Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο!

Επιλογές

Home
Home
About Me
About Me
ΥouΤube
ΥouΤube
Σκόρπιες Σκέψεις
Σκέψεις
Σκόρπιες Σκέψεις
Υπηρεσίες

31 Δεκεμβρίου 2009

Καλή χρονιά σε όλους τους φίλους.


Χρόνια Πολλά και Καλές Γιορτές σε όλους αδέρφια... με υγεία πάνω από όλα!!!







30 Δεκεμβρίου 2009

Ως πότε θα μας κοροιδεύεις;


Θέλω ν`αγιάσω κι οι διαόλοι δεν μ`αφήνουν...
Χρονιάρες μέρες είπα να είμαι καλό παιδί και να μην βλέπω επικριτικά τα πράγματα γύρω μου.
Επειδή συνήθως είμαι κι ευκολόπιστη, σε ότι μου σερβίρουν, ποτέ δεν ασχολούμαι με την επισκεψιμότητα των άλλων μπλόκ.
Αντίθετα χαίρομαι όταν βλέπω υψηλά νούμερα σε κάποιες σελίδες, χειροκροτώ τους δημιουργούς τους και προσπαθώ όσο μπορώ να διδάσκομαι απ`αυτούς.
Αυτό που δεν σηκώνω είναι η κοροιδία. Και μια κι έχω δάσκαλο το τσακάλι που λέγεται ΑΑΤΟΝ, ε όσο νάναι αρχίζω να ξυπνάω από τον λήθαργο και να ξεφεύγω σιγά μα σταθερά, απο το στύλ του "δεν βαριέσαι αδελφέ", και του "έλα μωρέ, και τι έγινε".
Τελικά είναι αλήθεια πως, "με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις". Κάπως έτσι είναι και η σχέση μου με τον Νίκο τον ΑΑΤΟΝ.
Σε ένα σερφάρισμα λοιπόν χθες το βράδυ, μπήκα σ`ένα φιλικό μπλοκ, κι εκεί που χάζευα το περιεχόμενο, το μάτι μου έπεσε στην επισκεψιμότητά του.
22,000 και κάτι ψιλά. Το βρήκα τραβηγμένο το νούμερο, γιατί ξέρω πάρα πολύ καλά ότι η ύπαρξη του συγκεκριμένου μπλόκ δεν ξεπερνά λίγους μήνες ζωής, έχει λίγους αναγνώστες και pagerank 0.
Γιατί ασχολούμαι μ`αυτό το θέμα; Γιατί δεν μου αρέσει να με κοροϊδεύουν και να παίζουν με την νοημοσύνη μου. Και γιατί το βρίσκω αντιδεοντολογικό για την μπλοκόσφαιρα.
Θα μπορούσαμε όλοι μας να πειράζουμε το κοντέρ μας. Αλλά, τελικά, αυτό είναι που θέλουμε;
Να επιβεβαιωθούμε μέσα από ένα ψέμα, κοροϊδεύοντας πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους γύρω μας; Άλλοι δεν βάζουν και καθόλου. Καλά κάνουν. Άλλοι πάλι, βάζουμε, δικαίωμά μας. Μα να δείχνουμε αληθινά νούμερα, όχι πλαστές πληροφορίες.
Δεν είναι καλύτερα να ξέρουμε την πραγματική αξία μας και να διδασκόμαστε κάθε μέρα πως να γίνουμε καλύτεροι;
Εγώ πάντως προσωπικά, όποτε θα διαπιστώνω τέτοιου είδους 'παιχνιδάκια' δεν θα  ξαναπατάω σ`αυτές τις σελίδες.
Έτσι απλά!

29 Δεκεμβρίου 2009

Oι Μάγοι με τα Δώρα...




και οδηγούμενοι από άστρο φωτεινό προσέφεραν στο νεογέννητο τα Τίμια Δώρα, σμύρνα, λιβάνι και χρυσό…

Σαν ιστορία μακρινή, σαν παραμύθι που μας μεταφέρει στη μαγευτική Βηθλεέμ να γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες της Γέννησης, να συμπαρασταθούμε στη Μαρία και τον Ιωσήφ, να αποστραφούμε τον Ηρώδη, να βρεθούμε στην ίδια σπηλιά με τους μάγους να προσκυνήσουμε τον Μεσσία της αγάπης και της Ειρήνης…
... και τότε ο κόσμος ταξίδευε και τότε πολεμούσε, γεννούσε και ήλπιζε, το καλό και το κακό οντότητες αντίθετες και αιωνίως συμπορευόμενες, αέναη πάλη για τον επικρατέστερο και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα.

Οι σημερινοί Μάγοι δε λέγονται Γάσπαρ Βαλτάσαρ, Μελχιόρ, έχουν ίσως βαφτιστεί ΗΠΑ Κίνα και Ε.Ε, κατάγονται από τη νέα τάξη πραγμάτων, δεν προσφέρουν τίμια δώρα, μόνο επισκέπτονται τα νεογέννητα για να αρπάξουν όσα άφησαν στην κούνια οι συγγενείς.

Οι δικοί μας Μάγοι στριμώχνονται στις συνόδους κορυφής, διαμένουν σε πολυτελή καταλύματα τρώγοντας και πίνοντας το αίμα των πληβείων, δίνουν μάχες επί χάρτου με πρόσχημα το καλό της ανθρωπότητας, στην πραγματικότητα εξαγοράζοντας και το καλό και το κακό, θυσία και τα δύο στον βωμό του πλούτου..
Καλύπτουν τον σύγχρονο Ηρώδη που σήμερα ονομάζεται ανεργία, εξαθλίωση, ρύπανση και μόλυνση και κλιματολογική καταστροφή και το μόνο που δίνουν είναι η συναίνεση να εξολοθρεύσει όσους περισσότερους μπορεί.

Ο Μεσσίας της αγάπης και της ειρήνης δεν βρίσκει τόπο να σταθεί και κείνο το σπήλαιο που γεννήθηκε έχει καταστραφεί από τα σύγχρονα όπλα και τρόπος δεν υπάρχει να κρυφτεί, ο Μεγάλος Αδελφός βρίσκεται παντού, έτοιμος να τον προδώσει και να τον κατατροπώσει.

Κι εμείς… εμείς φτωχοί βοσκοί γύρω από τη φάτνη προσκυνούμε και ελπίζουμε πως κάποια Χριστούγεννα ως εκ θαύματος οι δικοί μας Μάγοι θα καταληφθούν από το πνεύμα του καλού και θα επιτρέψουν στον Μεσσία να επισκεφθεί τις καρδιές τους…
Ένα καταπληκτικό κείμενο που αναπαριστά την σημερινή πραγματικότητα, γραμμένη από το αγαπημένο μου alataki.





28 Δεκεμβρίου 2009

Μάθημα υπολογιστή από.........

Επειδή έχω εμπεδώσει πλήρως ότι σχετίζεται με την χρήση των υπολογιστών
θα ήθελα τις γνώσεις μου να τις μεταφέρω και σε σάς γιατί μου αρέσει να μοιράζομαι με τους φίλους μου ότι μαθαίνω...
Απόλαυστε το....Το αστροπελέκι.






27 Δεκεμβρίου 2009

Μιά πολύπαθη ανάρτηση...


 Κοιτάζω το κομπιούτερ μου που έχει ανοιχτά πέντε παράθυρα, κοιτάζω το πληκτρολόγιο,
και στέκομαι σαν τον χάνο."Πρέπει κάτι να γράψεις" μουρμουράω στον εαυτό μου.
Το αναβάλω. Παίζω με το ποντίκι πηγαίνοντας από το ένα παράθυρο στο άλλο.
Κάτι μου έρχεται στο μυαλό αλλά δεν βρίσκω το κουράγιο ή αν θέλετε το θάρρος να το γράψω.Φοβάμαι μην γίνω πικρόχολη και δυσάρεστη. Ρωτάω τον εαυτό μου αν θέλει να πάρει το ρίσκο κι η φωνή του μυαλού απαντάει καταφατικά.
Αντί να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, κοπάνα τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο...λέω στον εαυτό μου.Πολύ καλή ατάκα που την διάβασα σ`ένα φιλικό μπλόκ και την δανείζομαι.
Δεν ξέρω τι θα βγει σήμερα σαν ανάρτηση πάντως θα είναι πολύπαθη.

Και το λέω αυτό γιατί αυτή την στιγμή που προσπαθώ να συγκεντρωθώ, ο γείτονας απέναντι έχει βάλει στην διαπασών το "βρέχει φωτιά στην στράτα μου" του Διονυσίου. Και με πάει από Διονυσίου σε Καζαντζίδη το "κλαίει η μάνα μου στο μνήμα". Σε λίγο με βλέπω να παρατάω το πληκτρολόγιο και να πιάνω το μπουκάλι το κρασί να γίνω ντήρλα να ησυχάσω η γυναίκα γιατί δεν με βλέπω καλά. Και τώρα θα την πω την κακία μου.
Γενικά είμαι περήφανη για την φάρα μου τους Έλληνες ,αλλά κάτι τέτοιες στιγμές που αισθάνομαι ότι ο άλλος μου επιβάλει με το στανιό τα μουσικά του γούστα γίνομαι σκύλα και θέλω να τον δαγκώσω...
Α ρε αθάνατε Έλληνα μικρέ δικτάτορα  που πάντα προσπαθείς να επιβάλεις στους γύρω σου τις δικές σου κ@ύλες..Χειροκροτώ το μεγαλείο της μ@....κί@ς σου.
Ουφ επιτέλους η μουσική σταμάτησε...Όχι τίποτε  άλλο αλλά ήμουν έτοιμη να βάλω κι εγώ την Τραβιάτα στην διαπασών για να του την σπάσω...Ελληνίδα δεν είμαι κι εγώ;
Ένας μικρός δικτάτορας  λοιπόν.

