα. Ένιωθε να τρέμει από χαρά κάθε φορά που τον άκουγε. Κι ο καιρός περνούσε μέσα στην αυταπάτη της, στην παραχάραξη των ονείρων της. Άρχισε να παλεύει στο κενό της απουσίας του, κι η θλίψη παρέμενε η πιο αναπάντητη απορία. Να πέφτουν τα ερωτήματα βροχή, βροντές- βλήματα πάνω στην ψυχή της. Πάντα εύστοχα.
Λένε πώς μόνο ο ερωτευμένος αστοχεί. Πετάει τα βέλη του και του τελειώνουν. Άστοχες όλες οι θλιβερές βολές. Γιατί μόνο ο ερωτευμένος δεν ξέρει σημάδι. Βάζει στόχο την καρδιά και πετυχαίνει παραπέρα. Βάζει στόχο το μυαλό και πετυχαίνει τον αέρα.

Μόνο που ένα βέλος πέτυχε κάποια στιγμή το μυαλό της, κι αποφάσισε ν`απομακρυνθεί από την ζωή του...έτσι απλά όπως μπήκε. Κι από κομπάρσος του έρωτα να γίνει η "πρωταγωνίστρια" .
Έρχονται φορές που η θύμησή του την πονάει. Έρχονται στιγμές που  δεν μπορεί να συγκριθεί το τότε με το τώρα.Αυτό που ζει σήμερα μ`έναν άλλον  πρωταγωνιστή  στην ζωή της. Έρχονται στιγμές  όμως που νιώθει τόσο έντονα την παρουσία του, κι ας μην μιλάνε πια όπως παλιά. Που νιώθει  έντονα την σκιά του να την προστατεύει όπως τότε...έρχονται στιγμές που δεν ζητάει πιο πολλά γιατί  το λίγο για εκείνη  είναι αρκετό.

29 Ιουνίου 2010

"Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω"

 Είναι από εκείνες τις στιγμές,  που δεν θέλεις να τελειώσουν. Εύχεσαι ο χρόνος να σταματήσει  να κυλάει αδυσώπητα, και  να παγώσει ακριβώς σ`αυτή την σκηνή που ξετυλίγεται στα μάτια σου μπροστά. Τα βλέπω δίπλα-δίπλα καθισμένα να κοιτάνε τα οικογενειακά άλμπουμ, να μοιράζονται οικογενειακές αναμνήσεις, πειράζοντας το ένα το άλλο, κι η καρδιά φουσκώνει από χαρά στο στήθος μου.
Τα παιδιά μου, οι άγγελοί μου. Η "εξιλέωση" του εαυτού μου.
Που πειράζονται μεταξύ τους λέγοντας:  " Ναι καλέ, δεν είχες μανούλα να μοιάσεις, ίδιος-α  είσαι.", "Ωχ κοίτα εδώ την μαμά με γυαλιά φοιτήτρια. Καλέ πως ήσουν έτσι"; "Εδώ είσαι φτυστή η μαμά...εδώ μοιάζεις στον μπαμπά" κι οι φωνές  και τα γέλια τους μουσική στ`αυτιά μου, και χάδι στην καρδιά μου. Και να συναγωνίζονται ποιος ή ποια σου μοιάζει πιο πολύ.

Τα πλάσματα που έφερα στην ζωή ελπίζοντας να καταφέρουν ότι δεν κατάφερα, κι ότι θ`αλλάξουν ότι δεν άλλαξα.


Πιο πέρα τα δύο σπόρια οι εγγονοί μου, παίζουν αμέριμνα, στον δικό τους κόσμο  τον μυθικά πλασμένο, μακριά από τις έννοιες και τα προβλήματα  των μεγάλων.  Και συλλαμβάνω τον εαυτό μου να νιώθει ανάμικτα συναισθήματα χαράς και λύπης μαζί. Χαρά που ευλογήθηκα να γίνω μάνα και γιαγιά σε σχετικά πολύ μικρή ηλικία, και λύπη που πέρασαν τα χρόνια τόσο γρήγορα και μέσα στην αυταπάτη ότι θα προλάβω... τελικά  δεν πρόλαβα να τους δείξω όλα όσα καίνε την καρδιά μου, και τρέχω τώρα με μόνιμο αντίπαλο τον χρόνο, να εκφράσω όσα μόνο με  πράξεις εκφράζονται.

" Μανούλα μετακομίζω, και σε χρειάζομαι δίπλα μου. Μπορείς; Θέλω λίγες μέρες από τον χρόνο σου μόνο για μένα". "Θα με βοηθήσεις να  το διακοσμήσουμε; Θα πάμε μαζί για κουρτίνες; Τι λες γι αυτά τα χρώματα; ". "Πως να φτιάξουμε αυτή την γωνιά; "Πω πω μαμά  πόσο μοιάζουν τα γούστα μας. Παιδί σου είμαι; "
Και σαν επιβράβευση μια σφιχτή αγκαλιά που δεν λέει να τελειώσει, κι ένα χάδι στα μαλλιά, που αντιστρέφει τους ρόλους, κι από γονιός, γίνεσαι ξαφνικά εσύ το παιδί.
"Σ`ευχαριστώ μανούλα μου, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα".


Χαμένη μέσα στην ανωριμότητα της νιότης, και στην ουτοπία ότι πάντα θα είναι κοντά μου, ξεχάστηκα. Και τα χρόνια κύλισαν τόσο γρήγορα, και τα "μωρά" μου έγιναν ενήλικοι, κι άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν μακριά από την δική μου φωλιά.
Αναζητώντας εκείνες τις αγκαλιές που θ`αντικαταστούσαν επάξια την δική μου. Και μέσα από αυτές τις αγκαλιές δημιούργησαν τα δικά τους βλαστάρια, την δική τους "εξιλέωση"  του εαυτού τους. Κι εγώ που η καρδιά μου ακόμη αρνείται να μεγαλώσει και να ενηλικιωθεί, νομίζω ότι ζω σ`ένα παραμύθι. Μόνο που δεν έχει δράκους, αλλά μόνο νεράιδες. Που κάθε μία  ξεχωριστά ευλόγησαν την ζωή μου, χαρίζοντάς μου 5 υπέροχα πλάσματα.

Κι όλα μου τα προβλήματα ξαφνικά έπαψαν να υπάρχουν, μακρινές ανησυχίες που δεν έχουν  σοβαρό πια  λόγο ύπαρξης...  γιατί η ύπαρξη μου είναι εδώ,  φυλακισμένη σ`αυτή την προσωπική στιγμή.
                                 
Κι από νάνος της ζωής
ξαφνικά γιγαντώνομαι,
και αισθάνομαι ότι τίποτα στην ζωή μου
δεν μετράει πιο πολύ από αυτά τα πλάσματα.
Τα δικά μου ξωτικά
στο παραμύθι της ζωής μου.
Που κατάφεραν ότι δεν κατάφερα,
κι άλλαξαν
ότι δεν πρόλαβα ν`αλλάξω.


24 Ιουνίου 2010

Την τρέλα μου μέσα!!!

Καθηλωμένη μπροστά στο κομπιούτερ, προσπαθώ  με δυσκολία να βρω ένα θέμα, που θα μου δώσει την έμπνευση να γράψω δυο λέξεις, που θα μοιάζουν με κείμενο. Κι αντί γι` αυτό, μου βγαίνει ένα παραλήρημα χωρίς ειρμό. Δεν έχει αρχή, ούτε τέλος, άτακτο όπως  οι σκέψεις μου.
Η πολιτική δεν με συγκινεί πια. Πόσο να σαρκάσω, και  πόσο να διακωμωδήσω πια τα χάλια μας. Κάμποσα  είναι  και έπονται πολύ περισσότερα. Άλλωστε όσα και να σούρω, μήπως θα αλλάξει κάτι;

Εγώ ξέρω ότι ζω την δική μου καθημερινότητα, με την αβεβαιότητα του αύριο να κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι μου.
Τρέχω κάθε μέρα, μήπως και λύσω το πρόβλημα της ανεργίας που με ταλαιπωρεί  εδώ και κάτι μήνες. Έχω λιώσει στην αγωνία και στις ελπίδες χωρίς αντίκρυσμα.
Κι έρχονται πραγματικά στιγμές, που μου έρχεται να ουρλιάξω, ή να περάσω στην αντίπερα όχθη που λέγεται κατάθλιψη. Έμαθα όμως ότι τίποτα στην ζωή  δεν κερδίζεται με το να παραδίνεις τα όπλα. Πιάνομαι από την ελπίδα μου, από τα λίγα ψήγματα αισιοδοξίας που μου έχουν μείνει και προχωρώ, κι όπου με βγάλει.


