Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο!

Επιλογές

Home
Home
About Me
About Me
ΥouΤube
ΥouΤube
Σκόρπιες Σκέψεις
Σκέψεις
Σκόρπιες Σκέψεις
Υπηρεσίες

31 Μαΐου 2010

...ο χρόνος, τικ τακ...

Κοιτάω μια το ρολόι και μια το τηλέφωνο,
η ώρα περνάει,
ο χρόνος τρέχει,
  η αγωνία αρχίζει να αυξάνει μέσα μου,
φέρνει μαζί της ερωτήματα...
Πως είναι;
Τι νοιώθει;
Τι γίνεται;
Τι λένε;
Θα κάνει κουράγιο;
Θα κρατήσει την ψυχραιμία της;
Θα μπορέσει να πει όλα όσα θέλει,
όσα την καίνε τόσες μέρες,
όσα την πνίγουν,
όσα την πόνεσαν,
όσα την πλήγωσαν;
Θα μπορέσει να κρατηθεί να μην 'σπάσει';
Θα μπορέσει να μείνει φλεγματική;
Μήπως  την έπεισε;
Μήπως θα δώσει και άλλη ευκαιρία;
Μήπως την πλήγωσε;
Πως θα είναι όταν πάρει τηλέφωνο;
Πως θα είναι η φωνή της;
Πως θα βλέπει τον εαυτό της;
Πως να την βοηθήσω;
Τι να της πω;
Ποιές λέξεις, ποιές φράσεις;
Πως θα την πείσω ότι δεν ήταν λάθος;
Πως να της θυμίσω και τις καλές στιγμές;
Πως θα αντέξει τον εαυτό της, τον πιο αυστηρό κριτή της;
Θα μπορέσει να ξεχάσει, να το ξεπεράσει, να δει το μέλλον πάλι με αισιοδοξία;
Τι θα κάνει αύριο;
Τι, πως, θα μπορέσει...ξανά και ξανά γυρνάνε μέσα στο μυαλό μου...
και το τηλέφωνο παραμένει βουβό!
Θα σκάσω, δεν αντέχω...
ο χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος, τικ τακ και η σιγή με τρελαίνει...
Κοιτάω το τηλέφωνο,  μήπως δεν έχει σήμα, να τελείωσε η μπαταρία;
Αχ, πάρε, πάρε, πάρε...

Και επιτέλους ο ήχος της στο κινητό μου
ναι, ναι,
πήρε,
έληξε το μαρτύριο,
επιτέλους η αγωνία τελειώνει...
παίρνω μια ανάσα...
και με χέρια που τρέμουν...
το σηκώνω από την αναπαυτική του θέση...
κάνω 'απόρριψη'...
Θεέ μου, δεν το πιστεύω!

30 Μαΐου 2010

Ένα παραμύθι με happy end...ένας γάμος μέσω FB.

Σήμερα νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας ένα παραμύθι με happy end, που είχα την τύχη να ζήσω χθες... την ημέρα της γιορτής μου. Την βλέπω ν`ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας πανέμορφη και λαμπερή, υποβασταζόμενη από τον γιο της, και δεν το πιστεύω ακόμη. Κι εκείνον να την περιμένει στην κορυφή της σκάλας, και να την κοιτάζει μ΄ένα βλέμμα όλο αγάπη και τρυφερότητα.

Και θυμάμαι την πιο ρομαντική ιστορία αγάπης που έχω ζήσει και που  μου την χάρισαν εκείνοι.
Τα κουμπαράκια μου.

Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν πριν τρία χρόνια περίπου , γνωρίστηκαν δύο άνθρωποι μέσω FB. Εκείνη μετανάστρια πολλά χρόνια στην Γερμανία, κι εκείνος κάτοικος Ελλάδας. Έξη ολόκληρους μήνες μίλαγαν μέσω FB. Η απόσταση που τους χώριζε τεράστια...Ελλάδα-Γερμανία. Κάθε βράδυ πιστοί στο εικονικό ραντεβού τους, προσπαθούσαν να μειώσουν τα χιλιόμετρα που τους χώριζαν, και να γλυκάνουν λίγο τις  μοναξιές  τους. Σιγά-σιγά ένας έρωτας άρχισε να γεννιέται ανάμεσά τους.

Εκείνη χωρισμένη με δύο παιδιά, πολύ πληγωμένη από το άδοξο τέλος του γάμου της. Εκείνος λίγο μικρότερος, που δεν είχε προλάβει ακόμη να δημιουργήσει την δική του οικογένεια. Πιάστηκε από την παρουσία του στην ζωή της, κι η καρδιά της άρχισε να νιώθει ένα γλυκό σκίρτημα, και να βλέπει με διαφορετικό βλέμμα πια την ζωή....και να ελπίζει. Κι όταν  της πρότεινε ένα ταξίδι στην Ελλάδα να γνωριστούν από κοντά, εκείνη πρόθυμα ήρθε να τον ανταμώσει. Ο έρωτας τους εξελίχθηκε σε αγάπη.

Και τα ταξίδια τους Ελλάδα-Γερμανία συνεχίστηκαν για έναν ολόκληρο χρόνο. Στο τέλος πήραν την μεγάλη απόφαση να συζήσουν. Κι αυτή που έπρεπε να κάνει το μεγάλο βήμα που ήταν όμως και λυτρωτικό ταυτόχρονα, μια και δεν την κράταγε τίποτα στην ξένη χώρα, ήταν εκείνη. Μάζεψε όλα της τα πράγματα, πήρε και τα δύο παιδιά της κι ήρθε στην Ελλάδα, να ζήσει επιτέλους το άγνωστο ακόμη "όνειρο". Στην αρχή μείνανε στο πατρικό σπίτι εκείνου, μέχρι να ορθοποδήσουν και να φτιάξουν το δικό τους καταφύγιο.