Χθες το βράδυ λοιπόν, γυρνώντας στο σπίτι μου προσπαθούσα ν`αφουγκραστώ τον απόηχο από την ημέρα των Χριστουγέννων  που είχε περάσει...Παρατηρώ τα σπίτια που συναντώ. όλα στολισμένα με χιλιάδες λαμπιόνια συναγωνίζονται το ένα το άλλο...Ολόφωτα και χαρούμενα φαντάζουν στα μάτια των περαστικών. Μόνο στα δικά μου μάτια φαντάζουν σαν κλόουν που προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή των θεατών με άπειρα καμώματα.
Σταματάω στην άκρη του δρόμου, ανάβω τσιγάρο και σκέφτομαι.Μπαίνω στον πειρασμό να χτυπήσω μία πόρτα με την δικαιολογία να ρωτήσω για μια τυχαία οδό, έτσι απλά για ν`αντικρίσω πρόσωπα.
Να διαβάσω μάτια, ν`ανταλλάξω ευχές. Η δειλία μου δεν το επιτρέπει.Παρατηρώ και σκέφτομαι τι να κρύβεται πίσω από  τις σφαλισμένες πόρτες, από τα ολόφωτα μπαλκόνια..
Ο αγώνας δρόμου του να πάρω  δώρα για τους δικούς μου, η αγωνία αν θα τους αρέσουν, να γεμίσω το ψυγείο με διάφορα καλούδια, να ετοιμάσω τα καλύτερα για τους καλεσμένους, ν`αγοράσω και κάτι για μένα είχε τελειώσει. Καιρός για τον απολογισμό...Κι ο απολογισμός πικρός για τους περισσότερους από εμάς... Γεμίσαμε το σπίτι μας, το ψυγείο μας, το τραπέζι μας.
Την καρδιά μας πόσο την γεμίσαμε; Να συγκεντρωθούν οι οικογένειες, να ενωθούν οι άνθρωποι σαν παρουσία κι όχι σαν καρδιές.Ένας εγκλωβισμός ανθρωπίνων σχέσεων σε ορισμένες ημερομηνίες. Κι η ελευθερία έκφρασης; Έχει πάει περίπατο προς χάριν  του κοινωνικού στάτους.
Κρύβουμε  τα λόγια που θέλουμε να πούμε, με αμήχανα χαμόγελα, συγκαταβατικές φράσεις, για να μην γίνουμε δυσάρεστοι, κι απλά όταν έρθει η ώρα να φύγουμε,από την θεατρική σκηνή, κουτρουβαλάμε τις σκάλες. Κι όταν φτάνουμε στο σπίτι μας μετράμε το κενό. Το κενό στο σταθμό του μετρό που περιμένουμε να έρθει το τραίνο που  δεν εμφανίζεται ποτέ. Κι εμείς εκεί καθηλωμένοι σε μία διαρκή αναμονή, σ`αυτό που πρόκειται να
συμβεί και δεν έχει συμβεί ακόμη. Η επαφή της ψυχής.
Άλλο ένα πανηγυράκι που όταν θα τελειώσει, την καρδιά θα την έχει αφήσει άδεια όπως ήταν και πριν. Σημείο των καιρών; Δεν ξέρω.
Προσωπικά πάντα προσπαθούσα να αποφύγω αυτές τις κατ`ανάγκη συγκεντρώσεις των γιορτών. Φέτος δεν μου έκατσε. Μ` εγκλώβισαν. Το έκανα, το απόλαυσα αλλά λέω να μην το ξανακάνω. Δεν ξέρω αν είναι δείγμα ωριμότητας η όχι. Απλά σκέφτομαι ότι αξίζω κάτι καλύτερο να δώσω σε μένα αυτές τις μέρες... Και το έδωσα χθες  όταν βρέθηκα με τους φίλους μου σ`ένα ρομαντικό δείπνο με κεριά και χαλαρή κουβεντούλα μέχρι το πρωί. Το δώρο που μου κάνανε; Το καλύτερο.
Ένα μικρό πιατάκι άσπρο, που γράφει τα εξής: Μην μου δίνετε συμβουλές, μ@λ@κίες κάνω και μόνη μου.
 Γιατί οι πραγματικοί φίλοι, ξέρουν ακριβώς τι είναι αυτό που θα σου δώσει χαρά, και γέλιο.  Και στο προσφέρουν πριν το ζητήσεις.


24 Δεκεμβρίου 2009

Μαμά να είσαι καλό παιδί τα Χριστούγεννα.





Είπα να μην κάνω καμία ανάρτηση, λόγω των ημερών,αλλά τελικά όταν ο άνθρωπος είναι εθισμένος όπως εγώ,δεν μπορεί ν`αντισταθεί στον πειρασμό.
Κι επειδή θα σας αποχωριστώ λίγες ημέρες, ας πω κι εγώ τα χρόνια  πολλά με τον δικό μου προσωπικό τρόπο.
Η φωνή του γιου μου στο τηλέφωνο ήταν κοφτή.
"Μαμά θα έρθεις να μείνεις μαζί μας αυτές τις ημέρες,γιατί μας έχεις λείψει και τα μωρά θα ξεχάσουν σε λίγο ότι έχουν και μια γιαγιά. Από τότε που έμπλεξες με το blogging θα  ξεχάσουμε κι εμείς  ότι έχουμε μαμά"
" Εντάξει αγάπη θα έρθω" απαντώ...Η σκέψη ότι θα είμαστε όλη η οικογένεια μαζί, γέμισε την καρδιά μου ζεστασιά, μια και οι αποστάσεις (χιλιομετρικές) που μας χωρίζουν είναι σεβαστές, και έχουμε καιρό να βρεθούμε.
"Α μαμά ξέχασα να σου πω ότι το δωμάτιο που έχω το κομπιούτερ θα είναι κλειδωμένο για όσες μέρες μείνεις"...Άφωνη εγώ."Και γιατί θα το κάνεις αυτό"; τραυλίζω σαν χαμένη.
"Μήπως ξέχασες την τελευταία φορά τι έκανες"; συνεχίζει απτόητος.
"Τι έκανα"; ρωτάω κάνοντας την χαζή.
"Μ`αρέσει όταν κάνεις την παλαβή.Να σου θυμίσω λοιπόν ότι από τις 5 ώρες που έκατσες στο σπίτι μου, εμείς σε είδαμε τις δύο. Τις υπόλοιπες τις έφαγες αγκαλιά με τον υπολογιστή".
Τώρα τι να πω εγώ; κατάπια την γλώσσα μου, δέχτηκα την ήττα μου και συμφώνησα.
"Κοίτα που το σκατό έγινε άντρας και μου δίνει εντολές" σκέφτηκα.
Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι όταν έχεις πολύ μικρή διαφορά ηλικίας από τα παιδιά σου, είναι όμορφο μεγαλώνοντας να παίρνεις την θέση του παιδιού, κι εκείνα του γονιού. Μεταξύ μας μου αρέσει, κι ειδικά όταν γίνονται υπερπροστατευτικά.
"Μαμά έφαγες; ξεκουράστηκες; μην κάθεσαι πολλές ώρες στο κομπιούτερ θα χαλάσεις τα μάτια σου,να φοράς ζώνη όταν οδηγείς,  κι άλλα πολλά που μου επιβεβαιώνουν πόσο πλούσια κι ευλογημένη είμαι.
Σας εύχομαι λοιπόν αυτές τις ημέρες  να τις  περάσετε πολύ όμορφα αγκαλιά με τους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν, και ο Χριστός να γεννηθεί στις καρδιές όλων μας, δίνοντας  όσα περισσεύματα αγάπης έχουμε, γύρω μας...




Και για να σας διασκεδάσω λίγο ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ σ`αυτόν τον σύνδεσμο και χαρείτε σαν παιδιά. Άλλωστε όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας.

21 Δεκεμβρίου 2009

Συνεντευξη με τον καθρεπτη μου...