Κι ενώ έχω όλα αυτά τα σοβαρά προβλήματα επιβίωσης,  κάποια στιγμή εχθές έπιασα τον εαυτό μου, να συναγωνίζεται  τον   άνθρωπό  μου  που είναι blogger, σχετικά με τις αναρτήσεις, στα μπλόκ μας. Αλλοτρίωσης  το ανάγνωσμα πρόσχωμεν δηλαδή;  Πάει, το καβάλησα  το καλάμι. Έχω  ξεφύγει εντελώς. Είπαμε να είμαστε bloggers  αλλά  να μην τρελαθούμε κιόλας. Να μην  μεταφέρουμε  και στην προσωπική μας ζωή την τρέλα που μας διακατέχει,  γιατί είναι  και λίγο ψυχοφθόρο. Κι αν μείνει μία και δύο μέρες το μπλοκ μου χωρίς ανάρτηση τι έγινε; Θα χάσει η Βενετιά το βελόνι της;

Άλλωστε, αυτούς τους χώρους τους φτιάξαμε  για να καλύψουμε πολλές φορές την μοναχικότητά μας. Κι επειδή όλη μου την ζωή μια δεύτερη κρυφή ζωή (της blogger) μ`ακολουθούσε, λέω αυτή την δεύτερη  κρυφή ζωή, να την βάλω για λίγο στην άκρη, και να γευτώ αυτή που ξεδιπλώνεται μπροστά μου,  και να την ζήσω μαζί με τον σύντροφό μου σε όλη της την ένταση.
Γι` αυτό ζητώ συγγνώμη σε όλους εσάς,  που  πιστά δίνετε το παρόν σας στο δικό μου @χωρο, αν για μία- δύο μέρες, βλέπεται την ίδια ανάρτηση.
Καλοκαιράκι γαρ, ας το ζήσουμε και λίγο, με απλά πράγματα, που ομορφαίνουν όμως την ζωή.

Αφιερωμένο σε όλους εμάς που πάντα θα μας ακολουθεί η μικρή θάλασσα της  δημιουργίας, φθάνοντας πολλές φορές και στα άκρα... να ξεχνάμε ότι τελικά εκεί έξω η Ζωή μας περιμένει να την απολαύσουμε.

Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατί
το 'θελα μα φοβόμουνα να φύγω.
Κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ' εκδικείται λίγο-λίγο.

Όλη μου τη ζωή μού 'βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν' αρχίσω.
Να 'ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν' αρχίσω.

Μου 'μάθαν να μισώ, ν' αρκούμαι στο μισό
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω.
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω.

Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.


Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ' ακολουθούσε.

Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ' ακολουθούσε.

21 Ιουνίου 2010

Αναλυσέ το.!!!

"Αααχ" παρατεταμένος αναστεναγμός γένους αρσενικού."Αχ,αχ,αχ", διακοπτόμενος αναστεναγμός γένους θηλυκού, κάτι σαν τα μικρά βηματάκια  της γκέισας. Κι ο χορός των αναστεναγμών σε πρίμο σεγόντο συνεχίζεται, ενώ κοιταζόμαστε  μέσα από την κάμερα του skype, έτοιμοι να χυθούμε στο πάτωμα. Είναι σαν κι αυτό που έλεγε η γιαγιά μου "ένα αχ τι να μας κάνει για την κάψα μας δεν φτάνει", ή  σαν το "αναστενάζω και βγαίνει φωτιά". Ευτυχώς που δεν έχει κι αέρα να πιάσουμε και καμιά πυρκαγιά,(μια και μένω σε δασική περιοχή)  και να με κυνηγάνε κι εμένα σαν την γιαγιά τότε με τις πυρκαγιές στην Ηλεία. Είναι μία ώρα που έχουμε αποχωριστεί  ο ένας από τον άλλον, κι όμως κάνουμε σαν φοιτητόπαιδα.

Λένε ότι τα ετερώνυμα έλκονται.
Αυτό ποτέ δεν μπόρεσα να το εμπεδώσω. Άλλωστε δεν είχα και παρόμοια εμπειρία στο παρελθόν. Σήμερα προσπαθώ να το αναλύσω, κι ακόμη είμαι στο Άλφα. Πώς έσμιξε ένας θεολόγος με μια  παρδάλω που είναι "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν". Ένας αναλυτής κειμένων, που όταν πιάνει να διορθώσει τα κείμενά μου, τραβάει τα μαλλιά του, (ευτυχώς που έχει πολλά και πυκνά) και προσπαθεί με  γλύκα στην φωνή του,  να μου εξηγήσει αυτά που αρνούμαι πεισματικά να καταλάβω. Κι όταν θυμώνω, σαν κάτι πεισματάρικα παιδάκια από τις παρατηρήσεις του, να κλείνω το skype για να μείνω μόνη μου για λίγο, μήπως και καταπιώ την λύσσα μου, κάτι σαν την στρίγγλα  που έγινε αρνάκι. Δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι, που συναντήθηκαν στην μέση του @χωρου.

Στις 29 Μαΐου, του 1453 την ημέρα της γιορτής μου,(της αγ.Θεοδοσίας) οι Τούρκοι άλωσαν την Πόλη. Στις 29 Μαΐου του 2010 ένας θεολόγος άλωσε την καρδιά μου.

Με την ηρεμία που τον χαρακτηρίζει, πήρε τα κομμάτια της καρδιάς μου, και  σαν  αρχαιολόγος τα ξέθαψε, τα ξεσκόνισε προσεκτικά κι ευλαβικά,  και  άρχισε να τα ενώνει και να τους δίνει το αρχικό τους σχήμα. Με υπομονή τους έδωσε πνοή, κι αυτά άρχισαν πάλι να χτυπάνε, μόνο που ο χτύπος τους δεν μοιάζει καθόλου με τους χτύπους από το παρελθόν. Είναι κάτι πρωτόγνωρο, που με κάνει  να αισθάνομαι έφηβη. Που θέλω να το ζήσω με την ένταση της εφηβείας και την ωριμότητα της ηλικίας μου. Που τον κοιτάζω στα μάτια, και σε κάθε ματιά τον ερωτεύομαι πιο πολύ. Συλλέκτης βινυλίων παθιασμένος με την μουσική και τα βιβλία του, κι εγώ παθιασμένη με την φιλοσοφία μου, και με όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Που έχω πάρει  τα καλύτερα από την ορθοδοξία, τον βουδισμό,  τους  Ινδούς φιλοσόφους  και τον διαλογισμό και τα έχω κάνει αχταρμά  και στάση ζωής. Που μου αρέσει να εκφράζομαι χύμα στο κύμα κι όποιον πάρει ο χάρος. Που όταν με ακούει  εκείνος  προσπαθεί να καταλάβει από που ήρθε η κοτρώνα.

Όταν  του λέω να ρετουσάρει τις φωτογραφίες μου (μια και κατέχει το άθλημα), εκείνος αρνείται να το κάνει, λέγοντας μου: "Η εξωτερική εμφάνιση έρχεται και παρέρχεται. Εγώ αγαπάω αυτό που κρύβεις μέσα σου" κάνοντάς με μυοχαλαρωτική αλοιφή. Και  με κάνει τότε να ξεχνάω το ΔΝΤ και να ξεπουλιέμαι στο ταμείο του  ΕΑΜ (΄Ερως Ανίκατε Μάχαν) και να βγαίνω απογυμνωμένη από τους φόβους, τον εγωισμό και τις ανασφάλειες μου.

Αναλύω  αυτό που δεν αναλύεται, και συνθέτω την δική μου μουσική στο κονσέρτο της ζωής μου. Κι η μικρή φωνή μέσα μου να επαναλαμβάνει συνέχεια ότι ίσως είναι  εκείνος που επιτέλους θα κάνει μουσική την τρέλα που με διαφεντεύει.

20 Ιουνίου 2010

Ότι δεν σε σκοτώνει.!!!


Η αγωνία  είναι  ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Προσπαθούν με βιαστικές κινήσεις να μαζέψουν τα πράγματά τους. Δεν το περίμεναν  ότι θα συνέβαινε τόσο γρήγορα. Ήταν απροετοίμαστοι.
Έξωση. Μία λέξη που σημαδεύει την καρδιά,  σε γεμίζει φόβο για το αύριο, και σε αποσυντονίζει. Προσπαθώ να τους δώσω κουράγιο. Τους  κοιτάζω και στο βλέμμα μου κλείνω όλη την αγάπη που νιώθω, μα πιο πολύ  για εκείνη. Το λιμανάκι που αντέχει την κακοκαιρία του  χαρακτήρα μου.
"Θέλω να σε πάρω μια μεγάλη αγκαλιά" της ψιθυρίζω.
Κι εκείνη χωρίς δεύτερη κουβέντα έρχεται και κουρνιάζει πάνω στο στήθος μου.
"Μην φοβάσαι, θα τα βγάλουμε πέρα. Κουφ@λ@  νεκροθάφτη εμείς δεν θα πεθάνουμε ποτέ. Κι όταν θα γίνει δεν θα σε χρειαστούμε, γιατί θα ρίξουμε ασβέστη να μην μείνει τίποτα από το κουφάρι μας " της λέω. Είναι ένα αστείο που το λέμε πολύ συχνά  μεταξύ μας για να παίρνουμε κουράγιο. Η παρέα των τριών "λύκων" που πάντα τα βάζαμε με την ζωή και ρισκάραμε. Κι όταν χάναμε  τι παράξενο αλήθεια, αισθανόμασταν πιο δυνατοί.

