Αναλυσέ το.!!!

"Αααχ" παρατεταμένος αναστεναγμός γένους αρσενικού."Αχ,αχ,αχ", διακοπτόμενος αναστεναγμός γένους θηλυκού, κάτι σαν τα μικρά βηματάκια  της γκέισας. Κι ο χορός των αναστεναγμών σε πρίμο σεγόντο συνεχίζεται, ενώ κοιταζόμαστε  μέσα από την κάμερα του skype, έτοιμοι να χυθούμε στο πάτωμα. Είναι σαν κι αυτό που έλεγε η γιαγιά μου "ένα αχ τι να μας κάνει για την κάψα μας δεν φτάνει", ή  σαν το "αναστενάζω και βγαίνει φωτιά". Ευτυχώς που δεν έχει κι αέρα να πιάσουμε και καμιά πυρκαγιά,(μια και μένω σε δασική περιοχή)  και να με κυνηγάνε κι εμένα σαν την γιαγιά τότε με τις πυρκαγιές στην Ηλεία. Είναι μία ώρα που έχουμε αποχωριστεί  ο ένας από τον άλλον, κι όμως κάνουμε σαν φοιτητόπαιδα.

Λένε ότι τα ετερώνυμα έλκονται.

Αυτό ποτέ δεν μπόρεσα να το εμπεδώσω. Άλλωστε δεν είχα και παρόμοια εμπειρία στο παρελθόν. Σήμερα προσπαθώ να το αναλύσω, κι ακόμη είμαι στο Άλφα. Πώς έσμιξε ένας θεολόγος με μια  παρδάλω που είναι "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν". Ένας αναλυτής κειμένων, που όταν πιάνει να διορθώσει τα κείμενά μου, τραβάει τα μαλλιά του, (ευτυχώς που έχει πολλά και πυκνά) και προσπαθεί με  γλύκα στην φωνή του,  να μου εξηγήσει αυτά που αρνούμαι πεισματικά να καταλάβω. Κι όταν θυμώνω, σαν κάτι πεισματάρικα παιδάκια από τις παρατηρήσεις του, να κλείνω το skype για να μείνω μόνη μου για λίγο, μήπως και καταπιώ την λύσσα μου, κάτι σαν την στρίγγλα  που έγινε αρνάκι. Δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι, που συναντήθηκαν στην μέση του @χωρου.

Στις 29 Μαΐου, του 1453 την ημέρα της γιορτής μου,(της αγ.Θεοδοσίας) οι Τούρκοι άλωσαν την Πόλη. Στις 29 Μαΐου του 2010 ένας θεολόγος άλωσε την καρδιά μου.

Με την ηρεμία που τον χαρακτηρίζει, πήρε τα κομμάτια της καρδιάς μου, και  σαν  αρχαιολόγος τα ξέθαψε, τα ξεσκόνισε προσεκτικά κι ευλαβικά,  και  άρχισε να τα ενώνει και να τους δίνει το αρχικό τους σχήμα. Με υπομονή τους έδωσε πνοή, κι αυτά άρχισαν πάλι να χτυπάνε, μόνο που ο χτύπος τους δεν μοιάζει καθόλου με τους χτύπους από το παρελθόν. Είναι κάτι πρωτόγνωρο, που με κάνει  να αισθάνομαι έφηβη. Που θέλω να το ζήσω με την ένταση της εφηβείας και την ωριμότητα της ηλικίας μου. Που τον κοιτάζω στα μάτια, και σε κάθε ματιά τον ερωτεύομαι πιο πολύ. Συλλέκτης βινυλίων παθιασμένος με την μουσική και τα βιβλία του, κι εγώ παθιασμένη με την φιλοσοφία μου, και με όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Που έχω πάρει  τα καλύτερα από την ορθοδοξία, τον βουδισμό,  τους  Ινδούς φιλοσόφους  και τον διαλογισμό και τα έχω κάνει αχταρμά  και στάση ζωής. Που μου αρέσει να εκφράζομαι χύμα στο κύμα κι όποιον πάρει ο χάρος. Που όταν με ακούει  εκείνος  προσπαθεί να καταλάβει από που ήρθε η κοτρώνα.

Όταν  του λέω να ρετουσάρει τις φωτογραφίες μου (μια και κατέχει το άθλημα), εκείνος αρνείται να το κάνει, λέγοντας μου: "Η εξωτερική εμφάνιση έρχεται και παρέρχεται. Εγώ αγαπάω αυτό που κρύβεις μέσα σου" κάνοντάς με μυοχαλαρωτική αλοιφή. Και  με κάνει τότε να ξεχνάω το ΔΝΤ και να ξεπουλιέμαι στο ταμείο του  ΕΑΜ (΄Ερως Ανίκατε Μάχαν) και να βγαίνω απογυμνωμένη από τους φόβους, τον εγωισμό και τις ανασφάλειες μου.

Αναλύω  αυτό που δεν αναλύεται, και συνθέτω την δική μου μουσική στο κονσέρτο της ζωής μου. Κι η μικρή φωνή μέσα μου να επαναλαμβάνει συνέχεια ότι ίσως είναι  εκείνος που επιτέλους θα κάνει μουσική την τρέλα που με διαφεντεύει.