Και ο καθρέπτης μίλησε και μου είπε:Ζεις ευτυχισμένος γιατί ποτέ δεν γνώρισες το μέλλον σου!Πρέπει να νιώθεις τυχερός γι'αυτο!Διότι έτσι γνώρισες την Ελπίδα,που μαζί της ονειρεύεσαι το μελλον.Το δικό σου μέλλον!Είσαι επίσης τυχερός που γνώρισες το παρελθόν σου!Το δικό σου παρελθόν!Που με τα σωστά και με τα λάθη σου,εξελίχθηκε η Ζωή σου που μέσα από αυτό εφτασες να είσαι εδώ,σ'αυτο που είσαι τώρα σ'αυτο που γράφεις τώρα,που όλα αυτά έπρεπε να συμβούν,για να φτάσεις στο σήμερα!Στο σήμερα που ζεις μόνον με την Ελπίδα,που όνειρα πλάθεται μαζί,και που νιώθεις μέσα από αυτή,ότι...ότι και να σου συμβεί στο μέλλον που δεν γνώρισες ποτέ,πρέπει να το ζήσεις γιατί έτσι έπρεπε η Ζωή σου να εξελιχθεί!Και ότι σου επιφυλάσσει η Ζωή,πες αδιαφορώ,διότι θα το μάθεις όταν γίνει παρελθόν!Και μην ζεις με αυταπάτες,οι καθρέπτες δεν μιλούν!Ακούς;Ακούς την φωνή σου;Μιλάς μαζί σου!Άπλα μεγάλωσες και τώρα ξέρεις!
ΝΑΙ.Τωρα ξέρω!Ελπίδα σ'αγαπω γιατί μαζί σου ζω!Ένα μεγάλο ευχαριστώ που μ'εμαθες ότι αξία στη Ζωή έχεις μόνον εσύ!Και ξέρω ότι θα μείνεις ως το τέλος,θα πεθάνεις μετά από μενα.Τελευταια!Βλέπεις σε καταράστηκαν Ελπίδα να πεθαίνεις πάντα τελευταία!
Ηπραγματικοτητα της ζωης οπως τη βλεπουν τα ματια μου''chronografos''
Σε ολους τους αναγνωστες /ριες του ''θολου τοπιου''σας ευχομαι χρονια πολλα και το νεο ετος να σας βρει ολους με υγεια και αγαπη.
Ιδιαιτερα στην φιλη μου Θεοδωσια της ευχομαι ο νεος χρονος να της δωσει οτι της πηρε οτι της χρωστα και οτι της αξιζει,που ειναι πολλα!Καλη χρονια!
wwwchronografoscom.blogspot.com

20 Δεκεμβρίου 2009

Το δικό μου αστέρι.








Χριστούγεννα.Πάνε πολλά χρόνια που είχα βγάλει αυτή την γιορτή από την ζωή μου.
Κι αιτία ένας θάνατος που συνέβη ακριβώς την παραμονή των Χριστουγέννων.
Με τα πρώτα κάλαντα χτύπησε το τηλέφωνο και μου ανακοίνωσαν τον θάνατο του πατέρα μου.
Αυτό ήτανε.Κλείδωσα την καρδιά μου και το σπίτι μου σ`αυτή την γιορτή.
Με το πέρασμα των χρόνων λίγο ο πόνος απαλύνθηκε...Αποφάσισα λοιπόν μετά από ψάξιμο,διάβασμα και σκέψη να φτιάξω την δική μου θρησκεία.
Και κατέληξα στον δικό μου Θεό. Στον Θεό της Αγάπης που δεν έχει ταυτότητα ούτε όνομα.
Ήταν ο Αλλάχ,ο Μωάμεθ, ο Ιεχωβά, ο Βούδας, ο Βραχμάν, ο Θεός των καθολικών, των ορθοδόξων κ.λ.π.
Όταν λοιπόν ερχόντουσαν οι γιορτές εγώ δεν συμμετείχα. Απλός θεατής.
Και πολλές φορές γελούσα με την τροπή που έπαιρναν τα πράγματα γύρω μου εν`όψει τέτοιων ημερών.
Καλοστημένο πανηγυράκι για μερικούς επιτήδειους, να βγάλουν περισσότερα χρήματα, και να εκμεταλλευτούν στο έπακρο την ανάγκη του κοσμάκη να νιώσει λίγο, κάτι ξεχωριστό στην καρδιά του εκείνες τις ημέρες.
Για μένα η ημέρα των Χριστουγέννων δεν ήταν η ημερομηνία που είχε καθορίσει η επίσημη θρησκεία. Άλλωστε όποιος διαβάσει καλά την Αγία γραφή θα δει ότι είναι τελείως διαφορετική η ημέρα που γεννήθηκε ο Ιησούς.
Αποφάσισα λοιπόν ότι αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά άνθρωποι που κουβαλάνε την αγάπη του Θεού μέσα μας θα έπρεπε ο Χριστός να γεννιέται κάθε ημέρα στην καρδιά μας.Πόσο το έκανα πράξη; Δεν ξέρω πάντως προσπάθησα.
Και προσπάθησα με διαβατήριο την συγχώρεση.
Πρώτα συγχώρησα τον εαυτό μου για τα λάθη του, σε σημείο κιόλας να τ`αγαπήσω, και μετά συγχωρώντας τον κόσμο γύρω μου.
Όταν κάποιος με πλήγωνε πάντα έθετα την εξής ερώτηση στον εαυτό μου:"Ποια είσαι εσύ που θα καταδικάσεις κάποιον όταν Εκείνος συγχώρεσε αυτούς που τον σταύρωσαν,
και πολύ περισσότερο συγχωρεί εσένα κάθε μέρα".
Και πριν από λίγες ημέρες κάποια φίλη από το διαδίκτυο έγραψε ένα παραμύθι και μου το αφιέρωσε, με την ευχή να βρω το δικό μου αστέρι κάποτε.
Ίσως ήταν και η μόνη που κατάλαβε ότι όλο αυτό τον καιρό ψάχνω απεγνωσμένα να το βρω.
Αυτή η ανάρτηση της φίλης μου http://alataki3.blogspot.com/2009/12/to.html
κάτι έκανε μέσα στη ψυχή μου.
Κι έγινα μικρό παιδί που περιμένει να γεννηθεί Εκείνος, που θ`αλλάξει έστω και για λίγες ημέρες τον κόσμο.
Έγινα ο μικρός Άμπεν που είχε χαθεί μία Χριστουγεννιάτικη νύχτα στο δάσος, αλλά ένα αστέρι κρύφτηκε στον κόρφο του, για να τον συντροφεύει και να του δείχνει τον δρόμο για το υπόλοιπο της ζωής του.
Ένιωσα ότι στο αστερένιο πάπλωμα που με σκέπασε εκείνη την νύχτα στο δάσος
για μην κρυώσω,ήταν το αστέρι της μάνας  μου,του πατέρα μου,και του καλού μου.
Κι ένωσα την προσμονή μου μαζί με των άλλων ανθρώπων κι έγινα ένα.
Κι έρχονται Χριστούγεννα στην καρδιά μου, όπως τα γιορτάζει όλος ο κόσμος μετά από πολλά χρόνια.
Ιωάννα σ`ευχαριστώ.
«Τις χριστουγεννιάτικες νύχτες να έχεις τα μάτια σου στον ουρανό και τότε μπορεί να βρεις κι εσύ το δικό σου αστέρι».









Ο Καμηλιέρης.

19 Δεκεμβρίου 2009

To παιδί που βρήκε ένα αστέρι...

Σήμερα μου κάνανε ένα δώρο ξεχωριστό και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
Είμαι πολύ συγκινημένη γι αυτό δεν θα πω τίποτε άλλο...Μόνο ένα θερμό ευχαριστώ στην φίλη μου μέσα από την καρδιά μου.