Γελάει, και το γέλιο της χαϊδεύει τ`αυτιά μου. Θέλω να κλάψω αλλά δεν έχω την πολυτέλεια. Πρέπει να βρω την δύναμη να κρατηθώ, για να τους δίνω κουράγιο.
Ο κλητήρας είναι  σαφέστατος. Έπρεπε να αδειάσουν  το σπίτι σε μια μέρα.

Χωράνε οι αναμνήσεις μιας ζωής σε μαύρες σακούλες των σκουπιδιών;
"Πέτα τα όπως είναι στις σακούλες μην το σκέφτεσαι." Η φωνή της αντηχεί  στ`αυτιά μου τρομοκρατημένη. Τα χέρια της τρέμουν. Μαζεύουμε βιαστικά, να προλάβουμε τον καθορισμένο χρόνο που έπρεπε να παραδώσουν το σπίτι. Νιώθουμε πανικόβλητες. Σέρνουμε τα κορμιά μας δίνοντας κουράγιο η μία στη άλλη, με το βλέμμα. Δεν μιλάμε πια. Μιλάνε οι καρδιές μας κι όταν περνάμε η μία δίπλα στην άλλη, αγγίζουμε τα χέρια μας σ`ένα βιαστικό σφίξιμο. Ο άντρας της ένα ερείπιο με σοβαρά προβλήματα υγείας, ανήμπορος να συμμετάσχει όσο θα έπρεπε σ`αυτήν την επώδυνη διαδικασία.
Και ξαφνικά διαπιστώνουμε πόση ύλη είχαν μαζέψει  όλα αυτά τα χρόνια. Άχρηστα πράγματα τα περισσότερα, επιβεβαίωση της ύπαρξης τους.Τραγική συσσώρευση ύλης, που μας αιχμαλωτίζει, μας υποδουλώνει, κι απλά μας καταρρακώνει τις περισσότερες φορές, μονολογώ.

"Πώς τα συγκεντρώσαμε  όλα αυτά; Εμάς  η ζωή μας  ήταν πάντα τρεις βαλίτσες. Θεέ μου, δεν το πιστεύω ότι ήμασταν  τόσο λάτρεις της ύλης" μονολογεί, κοιτώντας γύρω της. Το βλέμμα της απλανές, να περιεργάζεται ένα σπίτι  άδειο πια, να θυμάται, να λυπάται, απελπισμένη μπροστά σ`ένα τέλος που δεν φανταζόταν ότι θα ερχόταν ποτέ. Γύρω της κούτες γεμάτες αναμνήσεις μιας ζωής. 

Σε λίγο θα έφευγαν  για πάντα. Δεν είχαν  το κουράγιο να το παραδώσουν.
"Πήγαινε εσύ σε παρακαλώ δεν έχω το κουράγιο να το κάνω "  λέει  στον άντρα της κι η φωνή της κόβεται από έναν λυγμό. Οι ώμοι της έχουν γείρει, σαν να σηκώνει όλη της την ύπαρξη  φορτίο στην πλάτη της. Της χαϊδεύω τα μαλλιά.
"Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" της ψιθυρίζω στ`αυτί.
Μόνο που τώρα πια αναρωτιέμαι: Τι μας κάνει πιο δυνατούς ή  τι μας ακρωτηριάζει ;

18 Ιουνίου 2010

Οι δικοί μου ξένοι.!!!

"Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο"... θυμόσοφη  παροιμία, άκουσμα της παιδικής μου ηλικίας. Τότε που οι άνθρωποι είχαν ακόμη φυλαγμένα λίγα ψήγματα ανθρωπιάς  και το μοίρασμα ήταν μέσα στην καθημερινότητά τους. Σφιχταγκαλιασμένες οικογένειες, ενωμένες στα δύσκολα της ζωής. Αναμνήσεις που πονάνε τώρα την ψυχή, καθώς  ψάχνει μάταια γύρω της το στόμα που θα πει από  καρδιάς  "εδώ είμαι για σένα  μην φοβάσαι". Μόνο που αυτά τα λόγια δεν τ`ακούς απ`αυτούς που περιμένεις, αλλά από έναν μέχρι χθες ξένο, που τυχαία συνάντησες στον δρόμο σου.

 Κι αυτόματα φεύγει ο φόβος για το  αύριο που είναι άγνωστο, κι ας ξέρεις ότι ο άνθρωπος που στα ψιθύρισε είναι στην ίδια μοίρα με σένα. Φτωχός, φοβισμένος, κι ανασφαλής όπως κι εσύ. Που παίρνει μια φρατζόλα ψωμί και την μοιράζεται στα δύο. Που κρατάει το χέρι σου όταν τρέμει, και σου σκουπίζει τα δάκρυα όταν κυλάνε στα μάγουλα.

Τι παράξενα αλήθεια  της μοίρας τα παιχνίδια... Ένας άγνωστος  μέχρι χθες, να γίνεται ο βράχος σου, η παρηγοριά σου κι η δύναμη σου. Η "οικογένεια" σου. Γιατί η πραγματική οικογένεια,  οι  λεγόμενοι "άνθρωποι" σου, είναι  αποτραβηγμένοι  στα δικά τους προβλήματα. Στον δικό τους μικρόκοσμο. Που αρκούνται  στο να σ`αγαπάνε  από μακριά. Όσο δεν τους φορτώνεις με τα δικά σου ζόρια την καθημερινότητά τους,  αγνοούν την ανεργία σου, τους φόβους σου  και τις ανασφάλειες σου. Κι όταν  σε κάποια δύσκολη στιγμή  προσπαθείς να πιαστείς από την παρουσία τους, ξαφνικά διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει  πια το περίσσευμα της καρδιάς  για να μιλήσει το στόμα.


Αποξενωθήκαμε, ο καθένας στο δικό του μετερίζι, στον δικό του αγώνα επιβίωσης. Κι όταν είμαστε και βολεμένοι, τότε γινόμαστε οι χειρότεροι  κριτές, για τους δικούς μας ανθρώπους, λέγοντας λόγια σκληρά  που πληγώνουν. Γιατί επενδύουμε στον λεγόμενο δεσμό του αίματος  και  είμαστε  βέβαιοι ότι θα συγχωρεθούμε από τον άνθρωπο που πληγώσαμε. "Το αίμα νερό δεν γίνεται" λέει μια παροιμία, αλλά αυτό ισχύει ΜΟΝΟ  για όσους πληγώνουν  συμπληρώνω εγώ. Άλλωστε στην ζωή τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα κερδίζονται, μα πιο πολύ η Αγάπη. Ακόμη κι όταν πρόκειται για συγγενικά πρόσωπα με τον περίφημο δεσμό αίματος.Το κενό της ψυχής  που νιώθεις όταν τους συναντάς, τότε σου επιβεβαιώνει γι` άλλη μια φορά πόσο  οι δικοί  σου  είναι "ξένοι" και θα παραμείνουν "ξένοι".

Αφιερωμένο στους δικούς μου ξένους, και σ`όλους όσους στερούνται το περίσσευμα της καρδιάς, και στη θέση της έχουν βάλει τον υλισμό τους. Σ`αυτούς που έχουν συνδέσει την ύπαρξή τους  με την ύλη  (γιατί δεν έχουν πια ψυχή),  αυτή που με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή  θα χάσουν!!!


15 Ιουνίου 2010

Δεν ορίζω...απλά καλωσορίζω.!!!


Από μικρό κορίτσι άκουγα συνεχώς την φράση "όρισε την ζωή σου...". Κι εγώ μια ζωή, το μόνο που "όριζα" ήταν ο δρόμος της καρδιάς, χωρίς να ορίζω... απλά να καλωσορίζω, ανοίγοντας τα χέρια μου στο Σύμπαν, και σε ότι καινούριο ερχόταν να μεταμορφώσει το μονοπάτι της ζωής μου.