Και τότε άρχισε ο μεγάλος πόλεμος από το σόι εκείνου, που αυτή την σχέση ποτέ δεν την είδε με καλό μάτι. Ακόμη θυμάμαι τα λόγια της όταν μου αφηγόνταν  τι πέρασε, για να κρατήσει αυτή την αγάπη. Μόνη της έρημη εδώ, με μόνη συντροφιά τα δύο παιδιά της. Όλοι οι δικοί της ήταν στην Γερμανία. Ακόμη θυμάται τις μοναχικές βόλτες που έκανε, για να μην ακούει την μητέρα εκείνου που τον έψελνε κάθε μέρα για την επιλογή του. Τα λόγια που του έλεγαν συνέχεια  "τι ήθελε εκείνος με μια χωρισμένη γυναίκα με δύο παιδιά, και μεγαλύτερή του"...μαχαίρια στην καρδιά της. Ένα τραγούδι λέει..." Η Αγάπη όλα τα υπομένει, η αγάπη όλα τα ελπίζει". Κι η δική τους Αγάπη και υπόμεινε και έλπιζε τρία ολόκληρα χρόνια...μέχρι σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές.

Ειλικρινά σας λέω δεν έχω ξαναδεί τόσο λαμπερή νύφη... και τόσο ευτυχισμένο γαμπρό. Άνοιξαν τον χορό στην δεξίωση του γάμου τους με το τραγούδι "Σύνορα η Αγάπη δεν γνωρίζει", φέρνοντας δάκρυα στα μάτια όλων όσων είχαμε ζήσει από κοντά την ιστορία τους. Κι όταν κάποια στιγμή, εκείνος πήρε το μικρόφωνο και της τραγούδησε το " Αχ αγάπη" του Πάριου...δεν άντεξα και μου  'φυγε όλο το μακιγιάζ της παρδάλως. Εξαιρετικά αφιερωμένο στους φίλους μου...που με ξανάκαναν να ονειρευτώ. Σ`εκείνους που με τίμησαν στο να γίνουν και κουμπάροι μου...χαρίζοντας  μου ένα παραμύθι ζωής να έχω να θυμάμαι. Και  σε όλους τους ανθρώπους που ξέρουν ν`αγαπούν, και να υπερπηδούν όλα τα εμπόδια για χάρη της Αγάπης.

29 Μαΐου 2010

...και τα μυαλά στα κάγκελα.!!!

Ουζάκι, πανσέληνος και κουβεντολόι μεταξύ των τριών συμμοριτών.
Κι όπως πάντα τον λόγο τον έχει ο "αρκούδος" της συμμορίας, προσπαθώντας ν' αναλύσει ότι δεν αναλύεται στις δύο πατσαβούρες που έχει υπό την προστασία του.
Την γυναίκα του και την "πατσαβούρα" την φίλη της.
Γίνεται χείμαρρος, πηδώντας από το ένα θέμα στο άλλο.
Σ' αυτό βοηθάει κι η τηλεόραση  που είναι και αυτή ανοιγμένη, πλαισιώνοντας την παρέα με σπαρτές κουβέντες που ακούνε, όταν δεν μιλάνε.
Ανάλογα με αυτό που ακούει, λοιπόν, σχολιάζει.
Ανοίγουμε και εμείς τον Μπαμπινιώτη και αρχίζουμε την μετάφραση, προσπαθώντας να εξηγήσουμε τον συνειρμό των σκέψεών του.

"Βρε πούστη, ο εξευτελισμός μας δεν έχει άκρη ούτε  όρια...
sex and the city  βλέπε "Τσάκρη, η Φαλτσογωνιάστρα".
Κι αμέσως μετά: "Δεν μπορώ να καταλάβω τι ενόχλησε η πετρελαιοκηλίδα στο Μεξικό".
Ανοιχτό το στόμα οι δύο πατσαβούρες.
Μία επεξήγηση  από το λεξικό Μπαμπινιώτη, παρακαλώ...
"Βρε χαζές, από που βγαίνει το πετρέλαιο;"
"Από την γη", απαντάμε κι οι δύο ταυτόχρονα.
"Και που την βλέπετε την μόλυνση; Παράγωγο της γης δεν είναι;"
"Ναι αλλά πεθαίνουν τα ψάρια κι  όλος ο υδάτινος κόσμος." απαντάει η μία χαζή πατσαβούρα.
 ( η υποφαινόμενη που γράφει και το κείμενο).
"Ναι βρε μ@λ@κ@ αλλά αν ανάβλυζε μόνο του θα το θεωρούσαμε μόλυνση αφού είναι παράγωγο της γης;"
"Μού' χουν κάνει το κεφάλι τόσο.
Ποιο είναι μόλυνση, ποιο είναι κουμάντο.
Αφού παντού όπου γυρίσω το βλέμμα μου βλέπω τσιμεντοποίηση.
Δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου πράσινο.
Ακόμη και το Χαλάνδρι που ήταν δάσος και κατουράγαμε τώρα είναι μόνο τσιμέντο.
Εντάξει λοιπόν θα δεχτώ τις π@π@ριές περί περιβάλλοντος, όταν ξαναγίνει δάσος το Χαλάνδρι και μπορώ να κατουράω ελεύθερα."
Κατευθείαν μετά συνεχίζει: "Μωρέ για ποια φυλακή μιλάνε για τα λαμόγια;
Δήμευση ολόκληρης της περιουσίας μέχρι και τρίτου συγγενή και κατόπιν, εργασία σε οικοδομή! Αυτό τους χρειάζεται...με μισθό τον βασικό, το μισό μισθό θα τον κρατάνε να ζήσουν, και τον υπόλοιπο να ξοφλήσουν την ποινική ρήτρα για την ψυχική μας οδύνη.
Σε τρία τρισεκατομμύρια χρόνια θα μας έχουν ξοφλήσει. Σε έναν αν το κάνουμε δεν θα υπάρξει άλλος να το τολμήσει...Να δούμε  το ξανακάνουν οι πούστηδες;
Πρίτς ουιου."(επιφώνημα ικανοποίησης).
Εδώ κλείνει ο μονόλογος της αρκούδας, κι ενώ σηκώνεται να πάρει κάτι, μπερδεύεται το πόδι του στην καρέκλα και πέφτει κάτω.
Ωραίο θέαμα πάντως, αρκουδάκι στο πάτωμα μετά από τούμπα ...κι ενώ παρακολουθούμε ξαφνιασμένες μήπως χτύπησε στο κεφάλι, ή αν έσπασε κανένα πόδι, αναφωνεί:
"Πατσαβούρες, το γυρίσατε βίντεο το πέσιμο";
Άφωνες  εμείς.
"Ούστ, πατσαβούρες άχρηστες και θα γινόταν ωραίο βίντεο".