Η νύχτα που βρέθηκε ο μικρός Άμπεν στο δάσος, ήταν η πιο παγωμένη νύχτα του χειμώνα.
Tα δέντρα και οι θάμνοι φαίνονται κρυστάλλινα από την παγωνιά.
Το χώμα έχει μια στρώση από άσπρη αφράτο χιόνι.
Όλα είναι τόσο όμορφα που μοιάζουν μαγικά.
Μα είναι στ’ αλήθεια μαγικά, γιατί αυτή η νύχτα είναι μαγεμένη.
Μοιάζουν έτσι γιατί απόψε είναι νύχτα Χριστουγέννων.
Ο Άμπεν είναι μόνος αυτή τη νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη σε ένα παγωμένο δάσος, κρυώνει και φοβάται.
Κάνει μια βόλτα γύρω από το μεγάλο δέντρο, μήπως και βρει κάπου να τρυπώσει.
Διαλέγει μια γωνιά, και κάθεται να ξεκουραστεί.
Κάποια στιγμή σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε τον ουρανό.
Εκεί πάνω είχαν μαζευτεί τόσα πολλά αστέρια που σίγουρα κανείς δεν είχε καταφέρει να τα μετρήσει. Έτσι όπως τα κοίταζε, μαγεμένος από την ομορφιά τους, είπε φωναχτά.
«Αχ τι ωραία να ήμουν στον ουρανό ανάμεσά σας.. Να ήμουν κι εγώ ένα αστέρι».
Δεν πέρασε πολλή ώρα και του φάνηκε πως ένα από αυτά του χαμογέλασε, άκουσε μάλιστα μια φωνή να λέει.
«Μην το λες αυτό. Για σένα είναι καλύτερα που είσαι στη γη».
«Ναι αλλά αν ήμουν αστέρι δεν θα κρύωνα και δεν θα φοβόμουν», λέει το αγόρι με παράπονο.
«Ξέρεις όμως πόσες φορές ευχήθηκα να ήμουν κι εγώ ένα αγόρι;» ακούει την ίδια φωνή.
«Εσύ ξέρεις πως η ζωή εδώ κάτω είναι πολύ δύσκολη, κοίτα εμένα, είναι Χριστούγεννα απόψε κι εγώ είμαι μόνος, χαμένος μέσα στο δάσος», λέει με παράπονο ο Άμπεν.
«Δεν είσαι μόνος πια, φωνάζει το αστέρι. Κοίταξέ μας! Όλα τ’ αστέρια εδώ πάνω είμαστε μαζί σου, σε λίγο δεν θα κρυώνεις και δεν θα φοβάσαι.
Περίμενε και θα δεις!»
Τότε έγινε κάτι απίστευτο. Κάτι που μόνο μια νύχτα χριστουγεννιάτικη μπορεί να συμβεί.
Μερικά από τα μικρά αστέρια που λαμπύριζαν κινήθηκαν δεξιά, κινήθηκαν αριστερά, ώσπου ενώθηκαν μεταξύ τους.
Έτσι ενωμένα άρχισαν να χαμηλώνουν και να χαμηλώνουν, ώσπου έφτασαν πάνω από το σώμα του Άμπεν, τον σκέπασαν και τυλίχτηκαν γύρω του.
Το αγόρι ένιωσε τη ζεστασιά τους σαν να τον είχε σκεπάσει το πιο απαλό και ζεστό σκέπασμα. Άκουγε τον αέρα γύρω του να σφυρίζει μανιασμένα, αλλά ο ίδιος ήταν ζεστός κάτω από το αστερένιο του πάπλωμα.
«Είσαι εντάξει Άμπεν;», ψιθύρισαν οι φίλοι του και καθώς ψιθύριζαν, ήταν σαν να τον χάιδευαν οι γονείς και η γιαγιά του μαζί.
«Εντάξει είμαι, ευχαριστώ, δεν κρυώνω και δεν φοβάμαι τώρα που είστε μαζί μου»..
«Αλήθεια, πώς βρέθηκες εδώ απόψε;»
«Ουου... είναι μεγάλη ιστορία»
«Ε και λοιπόν, και η νύχτα απόψε μεγάλη θα είναι, πες μας.
Άλλωστε, η δουλειά των αστεριών αυτή είναι. Να μαθαίνουν τις ανθρώπινες ιστορίες», ψιθύρισαν πάλι όλα μαζί τ’ αστέρια.
«Οι γονείς μου ήρθαν σε τούτα τα μέρη να δουλέψουν κι εγώ πήρα τα μάτια μου να ψάξω να τους βρω», λέει ο Άμπεν με ένα λυγμό.
«Δηλαδή, δεν είσαι από αυτά τα μέρη, από πού έρχεσαι;»
«Ζούσα με τη γιαγιά μου σε μια πόλη μακρινή, δεν θα την έχετε ακουστά».
«Δεν θα την έχουμε ακουστά; Μα τι λες τώρα, εμείς τ’ αστέρια βλέπουμε παντού».
«Αλήθεια, ρωτά με αγωνία ο Άμπεν, τότε, μήπως ξέρετε πού είναι η γιαγιά μου, πριν από ένα μήνα πήγε στον ουρανό»
«Α, μα τότε μην ανησυχείς, έγινε κι αυτή αστέρι. Ίσως μάλιστα είναι ένα από εμάς που σε σκεπάζουμε».
«Αχ, πέστε μου σας παρακαλώ, ποιο από εσάς είναι η γιαγιά μου;»
«Μα αυτό δεν το ξέρουμε ούτε κι εμείς το ξέρουμε. Άλλωστε δεν έχει σημασία, όλοι το ίδιο σ’ αγαπάμε, είπανε τ’ αστέρια.
Και τώρα κοιμήσου, εμείς θα είμαστε εδώ μέχρι να ξημερώσει.
Καλά Χριστούγεννα».
«Καλά Χριστούγεννα», ευχήθηκε ο Άμπεν και έκλεισε τα μάτια του ευτυχισμένος.

Κοιμήθηκε όλη τη νύχτα βαθιά. Όταν ξύπνησε, είδε πως είχε ξημερώσει, κι αυτός βρισκόταν ακουμπισμένος στον κορμό του δέντρου που είχε γείρει το προηγούμενο βράδυ.
Έψαξε με τα χέρια του να βρει το αστερένιο πάπλωμα που την προηγούμενη νύχτα τον είχε σκεπάσει.
Περίεργο, δε βρισκόταν πουθενά εκεί γύρω, αλλά εκείνος αισθανόταν το ίδιο ζεστός, σαν να ήταν ακόμη σκεπασμένος.
Έκανε να σηκωθεί και τότε βλέπει κάτι λαμπερό να πέφτει από το στήθος του και την ίδια στιγμή ακούει μια φωνή.
«Σιγά ντε, με ξύπνησες».

«Μπα τι βλέπω, ξαφνιάζεται ο Άμπεν, εσύ είσαι ένα αστέρι».
«Και βέβαια είμαι ένα αστέρι, μαζί δεν μιλούσαμε χθες βράδυ, ξέχασες;»
«Τι, στ’ αλήθεια έγιναν όλα, δεν ήταν όνειρο;», απορεί το αγόρι.
«Δεν ξέρω τι λες, οι αλήθειες και τα όνειρα είναι όλα ένα»
«Τότε, πού είναι το αστερένιο μου πάπλωμα;»
«Α, τώρα κατάλαβα, λέει το αστέρι να σου εξηγήσω λοιπόν.
Μόλις χάραξε, οι φίλοι μου έπρεπε να γυρίσουν πίσω. Βλέπεις τ’ αστέρια είναι χρήσιμα μόνο τη νύχτα, την ημέρα δεν κάνουν την ίδια δουλειά».
«Κι εσύ τι κάνεις εδώ;»
«Εγώ ήθελα να μείνω στη γη, θέλω να σε βοηθήσω να βρεις τους γονείς σου.

Έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν μερικά αστέρια που δε ζουν στον ουρανό, βρίσκουν έναν άνθρωπο και ζουν μαζί του.

Εγώ πάντα προτιμούσα να είμαι αγόρι, παρά αστέρι. Από δω και πέρα θα με κουβαλάς μαζί σου».

Ο Άμπεν κοίταξε γύρω του.
Το δάσος είναι το ίδιο παγωμένο, τα δέντρα και οι θάμνοι μοιάζουν κρυστάλλινα, όπως και τη νύχτα που πέρασε.
Ο ίδιος όμως νιώθει διαφορετικά. Δε φοβάται δεν κρυώνει, δεν είναι δυστυχισμένος.
Πέρασε μια μοναδική Χριστουγεννιάτικη νύχτα.
Είναι ίσως το μοναδικό αγόρι που το είχε σκεπάσει ένα αστερένιο πάπλωμα., ίσως πάλι αυτό να έχει συμβεί σε πολλά παιδιά
Για ένα είναι σίγουρος. Τώρα που βρήκε ένα αστέρι, όλα θα πάνε καλά.
Θυμήθηκε τα λόγια της γιαγιάς.
«Τις χριστουγεννιάτικες νύχτες να έχεις τα μάτια σου στον ουρανό και τότε μπορεί να βρεις κι εσύ το δικό σου αστέρι».
«Καλά Χριστούγεννα», φώναξε δυνατά ο Άμπεν και ακούστηκε σε όλο το δάσος.
«Καλά Χριστούγεννα», αντιλάλησαν τα κρυσταλλένια δέντρα.
«Καλά Χριστούγεννα», ευχήθηκε και το μικρό αστέρι και τρύπωσε στον κόρφο του.




Το παραμύθι αφιερώνεται στο καλό μου "θολό τοπίο με ξεκάθαρη ματιά"... με την ευχή να βρει το δικό της αστέρι
Αναρτήθηκε από to alataki στις Δευτέρα, Δεκέμβριος 14, 2009


18 Δεκεμβρίου 2009

Αν δεν αντέχεις το σκοτάδι.






Ημέρα του πολυπόθητου ρεπό μου... Είπα λοιπόν να εγκαταλείψω για λίγο τον εραστή του ονείρου, τον ΗΥ και ν`ασχοληθώ με το σπίτι μου.
Ετοιμάστηκα λοιπόν για τον πόλεμο του ξεσκονόπανου και των απορρυπαντικών. Φόρμα (εκστρατείας), μαλλιά πιασμένα ψηλά με τέτοιο τρόπο ώστε να πετάνε δεξιά κι αριστερά, έτσι που να θυμίζω τρελή που μόλις το έσκασε και σοσονάκι κάλτσα με μίκυ μάους... Αυτό το τελευταίο είναι η στυλιστική πινελιά, η έμπνευσή μου ώστε να με βλέπει η σκόνη και να φεύγει...
Αποφεύγω το δωμάτιο που είναι ο υπολογιστής, (γιατί αν μπω θα τον ανοίξω και μετά αντίο καθαριότητα), και συνεχίζω ακάθεκτη τον πόλεμο, μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο.
Η φωνή της φιλενάδας μου μ`έβγαλε από τον οίστρο της καταστροφής.
"Οδηγώ και σε σκέφτομαι" μου λέει.
"Κι εγώ καθαρίζω και σε σκέφτομαι" της απαντώ...
"Αν δεν αντέχεις το σκοτάδι, άναψε ένα κερί" συνέχισε το σπουργιτάκι μου να κελαηδάει από το τηλέφωνο.
"Παρδόν"; απαντώ εγώ η ξενόγλωσση.
"Σού' δωσα την ιδέα, εσύ τώρα γράψε και παράτα τους κουβάδες και τα ξεσκονόπανα"
συνέχισε απτόητη και μου το κλείνει. Κάγκελο εγώ.
Προσπαθώ να καταλάβω τι εννοούσε... Ανάβω τσιγάρο και στο τέλος αρχίζει το μυαλό να παίρνει στροφές... Κοιτάω σαν χαμένη τον καπνό του τσιγάρου μου που έχει αρχίσει τις χορευτικές του φιγούρες, και το μυαλό ταξιδεύει...