Γύρω μου ένας κόσμος γεμάτος προβλήματα και η καθημερινότητα μου/μας απαισιόδοξη. Μία καθημερινότητα που σκοτώνει το αύριο και το ντύνει με τα χρώματα της απαισιοδοξίας: Ανεργία, ΔΝΤ, περικοπές, γενικό ξεπούλημα πατρίδας, κρίση αξιών, συνειδήσεων και στάσεων ζωής. Παντού όπου κι αν κοιτάξω, μόνο τέτοια μηνύματα εισπράττω. Δεν έχω απαίτηση για κάτι πιο αισιόδοξο, μια κι αυτή είναι δυστυχώς η ρεαλιστική πραγματικότητα.Το μόνο που λείπει από το οπτικό μας πεδίο, είναι η έλλειψη προτάσεων που θα μας δώσει έστω μια μικρή νότα αισιοδοξίας, για να μην τινάξουμε τα μυαλά μας στον αέρα.

Κι εγώ που μια ζωή αντιδρούσα σε ότι μ' ενοχλούσε, και γέμιζε την ψυχή μου πόνο, γι' άλλη μια φορά άνοιξα τα χέρια μου στο Σύμπαν, και το ευχαρίστησα για όλες τις δοκιμασίες που μου έδωσε μέχρι σήμερα. Το ευχαρίστησα που με άνδρωσε μέσα απ' αυτές, που με διάπλασε, και που μου δίνει το κουράγιο να συνεχίζω. Το εμπιστεύτηκα ακόμη και για τ' αρνητικά της καθημερινότητάς μου, γιατί ξέρω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα γίνονται για την δική μου/μας εκπαίδευση. Ισόβια μαθήτριά του, μέχρι να με καλέσει. Ακόμη και την ανεργία μου την βλέπω πια με θετική ματιά.

Παράξενο κι ίσως ακούγεται λίγο τρελό. Γι' άλλη μια φορά όμως δεν μ' εξαπάτησε. Έστειλε στον δρόμο μου κάτι που ποτέ δεν πίστευα ότι θα το ζούσα. Κι όμως το έζησα και το ΖΩ κι ανοίγω γι' άλλη μια φορά τα χέρια μου, ευχαριστώντας το για τα δώρα του. Κι ο άφθονος χρόνος που έχω στην διάθεσή μου, λόγω ανεργίας, με βοηθάει να ξεθάψω κομμάτι-κομμάτι τους κρυμμένους θησαυρούς του. Αρκετά τ' αρνητικά αυτής της σχέσης, με την ματιά του κοινωνικού περίγυρου. Ε, και; Ποιος είναι αυτός που θα μου εξηγήσει τον κάθε ορισμό, και θα μπορέσει τελικά να με πείσει.; Το καλοδέχτηκα, αφήνοντάς το να μ' οδηγήσει, πάλι χωρίς να ορίζω, απλά με το να το ΖΩ!

Άλλωστε όλοι οι άνθρωποι που συναντάμε στο μονοπάτι της ζωής μας, έρχονται για να μας διδάξουν κάτι. Ακόμη κι εκπαιδεύοντας μας στον πόνο. Μεγάλοι δάσκαλοι, ο κάθε ένας στον δικό του τομέα. Το γέλιο, την Αγάπη, τον πόνο, την θλίψη, τον έρωτα, την παράδοση άνευ όρων. Όλα αυτά εκείνοι μου τα δίδαξαν. Έζησα και ζω τα πάθη μου και πληρώνω τα λάθη μου, στο ταμείο της ζωής χωρίς να διαμαρτύρομαι. Κι αν ξαναζούσα, με πολύ ελάχιστες εξαιρέσεις, πάλι τις ίδιες επιλογές θα έκανα, ευχαριστώντας τους δασκάλους μου, για τα μαθήματα ζωής που μου δίδαξαν.

Ευλογημένη γυναίκα χορτασμένη από τον ορισμό της λέξης "Αγάπη". Κάνοντας λοιπόν τον απολογισμό μου, έρχομαι να πω σήμερα ότι χωρίς να ορίζω, αγάπησα κι αγαπήθηκα με πάθος. Γιατί μόνο μέσα από την λέξη Αγάπη, ζω, υπάρχω κι ανασαίνω... Ολοκληρώνομαι.

Ταξιδεύω λοιπόν και πάλι στην μαγεία... και εισπράττω το μεγαλείο του να μην ορίζω, παρά μόνο ν`ακολουθώ, να καλωσορίζω και να αφήνομαι. Με τον «ἐν Θεῷ» ενθουσιασμό της έφηβης.Χωρίς υλισμό, χωρίς όρια και περιορισμούς. Χωρίς να ζυγίζω τα υπέρ και τα κατά. Μόνο ν' ανακαλύπτω για άλλη μια φορά τα μαγικά μονοπάτια της, πρωτόγνωρα και μοναδικά όπως ο κάθε άνθρωπος που είναι πλάι μας. Εξερευνητής και συνοδοιπόρος κι αυτός.

Κλείνω τον μονόλογο μου, με τις παρακάτω φράσεις της Τζέιν Φόντα που όταν τις διάβασα, νόμιζα ότι γράφτηκαν για μένα και για την δική μου μέχρι σήμερα στάση ζωής.

"Κάθε γραμμή που έχω κερδίσει στο σώμα μου και κάθε πληγή στην καρδιά μου... τώρα είναι δικά μου. Τα χέρια μου και η καρδιά μου είναι ορθάνοιχτα, καλωσορίζοντας περισσότερες μεταμορφώσεις… όπου και αν με οδηγήσουν."



14 Ιουνίου 2010

Μονολογούμε...

"Εγώ μιλώ με τ' άλογα, το σπίνο, τον κορυδαλλό,
με όντα, εγώ, παράλογα και με ανθρώπους δεν μιλώ...

Μονολογούμε, μονολογούμε,
τι λένε οι άλλοι ούτε που ακούμε,
τον ξένο πόνο δεν τον μπορούμε,
μιλάμε έτσι για να μιλούμε.

Εγώ μιλώ με τη βροχή και με το κύμα στο γιαλό,
με όντα, εγώ, χωρίς ψυχή και με ανθρώπους δεν μιλώ...

Μονολογούμε, μονολογούμε,
τι λένε οι άλλοι ούτε που ακούμε,
τον ξένο πόνο δεν τον μπορούμε,
μιλάμε έτσι για να μιλούμε."

Αυτά τα λόγια γυρνάνε μέρες τώρα στο μυαλό μου...
αυτές τις μέρες, αισθάνομαι ότι 'μονολογούμε'
ο καθένας μας αντιμετωπίζει προβλήματα
πρωτόγνωρα, άγνωστα μέχρι χθες, αλλόκοτα...
προβλήματα που βαραίνουν την ψυχή
και μας κρατάνε εγκλωβισμένους,
απομυζώντας  και την τελευταία μας ικανότητα ανάλυσης
με αποτέλεσμα...
να μας μιλάνε οι γύρω μας για τα δικά τους,
αλλά εμείς, χωρίς το παραμικρό απόθεμα δυνάμεων,
δεν μπορούμε ούτε καν να ακούσουμε,
πόσο μάλλον  να συμπονέσουμε, να συμμεριστούμε,
να συνδράμομε, να ενθαρρύνουμε ακόμη και να παρηγορήσουμε...

Οι φίλοι, όμως γι' αυτό βρίσκονται στην ζωή μας...
να τους ακούμε, να τους συναισθανόμαστε, να τους παρηγορούμε...

Τι θα γίνει; Για πόσο ακόμη θα μονολογούμε;
Θα μου πείτε, προς τι όλα αυτά;
Ναι, είναι αλήθεια!
Σήμερα, έπιασα τον εαυτό μου να 'μονολογώ'
'τι λέγανε οι άλλοι, ούτε που άκουγα...
τον ξένο πόνο δεν τον μπορούσα...
μιλούσα μόνο για τον δικό μου...!

Μήπως, τελικά πρέπει  ν`αρχίσω να μιλάω...
'με τ' άλογα, το σπίνο, τον κορυδαλλό' ή
'με τη βροχή και με το κύμα στο γιαλό'
τουλάχιστον αυτά τα 'όντα, τα παράλογα' και
'τα όντα χωρίς ψυχή'...
δεν μπορώ να τα πληγώσω!!!


9 Ιουνίου 2010

Ταξιδεψέ με... χωρίς προορισμό.!!!


"Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα!"

Kοιτάζω τα μάτια του και την μικρή σπίθα που τρεμοπαίζει όταν με κοιτάζει, και ζωγραφίζω τον δικό μου παράδεισο, στον καμβά του  μυαλού  μου. Το χέρι μου τρέμει  προσπαθώντας να βάλω τις πρώτες πινελιές, γιατί πάει πολύς καιρός, που είχα πετάξει τα πινέλα και τα χρώματα σε μια άκρη, με την πεποίθηση ότι δεν θα τα ξαναχρειαζόμουν ποτέ πια. Το χέρι του πιάνει απαλά το δικό μου, και βάζουμε  μαζί  πιο σταθερά τις επόμενες πινελιές ...γελώντας σαν παιδιά.