Φεύγω γεμάτη ικανοποίηση, που έχω τρελούς φίλους σαν και μένα, κι έχοντας πάρει όλες τις απαντήσεις στα ατέλειωτα γιατί του μυαλού μου.
Οδηγώ, κι ενώ δεν προλαβαίνω ν' απομακρυνθώ, το τηλέφωνο χτυπάει κι η φωνή της αρκούδας στην άλλη άκρη μου λέει:
"Να σου κάνω μια μόνο ερώτηση;"
"Ναι"... απαντώ εγώ, η "παρδάλω".
"Γιατί δεν πεθαίνεις μωρή πατσαβούρα να ησυχάσω;
Αμάν ξέχασα ο μ@λ@κ@ς ότι θα θαφτείς στον οικογενειακό τάφο μου.
Φτου σου βρε πούστη ούτε εκεί δεν θα ησυχάσω.
Άντε καληνύχτα πατσαβούρα και κάνε μια αναπάντητη μόλις φτάσεις στον τάφο σου (σπίτι σου)".

Τελικά πολύ μου αρέσει, όταν οι φίλοι  μου δείχνουν την αγάπη τους με τον δικό τους ιδιαίτερο  τρόπο.
Γι αυτό μην απορήτε  που δηλώνω "παρδάλω". Γιατί ως γνωστόν "δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποια είσαι"!

28 Μαΐου 2010

Η κ. πεταματού.

Ένα από τα συνηθισμένα βράδια της.
Άλλοι στρώνουν τα σεντόνια του έρωτα...εκείνη έστρωσε το σεντόνι της μοναξιάς.
Μετ' εμποδίων συνομιλεί μ' ένα φίλο, στο chat του FB.
Ακόμη κι αυτό αρνείται να την συντροφέψει.
Την πετάει συνέχεια έξω.
"Είμαι μια πεταματού" αναφωνεί.
"Α πα πα θα το κλείσω το μαγαζί του εαυτού μου. Ζημιογόνο αποδείχτηκε τελικά", μονολογεί, αυτοσαρκαζόμενη, όπως πάντα.
Και το μυαλό φεύγει, άλλη μια φορά στα δικά του μονοπάτια που ακόμη κι εκείνη δυσκολεύονταν να τα διαβεί.
Πάντα πήγαινε με τους νόμους της καρδιάς...έτρωγε τα μούτρα της αλλά απτόητη συνέχιζε.
Ξανά και ξανά....αρνούμενη το λάθος των επιλογών της.
Πάντα τις ευθύνες τής απέδιδε σ' εκείνη.
"Κάτι δεν κάνω σωστά, δεν μπορεί πάλι να έκανα λάθος στις εκτιμήσεις μου".
Έτσι την είχαν μεγαλώσει.
Να ευθύνεται πάντα εκείνη για όλα τα στραβά που γίνονταν γύρω της.

Περίεργη γυναίκα...αρνούμενη να ζήσει με τους κανόνες της κοινωνίας.
"Βουλγάρικο κεφάλι, αγύριστα μυαλά," όπως έλεγε ο πατέρας της, που την έστελναν  όμως στον αγύριστο συνέχεια.
Διπλή προσωπικότητα...μια μάχη μόνιμη μέσα της.
Το παιδί που ήθελε να ζήσει το όνειρο, κι η γυναίκα σκύλα, όταν γύριζε το μάτι της.
Ειδικά στον επαγγελματικό της χώρο.
Την έβλεπαν να έρχεται, κι οι συνάδελφοι ακόμη κι οι προϊστάμενοι τράβαγαν προσοχή.
Μόνο στον άντρα που ήταν δίπλα της γίνονταν αυτό που είχε ανάγκη..."Το απόλυτο θηλυκό".

Δεν δίσταζε να ζει στην σκιά τους.
Ίσως αυτό να ήταν και το λάθος της.
Η "απόλυτη παράδοση"  άνευ όρων.
Ποτέ δεν ήταν με κάποιον από συμφέρον.
Έψαχνε αυτόν που θα της έκανε το κλικ στο μυαλό, στο κορμί, στην καρδιά....
(ούτε ιστοσελίδα να ήταν από τα πολλά κλικ).
Κι όταν τον έβρισκε,ζούσε τις στιγμές της σαν να ήταν οι τελευταίες.
Ποτέ δεν σχεδίαζε το μέλλον...γιατί υποσυνείδητα μέσα της δεν υπήρχε.
Μόνο το σήμερα με ότι περιέκλειε για την ευλογημένη στιγμή που ήταν μαζί του.

Ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να καταλάβει τον τρόπο σκέψης της, την φωνή της καρδιάς της και την αποδέχονταν γι αυτό που ήταν...ο φύλακας άγγελός της.
Η φιλενάδα της, που ποτέ δεν την δίκασε για τα λάθη, που ποτέ δεν της ζήτησε ν`αλλάξει κάτι από τον εαυτό της.
Μόνος της ρόλος μια τεράστια αγκαλιά να την κλείνει όταν λούφαζε σαν πληγωμένο αγρίμι κι έγλειφε τις πληγές της.
Το κράτημα του χεριού και το "σ`αγαπώ γιατί είσαι εσύ" ή το "σ`ευχαριστώ που είσαι στην ζωή μου",ήταν για εκείνη το βάλσαμο της.
Κι η φιλενάδα της της τα έλεγε την κατάλληλη στιγμή που είχε ανάγκη να τ`ακούσει.

Και σήμερα για πρώτη φορά δίκασε τον εαυτό της για τα "λάθη" του.
Έστησε νοερά την σκηνή του δικαστηρίου.
Άκουσε τις αγορεύσεις του συνηγόρου της καρδιάς της, άκουσε και τον κατήγορο που ήταν το μυαλό της.
Απολογήθηκε προσευχόμενη μέσα της να συγχωρεθεί.
Το δικαστήριο αποσύρθηκε να βγάλει την ετυμηγορία.
Κι η ετυμηγορία ανακοινώθηκε βάζοντας τέλος στην αγωνία της.
Καταδικάστηκε να στρώνει το σεντόνι της μοναξιάς, για όσο χρόνο θα χρειάζονταν να βάλει μυαλό.
Μπορεί για πολύ...ίσως και για πάντα.
Η κ."πεταματού" έγειρε στο πλάι το κεφάλι,και χαμογέλασε στην αγάπη που την αποχαιρετούσε.
Κατέβασε την ιστοσελίδα της καρδιάς,  έκλεισε τον πανόπτη της κι επιτέλους απαλλαγμένη από την αγωνία του  κλίκ, ξαπόστασε  στην γωνιά της μοναξιάς ονειρευόμενη  τί;
Το καινούριο κλίκ.!!!

27 Μαΐου 2010

Αν μπορείς ....!!!

Στο μυαλό μου μια τρικυμία...
κι όταν κλείνω τα μάτια εικόνες από το παρελθόν.
Έντονη η επιθυμία της εκδίκησης,
για όσα μου πήραν και για όσα μου στέρησαν.
Τρέχει η σκέψη  με ταχύτητα φωτός,
και τοποθετεί τα πιόνια στην σκακιέρα του μυαλού.
Σχεδιάζει την κίνηση ματ που θα στριμώξει τον αντίπαλο,
και θα τον φέρει στην θέση του ηττημένου.
ideastudio
Νιώθω μια ανυπομονησία, να αρχίσω και να τελειώσω  το παιχνίδι, που σκοπό έχει την εξόντωση του συμπαίκτη  μου.
Μόνος  αντίπαλος την συγκεκριμένη στιγμή ο χρόνος.
Μια γλυκιά γεύση στο στόμα...που ευφραίνει τον ουρανίσκο.
Το πιάτο που δοκιμάζω, περίπλοκο, με πολλά υλικά.
"Εκδίκηση" το όνομά του.
"Εκδίκηση"...γένους θηλυκού,
που πάντα την σερβίρεις κρύα, όταν  ο άλλος δεν το περιμένει - 'γυναικεία' έκπληξη.
Και ξαφνικά μια ματιά σ`ένα φιλικό μπλοκ, mar9659: "Αν" και το ποίημα που παραθέτω αλλάξανε την ρότα του μυαλού μου.
Η παρτίδα σκάκι έμεινε στην μέση,
κι όλα γαλήνεψαν μέσα μου.
Η τρικυμία έγινε μπονάτσα,
κι η καρδιά αποτραβήχτηκε στην δική της γωνιά να ξαποστάσει.
Είχε κουραστεί πια να νιώθει όλα τα αρνητικά συναισθήματα που την γέμιζα.

Το παραθέτω γιατί ίσως κάποιος από εσάς να νιώθει το ίδιο όπως εγώ...
Ίσως να ημερώσει κι εκείνου η καρδιά όπως η δική μου.

Αν μπορείς να πειθαρχήσεις σώμα, πνεύμα και καρδιά,
Αν μπορείς όταν σε θίγουν να κρατάς σιωπή βαθιά.

26 Μαΐου 2010

Το ντεβελοπέ.!!!