Πάντα γκρίνιαζα, για τον κόσμο και την κατάντια του.
Σαν να μην ήμουν εγώ μέρος αυτού του κόσμου. Περαστική και παρατηρητής...καλή δικαιολογία για να εφησυχάζω τον εαυτό μου και ν'αποποιούμαι τις ευθύνες μου... Προσπαθώ να θυμηθώ πότε χαμογέλασα τελευταία φορά στον γείτονα, πότε είπα καλημέρα, πότε παραμέρισα να περάσει κάποιος βιαστικός διαβάτης και πιο πολύ πότε με προσπέρασε κάποιος με αυτοκίνητο και δεν τον σιχτίρισα, σαν κλασσική Ελληνίδα οδηγός.
Και δεν θυμάμαι...όλα μοιάζουν μακρινές αναμνήσεις.
Δεν θυμάμαι πότε πήγα τελευταία φορά κοντά σε κάποιον που είχε ανάγκη την παρέα μου. Δεν θυμάμαι πότε είπα την λέξη "σ' αγαπώ" στα παιδιά μου, στην φίλη μου, στον άνθρωπό μου.
Και ξαφνικά καταλαβαίνω ότι το κεράκι μου το κεράκι της ελπίδας για ένα καλύτερο κόσμο το έχω σβήσει εδώ και καιρό. Το μόνο που κράτησα ήταν η απομόνωση κι η κριτική ότι τίποτα δεν είναι καλό, τίποτα δεν είναι σωστό.
Και το κυριότερο δεν θυμάμαι πότε ύψωσα για τελευταία φορά τα μάτια στον ουρανό άπλωσα τα χέρια στην απεραντοσύνη του σύμπαντος και είπα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, στον Δημιουργό μου. Πόσο μακρινά μου φάνταζαν όλα... Προσπερνάω την ίδια την ζωή, χωρίς να συμμετέχω σ`αυτήν.

Σηκώνομαι από τον καναπέ, πλησιάζω τα πρώτα πλάσματα που είναι κοντά μου, (τα σκυλάκια μου) κι αρχίζω να τα χαϊδεύω. Μέσα στην παλάμη μου νιώθω τον χτύπο από την καρδούλα τους. Με επιβραβεύουν με ατέλειωτα φιλιά.
Άραγε πότε ήταν η τελευταία φορά που εισέπραξαν  αυτό το χάδι;
Βγαίνω στο μπαλκόνι και λέω "καλημέρα" στην γειτόνισσα που μου είχε κουβαλήσει την αστυνομία γιατί δεν ήθελε τα σκυλιά μου. Δεν θα το πιστέψετε. Μου ανταπόδωσε με χαμόγελο την καλημέρα...
Μία γλύκα κατέκλυσε την καρδιά μου.
Βγαίνω βόλτα στο βουνό με τον Πλούτο μου, και παίρνω μία πλαστική σακούλα κι αρχίζω να μαζεύω ότι μικρό σκουπιδάκι βρίσκω...
Πόλεμο είχα κηρύξει με τον Δήμαρχο γι αυτό. Έβλεπα τα σκουπίδια κάθε μέρα, έπαιρνα στο Δημαρχείο έβριζα, ξεθύμενα και περίμενα το θαύμα να συμβεί. Δηλαδή να βγάλουν πόδια και να τρέξουν μακριά από την περιοχή μου.

Πήρα τηλέφωνο τους δικούς μου ανθρώπους και τους είπα πόσο μου λείπουν. Ανταπόδοση ήταν μία τρυφερή αγκαλιά από την κόρη μου που οδήγησε 35 χιλιόμετρα για να μου πει από κοντά πόσο της λείπω, και πόσο έχει ανάγκη την παρουσία μου στην ζωή της.
Το βράδυ βγήκα στο μπαλκόνι, κι άναψα το δικό μου κεράκι της ελπίδας στον ουρανό...και ποιος ξέρει ίσως αν συνεχίσω αυτά τα μικρά κι ασήμαντα καθημερινά, να φωτίσω έστω κι αμυδρά το σκοτάδι της ζωής μου.

Ίσως αν μαζευόμασταν πολλοί να φωτίζαμε ολόκληρη την πλάση, μα πάνω απ' όλα την ίδια την ζωή μας.
Κι ευχήθηκα...Εκείνος που γεννιέται σε λίγες μέρες, να γεννιέται κάθε μέρα στις καρδιές μας.





"Ν' αποδέχεσαι την ευθύνη

Να λες: "Εγώ, εγώ μονάχος μου" έχω χρέος να σώσω τη γης.

Αν δε σωθεί, εγώ φταίω."

Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική

16 Δεκεμβρίου 2009

Ποιός Θεός τη θέλει, την αχαριστία..

Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο, που μου είπε πολλά σοφά λόγια.
Τα κράτησα σαν φυλαχτό. Κι όταν τα χρειάζομαι είναι η εξήγησή μου σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου.
Όταν λοιπόν έκανα κάτι καλό για κάποιον άνθρωπο, με την σκέψη της ανταπόδοσης, με

13 Δεκεμβρίου 2009

Ταξίδι στον κόσμο της σιωπής...



Τι να πεις τι να πω παγωμένα τα χείλη
δεν μπορώ να σκεφτώ...
Είναι τόσα γιατί, είναι πόνος και θλίψη
πάει τόσος καιρός που δεν σ`έχω αγγίξει...

Μόνο στα όνειρα...Κι είχες πολύ καιρό να έρθεις στα όνειρά μου.
Ήρθες χθες το βράδυ, και με ταξίδεψες στον κόσμο σου.
Στον κόσμο της σιωπής...στον κόσμο που δεν έχει γυρισμό.
Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα...Μόνο παράπονα. Πάλι παράπονα σου έκανα.
Κι εσύ με κοίταζες γεμάτος θλίψη...Ήταν η πρώτη φορά που δεν μου μίλαγες.
Μόνο με κοίταζες...Κι εγώ πάλι χείμαρρος  όπως κι όταν ζούσες.
Πριν από καιρό είχα γράψει για σένα, πιστεύοντας ότι θα λύτρωνα την καρδιά από τον πόνο...Για λίγο καιρό ένιωθα καλύτερα. Νόμιζα πώς γιάτρεψα την πληγή μου...
Άφησα την καρδιά ελεύθερη να πετάξει, να νιώσει...Και σου το είπα θυμάσαι;
Κοίταζα την εικόνα σου στην επιφάνεια του κομπιούτερ μου και στο εξομολογήθηκα..."Μωρό μου νομίζω πώς ερωτεύτηκα" κι ένιωθα ξαλαφρωμένη.
Κι όπως πάντα χείμαρρος, συνέχιζα να σου μιλάω για εκείνον..."Σου μοιάζει καρδιά μου πολύ", σου είπα. "Μόνο που είναι μακριά όπως ήσουν κι εσύ" σου είπα με παράπονο.

Αλλά εσύ πάλι ήρθες για να μου θυμίσεις...Πάντα όταν ένιωθες ότι με έχανες, έκανες τα πάντα...Με τρέλαινες...Μεταχειριζόσουν όλους τους τρόπους...
Αρκεί να έμενα...Και μετά γεμάτος ενοχές μου ζήταγες συγγνώμη.
"Φτιάξε την ζωή σου" μου έλεγες, μ`έναν τρόπο που έδειχνε ότι το έλεγες περισσότερο για να το ακούς εσύ, κι όχι εγώ.
Σήμερα δεν μου είπες τίποτα...Μόνο με κοίταζες με παράπονο...
Μίλα μου καρδιά μου όπως τότε...μίλα μου.
Συγγνώμη γλυκέ μου ξέχασα... ότι στον κόσμο των νεκρών η μόνη φωνή είναι η σιωπή...εκείνη η σιωπή που ακουμπάει την καρδιά, και την κομματιάζει  με τέτοιο τρόπο, που όλες οι λέξεις του δικού μου κόσμου, δεν μπορούν να το κάνουν.

Από το τζάμι κοιτώ και θυμάμαι ένα χάδι,
τι παράξενο φως στης ζωής το σκοτάδι.
Από το χέρι σου θα κρατηθώ,
θα σε κοιτάξω, θα μυρίσω τ`άρωμά σου,
κι άλλη μια φορά θα το δεχτώ
πώς είναι βάσανο να είμαι μακριά σου





 



12 Δεκεμβρίου 2009

Επάγγελμα πωλήτρια....





Είπα να μην την κάνω την ανάρτηση και εκθέσω  το φύλλο μου αλλά δεν κρατιέμαι. Άμα βάλω κάτι στο μυαλό  μου τέλειωσε.Άλλωστε το έχω το ελάττωμα από μικρή, όταν σκεφτώ κάτι.

Αγύριστο κεφάλι, βουλγάρικο που έλεγε κι η μανούλα μου...
Καμιά φορά ο πατέρας μου που τον έφερνα σβούρα με τα καμώματά μου, ρώταγε την μάνα μου..."Τασούλα σίγουρα αυτό είναι δικό μου παιδί ή το έκανες με κανέναν Βούλγαρο";
Όλο απορίες ήταν τέλος πάντων ο Μπούλης μου.(Αυτό ήταν το χαϊδευτικό του πατέρα μου, όταν ήθελα να κάνω αφαίμαξη στην τσέπη του.
Κι επειδή η αφαίμαξη ήταν καθημερινή του έμεινε το υποκοριστικό).

