Μιά πολύπαθη ανάρτηση...

 Κοιτάζω το κομπιούτερ μου που έχει ανοιχτά πέντε παράθυρα, κοιτάζω το πληκτρολόγιο,
και στέκομαι σαν τον χάνο."Πρέπει κάτι να γράψεις" μουρμουράω στον εαυτό μου.
Το αναβάλω. Παίζω με το ποντίκι πηγαίνοντας από το ένα παράθυρο στο άλλο.

Κάτι μου έρχεται στο μυαλό αλλά δεν βρίσκω το κουράγιο ή αν θέλετε το θάρρος να το γράψω.Φοβάμαι μην γίνω πικρόχολη και δυσάρεστη. Ρωτάω τον εαυτό μου αν θέλει να πάρει το ρίσκο κι η φωνή του μυαλού απαντάει καταφατικά.

Αντί να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, κοπάνα τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο...λέω στον εαυτό μου.Πολύ καλή ατάκα που την διάβασα σ`ένα φιλικό μπλόκ και την δανείζομαι.

Δεν ξέρω τι θα βγει σήμερα σαν ανάρτηση πάντως θα είναι πολύπαθη.

Και το λέω αυτό γιατί αυτή την στιγμή που προσπαθώ να συγκεντρωθώ, ο γείτονας απέναντι έχει βάλει στην διαπασών το "βρέχει φωτιά στην στράτα μου" του Διονυσίου. Και με πάει από Διονυσίου σε Καζαντζίδη το "κλαίει η μάνα μου στο μνήμα". Σε λίγο με βλέπω να παρατάω το πληκτρολόγιο και να πιάνω το μπουκάλι το κρασί να γίνω ντήρλα να ησυχάσω η γυναίκα γιατί δεν με βλέπω καλά. Και τώρα θα την πω την κακία μου.
Γενικά είμαι περήφανη για την φάρα μου τους Έλληνες ,αλλά κάτι τέτοιες στιγμές που αισθάνομαι ότι ο άλλος μου επιβάλει με το στανιό τα μουσικά του γούστα γίνομαι σκύλα και θέλω να τον δαγκώσω...

Α ρε αθάνατε Έλληνα μικρέ δικτάτορα  που πάντα προσπαθείς να επιβάλεις στους γύρω σου τις δικές σου κ@ύλες..Χειροκροτώ το μεγαλείο της μ@....κί@ς σου.

Ουφ επιτέλους η μουσική σταμάτησε...Όχι τίποτε  άλλο αλλά ήμουν έτοιμη να βάλω κι εγώ την Τραβιάτα στην διαπασών για να του την σπάσω...Ελληνίδα δεν είμαι κι εγώ;

Ένας μικρός δικτάτορας  λοιπόν.

Χθες το βράδυ λοιπόν, γυρνώντας στο σπίτι μου προσπαθούσα ν`αφουγκραστώ τον απόηχο από την ημέρα των Χριστουγέννων  που είχε περάσει...Παρατηρώ τα σπίτια που συναντώ. όλα στολισμένα με χιλιάδες λαμπιόνια συναγωνίζονται το ένα το άλλο...Ολόφωτα και χαρούμενα φαντάζουν στα μάτια των περαστικών. Μόνο στα δικά μου μάτια φαντάζουν σαν κλόουν που προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή των θεατών με άπειρα καμώματα.

Σταματάω στην άκρη του δρόμου, ανάβω τσιγάρο και σκέφτομαι.Μπαίνω στον πειρασμό να χτυπήσω μία πόρτα με την δικαιολογία να ρωτήσω για μια τυχαία οδό, έτσι απλά για ν`αντικρίσω πρόσωπα.
Να διαβάσω μάτια, ν`ανταλλάξω ευχές. Η δειλία μου δεν το επιτρέπει.Παρατηρώ και σκέφτομαι τι να κρύβεται πίσω από  τις σφαλισμένες πόρτες, από τα ολόφωτα μπαλκόνια..
Ο αγώνας δρόμου του να πάρω  δώρα για τους δικούς μου, η αγωνία αν θα τους αρέσουν, να γεμίσω το ψυγείο με διάφορα καλούδια, να ετοιμάσω τα καλύτερα για τους καλεσμένους, ν`αγοράσω και κάτι για μένα είχε τελειώσει. Καιρός για τον απολογισμό...Κι ο απολογισμός πικρός για τους περισσότερους από εμάς... Γεμίσαμε το σπίτι μας, το ψυγείο μας, το τραπέζι μας.
Την καρδιά μας πόσο την γεμίσαμε; Να συγκεντρωθούν οι οικογένειες, να ενωθούν οι άνθρωποι σαν παρουσία κι όχι σαν καρδιές.Ένας εγκλωβισμός ανθρωπίνων σχέσεων σε ορισμένες ημερομηνίες. Κι η ελευθερία έκφρασης; Έχει πάει περίπατο προς χάριν  του κοινωνικού στάτους.
Κρύβουμε  τα λόγια που θέλουμε να πούμε, με αμήχανα χαμόγελα, συγκαταβατικές φράσεις, για να μην γίνουμε δυσάρεστοι, κι απλά όταν έρθει η ώρα να φύγουμε,από την θεατρική σκηνή, κουτρουβαλάμε τις σκάλες. Κι όταν φτάνουμε στο σπίτι μας μετράμε το κενό. Το κενό στο σταθμό του μετρό που περιμένουμε να έρθει το τραίνο που  δεν εμφανίζεται ποτέ. Κι εμείς εκεί καθηλωμένοι σε μία διαρκή αναμονή, σ`αυτό που πρόκειται να

συμβεί και δεν έχει συμβεί ακόμη. Η επαφή της ψυχής.
Άλλο ένα πανηγυράκι που όταν θα τελειώσει, την καρδιά θα την έχει αφήσει άδεια όπως ήταν και πριν. Σημείο των καιρών; Δεν ξέρω.

Προσωπικά πάντα προσπαθούσα να αποφύγω αυτές τις κατ`ανάγκη συγκεντρώσεις των γιορτών. Φέτος δεν μου έκατσε. Μ` εγκλώβισαν. Το έκανα, το απόλαυσα αλλά λέω να μην το ξανακάνω. Δεν ξέρω αν είναι δείγμα ωριμότητας η όχι. Απλά σκέφτομαι ότι αξίζω κάτι καλύτερο να δώσω σε μένα αυτές τις μέρες... Και το έδωσα χθες  όταν βρέθηκα με τους φίλους μου σ`ένα ρομαντικό δείπνο με κεριά και χαλαρή κουβεντούλα μέχρι το πρωί. Το δώρο που μου κάνανε; Το καλύτερο.

Ένα μικρό πιατάκι άσπρο, που γράφει τα εξής: Μην μου δίνετε συμβουλές, μ@λ@κίες κάνω και μόνη μου.

 Γιατί οι πραγματικοί φίλοι, ξέρουν ακριβώς τι είναι αυτό που θα σου δώσει χαρά, και γέλιο.  Και στο προσφέρουν πριν το ζητήσεις.