Οδηγίες παρδάλως προς όλους τους απογοητευμένους  συμπατριώτες.
Έχεις ψυχοπλάκωμα;
Περνάς κλιμακτήριο;
Θέλεις να σκοτώσεις τον άντρα ή την γυναίκα σου;
Σε παράτησε ο γκόμενος ή η γκόμενα;
Είσαι στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού;
Είσαι έτοιμος/η να φουντάρεις;
Νιώθεις ότι δεν θα γίνει το "θαύμα Γιωργάκης", που ελπίζουμε όλοι για να βγούμε από την οικονομική κρίση;
Διάβασε τις φορολογικές δηλώσεις των γιατρών του Κολωνακίου.
Το θαύμα της "Παναγιάς της φοροαπαλλασσιώτισσας" προστατεύει όλους τους γιατρούς του Κολωνακίου.
Και τότε εναποθέτεις κι εσύ τις ελπίδες σου στην χάρη της, μήπως αποφύγεις την κρισάρα σου  και το φούντο,όπως απέφυγαν κι αυτοί τόσα χρόνια την δαγκάνα της εφορίας.
Μετά προσηλώνεις την προσοχή σου, κι ακούς τις οδηγίες της Μαρίας Ιωαννίδου για το "ντεβελοπέ" του ποδαριού.
Προσαρμόζεσαι με την εποχή κι όπως λένε, "Μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν πεινάσεις πιάστηνε".
Το επάγγελμα του μέλλοντος. Στο τέλος σ' ένα σήκωμα του "ντεβελοπέ" θα καταλήξουμε όλοι, ασχέτως φύλου κατά πως πάει το πράγμα.
Γιατί αν δεν είναι σίδερο το "ντεβελοπέ" (γάμπα), δεν μπορεί να σηκωθεί.
Αυτή είναι οδηγία προς τις μελλοντικές κυρίες, Ντούβλη-Τζούλη-Τσούλι που το σήκωμα του ποδαριού, εναποθέτει και κάποιες χιλιάδες ευρώ κάτω από το στρώμα τους.
Λες κι ένα αμάρτησα για την εφορία μου, να δώσεις κι ένα νόημα στο σήκωμα του "ντεβελοπέ" βρε αδελφέ.
Αν όμως παρ' όλα αυτά δεν το σώνεις το πράγμα, κι είσαι έτοιμος να φουντάρεις πριν σε φουντάρει η εφορία, υπάρχει γραφείο κηδειών "ο Θεοδόσης" που κάνει δόσεις.
Αν τώρα θέλεις να κάνεις το επάγγελμα του μέλλοντος το σήκωμα του 'ντεβελοπέ", αλλά είσαι κάποιας ηλικίας, υπάρχει λύση.
Χρησιμοποιείς την κρέμα των Υπουργών που σε φρεσκάρει κι είσαι πάντα λαμπερή/ός.
Την YPOURGO-YPOULOREAL.
Ειδική πατέντα για τον Υπουργό των Οικονομικών.
Να μην φαίνεται ντε κι η στεναχώρια που τραβάει, παίρνοντας  τόσο σκληρά μέτρα κατά του λαού.
Ευγενικά παραχωρειθήσα σε όλους τους υποψήφιους/ες "σηκώνω το "ντεβελοπέ" μου κι όποιον πάρει ο χάρος".
Τώρα που το σκέφτομαι θα επανεξετάσω και το δικό μου "ντεβελοπέ".
Να το γυμνάσω λίγο γιατί που ξέρετε;
Μπορεί ν' αμαρτήσω κι εγώ για την πατρίδα, συγγνώμη εφορία ήθελα να πω.
Μια και μιλάμε για  Υπουργό Οικονομικών πας και μια βόλτα από το Υπουργείο του, να τον ευχαριστήσεις για την ευγενική χορηγία της κρέμας.
Να κόψεις και λίγη κίνηση, να κλαφτείς και λίγο, μπας και την γλυτώσεις την ψ..λιά.
Και τότε διαπιστώνεις με "έκπληξη" ότι εργάζονται 300 υπάλληλοι φαντάσματα, που παρουσιάζονται μόνο όταν είναι να πληρωθούν.
Κι αφού αρχίζεις να καταλαβαίνεις πόσο 'κότσο' σε πιάσανε τόσο καιρό, οι εκάστοτε πολιτικάντηδες με τις υποσχέσεις και τα ψέματα, αρχίζεις ν`αυτοφασκελώνεσαι.
Κι αφού χορτάσεις αυτοφασκέλωμα και δεν βλέπεις φως στο σκοτάδι που σε έριξε η ψήφος σου, γεμάτος απογοήτευση κατευθύνεσαι στο γραφείο του "Θεοδόση" που κάνει δόσεις.

25 Μαΐου 2010

Η δηλωμένη.!!!

Ομολογώ ότι έχω μια χρονοκαθυστέρηση στο ν`αντιλαμβάνομαι τα πράγματα γύρω μου.
Κι αμαρτία εξομολογημένη έχει συγχωρεθεί.(Τα καλά και συμφέροντα ξέρετε τώρα εσείς. Παλιό το κόλπο που το εμπέδωσα μεγαλώνοντας κι "ωριμάζοντας". Κάτι σαν τις μπανάνες τσικίτα.
Μόνο που ξέχασα να πέσω από το δέντρο. Κάποιος χριστιανός να  με ρίξει μήπως και προσγειωθώ στην γη;)
Από μικρό παιδί το είχα το ελάττωμα, γι' αυτό κι ο Θεός μόλις με δημιούργησε έσπασε το καλούπι, γιατί δεν άντεχε άλλη μία παρδάλω να του δυσκολεύει την ζωή με την τρέλα της.
Το έχω το ελάττωμα συνέβη και κάτι σε προσωπικό επίπεδο, κι ο κύκλος της χρονοκαθυστέρησης έκλεισε ασφυκτικά γύρω μου.
Στην καρακοσμάρα μου.
Ευτυχώς που έχω και τους φίλους να μου δίνουν και κανένα σκούντημα, να συνέρχομαι κατά τακτά διαστήματα.
Χτυπάει το τηλέφωνο κι η φωνή ενός φίλου με ξυπνάει από τον ύπνου της "Δικαίου" γυναικός.
" Τι έγινε ρε Σία; Άκουσα στις ειδήσεις ότι τα βάλανε με τους bloggerades. Θα έχει επίπτωση και σε σένα;"
"Σ`εμένα γιατί;"
"Μια παρδάλω είμαι που έχει  ένα blog και λέει τις δικές της ασυναρτησίες να ξαλαφρώνει την ψυχή της. Κι όταν τρελαίνεται να τα ρίχνει καθαρά και ξάστερα στους εκάστοτε κυβερνώντες για τα χάλια τους".
Κλείνοντας το τηλέφωνο, έκανα μια μικρή περιήγηση να ενημερωθώ.
Πραγματικά τα περισσότερα blog είχαν αυτό το θέμα.
Να τα δηλώσουμε.
ideastudio
Τι να δηλώσουμε δεν κατάλαβα ακόμη.
Τα σώβρακα, μας τα πήρανε. Μόνο τα blog μας μείνανε.
Η χρονοκαθυστέρηση που έχω φταίει...δεν φταίω εγώ.
Α, μωρέ...τώρα κατάλαβα.
Θέλουν να τα δηλώσουμε, γιατί φοβούνται να μην μείνουμε  αδήλωτοι. Κάτι σαν τις εκδιδόμενες γυναίκες.
Μόνο που αυτές οι γυναίκες επιτελούν έργο, σε αντίθεση με αυτούς τους κρυφοπόρνους της δημόσιας ζωής.
Να μας βγάλουν και βιβλιάριο Υγείας, να περνάμε κι από γιατρούς, τον σχετικό έλεγχο ξέρετε τώρα μην κολλήσουμε και κανένα αφροδίσιο νόσημα.
Νοιάζονται καλέ για την υγεία μας, γιατί μ`αυτούς που πιάνουμε στο στόμα μας, σίγουρα θα την πάθουμε την ζημιά.
Μια παροιμία λέει "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες".
Κάθε φορά λοιπόν που ασχολούμαστε με κάποιους που έχουν εκδώσει τα όνειρα και την μοίρα ενός ολόκληρου λαού σε ξένους προαγωγούς, για να μην το πω αλλιώς, φυσικό επόμενο είναι να το κολλήσουμε το αφροδίσιο νόσημα.
Μόνο που είναι διαφορετικό από το δικό τους.
Λέγεται μπινελίκωμα και γιατρεύεται με τους εξής τρόπους.
1) Όχι φυλακή  στα λαμόγια που μας κατακλέψανε. Να τους ταΐζουμε κιόλας;
2) Κρέμασμα και φωτιά να σιγοκαίει από κάτω, μήπως και καταλάβουν έστω κι αργά το έγκλημά που κάνανε στις επερχόμενες γενιές. Μήπως και συνειδητοποιήσουν  πόσο ακριβά στοιχίζει όταν σκοτώνεις τα όνειρα της νέας γενιάς.
3) Δήμευση της περιουσίας  που αποκτήθηκε εις βάρος μας. και το χειρότερο...
4) μία ημέρα με την παρδάλω...μετά απ' αυτό είμαι σίγουρη ότι θα επιστραφούν όλα τα κλεμμένα. Έχω σχέδιο εγώ....κι ας είμαι μικροκαμωμένη και "τριανταφυλλένια"...(παραπομπή σε γαϊδουράγκαθο).