Σήμερα λοιπόν θα γράψω για τις γυναίκες...σαν πελάτισσες.
Και πραγματικά λυπάμαι που θ`απογυμνώσω την δήθεν "ωραιότητα" του φύλου μας...
Είμαστε οι πιο κομπλεξικές κι αντίρρηση δεν δέχομαι καμία. Δημοκρατικές διαδικασίες δηλαδή...
Η μοίρα λοιπόν μ`έφερε να δουλεύω σε μία εταιρεία με γυναικεία ρούχα σαν υπεύθυνη...
Το τι έχουν δει τα μάτια μου και τι έχουν ακούσει τ`αυτιά μου δεν λέγεται.
Κι επειδή η εταιρεία μου διαλέγει πάντα οι εκπρόσωποί της να αντιστοιχούν στο πρότυπο των ρούχων της, δηλ.λεπτές  κ.λ.π καταλαβαίνεται τι τραβάμε από τις εκπροσώπους του ίδιου φύλου, σ`αυτή την δουλειά.
Έρχεται λοιπόν το θωρηκτό  που ζυγίζει 150 κιλά να πάρει ρούχα.
Μπαίνει με ύφος εκατό καρδιναλίων, σε κοιτάζει αφ`υψηλού, έτοιμη να σε σκοτώσει που διατηρείς την γραμμή σου κι αρχίζει από εκεί και πέρα ο εμφύλιος πόλεμος...
Σε ρωτάει με υποτιμητικό ύφος: "Αυτό το φουστάνι υπάρχει σε μεγαλύτερο νούμερο";
Πολύ ευγενικά απαντάς; "Ξέρετε η εταιρεία φτιάχνει  ρούχα μέχρι κάποιο νούμερο"
Τα μάτια πετάνε αστραπές...Σε αγνοεί παντελώς σαν να μην υπάρχεις...Αρχίζει ν`ανακατεύει τα πάντα να τα κάνει μπουρδέλο, κατά λάθος να τα πετάει κάτω για να σε κάνει να σκύψεις, κι αν δεν σκύψεις τα ποδοπατάει,και δείχνοντάς σου διάφορα κομμάτια σε ξαναρωτάει πάλι αν υπάρχει στο δικό της νούμερο.

Κι εσύ κρατάς την υπομονή σου, σφίγγεις τα δόντια κι απαντάς αρνητικά.
"Ξέρετε σας εξήγησα και πριν, ότι δεν βγάζουμε μεγάλα νούμερα".
Σε αγνοεί και κατευθύνεται στο δοκιμαστήριο, και ξαφνικά ακούς κάτι κραυγές απελπισίας, γιατί το φουστάνι δεν της μπαίνει η το παντελόνι δεν της ανεβαίνει.
Κι εμφανίζεται αναμαλλιασμένη  και πιο θυμωμένη από πριν, κι αφού έχει κατασχίσει τα ρούχα στη προσπάθειά της να χωρέσει μέσα σ`αυτά, σε ρωτάει ειρωνικά: "Τι σωματότυπο έχει σαν δείγμα τέλος πάντων η εταιρεία σου";
Παρατηρήσατε τον ενικό; Εσύ όμως κυρία...πάντα στον πληθυντικό.

Τότε έρχεται η εκδίκηση,(γένους θηλυκού κι αυτή) και με χαμόγελο της απαντάς: "Τον δικό μου". Αφού έχω τα μαλλιά μου ακόμη στην θέση τους    να μην το πω ούτε του παπά.
Γελάνε τα κορίτσια μου. Μόλις δούνε τα δύσκολα, παίρνουν το ναζιάρικο και συνωμοτικό  ύφος πλησιάζοντας στο γραφείο.
"Σιάκι μπορείς ν`αναλάβεις σε παρακαλώ";
Μετάφραση:Πάρε τον κ...λο σου από την καρέκλα, και βγές έξω  μας τρελαίνουν.
Να μιλήσω για τις κακομοίρες τις τουαλέτες με τα swarofski που τα μισά έχουν πέσει στο πάτωμα, ηρωικά μαχόμενα στο χούφτωμα της κάθε περαστικής από το corner;
Αν είχαν φωνή θα φώναζαν: "Τέλος το χούφτωμα μας κατσιάσατε "...που λένε και στο χωριό μου...

Η πιο συναρπαστική ημέρα όμως της εβδομάδας είναι το Σάββατο.
Φτάνεις στην δουλειά και βλέπεις μία λαοθάλασσα να σε περιμένει απ`έξω, κάτι  σαν προεκλογική συγκέντρωση.
Αισθάνεσαι το λιγότερο Παπανδρέου.
Μπαίνουν στο κτίριο που στεγάζονται τα μαγαζιά, ολόκληρα σόγια.
Μπαμπάς, μαμά, πιτσιρίκια που ουρλιάζουν, (διαμαρτυρόμενα για την κακή επιλογή των γονιών τους να τα φέρουν βόλτα μέσα σε τσιμέντο), παππούς, γιαγιά, κι από δίπλα και κανένας ξάδελφος.
Ε πώς να μην πουν τις στιλιστικές απόψεις τους, στην κυρία που θα επιλέξει κάποια ρούχα;

Τώρα θα μιλήσω για τους εραστές του ονείρου. Τα θύματα που συνοδεύουν τις κυρίες στα ψώνια τους.
Περνάει λοιπόν η καλή τους στο δοκιμαστήριο.
Κι αφού έχει δοκιμάσει όλο το μαγαζί και το ένα της μυρίζει και το άλλο της βρωμάει, γιατί λέει την παχαίνουν, ή  της δείχνουν μεγάλο ποπό,(εδώ που τα λέμε τραπεζάκι ν`ακουμπήσεις το ουίσκι σου επάνω είναι), ενώ εκείνη έχει κορμί "συλφίδας", κι αφού έχει πάρει όλες τις πόζες των μπαλέτων Μπολσόι μπροστά στον καθρέφτη, (που μάλλον ελαττωματικός είναι  κατά την γνώμη της), κάποια στιγμή το θύμα που βαριέται αφόρητα την όλη διαδικασία, κι έχει ξεροσταλιάσει δύο ώρες όρθιος, αρχίζει να σε παρατηρεί.
Νιώθεις το βλέμμα του να σε περιεργάζεται, και να προσπαθεί να καταλάβει τι βρακάκι φοράς κάτω από το παντελόνι.
Κάνεις την χαζή, αλλά όταν αρχίζει να συμφωνεί σε όλα μαζί σου με μειλίχιο ύφος, λέγοντας στην καλή του...
"Η κυρία έχει δίκιο αυτό το φουστάνι είναι πολύ στενό δεν σου πάει" ή όπως θα της έλεγα εγώ αν μπορούσα:"Βγάλτο χριστιανή μου δεν βλέπεις ότι είσαι σαν αλεξίπτωτο έτοιμο να πετάξει"; αρχίζεις να μπαίνεις σ`επιφυλακή.
Διακριτικά απομακρύνεσαι και χώνεσαι πίσω από το γραφείο.
Όλο συνωμοτικό χαμόγελο έρχεται να πληρώσει την επιλογή της καλής του,σε ξαναγδύνει με τα μάτια και με επιδεικτικό ύφος σου δίνει την  πιστωτική κάρτα του.
Κι όσο εσύ κάνεις τις απαραίτητες διαδικασίες, έχει σκύψει ολόκληρος από πάνω σου. Είναι σαν σου λέει:"Φτωχή πωλήτρια, μπορώ αν θέλω να σ`αγοράσω"...
Τότε το ύφος παγώνει κι οι λέξεις βγαίνουν σαν πρόκες από το στόμα σου....
"Μου κάνετε την χάρη να πάτε λίγο πιο εκεί γιατί μου κλείνεται το οξυγόνο";
Ευτυχώς απομακρύνονται χωρίς δεύτερη κουβέντα, μουρμουράνε μια συγγνώμη, παίρνουν την "συλφίδα" τους και φεύγουν  ειρηνικά, πριν γίνει η έκρηξη.

Όταν μας ανακοίνωσαν λοιπόν ότι η εταιρεία μας τα μαζεύει και φεύγει από την Ελλάδα,ανακουφίστηκα.
Ο εφιάλτης της ανεργίας είναι πολύ λίγος μπροστά στην προοπτική της φυλακής. Γιατί κατά εκεί με βλέπω αν συνέχιζα κι άλλο σ`αυτήν την δουλειά.
Θ`ακούω πωλήτρια σε γυναικεία ρούχα και θα τρέχω σαν τον Λούη να μην με πιάσουνε στα δίχτυα τους...

ΥΣ: Εδώ θα ήθελα να σημειώσω για να μην είμαι άδικη, ότι έχω γνωρίσει και πραγματικές κυρίες, όλο
καλοσύνη, και με αφάνταστη παιδεία στο κεφάλαιο συμπεριφοράς...
Αυτές ήταν, αν και μετρημένες στα δάχτυλα, που με κράτησαν σ`αυτή την δουλειά.Θα τις θυμάμαι πάντα με αγάπη.
Και δεν θα πω από ποιο μέρος της Ελλάδας ήταν οι περισσότερες, γιατί θα με πήτε ρατσίστρια .