"Φοβάμαι το αυριανό ραντεβού μας". Πιάνω τον εαυτό μου να του σιγοψιθυρίζει στο ακουστικό, την προηγούμενη βραδιά που μιλάγαμε στο skype.
"Κι εγώ το φοβάμαι", μου απαντά.
Είμασταν  δύο άνθρωποι  που προσπάθησαν πολλές φορές στο παρελθόν, να ανοίξουν εκείνη την πόρτα, που σε οδηγεί στο ταξίδι χωρίς προορισμό, που   δεν σε νοιάζει που θα σε οδηγήσει...
απλά απολαμβάνεις την διαδρομή. Διαφορετικά τα ταξίδια μας, και συναντηθήκαμε, όταν είχαμε αποφασίσει ότι δεν θέλουμε άλλο... να ξανακάνουμε αυτό το ταξίδι.

Συναντηθήκαμε τυχαία σ`ένα φιλικό μπλόκ, που έγραφα κείμενα. Ο τρόπος που σχολίασε την ανάρτησή μου, μου κίνησε την προσοχή. Δεν αργήσαμε να συναντηθούμε και στους δικούς μας @χωρους. Ο τρόπος που σχολίαζε κάποιες φορές τα κείμενά μου, μου έδινε την εντύπωση ότι με ήξερε. Κι ένα βράδυ διανύσαμε την απόσταση της σιωπής, και μιλήσαμε πρώτα στο fc, και μετά μέσω skype. Τα βράδια μας, μεταμορφώθηκαν σ' ένα μυστικό καθημερινό  ραντεβού, χωρίς ποτέ να το έχουμε κανονίσει από πριν. Μιλάγαμε ατέλειωτα κάθε βράδυ, 6-7 ολόκληρες  ώρες  και πολλές φορές, μας έβρισκε το ξημέρωμα, χωρίς να έχουμε την διάθεση να διακόψουμε την συνομιλία μας.
 Η παρέα του, είχε αρχίσει να μου γίνεται απαραίτητη. Άκουγα τη φωνή του, και ρούφαγα σαν το σφουγγάρι τα λόγια του...οδηγώντας με, σε καινούρια μονοπάτια γνώσεων,  ανεξερεύνητα ακόμη από μένα. Κι ήρθε επιτέλους η στιγμή, που  νιώσαμε την ανάγκη να  αντικρίσουμε ο ένας τον άλλον, και να πάψουμε να είμαστε απλά μια φωνή.

Κι όταν ξημέρωσε εκείνη η μέρα, ένα γλυκό  εφηβικό συναίσθημα ανυπομονησίας, ένιωσα να κατακλύζει την καρδιά μου. Και βέβαια το πρώτο βήμα ήταν να πάρω  τηλέφωνο το φιλισκούνι μου, και να της εκμυστηρευτώ τους φόβους μου.
 "Έχω τρακ φιλισκούνι...νομίζω ότι δεν θα έχουμε να πούμε τίποτα, μετά από τόσες ώρες συνομιλίας στο skype, κι απλά θ`αρκεστούμε να κοιταζόμαστε".
" Ε και; Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα να μιλάς με την σιωπή; Πόσο μ@λ@κες είσαστε κι οι δύο; Βάλτε γκολ στα δίχτυα της ζωής... κι αφήστε τις επιφυλάξεις, στο κάτω κάτω αν ήταν να μιλάτε γιατί να βρεθείτε;"
Η απάντησή της μου έδωσε δύναμη, κι εκείνη  μαντεύοντας την εξέλιξη της συνάντησης, έγραψε το χθεσινό κείμενο που προλογίζει το δικό μου σήμερα.

Συναντηθήκαμε... κι αντί για την σιωπή  που περιμέναμε, ξαναγίναμε  χείμαρρος, εκμυστηρευόμενοι όσα μας είχαν πονέσει,  και πληγώσει στο παρελθόν. Και κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να του αποκαλύψω  κάποια "δύσκολα...", που δεν του είχα πει τα βράδια όταν  συνομιλούσαμε. Μόλις  του τα είπα ένιωσα απόλυτα ελεύθερη, μια και υπερπήδησα το ρίσκο της αποτυχίας.
"Τώρα που μου τα είπες τα μάτια σου λάμπουν...το είχα καταλάβει ότι  δεν μου τα είχες πει  όλα... Και το ραντεβού μας συνεχίζεται σε άλλη βάση πια" μου είπε με χαμόγελο και με την μικρή σπίθα στα μάτια του που με μαγνήτιζε. Πήρε το χέρι μου στο δικό του, και περιπλανηθήκαμε σαν έφηβοι στα στενά της Πλάκας, της Ακρόπολης και του Μοναστηρακίου, βγάζοντας φωτογραφίες και γελώντας., σαν παιδιά. Οι ώρες που είμασταν μαζί, μας φάνηκαν στιγμές.

Αποχωριστήκαμε με βαριά καρδιά, και το βράδυ πάλι στο skype, μόνο που αυτή την φορά βάλαμε και τις κάμερες, κάτι που αρνιόμασταν πεισματικά τόσο καιρό να κάνουμε.
Απλά κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, κι αφήναμε την σιωπή να μιλήσει για μας, αρχίζοντας εκείνο το ταξίδι που είναι χωρίς προορισμό... το δικό μας ταξίδι, γιατί βρήκαμε το θάρρος ν' ανοίξουμε  την πόρτα που σε οδηγεί  στην αποβάθρα του έρωτα.
Τα παρακάτω λόγια του ΜΙΣΕΛ ΤΟΥΡΝΙΕ εκφράζουν την δική μας αλήθεια, αυτή που λένε τα μάτια μας, όταν κοιταζόμαστε.

"Υπάρχει ένα αλάθητο σημάδι για να καταλάβεις αν είσαι ερωτευμένος με κάποιον…
Το πρόσωπό του σου εμπνέει περισσότερο πόθο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματός του."


8 Ιουνίου 2010

Μια βόλτα στην πόλη μου...

Μύρισε καλοκαίρι. Ο ήλιος βγήκε ξανά στον Αττικό ουρανό και όλα προτρέπουν για μια όμορφη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας.
Τα σχέδια άρχισαν από εχθές. Η 'παρδάλω' ήθελε να πάει στο κέντρο με το Μετρό. "Να έχει φτιαχτεί τόσα χρόνια και να μην έχω μπει;" επαναλάμβανε συχνά...

Να σας πω την αλήθεια, και εγώ πρώτη φορά, τον περασμένο Δεκέμβρη το χρησιμοποίησα.
Είχα μαγευτεί, τότε. Είχα πάθει "πολιτισμικό σοκ", όπως έλεγα. Ο σταθμός του Κορωπίου μας βολεύει. Είναι καταπληκτικό να μπορείς με 1 € να βρεθείς από την εξοχή στο κέντρο της Αθήνας... Αρκετοί σταθμοί σωστά μουσεία, που μπορείς να κάτσεις με τις ώρες να διαβάσεις και να περιεργαστείς τα εκθέματα. Για παράδειγμα ο σταθμός της πλατείας Συντάγματος:



















της Ακρόπολης:



Έτσι και έγινε, λοιπόν...
Κατόπιν αναλυτικών οδηγιών, γύρω στο μεσημέρι άφησε "τη Μελίνα", το αυτοκινητάκι της, στον σταθμό του "Κορωπίου" και θαυμάζοντας και ρωτώντας έφτασε στην σωστή αποβάθρα για το Μετρό.
Ήταν κατενθουσιασμένη! Μου τηλεφώνησε, χαρωπά, από την αποβάθρα για να μου πει εντυπώσεις και τι κρίμα που δεν μπορούσα να είμαι μαζί!! (Είμαι με ίωση στο κρεβάτι)
"Άντε", της λέω, "κοίτα να περάσεις καλά και άσε με εμένα..."
Μου ξανατηλεφώνησε από το Μοναστηράκι! Ενθουσιασμένη, σαν μικρό παιδί μου έλεγε χαρούμενη: "αισθάνομαι ότι κάνω τουρισμό στην πόλη μου, στην πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και αγάπησα!!"
"κλείσε της λέω και κοίτα να το απολαύσεις".
Ξέρω πως νοιώθει...
Έτσι ένοιωθα και εγώ...
Την φαντάζομαι να περνάει από την Μητρόπολη, ίσως και να μπει και μέσα...
Ύστερα να κάνει βόλτα στα στενά της πλάκας και να χαζεύει τα μαγαζάκια και τα μικρά καφέ...
θα κάθισε σε ένα από αυτά...
Είμαι σίγουρη ότι θα περάσει καλά, μια και η παρέα της είναι καλή...
Μόνη, πάει πουθενά η 'παρδάλω';

Η γιορτή του βυζοπνίχτη...

"Εδώ ο κόσμος χάνεται και το νινι χτενίζεται" ή "στραβός είναι ο γιαλός (κόσμος)  ή εγώ καλά αρμενίζω", κι άλλα πολλά που δεν έχω τον χώρο και τον χρόνο να τα γράψω. Χτυπάει το τηλέφωνο ,κι η φωνή της καλής μου φιλενάδας, που όταν μπήκε στην ζωή μου ήταν σοβαρό κορίτσι, και τώρα την έκανα σαν τα μούτρα μου, χαρωπά μου κάνει την εξής ανακοίνωση: "Το ξέρεις ότι φέτος κλείνουν 100 χρόνια από την εφεύρεση του σουτιέν;" Άφωνη εγώ...(είπαμε παιδί μου να κολλήσεις παρδαλίαση αλλά μην ξεπεράσεις και το πρωτότυπο).

"Τι λες σοβαρά; Γι' αυτό  είχα τόση ανησυχία σήμερα κι αναρωτιόμουν τι σημαντικό έχω ξεχάσει;" απαντώ πριν με πιάσει το παραλήρημα της 'παρδάλως'. Γέλια από την άλλη γραμμή, κι εγώ συνεχίζω ακάθεκτη τον μονόλογο της τρελής. " Και δεν μου λες βρε  'φιλισκούνι'  αφού  πέρασαν τόσα χρόνια, αυτός  που το ανακάλυψε θα έχει αποδημήσει εις Κύριον. Τι κρίμα που δεν ξέρω που είναι ο τάφος του  να πάω να του ψάλλω τον  Ακάθιστο ύμνο". "Γιατί αφού ήταν και το σύμβολο του φεμινισμού..." συνεχίζει ακάθεκτη η καλή μου, ρίχνοντας το σπίρτο που  μου φούντωσε  την  φλόγα  μέσα μου.
Λοιπόν, άκου να μαθαίνεις μια και είσαι "μικρή και τριανταφυλλένια"., την διέκοψα  αναψοκοκκινισμένη. Εμένα προσωπικά μου είναι παντελώς άχρηστος ο βυζοπνίχτης, μια και στερούμαι " τα πλούσια  ελέη". Κι όταν αναγκάζομαι να το φοράω, βλαστημάω την ώρα και την στιγμή που το ανακάλυψαν. Μόνο στενοχώρια μου φέρνει, και τίποτα παραπάνω. Όσο για την περιβόητη επανάσταση του φεμινισμού, τώρα θα βρίσω. Σιγά το κίνημα και τις σκατόψυχες που το έκαναν. Αυτό είναι που κατέστρεψε παντελώς την κοινωνία σήμερα. Εγώ προσωπικά, μάτια μου, που δεν είμαι φεμινίστρια, και θα ήθελα την γυναικεία μου φύση να λειτουργεί έτσι όπως  την  διδάχτηκα , αλλά μου την ευνούχισαν. Θα ήθελα πάρα πολύ, μια ισοτιμία μεταξύ των δύο φύλων. Να συμπληρώνω τον σύντροφό μου, κι εκείνος εμένα. Γιατί ως γνωστόν, υπάρχουν πράγματα που μπορώ να κάνω μόνο εγώ, όπως κι αντίστοιχα υπάρχουν πράγματα που  μπορεί  να κάνει μόνο  ο άντρας.

Όταν  λοιπόν είμαι αναγκασμένη να δουλεύω για να επιβιώνω, και γυρνώντας σπίτι με περιμένουν   όλα εκείνα που πρέπει να γίνουν, και χρειάζεται μια οικογένεια,  με τι διάθεση θα τους προσφέρω αυτό που πραγματικά έχουν ανάγκη; Βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας. Ευνουχίσαμε τους άντρες μας, χάσαμε την επαφή με τα  παιδιά μας, γιατί  η κούραση δεν μας δίνει τα περιθώρια ν' ασχοληθούμε σοβαρά μαζί τους .  Κι έτσι ευνουχίσαμε και την ίδια την γυναικεία φύση μας.


Εγώ αρνούμαι να γιορτάσω το δήθεν σύμβολο της θηλυκότητας που με μεταμόρφωσε στον άντρα της ζωής μου. Παραχωρώ  λοιπόν την χαρά σ`εκείνες  που πραγματικά είχαν ανάγκη της ανακάλυψης, ευχόμενη να μην υπάρξει άλλη παρόμοια που  θα ευνουχίσει και την λίγη ανθρωπιά που μας απόμεινε.
Μονόλογος 'παρδάλως' τέλος.

Κι ένα μικρό αφιέρωμα ζήλιας στα πλούσια ελέη και στον "βυζοκράτη".



7 Ιουνίου 2010

"Στην ευχή του Θεού κόρη μου"

Σάββατο με ψιλόβροχο, κι  η 'παρδάλω' αποφάσισε να βγει βόλτα να ρομαντζάρει...ναι  έχω μια τάση  μόλις βλέπω τον καιρό να χαλάει να με πιάνουν κάτι εκδρομικές τάσεις άλλο πράγμα.
Κι επειδή  όλα γύρω μου μόνο προβληματισμό μου δημιουργούν τώρα τελευταία, (ακόμη και για την ίδια την ύπαρξή μου), είπα να βρεθώ κοντά στην φύση, να πάρουν  λίγο αέρα τα μυαλά μου, μην κάψω και καμιά φλάντζα από τις δύο καλές που έχουν μείνει ακόμη σε λειτουργία. Οι υπόλοιπες δυστυχώς μετακόμισαν προς άγνωστη κατεύθυνση.
Βρέθηκα τυχαία στην Ραφήνα, κι από μια παρόρμηση που δεν μπορούσα να εξηγήσω, πήρα ένα μονοπάτι που δεν ήξερα που θα με οδηγούσε.
Και... μ`οδήγησε σ`έναν επίγειο παράδεισο, που αναρωτιόμουν πως τόσα χρόνια που μένω στην γύρω περιοχή δεν τον είχα ανακαλύψει. Περιπλανήθηκα σε μια μαγευτική ακρογιαλιά που μου θύμισε εξωτικό νησί. Από αυτά που βλέπουμε στις καρτ-ποστάλ και κλείνοντας τα μάτια, ονειρευόμαστε να είμασταν εκεί. Γύρω μου το απέραντο γαλάζιο και το ψιλόβροχο να δίνει άλλη νότα στην μαγευτική ατμόσφαιρα. Ανέβηκα ψηλά πάνω σ`έναν βράχο, κι ατένισα όλη αυτή την φυσική ομορφιά, ευχαριστώντας άλλη μια φορά την φύση για τα δώρα της, κι αισθανόμενη  πόσο μικρή κι ασήμαντη ήμουν μπροστά της.
Κατεβαίνοντας από τον βράχο, και παίρνοντας ένα άλλο μονοπάτι βρέθηκα σε έναν συνοικισμό, με μικρά σπιτάκια κι ανθοστόλιστες αυλές, σκέτη "παραμυθούπολη".
Ένας παππούς έκοβε βερίκοκα, έξω από μια αυλή. Τον πλησίασα και καλησπερίζοντας τον του ζήτησα ένα βερίκοκο. Κι εκείνος πρόθυμα μου πρόσφερε μια χούφτα. Τον αποχαιρέτησα ευχαριστώντας τον, κι εκείνος μου ανταπόδωσε μ`ένα "Στην ευχή του Θεού κόρη μου"...αλήθεια πόσο καιρό είχα ν`ακούσω αυτή την πρόταση... και το μυαλό ταξίδεψε άθελα του στα περασμένα, τότε που αυτός ο αποχαιρετισμός ήταν στο καθημερινό λεξιλόγιο των μεγάλων ανθρώπων.
Το στομάχι άρχισε να διαμαρτύρεται έντονα, γι αυτό πρότεινα στην παρέα που με συνόδευε να πάμε για φαΐ. Πραγματικά μετά από λίγο βρεθήκαμε στο λιμάνι της Ραφήνας, με όλα τα ταβερνάκια στην σειρά να κάνουν δύσκολη την επιλογή μας. "Εκεί θέλω να πάμε" τους είπα δείχνοντας ένα μικρό σουβλατζίδικο που το επισκεπτόμουν για πρώτη φορά.
Και βέβαια, μπαίνοντας μέσα κι αντικρίζοντας τα "καλλιτεχνικά" σκαλοπάτια του ένιωσα σαν να μην το επέλεξα τυχαία. Γιατί όπως πολύ σωστά έλεγε η θυμόσοφη γιαγιά μου: "Όμοιος στον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα", σαν παρδάλω το ένστικτο με οδήγησε να επιλέξω κάτι που ήταν κοντά στην δική μου ιδιοσυγκρασία.
Ένα μαγαζί που ο ιδιοκτήτης του κατείχε πολύ καλά την τέχνη του χιούμορ. Φεύγοντας του ζήτησα να μου επιτρέψει να φωτογραφίσω τα γραφικά σκαλοπάτια  του, που ίσως χαρίσουν και σ`εσάς το χαμόγελο που χάρισαν και σε μένα. Μου το επέτρεψε αφού τον βεβαίωσα για την "παροχή των πνευματικών δικαιωμάτων", κι έφυγα με την σκέψη του μεγαλείου της φυλής μας...