Τώρα αν το κάνουνε για να βγάλουν κανένα φράγκο, μάλλον την πατήσανε.
Τους  έχουμε συνδέσει με τον αυτόματο τηλεφωνητή, που στερείται αναμετάδοση μηνυμάτων.
Δική μου εφεύρεση αυτός ο τηλεφωνητής. Καταπληκτικός!!
Το μόνο που αναμεταδίδει συνέχεια είναι "Πάρτε φόρα, να μας τα κλ....τε γιατί δεν υπάρχει δίφραγκο ούτε για ψωμί."

24 Μαΐου 2010

Μεγαλώσαμε ένα χρόνο; Α πα πα δεν παίζω...

Ήταν ακριβώς πριν ένα χρόνο, σαν σήμερα.
Και δύο τρελές είχαν την επιφοίτηση να δημιουργήσουν ένα blog.
Η μία στα πρόθυρα κατάρρευσης, λόγω κάποιου ξαφνικού θανάτου.
Η άλλη δασκάλα του ίντερνετ και φίλη της παρδάλως.
Έβλεπε την φίλη της ότι καταρρέει και της έφτιαξε μία σελίδα, να καταθέτει την μούρλια της για να λυτρώνεται.
Το βγάλανε "θολό τοπίο".
Αιτία το τότε θολωμένο μυαλό της παρδάλως.

Η 'ξεκάθαρη ματιά" ήρθε πολύ μετά, όταν το τοπίο στο μυαλό της παρδάλως άρχισε να ξεκαθαρίζει, και να γαντζώνεται από την σελίδα της που ήταν πια η κατάθεση  της ψυχής της.
Έγραφε ότι ήθελε να φύγει από μέσα της  που την έπνιγε.
Τα περισσότερα αυτοβιογραφικά.
Μόλις τα έγραφε ξαλάφρωνε το είναι της.
Η δικιά της κατάθεση σκέψης και ψυχής.
Ποτέ δεν την ένοιαζε αν εκτίθεται.
Το θεωρούσε μάλιστα μεγαλείο που είχε το θάρρος να το κάνει.
Άλλωστε πάντα της άρεσε να λέει τα πράγματα με τ`όνομά τους και να ρισκάρει.
Το κράτησε σ`αυτό το επίπεδο του προσωπικού ημερολογίου, αρνούμενη πεισματικά να αναδημοσιεύει ειδήσεις.
Πολλές φορές ένιωθε και νιώθει σαν να έχει γεννήσει ένα παιδί.
Αυτή η σελίδα  είναι  εκείνη.
Στην πορεία ήρθε κι ο Δάσκαλος του @χωρου που λέγεται ΑΑΤΟΝ
Πήρε την παρδάλω από το χέρι και της δίδαξε όλα όσα ήξερε εκείνος στον τρόπο γραφής.
Γροθιά στο στομάχι, η εκπαίδευση δίπλα του.
Μια βαθιά φιλία τους έδεσε, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Στα μάτια της παρδάλως ο ΑΑΤΟΝ έγινε κάτι περισσότερο από Δάσκαλος.
Φίλος, αδελφός και σύμβουλος σε όλα...
Κι όταν έρχονταν κάποιες θύελλες, μούλωγνε πίσω από την σκιά του.
Πάντα την υπερασπίζεται και την προστατεύει από τα λάθη και τα πάθη της, αφού πρώτα της ρίξει τα 12 ευαγγέλια και την Αποκάλυψη.
Κι όταν είδε ότι η μαθήτρια τα πήγαινε καλά, την τίμησε καλώντας την και σαν συγγραφέα στο blog του.
Το Α! μπε μπα Blog! το Μπινελικοδρόμιο. έγινε το δεύτερο σπίτι της.
Νίκο σ`ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου  για όλα. Που θα πάει θα ενηλικιωθώ κάποτε. Ως τότε έχεις αναλάβει το βαρύ φορτίο της παρδάλως.:)