Ωραίο μέρος η βόρεια Ελλάδα δεν συμφωνείται;

10 Δεκεμβρίου 2009

Μοδα οι mentalist;



Χιόνια στο καμπαναριό,εκεί που δεν πιάνει η μελανη.Εκει μαζεύτηκαν τα <ΘΑ>και τα σκόρπισαν οι Aνεμοι!Αλλάξαμε το χρώμα όχι όμως και το κόμμα!Αλήθεια ίχνος πια ντροπής δεν περιμέναμε από κανέναν,όμως τολμήσαμε ξανά να βάλουμε αρχηγό εκεί που την πλειοψηφία είχε ο κανένας. Αχ μωρέ Έλληνα θα αρχίσω να τα βάζω πια μαζί σου σήκω επιτέλους από τον καναπέ,άσε πια τον ναργιλέ,μήπως ήρθε πια η ώρα να σταματήσεις την μαστούρα που σου στρίβουνε να πιεις και να μάθεις ηγέτες να αναζητείς;Έδωσες ξανά μια μάχη και άλλαξες πολιτικό από χοντρό πήγες σε χαζό,και οι μέρες σιωπηλά περνούν χωρίς κατεύθυνση και ήχο προοπτικής,για πες μου τι περιμένεις άλλο πια να δεις;Ότι σου είπαν αρχικά το διαψεύδουν σιγά σιγά κατηγορηματικά Ήρθε η ώρα της φωνής για να υπάρξει μεγαλείο αλλαγής αυτό που σου ταιριάζει και όχι αυτό που σ'εχει γεράσει!
chronografos

9 Δεκεμβρίου 2009

Πάρτε ένα "Φοντάν"..

Σήμερα, γιορτάζει το blog μου τους πρώτους 100 αναγνώστες του, και είπα να σας κεράσω ένα γλυκάκι, έστω και οπτικά. Ωραία δεν είναι;

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ, να  βρίσκεστε μπροστά σε κάποιον που σας αποπνέει σεβασμό, κι ενώ θέλετε πολύ να του μιλήσετε, τα χείλη να σφραγίζουν και τα λόγια που θέλετε να πείτε να γλιστράνε πίσω από την γλώσσα. Αυτό έχω πάθει κι εγώ σήμερα.

Το μυαλό γυρνάει πίσω πριν από λίγους μήνες  5-6 για την ακρίβεια...
Ένα ξαφνικό γεγονός στην προσωπική μου ζωή μ`έκανε να φτιάξω  με την βοήθεια μιας φίλης μου αυτή την σελίδα. Ήταν η ψυχοθεραπεία μου και το μέσον να ξεπεράσω εκείνον τον ξαφνικό θάνατο, για να μην τρελαθώ...
Στην αρχή δεν μ`ενδιέφερε και πολύ. Περισσότερο φρόντιζε η φίλη μου για την σελίδα παρά εγώ. Ήθελα τον χρόνο μου. Περνώντας ο καιρός συνέλαβα τον εαυτό μου σιγά-σιγά να ενδιαφέρεται όλο και πιο πολύ. Παρακολούθησα και μαθήματα πληροφορικής, όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά για να πάψω να κολάω το ποντίκι στην οθόνη για να δω πώς δουλεύει. Δεν μου αρκούσε όμως αυτό μόνο. Πίεζα την φίλη μου που ήταν γραφίστρια να μου δώσει κάποιες τεχνικές γνώσεις της. Απορροφούσα  γρήγορα σαν το σφουγγάρι. Εγώ κι η σελίδα μου γίναμε ένα.
Το μέρος  που η ψυχή μου αισθανόταν ελεύθερη χωρίς περιορισμούς και πρέπει.
Περνώντας ο καιρός άρχισε να μ`ενδιαφέρει κι η επισκεψιμότητα. Ήθελα πολύ να έχω μια παρέα σ`αυτό το ταξίδι...στο μοίρασμα, στο σχόλιο, στα κλίκ.
Κι όσο έβλεπα όλους εσάς  να είστε εδώ, ήθελα να συνεχίσω, κι η παρέα μου να μεγαλώνει.
Το μοίρασμα, η κατάθεση της σκέψης, του πόνου της χαράς.
Και τότε έψαξα και βρήκα τον Δάσκαλο που θα έπαιρνε το τιμόνι της βαρκούλας μου και θα την οδηγούσε πιο μακριά.
Πρόθυμα ο ΑΑΤΟΝ δέχτηκε να βοηθήσει.
Η σελίδα αυτή είναι και δική του λοιπόν. Την προσέχει, την διορθώνει, την περιποιήται, κι όταν πρέπει μαλώνει και τον υποπλοίαρχο (εμένα) να μην κάνει βλακείες. Δεν θέλω να γράψω περισσότερα.
Λίγα λόγια από καρδιάς μαζί μ`ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την παρουσία όλων σας, στην μικρή και ταπεινή βαρκούλα μου, που χωράει πολλούς.






7 Δεκεμβρίου 2009

Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο....


Σήμερα θέλω να γράψω για σένα, τον απρόσκλητο επισκέπτη της καρδιάς μου...
Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είναι αλήθεια αυτό που ζω.
Και να μου το δείχνανε σε ταινία ότι θα συνέβαινε, θα έλεγα ότι είναι  φάρσα...
Κι όμως είναι αλήθεια.
Μου το επιβεβαιώνει η λαχτάρα μου να σε ακούσω, να αισθανθώ έστω για λίγο την παρουσία σου στην ζωή μου...
Με το βλέμμα συνέχεια στραμμένο στο ρολόι, να προλάβω να σου μιλήσω...
Φεύγω από την δουλειά κι οδηγώ σαν τρελή.
Η απόσταση μέχρι το σπίτι  μου φαίνεται ατέλειωτη...
Κι όταν τελειώνουμε με τις λέξεις,  η καρδιά μεγαλώνει και γίνεται καλόχαρη, έτοιμη να δεχτεί όλη την αγάπη της οικουμένης...
Δεν το περίμενα ότι θα ξέθαβες τόσα συναισθήματα από μέσα μου...Νόμιζα ότι είχα τελειώσει πια μ`αυτό το παιχνίδι  των αισθημάτων, του έρωτα, της προσμονής...
Κι όμως με κάνεις να νιώθω  έφηβη  μπροστά σου.
Πολλές φορές σου λέω "Μίλα μου για ν`ακούω την φωνή σου", κι ανταποκρίνεσαι γιατί νιώθεις την ανάγκη μου.
Κι εγώ σ`αφουγκράζομαι με όλη μου την ύπαρξη...
Δύο ξένοι μέχρι χθες...Θυμάμαι τότε όταν μου συστήθηκες στο τηλέφωνο και μου είπες τ`όνομά σου, κόντεψα να τρακάρω  από την λαχτάρα μου...
Είχα συναισθήματα για σένα, που δεν τα ομολογούσα  στον εαυτό μου...
Δεν σε ήξερα καθόλου, απλά σε θαύμαζα κι ένιωθα μια παράξενη έλξη που δεν μπορούσα να την εξηγήσω ...
"Πώς με βρήκες"; σε ρώτησα...
"Δεν υπήρχε περίπτωση να μην σε βρω" μου απάντησες...
Μιλήσαμε εκείνη την ημέρα  ώρες...
Τα πάντα γύρω μου είχαν σβήσει....Δεν υπήρχε παρελθόν...
Μόνο εσύ...Το παρόν μου...
Το μυαλό κολλημένο σε σένα κι η καρδιά να προσμένει...
Να προσμένει την αγκαλιά, το φιλί, το σμίξιμο...
Αναρωτιόμαστε  καμιά φορά αν θα συναντηθούν ποτέ οι δρόμοι μας..
Δεν έχω απάντηση...
Μόνο ένα φτερούγισμα στο μέρος της καρδιάς μου λέει ψιθυριστά "ναι"...
Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι...
Μια αγκαλιά και το κεφάλι  σου γερμένο στο στήθος μου.
Κι εγώ να σου δίνω ζωή από την ζωή μου, και να προσπαθώ να γιατρέψω  το πληγωμένο παιδί που χάθηκε κάπου  κάποτε, σε αφιλόξενους  τόπους, και  βρήκε επιτέλους  τον δρόμο της επιστροφής  
Το μόνο που ξέρω είναι ότι, αν μας το "χρωστάει", θα μας το δώσει...

"Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο,
Εσένα π`αγαπώ τόσο πολύ,
Για πες μου θες να μείνω ή να φύγω
Για πές μου..

6 Δεκεμβρίου 2009

ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΗΣ ΜΑΤΙ.....

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι....Ντρεπόταν γι αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε.
Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη.Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους....Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με ένα μάτι.Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πώς δεν άντεχαν το θέαμα και πώς τους προκαλούσε μία ανυπόφορη ανατριχίλα...

Μα από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα  της μητέρας του...
Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια.Ένοιωσε πολύ στεναχωρημένος."Πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό"; αναρωτιόταν....
Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεξε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του τού φώναξε:"Εεεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!"
Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί.
Όταν γύρισε σπίτι της είπε:"αν είναι όλοι να γελάνε εξαιτίας σου τότε  καλύτερα να πεθάνεις!".
Εκείνη δεν του απάντησε....

"Δεν μ`ένοιαζε τι είπα ή  τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος", έλεγε αργότερα σ`ένα φίλο του. "Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. ΄Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές...και τα κατάφερα, μα ήρθε κι έπιασε αυτή την δουλειά στην λέσχη για να με βοηθάει...Δεν μπορούσε να πάει αλλού;...".

Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος  με την ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και την δουλειά του!

Μια μέρα -μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε- η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί. Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της.
Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε.
Θύμωσε πολύ μαζί της επειδή δεν τον είχε προειδοποιήσει.
Τότε της φώναξε: "Πώς τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγές έξω!Φύγε!".
Η μητέρα του απάντησε γαλήνια :"Αα, πόσο λυπάμαι κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση" κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πώς είναι γιαγιά τους...

Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή, για την σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο
που θα γινόταν στην πόλη που γεννήθηκε....
Είπε ψέμματα στην γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε.
Όταν τελείωσε η συγκέντρωση, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια...Οι γείτονες του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα.
Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι αυτόν:


"Αγαπημένε μου γιε, σε σκέφτομαι συνέχεια.
Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και τρόμαξα τα παιδιά σου.
Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη.
Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω.
Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός.
Βλέπεις...όταν ήσουν μικρός, είχες ένα πολύ σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι.
Έτσι σου έδωσα το δικό μου...
Ήμουν πολύ περήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με την δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι....Έχεις πάντα όλη μου την αγάπη....


Η μητέρα σου"


ΜΗΤΕΡΕΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ...!!!




5 Δεκεμβρίου 2009

Όταν έχεις τέτοιους φίλους....




Όταν έχεις τέτοιους φίλους τι τούς θέλεις τους εχθρούς....

Σοφή λαϊκή παροιμία που ειλικρινά δεν πίστευα ότι θα έφτανα στο σημείο να την θυμηθώ....
Πάντα καμάρωνα για τούς φίλους μου και τους θεωρούσα την μοναδική μου περιουσία...
Σεβόμουν τις επιλογές τους και ποτέ δεν επενέβαινα στην ζωή τους...Το ίδιο ήθελα κι εγώ από εκείνους.
Για μένα από την στιγμή που ήταν καλά δεν μ`αφορούσε με ποιόν ή με ποια ήθελαν να είναι...
Αρκεί να  ήταν ευτυχισμένοι...Αλλά ακόμη κι όταν  έβλεπα την λύπη στο βλέμμα τους ή άκουγα τον λυγμό στην φωνή τους...προσπαθούσα να δώσω κουράγιο, και να γιατρέψω, όσο μπορούσα  τις πληγές...
Σεβασμός, εκτίμηση κι αλληλοκατανόηση....Τα τρία συστατικά της καλής συνύπαρξης των ανθρώπων....
Δυστυχώς όμως αυτό δεν το εισέπραξα από τούς ίδιους...Δεν ξέρω αν φταίω εγώ...ίσως....
Αν άφησα ανοιχτή την πόρτα της καρδιάς μου περισσότερο απ΄`ότι έπρεπε...Αν τους επέτρεψα να επέμβουν περισσότερο απ`ότι έπρεπε. στην ζωή μου...Αυτό πάντως που κατάλαβα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι δεν χρειάζεται να τους δώσεις το δικαίωμα...το παίρνουν μόνοι τους...Κι αρχίζουν ν`απολαμβάνουν τον ρόλο του δικαστή...Άσχετα αν η ίδια τους η ζωή δεν έχει να επιδείξει τίποτα, παρά μόνο ερείπια...
Δεν θα το αναλύσω...Άλλωστε τ`αποτέλεσμα έχει σημασία....Και τ`αποτέλεσμα είναι μόνο  πίκρα...
Και η γεύση πολύ πικρή ειδικά όταν προέρχεται από ανθρώπους που αγάπησες πίστεψες και τους ονόμασες συνοδοιπόρους στην ζωή σου....
Κάποτε είχα διαβάσει σ`ένα  πολύ φιλικό μου μπλόκ για την μιζέρια της φυλής μας....Μου είχε κακοφανεί ...Το θεώρησα υπερβολικό...Και σήμερα δεν έχει περάσει λεπτό που να μην το σκέφτομαι...Τελικά πόσο δίκιο  είχε ο φίλος μου τότε....
Απλά αναρωτιέμαι γιατί πάντα εμείς οι άνθρωποι να προσπαθούμε ν`ανακάμψουμε την πορεία ενός ανθρώπου σε κάτι που του δίνει χαρά κι ευχαρίστηση; Γιατί τόση αρνητική συμπεριφορά σε οτιδήποτε δίνει ικανοποίηση στους  άλλους;

Θα μπορούσα να γράψω ένα κατεβατό γιατί...Δεν έχει σημασία όμως....Σημασία έχει η πικρή γεύση στο στόμα...Κι αυτή η γεύση κατεβαίνει και προς το μέρος της καρδιάς...Και τότε πονάει...Γλύφεις τις πληγές σου και προσπαθείς να τις γιατρέψεις...Κι ο μόνος τρόπος είναι η φυγή μακριά απ`αυτούς που σε αρρωσταίνουν, όσο κι αν στοιχίζει...Φυγή αλλά και συγχώρεση, γιατί δεν θέλεις πια να θυμάσαι...Άλλωστε όλα στην ζωή  έχουν αντίτιμο...


Σταμάτα να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου απέναντι σε οποιονδήποτε και σε οτιδήποτε πάνω στην γή...Δεν εξηγείς δεν απολογείσαι...Εσύ ξέρεις ποιά είναι η αλήθεια κι αυτό είναι αρκετό...(Wayne Dyer).

4 Δεκεμβρίου 2009

ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ...







Είναι η ιστορία 2 φίλων που περπατούν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:


ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.


Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα :


ΣΗΜΕΡΑ  Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.


Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε :

Όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;
Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».


ΜΑΘΕ ΝΑ  ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.
ΠΑΡΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ!!!!!
Πηγή:http://hamomilaki.blogspot.com/

Ταξίδι χωρίς προορισμό...





Ένας άνθρωπος που είναι ανάμεσα σε δύο κόσμους...Στον πραγματικό  δικό του κόσμο, με τα χιλιάδες προβλήματα που ζητάνε λύσεις, και στον εικονικό...Εδώ νιώθει η ψυχή να ξεκουράζεται, το μυαλό να μην σκέφτεται, η δική της όαση...
Δεν την πειράζει  καθόλου αν αρέσουν ή όχι αυτά που γράφει...
"Γράφε όπως σου βγαίνει και μην σταματάς για να διορθώσεις"
"Άστο να κυλίσει κι όπως σου βγει...δεν έχει σημασία...είναι η δική σου αλήθεια"
Τα λόγια του τα κράτησε φυλαχτό στην καρδιά της...
Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι ότι εκείνη ελευθερώνει την ψυχή της .
Καταθέτει ότι την προβληματίζει, ότι την στεναχωρεί, ότι την πληγώνει, κι ότι της ξαναφέρνει αισιοδοξία στην ζωή της... Είναι το δικό της καράβι και καπετάνιος εκείνη...
Δεν έχει προορισμό...Το ταξίδι μόνο την ενδιαφέρει...Πλήρωσε γι αυτό...Αποξενώθηκε από ανθρώπους που δεν μπορούσαν να καταλάβουν αυτή της την ανάγκη...Έκλεισε την πόρτα της...Δεν την άφησε ούτε καν μισάνοιχτη.
Βαρύ το αντίτιμο καμιά φορά...Δεν έχει σημασία...Είχε κάνει την επιλογή της...
Πόσες φορές  είχε επιτρέψει σε άλλους στο παρελθόν, να κρατάνε το τιμόνι  της ζωής της, μέσα από συναισθήματα και την ανάγκη του "εμπιστεύομαι"...
Πρώτη φορά ένιωθε τα χέρια της να σφίγγουν  καλά το τιμόνι, και με σιγουριά...
Κι αυτό το συναίσθημα  είναι η δική της πληρότητα...στο ταξίδι χωρίς προορισμό...

2 Δεκεμβρίου 2009

Σε ποιό στάδιο βρίσκεσαι;;;

Πειράζει που σήμερα δεν θέλω να κάνω καμία ανάρτηση που να προβληματίζει;
Σκέφτηκα λοιπόν ότι επειδή χτες έγραψα σχετικά με το κλείσιμο της εταιρείας μου, και το φλέρτ μου με την ανεργία, να κάνω μία ανάρτηση σχετικά με την χιουμοριστική πλευρά του να δουλεύεις, για να παρηγοριέμαι η γυναίκα...

(Κι εδώ θέλω να ζητήσω συγγνώμη από όλους τους φίλους, που το πρωί προσπαθούσαν να δούν τις φωτογραφίες στην ανάρτηση αλλά μάταια.
 Γιατί όπως λέει κι η λαϊκή παροιμία, της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει....)
Σε ποιό στάδιο βρίσκεσαι;;;

Καινούργιος στη δουλειά...
 

















Ακούς: Χατζηγιάννη
Είναι η πρώτη σου μέρα στη δουλειά και: ...όλα είναι υπέροχα!

Μετά από 3 μήνες.


















Ακούς: House
Είσαι τόσο απασχολημένος που: ...δεν ξέρεις πότε ήρθες και πότε έφυγες!

Μετά από 6 μήνες...


















Ακούς: Heavy Metal
Η μέρα σου αρχίζει στις 8:00 και: ...τελειώνει στις 20:00!


Μετά από 9 μήνες...






















Ακούς: Hip Hop
Λόγω του άγχους δεν έχεις καιρό να πας τουαλέτα και: .το έντερό σου ζυγίζει 10 κιλά! [...χιχιχι...]


Μετά από 1 χρόνο...




















Ακούς: Gangsta Rap
Έχεις ξεχάσει τι πάει να πει ΚΑΛΗΜΕΡΑ και: ...ζεις μόνο με καφεΐνη!
Επιτέλους...

 
Μετά από 2 χρόνια...
 




















Ακούς: Techno
Έγινες λίγο.λίγο...πιο τρελιάρης και: ....παίρνεις τα πράγματα... όχι και τόσο στα σοβαρά!