Έλα ν`αγαπηθούμε darling...

Κάποτε είχα ακούσει το: "Έλα ν`αγαπηθούμε darling"...και μου είχε μείνει.

Γιατί σας κάνω αυτή την εισαγωγή; Θα καταλάβετε σύντομα...

Μέρες τώρα έβλεπα  την διευθύντρια στην δουλειά μου, πολύ ανήσυχη...

Η συγκεκριμένη τυχαίνει να είναι πολύ καλή μου φίλη και υπέροχη manager...

Λίγους ανθρώπους έχω γνωρίσει στον τομέα της εργοδοσίας, που  το προσωπικό να τους  θεωρεί φίλους, και να σχίζεται  για χάρη τους...

Εκείνη το είχε καταφέρει...Είχε ενώσει 40 γυναίκες, (και ξέρετε τώρα τι σκυλιά του πολέμου είμαστε εμείς), σαν μία γροθιά....Οικογένεια....

Αλλά όπως λέει και ένα γνωμικό, "Όλα τα ωραία τελειώνουν κάποια στιγμή", έτσι και με την δική μας εταιρεία...

Στο τέλος δεν άντεξε και μου εξομολογήθηκε την αιτία της στενοχώριας της....

Η εταιρεία μάζευε τα μπογαλάκια της από την Ελλάδα...

Οκτώ μαγαζιά, σαράντα εργαζόμενες στον δρόμο...

Δεν θα σας περιγράψω βέβαια τα μελοδραματικά που έχουν παιχτεί αυτές τις μέρες στην δουλειά μου.... 

Ούτε θα σας πω  ότι πολλές από τις συναδέλφους είναι μόνες τους  στην ζωή, και μεγαλώνουν παιδιά κι έχουν ένα σωρό υποχρεώσεις...

Αυτό που θέλω να πω με το σημερινό μου θέμα,  είναι ότι προεκλογικά δεν τολμούσα να ανοίξω το ίντερνετ, κι οι σελίδες μου πλημμύριζαν με αισιόδοξα μηνύματα για την ευημερία που με περίμενε,  εκεί έξω από την πόρτα μου όταν θα άλλαζε η κυβέρνηση, κι αντί του χοντρού, ερχόταν ο λιγνός να κυβερνήσει αυτό το σαπιοκάραβο (που του  είχαν  κατατρυπήσει τα πλαϊνά  από τις κλεψιές,) και  λέγεται Ελλάδα.

Κι αντί της ναύλον σακούλας που μου είχε περάσει στο κεφάλι η ΝΔ, και πνιγόμουν κάθε  μέρα από ασφυξία, τώρα ο Γιωργάκης θα άνοιγε επιτέλους μία τρύπα να πάρω αέρα...

Ή όπως έλεγε ένας καλός μου φίλος δεν θα τρώμε τουλάχιστον ξύλο με την αγκράφα της ζώνης...αλλά με την ζώνη μόνο.

Πόσες φορές τα έπαιρνα στο κρανίο κι έβριζα δεν λέγεται...

Είχα γράψει κι άρθρο το "Σιγά μην σκίσετε κανένα καλτσόν"...Το είχε αναρτήσει και το http://radioparanoid519.blogspot.com/2009/08/blog-post_17.html.

Τέλος πάντων για να μην μακρηγορώ και γίνομαι κουραστική, σκέφτηκα το εξής

μετά από πολλές αναλύσεις και  συνειδητοποιήσεις.

Ν` αγκαλιάσω την ανεργία μου να την αγαπήσω, και να περάσουμε λίγο καιρό μαζί...Να την γνωρίσω, να με γνωρίσει, να πάμε  καμιά βόλτα,  για κανένα ποτό, να μιλήσουμε και ποιος  ξέρει, ίσως και ν`αγαπηθούμε στο τέλος...

Τώρα όσο αφορά για τους λογαριασμούς, ενοίκιο, φως, τηλέφωνο κ.λ.π

ε... αυτά τώρα είναι πολυτέλειες...

Εγώ θα ζήσω την αισιοδοξία του Γιωργάκη...

Μου το ψιθύρισε στ`αυτί άλλωστε..."Μην φοβάσαι εγώ είμαι εδώ...Λεφτά υπάρχουν...Ο Καραμανλής δεν ήξερε να τα βρει...Εγώ ξέρω...".


(πηγή εικόνας: www.filaki.gr)