Που ακόμη και σ`αυτή την εποχή που ζούμε με μια μαυρίλα να κατακλύζει την καθημερινότητά μας, εμείς βρίσκουμε πάντα τρόπους να ξεφεύγουμε από αυτήν. Γέλασα με την μιζέρια  μου/μας κι ατένισα με άλλη ματιά το αύριο.
Αθάνατε Έλληνα, ποτέ δεν θα πεθάνεις, όσο κι αν κάποιοι σχεδιάζουν να σε εξολοθρεύσουν.

6 Ιουνίου 2010

ΝΤΡΙΝΝΝ!: Ο.... «ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ» ΤΩΝ BLOGGERS!

Πάντα αναρωτιόμουν σαν παρδάλω που είμαι, «Γιατί όταν λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει;» «Γιατί όταν ακούω τον κόκορα του γείτονα να κακαρίζει, ακόμη είναι νύχτα;»
 Ρε μπας, και έφαγε βαριά και τον πείραξε το καλαμπόκι και έχασε το μέτρημα της ώρας;
 Ή μήπως τον σκούντηξε καμιά κότα και του έκοψε τον ύπνο;
 Το σίγουρο είναι ότι χάνω το δικό μου ύπνο, και δεν προλαβαίνω να δω happy end στα όνειρά μου!
 Γιατί το ίδιο το παθαίνω όταν περιδιαβαίνω στα blogs;
 Πολλούς κοκόρους ακούω να κακαρίζουν για να ξυπνήσω, αλλά το ξημέρωμα αργεί να φανεί!
 Πολύ μαυρίλα πλάκωσε και πάλι χάνω την ελπίδα μου!
 Μήπως να χάλασε το ξυπνητήρι μου και δεν το ακούω;
 Τουλάχιστον ένα δυνατό ΝΤΡΙΝΝΝ το άκουσα σαν πήγα και από το στέκι του Apokalipsis 999  και θέλω να το μοιραστώ εδώ στο Θολό Τοπίο, να προβληματιστούμε και λίγο!
Θα ήθελα απλά να προσθέσω ότι αξίζει τον κόπο ν`αφιερώσετε λίγο από τον χρόνο σας να το διαβάσετε προσεκτικά,κι ας είναι λίγο μεγάλο το κείμενο.
Ίσως βρούμε και την αιτία  να μην παραμείνουμε απλά "τα ποντίκια που βρυχώνται".

Για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να ανακαλύψεις την αιτία του, λέει η συνήθης πρακτική που πρέπει να ακολουθήσουμε όταν προσπαθούμε να διορθώσουμε κάποιο πρόβλημα. Βρίσκοντας την αιτία του, ψάχνουμε τον τρόπο και τη μέθοδο που θα επιφέρει την τελική διόρθωση. Πρωτίστως όμως, πρέπει να αντιληφθούμε την ύπαρξη του προβλήματος! Συχνά πυκνά λοιπόν, τώρα τελευταία, δεν είναι λίγοι οι bloggers που ορμώμενοι από την κρίση του πολιτικού μας συστήματος επιδίδονται σε μία πρακτική του να υποδεικνύουν το πρόβλημα και να μας καλούν (τους απανταχού αναγνώστες) σε μία διαρκή αφύπνιση! Λες και το αγνοούμε εντελώς!

Πίσω από την κρίση του πολιτικού μας συστήματος, ωστόσο, κάτι που οι περισσότεροι bloggers «ξεχνάνε» να πουν, βρίσκεται η βαθιά κρίση των αξιών μας, λόγω της μετατροπής της κοινωνίας μας σε ένα κακέκτυπο ενός καπιταλιστικού κοινωνικού μοντέλου της «προοδευμένης» εσπερίας που έχει ήδη ξωκοίλει! Παραταύτα, εμμένουν πολλοί, να εστιάζουν κοντόφθαλμα μόνο στην πολιτική κρίση, τα δεινά που περνάει η πολύπαθη Ελλάδα! Και ως νέοι... «Διαφωτιστές» μέσα από βαρύγδουπα λεκτικά σχήματα και κοινότυπους βερμπαλισμούς, προσπαθούν να... επιφέρουν την αφύπνιση του γένους!


Σαν να κοιμάται όλος ο Ελληνικός λαός, και οι μόνοι που παραμένουν ξυπνητοί είναι οι... bloggers που σαν «άγρυπνοι» φρουροί μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου! Σαν ένα ξυπνητήρι, τα blogs που καταγράφουν τον... βαθύ ύπνο μας, προσπαθούν να ωθήσουν στην εθνική μας έγερση! Τι φοβερή υπέρ... προσπάθεια! Και τι... πρωτοποριακός αντιστασιακός αγώνας! Διά της καταγραφής και δημοσίευσης της λαϊκής οργής που πρέπει να έχουμε, δίνουν διαδυκτιακώς «επικές μάχες»! Εκ του ασφαλούς δηλαδή!

Πουθενά, δεν έχω δει εκτός των προτροπών για καθολικά ξυπνητούρια, το πως θα πρέπει να επανακτήσουμε το εθνικό μας γόητρο και το πως θα λύσουμε την κρίση των αξιών μας εξ ου πηγάζει και η πολιτική κρίση. Πουθενά δεν μας λένε οι «Διαφωτιστές» bloggers μας, έναν εφικτό τρόπο για να επανέλθουμε από αυτό το οδυνηρό ξεστράτισμα. Κάποιοι, ελάχιστοι, νοσταλγούν «λύσεις» που αντιστρατεύονται τη Δημοκρατία, αλλά δεν τολμούν ανοιχτά να το πουν, παρά έμμεσα. Το γεγονός είναι, πως όλοι περιέργως δεν έχουν να προτείνουν τίποτα εφαρμόσιμο και περιορίζονται στο να καλούν σε αφύπνιση! Απλά δηλαδή στο να κάνουν... ντρινννν, όπως το ξυπνητήρι!

Σαν «κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες», που έλεγε ο Καρυωτάκης, οι bloggers, μέσα από την απλή καταγραφή και εκτόνωση της οργής τους για να εν Ελλάδι τεκταινόμενα, στην ουσία καταντούν σαν «κάτι ξεχαρβαλωμένα ξυπνητήρια» που συνεχίζουν να χτυπούν παρότι ο κάτοχος τους έχει ήδη ξυπνήσει... Και αντί πια να καταλάβουν πως ο κόσμος δεν κοιμάται πλέον, συνεχίζουν το χαβά τους, σαν «το ποντίκι που βρυχάται» (θυμίζοντας μου την παλιά καλή κωμωδία με τον Π. Σέλερς)!

Διαφωτισμός με λαϊκισμούς και βερμπαλισμούς, δεν μπορεί να γίνει, οπότε ούτε και ούσα αφύπνιση μπορεί να προκαλέσει. Απλά εκτονώνει! Τη δυσαρέσκεια, την οργή, την απέχθεια. Στον αντίποδα όμως, καταγράφει την ανικανότητα αντίδρασης! Όπως έχω ξαναγράψει, το διαδύκτιο έγινε ο κυματοβραχίονας που εκτονώνει τη λαϊκή αγανάκτηση, κάτι που βολεύει το διαβρωμένο πολιτικό μας σύστημα. Από τη στιγμή που κανείς δεν μας λέει το πως και το τι να πράξουμε, όχι για να ξυπνήσουμε μόνο, (που ήδη έχουμε ανοίξει τουλάχιστον τα μάτια) τότε δεν κάνει τίποτα άλλο από το να δουλεύει για το πολιτικό σύστημα! Εγκλωβίζοντας τη σκέψη μόνο στο... ξύπνημα!

