Αν δεν αντέχεις το σκοτάδι.

Ημέρα του πολυπόθητου ρεπό μου... Είπα λοιπόν να εγκαταλείψω για λίγο τον εραστή του ονείρου, τον ΗΥ και ν`ασχοληθώ με το σπίτι μου.
Ετοιμάστηκα λοιπόν για τον πόλεμο του ξεσκονόπανου και των απορρυπαντικών. Φόρμα (εκστρατείας), μαλλιά πιασμένα ψηλά με τέτοιο τρόπο ώστε να πετάνε δεξιά κι αριστερά, έτσι που να θυμίζω τρελή που μόλις το έσκασε και σοσονάκι κάλτσα με μίκυ μάους... Αυτό το τελευταίο είναι η στυλιστική πινελιά, η έμπνευσή μου ώστε να με βλέπει η σκόνη και να φεύγει...

Αποφεύγω το δωμάτιο που είναι ο υπολογιστής, (γιατί αν μπω θα τον ανοίξω και μετά αντίο καθαριότητα), και συνεχίζω ακάθεκτη τον πόλεμο, μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο.

Η φωνή της φιλενάδας μου μ`έβγαλε από τον οίστρο της καταστροφής.

"Οδηγώ και σε σκέφτομαι" μου λέει.

"Κι εγώ καθαρίζω και σε σκέφτομαι" της απαντώ...

"Αν δεν αντέχεις το σκοτάδι, άναψε ένα κερί" συνέχισε το σπουργιτάκι μου να κελαηδάει από το τηλέφωνο.

"Παρδόν"; απαντώ εγώ η ξενόγλωσση.

"Σού' δωσα την ιδέα, εσύ τώρα γράψε και παράτα τους κουβάδες και τα ξεσκονόπανα"

συνέχισε απτόητη και μου το κλείνει. Κάγκελο εγώ.

Προσπαθώ να καταλάβω τι εννοούσε... Ανάβω τσιγάρο και στο τέλος αρχίζει το μυαλό να παίρνει στροφές... Κοιτάω σαν χαμένη τον καπνό του τσιγάρου μου που έχει αρχίσει τις χορευτικές του φιγούρες, και το μυαλό ταξιδεύει...

Πάντα γκρίνιαζα, για τον κόσμο και την κατάντια του.
Σαν να μην ήμουν εγώ μέρος αυτού του κόσμου. Περαστική και παρατηρητής...καλή δικαιολογία για να εφησυχάζω τον εαυτό μου και ν'αποποιούμαι τις ευθύνες μου... Προσπαθώ να θυμηθώ πότε χαμογέλασα τελευταία φορά στον γείτονα, πότε είπα καλημέρα, πότε παραμέρισα να περάσει κάποιος βιαστικός διαβάτης και πιο πολύ πότε με προσπέρασε κάποιος με αυτοκίνητο και δεν τον σιχτίρισα, σαν κλασσική Ελληνίδα οδηγός.
Και δεν θυμάμαι...όλα μοιάζουν μακρινές αναμνήσεις.

Δεν θυμάμαι πότε πήγα τελευταία φορά κοντά σε κάποιον που είχε ανάγκη την παρέα μου. Δεν θυμάμαι πότε είπα την λέξη "σ' αγαπώ" στα παιδιά μου, στην φίλη μου, στον άνθρωπό μου.
Και ξαφνικά καταλαβαίνω ότι το κεράκι μου το κεράκι της ελπίδας για ένα καλύτερο κόσμο το έχω σβήσει εδώ και καιρό. Το μόνο που κράτησα ήταν η απομόνωση κι η κριτική ότι τίποτα δεν είναι καλό, τίποτα δεν είναι σωστό.

Και το κυριότερο δεν θυμάμαι πότε ύψωσα για τελευταία φορά τα μάτια στον ουρανό άπλωσα τα χέρια στην απεραντοσύνη του σύμπαντος και είπα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, στον Δημιουργό μου. Πόσο μακρινά μου φάνταζαν όλα... Προσπερνάω την ίδια την ζωή, χωρίς να συμμετέχω σ`αυτήν.

Σηκώνομαι από τον καναπέ, πλησιάζω τα πρώτα πλάσματα που είναι κοντά μου, (τα σκυλάκια μου) κι αρχίζω να τα χαϊδεύω. Μέσα στην παλάμη μου νιώθω τον χτύπο από την καρδούλα τους. Με επιβραβεύουν με ατέλειωτα φιλιά.
Άραγε πότε ήταν η τελευταία φορά που εισέπραξαν  αυτό το χάδι;
Βγαίνω στο μπαλκόνι και λέω "καλημέρα" στην γειτόνισσα που μου είχε κουβαλήσει την αστυνομία γιατί δεν ήθελε τα σκυλιά μου. Δεν θα το πιστέψετε. Μου ανταπόδωσε με χαμόγελο την καλημέρα...
Μία γλύκα κατέκλυσε την καρδιά μου.
Βγαίνω βόλτα στο βουνό με τον Πλούτο μου, και παίρνω μία πλαστική σακούλα κι αρχίζω να μαζεύω ότι μικρό σκουπιδάκι βρίσκω...
Πόλεμο είχα κηρύξει με τον Δήμαρχο γι αυτό. Έβλεπα τα σκουπίδια κάθε μέρα, έπαιρνα στο Δημαρχείο έβριζα, ξεθύμενα και περίμενα το θαύμα να συμβεί. Δηλαδή να βγάλουν πόδια και να τρέξουν μακριά από την περιοχή μου.

Πήρα τηλέφωνο τους δικούς μου ανθρώπους και τους είπα πόσο μου λείπουν. Ανταπόδοση ήταν μία τρυφερή αγκαλιά από την κόρη μου που οδήγησε 35 χιλιόμετρα για να μου πει από κοντά πόσο της λείπω, και πόσο έχει ανάγκη την παρουσία μου στην ζωή της.
Το βράδυ βγήκα στο μπαλκόνι, κι άναψα το δικό μου κεράκι της ελπίδας στον ουρανό...και ποιος ξέρει ίσως αν συνεχίσω αυτά τα μικρά κι ασήμαντα καθημερινά, να φωτίσω έστω κι αμυδρά το σκοτάδι της ζωής μου.

Ίσως αν μαζευόμασταν πολλοί να φωτίζαμε ολόκληρη την πλάση, μα πάνω απ' όλα την ίδια την ζωή μας.
Κι ευχήθηκα...Εκείνος που γεννιέται σε λίγες μέρες, να γεννιέται κάθε μέρα στις καρδιές μας.

"Ν' αποδέχεσαι την ευθύνη

Να λες: "Εγώ, εγώ μονάχος μου" έχω χρέος να σώσω τη γης.

Αν δε σωθεί, εγώ φταίω."

Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική