"Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω"

 Είναι από εκείνες τις στιγμές,  που δεν θέλεις να τελειώσουν. Εύχεσαι ο χρόνος να σταματήσει  να κυλάει αδυσώπητα, και  να παγώσει ακριβώς σ`αυτή την σκηνή που ξετυλίγεται στα μάτια σου μπροστά. Τα βλέπω δίπλα-δίπλα καθισμένα να κοιτάνε τα οικογενειακά άλμπουμ, να μοιράζονται οικογενειακές αναμνήσεις, πειράζοντας το ένα το άλλο, κι η καρδιά φουσκώνει από χαρά στο στήθος μου.
Τα παιδιά μου, οι άγγελοί μου. Η "εξιλέωση" του εαυτού μου.
Που πειράζονται μεταξύ τους λέγοντας:  " Ναι καλέ, δεν είχες μανούλα να μοιάσεις, ίδιος-α  είσαι.", "Ωχ κοίτα εδώ την μαμά με γυαλιά φοιτήτρια. Καλέ πως ήσουν έτσι"; "Εδώ είσαι φτυστή η μαμά...εδώ μοιάζεις στον μπαμπά" κι οι φωνές  και τα γέλια τους μουσική στ`αυτιά μου, και χάδι στην καρδιά μου. Και να συναγωνίζονται ποιος ή ποια σου μοιάζει πιο πολύ.

Τα πλάσματα που έφερα στην ζωή ελπίζοντας να καταφέρουν ότι δεν κατάφερα, κι ότι θ`αλλάξουν ότι δεν άλλαξα.

Πιο πέρα τα δύο σπόρια οι εγγονοί μου, παίζουν αμέριμνα, στον δικό τους κόσμο  τον μυθικά πλασμένο, μακριά από τις έννοιες και τα προβλήματα  των μεγάλων.  Και συλλαμβάνω τον εαυτό μου να νιώθει ανάμικτα συναισθήματα χαράς και λύπης μαζί. Χαρά που ευλογήθηκα να γίνω μάνα και γιαγιά σε σχετικά πολύ μικρή ηλικία, και λύπη που πέρασαν τα χρόνια τόσο γρήγορα και μέσα στην αυταπάτη ότι θα προλάβω... τελικά  δεν πρόλαβα να τους δείξω όλα όσα καίνε την καρδιά μου, και τρέχω τώρα με μόνιμο αντίπαλο τον χρόνο, να εκφράσω όσα μόνο με  πράξεις εκφράζονται.

" Μανούλα μετακομίζω, και σε χρειάζομαι δίπλα μου. Μπορείς; Θέλω λίγες μέρες από τον χρόνο σου μόνο για μένα". "Θα με βοηθήσεις να  το διακοσμήσουμε; Θα πάμε μαζί για κουρτίνες; Τι λες γι αυτά τα χρώματα; ". "Πως να φτιάξουμε αυτή την γωνιά; "Πω πω μαμά  πόσο μοιάζουν τα γούστα μας. Παιδί σου είμαι; "
Και σαν επιβράβευση μια σφιχτή αγκαλιά που δεν λέει να τελειώσει, κι ένα χάδι στα μαλλιά, που αντιστρέφει τους ρόλους, κι από γονιός, γίνεσαι ξαφνικά εσύ το παιδί.
"Σ`ευχαριστώ μανούλα μου, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα".


Χαμένη μέσα στην ανωριμότητα της νιότης, και στην ουτοπία ότι πάντα θα είναι κοντά μου, ξεχάστηκα. Και τα χρόνια κύλισαν τόσο γρήγορα, και τα "μωρά" μου έγιναν ενήλικοι, κι άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν μακριά από την δική μου φωλιά.
Αναζητώντας εκείνες τις αγκαλιές που θ`αντικαταστούσαν επάξια την δική μου. Και μέσα από αυτές τις αγκαλιές δημιούργησαν τα δικά τους βλαστάρια, την δική τους "εξιλέωση"  του εαυτού τους. Κι εγώ που η καρδιά μου ακόμη αρνείται να μεγαλώσει και να ενηλικιωθεί, νομίζω ότι ζω σ`ένα παραμύθι. Μόνο που δεν έχει δράκους, αλλά μόνο νεράιδες. Που κάθε μία  ξεχωριστά ευλόγησαν την ζωή μου, χαρίζοντάς μου 5 υπέροχα πλάσματα.

Κι όλα μου τα προβλήματα ξαφνικά έπαψαν να υπάρχουν, μακρινές ανησυχίες που δεν έχουν  σοβαρό πια  λόγο ύπαρξης...  γιατί η ύπαρξη μου είναι εδώ,  φυλακισμένη σ`αυτή την προσωπική στιγμή.
                                 
Κι από νάνος της ζωής
ξαφνικά γιγαντώνομαι,
και αισθάνομαι ότι τίποτα στην ζωή μου
δεν μετράει πιο πολύ από αυτά τα πλάσματα.
Τα δικά μου ξωτικά
στο παραμύθι της ζωής μου.
Που κατάφεραν ότι δεν κατάφερα,
κι άλλαξαν
ότι δεν πρόλαβα ν`αλλάξω.