Τα τελευταία λόγια τ`αφήνω για ΕΚΕΙΝΗ που είναι ο καπετάνιος του θολού.
Η δημιουργός, η καλλιτέχνης που αγόγγυστα δημιουργεί πραγματικά έργα τέχνης, που πολλές φορές μ`αφήνουν άφωνη.
Το φιλισκουνάκι μου που είναι ο συνοδοιπόρος μου στην ζωή, στο @χωρο και σε ότι μπορεί να σημαίνει ένας άνθρωπος για έναν άλλον άνθρωπο.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ.
Εκείνη που μου κρατάει το χέρι και μου δίνει κουράγιο, όταν μαυρίζουν όλα γύρω μου.
Που με κάνει να ηρεμώ, να γελάω σαν μικρό παιδί, και να μην χάνω την πίστη μου σ`εμένα.
Η ψυχοθεραπεύτρια   που ξέρει όλα τα τιπς και τα τρύκς της ψυχής μου.
ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΧΩΡΙΣ ΕΚΕΙΝΗ.
Η αφανής ήρωας του θολού, και της ζωής μιας παρδάλως.

Θέλω να κλείσω εδώ το μικρό αφιέρωμα για τον πρώτο  χρόνο  του θολού, μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που ταξιδέψατε κι εξακολουθήτε να ταξιδεύετε μαζί μας.
Που είστε δίπλα μας και μας στηρίζεται με την παρουσία σας, έναν ολόκληρο χρόνο.
Που αφιερώνεται τον πολύτιμο χρόνο σας, αφήνοντας ένα σχόλιο δίνοντάς μας μεγάλη χαρά.
Γιατί όπως λέει κι ο φίλος μου ο  ΑΑΤΟΝ
  το σχόλιο για έναν blogger είναι σαν το χειροκρότημα σ' έναν καλλιτέχνη.
Άλλες φορές πάλι, η παρουσία σας, είναι αόρατη αφήνοντας το άρωμα από το πέρασμά σας, αλλά που κάνει αισθητή την στήριξή σας στην κατάθεση της ψυχής μας.
Νοιώθω  ότι είπα πολλά.
Φταίει η συγκίνηση γιατί μόνο θετικές εμπειρίες έχω αποκομίσει απ' όλους ΕΣΑΣ.

Νομίζω ότι ο επίλογος πρέπει να γραφτεί από τον καπετάνιο του θολού, την Ευτυχία μου.

Επίλογος; Όχι δεν υπάρχει επίλογος!!
Θα είμαστε μαζί, εδώ...
να γράφουμε, να συνθέτουμε, να εκφράζουμε, να μοιραζόμαστε, να κρίνουμε...
όλα όσα μας φέρουν χαρά ή λύπη, αισιοδοξία ή μαυρίλα, θαυμασμό ή απέχθεια...
Μας κάνει καλό, μας δίνει κουράγιο, μας δένει περισσότερο, μας αφυπνίζει για όσα γίνονται γύρω μας.
Αλλά πάνω από όλα μας αναπτερώνει με την δική σας συμμετοχή, που είστε ακούραστοι συνταξιδιώτες μας, εμψυχωτές, υποστηριχτές, δάσκαλοι αλλά πάνω από όλα "άνθρωποι" δίπλα μας!
Η διατήρηση, η συντήρηση και η λειτουργία αυτού του χ@ώρου  έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας...
Νοιώθω τόσα πολλά που θα ήθελα να γράψω αλλά οι λέξεις είναι ΤΟΣΟ φτωχές για να τα εκφράσουν.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο φιλισκούνι μου για όσα έχει κάνει για μένα....
Ευγνωμοσύνη για όλους εσάς που μας αντέχετε!

Μη φύγετε, ερχόμαστε!!!!!!

22 Μαΐου 2010

Η ρώσικη ρουλέτα.!!!