Άντε και ξυπνήσαμε, (που είμαστε δηλ. ξυπνητοί αλλά οι bloggers το αγνοούν, μάλλον ένεκα του δικού τους ύπνου!) τι έπεται μετά; Να κατέβουμε στους δρόμους; Να κάνουμε τι; «Επανάσταση» του προλεταριάτου, μήπως; Και αν ναι, πως; Ερωτήματα που θα παραμένουν αναπάντητα, αφού οι «Διαφωτιστές» μας, μετά τις χιλιοειπωμένες αφυπνιστικές τους υποδείξεις, αποσύρονται προς ξεκούραση και δεν δύνανται πλέον να... ασχοληθούν! Αφού λοιπόν «σκυλί που γαυγίζει δεν δαγκώνει» έτσι και ο bloggerίστικος αγώνας περί αφύπνισης, δεν πρόκειται να επιφέρει σοβαρές αλλαγές στα πράγματα. Αυτό που χρειάζεται από τους bloggers αλλά και όλους μας, δεν είναι οι φωνές (χορτάσαμε πια από δαύτες και εγκλωβιστήκαμε σε αυτές και μόνον) αλλά το προσωπικό μας παράδειγμα. Αντί για υποδείξεις αφύπνισης να παρουσιάσουν το τι άρχισαν ήδη να πράττουν (αν πράττουν...). Κι ας έχει κόστος την «ανωνυμία» τους, που μόνο ανωνυμία δεν υπάρχει στο διαδύκτιο. Ειδάλλως θα καταντήσουν βαρετοί και ανούσιοι. Που ήδη έχουν αρχίσει να καταντούν...

πηγή:Αpokalipsis999

5 Ιουνίου 2010

"Σώπα, μη μιλάς!" (Αζίζ Νεσίν)

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,
κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός,
η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί,
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:
«σώπα!».

Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου,η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
και τα 'μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».

«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,
«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας...
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!».
Και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη,μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,
μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!

Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. 
Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
Μ Ι Λ Α!


Αυτό το ποίημα το δημοσίευσε ο ΑΑΤΟΝ σαν επίλογο  στην ανάρτηση  που έκανα  στο blog του Προσαρμόσου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον δάσκαλο και φίλο μου.

4 Ιουνίου 2010

φίλος είναι...

  φίλος είναι...
Ο πρώτος άνθρωπος που έρχεται όταν όλος ο κόσμος έχει φύγει.
τράπεζα από όπου μπορείς να αντλήσεις ανεξάντλητες ποσότητες εμπιστοσύνης, συμβουλής, συμπάθειας, βοήθειας και αγάπης.
κόσμημα που την λάμψη του δεν μπορούν να σκιάσουν η βαριά σκιά της καταστροφής, της κρίσης, της απώλειας, της απελπισίας, της απόγνωσης και της φτώχειας και της δυστυχίας.
συνδυάζει αρμονικά την χαρά, την κοινωνικότητα και την μοναξιά.
πόλος εξισορρόπησης για αυτόν που περπατά στο τεντωμένο σχοινί της ζωής.
τριπλή συμμαχία των τριών μεγάλων δυνάμεων, Αγάπη, Συμπάθεια, και Βοήθεια.
αγαπάει την αλήθεια και εσένα, και θα πει την αλήθεια και ας είναι σκληρή.
πολλαπλασιάζει τις χαρές, μειώνει τις λύπες με απαράμιλλη τιμιότητα.
μόνιμη οχύρωση όταν οι υποθέσεις βρίσκονται σε κατάσταση πολιορκίας.
κρίκος στην μακρυά αλυσίδα της ζωής, που φέρει το μεγαλύτερο βάρος.
αληθινός για να τον εαυτό και αντίστοιχα το ίδιο είναι και για το φίλο.
λιμάνι καταφύγιου από τα θυελλώδη κύματα της αντιξοότητας.
ρολόι που χτυπάει όλο το χρόνο, και ποτέ δεν "πάει πίσω."
 τονωτικό για την ευγενική πλευρά του χαρακτήρα μας.
κόσμημα που λάμπει φωτεινότερα στο σκοτάδι.
 θεωρεί την ανάγκη σου πάνω από τη δική του.
 αστέρι της ελπίδας στα σύννεφα της κρίσης.
 πιο αληθινός για μένα από ότι εγώ για μένα.
  χρυσός σύνδεσμος της αλυσίδας της ζωής.
διαμάντι στο δαχτυλίδι της γνωριμίας.
φιλία, μια ψυχή σε δύο σώματα.
 όπλο κατά της μισανθρωπίας.
ηλιοφάνεια της συμφοράς.
καταλαβαίνει τη σιωπή.
καθαρή αφοσίωση.
δεύτερο δεξί χέρι.
 
theodosia:
Δεν θα συμπληρώσω άλλα  σ' αυτά που λέει για την φιλία το φιλισκούνι μου.
Μόνο ότι είμαι περήφανη που την έχω στην ζωή μου.
Παραθέτω ένα youtube που το έφτιαξα ειδικά για εκείνη κι ότι θέλω να της πω το λέω μέσα εκεί.
 Το έφτιαξα ένα βράδυ πριν από πολλούς μήνες όταν ήμουν καινούρια στον @χωρο. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι δυσκολεύτηκα αρκετά,λόγω περιορισμένων τεχνικών γνώσεων. Κάποια στιγμή ξέσπασα σε κλάματα, αλλά συνέχισα μέχρι τα ξημερώματα έχοντας ΕΚΕΙΝΗ στο μυαλό μου.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΠΟΥ ΟΜΟΡΦΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ.
ΕΙΔΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ.




2 Ιουνίου 2010

Προσαρμόσου παρδάλω προσαρμόσου.

Μέρες τώρα αισθάνομαι ένα κενό μέσα μου και δεν έχω καθόλου διάθεση  να γράψω κάτι.
Τίποτα απ' όσα γίνονται γύρω μου δεν μου προξενεί πια εντύπωση, ούτε μου δίνει το ερέθισμα να ασχοληθώ μαζί του, με το να το  διακωμωδήσω ή να το  σαρκάσω (αγαπημένη μου τακτική όταν νιώθω το μάτι μου να γυρίζει έως σημείο αλληθωρισμού).
Νιώθω ότι έχω βαλτώσει κι ότι... ότι γίνεται γύρω μου, "καλώς" γίνεται.
Παντελώς αδιάφορα όλα...και πολύ φοβάμαι ότι έχω αρχίσει να "προσαρμόζομαι"  με το ρεύμα της εποχής.

Προσαρμόζω λοιπόν την 'παρδάλω' να ζει την καθημερινότητά της χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες πια; Προσαρμόζομαι ν' ακούω ότι επί 17  χρόνια αυτοί που εμπιστεύτηκα με την ψήφο μου/μας μ' έκλεβαν χωρίς φόβο και πάθος;
Προσαρμόζομαι  ν' αποδέχομαι ότι το να με κλέβουν είναι κάτι πολύ φυσικό, όσο η ανάσα μου; Πρόσφατα μ' έκλεψαν και στην πραγματικότητα, και μάλιστα άνθρωπος που είχα εμπιστευτεί.
Ε, και; Που το παράξενο θα μου πείτε. Έκανε ότι τον διδάσκουν  κάθε μέρα. Το αποδέχομαι χωρίς ν' αντιδράσω γιατί έτσι μ' έμαθαν πια να ζω. Ν' αποδέχομαι και να προσαρμόζομαι.
Κι όταν θα έρθει η στιγμή κι εγώ να κλέψω, είτε σε είδος είτε την ζωή κάποιου ανθρώπου, να αισθάνομαι ικανοποιημένη γιατί επιτέλους "προσαρμόστηκα"  με το ρεύμα της εποχής.


Προσαρμόσου λοιπόν 'παρδάλω', προσαρμόσου.
Ν' αποδέχεσαι την βλακεία του Γιώργου και να τον λυπάσαι γι αυτό.
Να πιστεύεις ότι οι δικοί του έκλεβαν, κι αυτός τραγούδαγε το "τρία πουλάκια κάθονταν και πλέκανε κορδέλες."
Να πιστεύεις ότι ο Γιώργος θα καθαρίσει τον τόπο από τους κλέφτες, σαν να λέμε "ο λερωμένος θα καθαρίσει τον λερωμένο".
Να βλέπεις τον Σημίτη να το παίζει "αθώα περιστερά" και να τον πιστεύεις.
Προσαρμόσου στην ατιμωρησία των πολιτικών, στην υποκρισία και την αναλγησία της εποχής. Προσαρμόσου στο κράτος της πορνείας που ζεις.


Προσαρμόσου επιτέλους 'παρδάλω', προσαρμόσου.
Προσαρμόσου να χάνεις κάθε μέρα την ανθρωπιά σου, με το "ωχ δεν βαριέσαι αδελφέ".
Να βλέπεις όσα γίνονται με απάθεια λέγοντας,  "Ε και; Εγώ θα σώσω τον κόσμο;"
Προσαρμόσου 'παρδάλω' να προσπερνάς το καλό και να μάθεις να ζεις μέσα από  την απάτη και το ψέμα.
Και τότε ίσως απελευθερωθείς από το παιδί που κρύβεται μέσα σου, και σε τρελαίνει με τα αιώνια "γιατί" του. 
Τότε ίσως  νιώσεις επιτέλους ελεύθερη γιατί έχεις καταφέρει κι έχεις νικήσει τον αιώνιο αντίπαλό σου. Τον ίδιο σου  τον εαυτό.!!!