"Στην ευχή του Θεού κόρη μου"

Σάββατο με ψιλόβροχο, κι  η 'παρδάλω' αποφάσισε να βγει βόλτα να ρομαντζάρει...ναι  έχω μια τάση  μόλις βλέπω τον καιρό να χαλάει να με πιάνουν κάτι εκδρομικές τάσεις άλλο πράγμα.
Κι επειδή  όλα γύρω μου μόνο προβληματισμό μου δημιουργούν τώρα τελευταία, (ακόμη και για την ίδια την ύπαρξή μου), είπα να βρεθώ κοντά στην φύση, να πάρουν  λίγο αέρα τα μυαλά μου, μην κάψω και καμιά φλάντζα από τις δύο καλές που έχουν μείνει ακόμη σε λειτουργία. Οι υπόλοιπες δυστυχώς μετακόμισαν προς άγνωστη κατεύθυνση.

Βρέθηκα τυχαία στην Ραφήνα, κι από μια παρόρμηση που δεν μπορούσα να εξηγήσω, πήρα ένα μονοπάτι που δεν ήξερα που θα με οδηγούσε.
Και... μ`οδήγησε σ`έναν επίγειο παράδεισο, που αναρωτιόμουν πως τόσα χρόνια που μένω στην γύρω περιοχή δεν τον είχα ανακαλύψει. Περιπλανήθηκα σε μια μαγευτική ακρογιαλιά που μου θύμισε εξωτικό νησί. Από αυτά που βλέπουμε στις καρτ-ποστάλ και κλείνοντας τα μάτια, ονειρευόμαστε να είμασταν εκεί. Γύρω μου το απέραντο γαλάζιο και το ψιλόβροχο να δίνει άλλη νότα στην μαγευτική ατμόσφαιρα. Ανέβηκα ψηλά πάνω σ`έναν βράχο, κι ατένισα όλη αυτή την φυσική ομορφιά, ευχαριστώντας άλλη μια φορά την φύση για τα δώρα της, κι αισθανόμενη  πόσο μικρή κι ασήμαντη ήμουν μπροστά της.
Κατεβαίνοντας από τον βράχο, και παίρνοντας ένα άλλο μονοπάτι βρέθηκα σε έναν συνοικισμό, με μικρά σπιτάκια κι ανθοστόλιστες αυλές, σκέτη "παραμυθούπολη".
Ένας παππούς έκοβε βερίκοκα, έξω από μια αυλή. Τον πλησίασα και καλησπερίζοντας τον του ζήτησα ένα βερίκοκο. Κι εκείνος πρόθυμα μου πρόσφερε μια χούφτα. Τον αποχαιρέτησα ευχαριστώντας τον, κι εκείνος μου ανταπόδωσε μ`ένα "Στην ευχή του Θεού κόρη μου"...αλήθεια πόσο καιρό είχα ν`ακούσω αυτή την πρόταση... και το μυαλό ταξίδεψε άθελα του στα περασμένα, τότε που αυτός ο αποχαιρετισμός ήταν στο καθημερινό λεξιλόγιο των μεγάλων ανθρώπων.
Το στομάχι άρχισε να διαμαρτύρεται έντονα, γι αυτό πρότεινα στην παρέα που με συνόδευε να πάμε για φαΐ. Πραγματικά μετά από λίγο βρεθήκαμε στο λιμάνι της Ραφήνας, με όλα τα ταβερνάκια στην σειρά να κάνουν δύσκολη την επιλογή μας. "Εκεί θέλω να πάμε" τους είπα δείχνοντας ένα μικρό σουβλατζίδικο που το επισκεπτόμουν για πρώτη φορά.
Και βέβαια, μπαίνοντας μέσα κι αντικρίζοντας τα "καλλιτεχνικά" σκαλοπάτια του ένιωσα σαν να μην το επέλεξα τυχαία. Γιατί όπως πολύ σωστά έλεγε η θυμόσοφη γιαγιά μου: "Όμοιος στον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα", σαν παρδάλω το ένστικτο με οδήγησε να επιλέξω κάτι που ήταν κοντά στην δική μου ιδιοσυγκρασία.
Ένα μαγαζί που ο ιδιοκτήτης του κατείχε πολύ καλά την τέχνη του χιούμορ. Φεύγοντας του ζήτησα να μου επιτρέψει να φωτογραφίσω τα γραφικά σκαλοπάτια  του, που ίσως χαρίσουν και σ`εσάς το χαμόγελο που χάρισαν και σε μένα. Μου το επέτρεψε αφού τον βεβαίωσα για την "παροχή των πνευματικών δικαιωμάτων", κι έφυγα με την σκέψη του μεγαλείου της φυλής μας...


Που ακόμη και σ`αυτή την εποχή που ζούμε με μια μαυρίλα να κατακλύζει την καθημερινότητά μας, εμείς βρίσκουμε πάντα τρόπους να ξεφεύγουμε από αυτήν. Γέλασα με την μιζέρια  μου/μας κι ατένισα με άλλη ματιά το αύριο.
Αθάνατε Έλληνα, ποτέ δεν θα πεθάνεις, όσο κι αν κάποιοι σχεδιάζουν να σε εξολοθρεύσουν.