Όλη του η ύπαρξη επικεντρωμένη στην ύλη.
Από μικρό παιδί μόνο αυτό ήξερε να κάνει πολύ καλά.
Να μαζεύει ύλη γύρω του.
Η επιβεβαίωση της ύπαρξής του, και του ανδρισμού του.
Η ειρωνεία ήταν ότι είχε δουλέψει πολύ σκληρά γι' αυτό.
Το κορμί του ήταν σακατεμένο παντού από την σκληρή δουλειά.
Δεν είχε μέση, δεν είχε αριστερό γόνατο.
Όλα διαλυμένα. Όλα τα είχε εναποθέσει στον βωμό της. Είχε χάσει τα πάντα γι αυτήν.
Το σπίτι του είχε διαλυθεί...τα τρία παιδιά του στον δικό τους κόσμο, με δύο γονείς που ο κάθε ένας έκανε την ζωή του, γαντζωνόντουσαν στο πρώτο βλέμμα που θα τα κοίταζε με αγάπη.
Χαμένα πρόβατα ψάχνανε, μάταια, μια ζεστή αγκαλιά, μια ανθρώπινη συμπεριφορά.
Ο μεγάλος του γιος μπλεγμένος στον κόσμο που ψάχνεις να βρεις σώματα και βρίσκεις σκιές.
Είχε διαγράψει τον πατέρα του. Δεν ήθελε να τον βλέπει.
Όσες φορές ζήτησε καταφύγιο στην αγκαλιά του έβλεπε έναν πατέρα βουτηγμένο στα προβλήματα της ύλης, μόνο. Μπήκε το παραβάν της απομόνωσης ανάμεσά τους.
Μα δεν ήξερε να κάνει τίποτε άλλο.
Αυτό του είχαν μάθει οι γονείς του.
Ότι η Αγάπη εξαγοράζεται με την ύλη.
Κι όταν μπήκε εκείνη στην ζωή του, του φάνηκε πολύ παράξενη, γιατί δεν την ενδιέφερε η ύλη.
Προσπάθησε να του διδάξει ότι η ζωή κι οι όμορφες στιγμές δεν ήταν μόνο ύλη.
Του μίλαγε, αλλά τα λόγια της ήταν ξένα για εκείνον, κι έπεφταν σ' ένα κενό.
Το μυαλό του προσκολλημένο πώς θα σώσει την ύλη του από την οικονομική κρίση.
Είχε κάνει φοβερά ανοίγματα και δεν ήταν πρόθυμος να στερηθεί τίποτα από τα υλικά αγαθά για να βρει την ηρεμία του.
Τα βράδια γύρναγε σαν τον δαιμονισμένο στο κρεβάτι του.
Ένιωθε γύρω του τον κλοιό να κλείνει ασφυκτικά.
Η δουλειά του είχε κόψει. Κι οι τράπεζες του χτύπαγαν τα τηλέφωνα.
"Έλα γλυκέ μου να περπατήσουμε λίγο στην θάλασσα να ξεχαστείς. Να δεις την μικρότητά μας".
Την ακολουθούσε πρόθυμα, σαν παιδί...προσπαθώντας να πιαστεί από κάπου.
Κάθονταν σ' ένα παγκάκι αμίλητοι κι αγνάντευαν πέρα βαθιά στον ορίζοντα.
Έπλαθε όνειρα μαζί της κι εκείνη του έπιανε το χέρι λέγοντάς του "Μην φοβάσαι θα τα βγάλουμε πέρα. Έχουμε ο ένας τον άλλον. Μαζί ενωμένοι".
Την έκλεινε στην αγκαλιά του και της σιγοψιθύριζε "Σ`ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου. Είσαι η τέλεια σύντροφος. Είμαι πολύ τυχερός που είσαι δική μου".
Και μια μέρα στην καθημερινή τους βόλτα στην θάλασσα της ζήτησε να χωρίσουν.
Τον κοίταξε με τα μεγάλα μάτια της απορημένα.
Δεν τον ρώτησε το γιατί, η διαίσθησή της, της το είχε ψιθυρίσει εδώ και κάτι μέρες. Κάποια περίεργα τηλέφωνα  είχαν πέσει στην αντίληψή της.
"Έχω μπλέξει, πρέπει να φύγω να εξαφανιστώ μήπως σώσω ότι δεν σώνεται. Κι εσύ πρέπει να συνεχίσεις την ζωή σου,  γιατί αν μείνεις θα μπλέξεις".
" Δεν με νοιάζει" του απάντησε.
"Άλλωστε ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται. Στο ξαναείπα δεν με νοιάζει η ύλη σου. Δώστα να ησυχάσεις, να ησυχάσουμε".
Τα μάτια του πέταξαν φωτιές. Αντέδρασε με βίαιο τρόπο.
"Μα τι λες τώρα. Αν τα χάσω δεν θα μπορώ ν' αντικρίσω τον εαυτό μου. Τι θα πουν τα παιδιά μου αν δεν τους αφήσω κάτι;"
"Αυτό είναι το ζητούμενο; Να πεθάνεις για την ύλη; Τα παιδιά σου προτιμούν την ύλη από τον πατέρα τους;"
Δεν της απάντησε.
Κι ένα πρωί εξαφανίστηκε εγκλωβισμένος στα δίχτυα κάποιων που τον εκβίαζαν.
Τον πήρε τηλέφωνο, αλλά το σήκωσε κάποιος άγνωστος λέγοντας." ο κ. Σ.....ς δεν μπορεί να σας μιλήσει."
Δεν τον αναζήτησε άλλο πια γιατί ήξερε ότι ήταν ανήμπορη να κάνει κάτι.
Εκείνος είχε επιλέξει έναν  δρόμο που ήταν ξένος για εκείνη.
Απλά προσευχόταν για 'κείνον να είναι καλά έστω κι αν της κομμάτιασε την ψυχή με την φυγή του.
Έστω κι αν πίστευε ότι την χρησιμοποίησε και της είπε ψέματα.
Ένας ακόμη άνθρωπος εγκλωβισμένος στα πάθη και στα λάθη του.
Έπαιξε την ρώσικη ρουλέτα της και βρήκε την θαλάμη με την σφαίρα.

21 Μαΐου 2010

Ένα post μόνο για γυναίκες.!!!

Σήμερα σ`ένα φιλικό blog  διάβασα κάτι που μου άρεσε πολύ, κι επειδή με εκφράζει το μεταφέρω.
Μια γυναίκα με μεγάλο κώλο θα χωρέσει παντού.
Μια γυναίκα με μεγάλο στόμα δε χωράει πουθενά.

Εγώ που στερούμαι το πρώτο αλλά έχω μπόλικο από το δεύτερο, ειδικά όταν γυρίσει το μάτι μου, δεν χωράω πουθενά.
Μου πήρε κάποια χρόνια να το καταλάβω, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ.

Πάντα πίστευα ότι τα παντελόνια τα φοράω για να μην κρυώνουν τα "δίμετρα" πόδια μου.
Δυστυχώς η ζωή με το πέρασμα των χρόνων, μου δίδαξε το αντίθετο.
Ότι τα τιμούσα πολύ περισσότερο από τους εκπροσώπους του αντίθετου φύλου.
Σε κάθε σχέση μου, έψαχνα να βρω εκείνον που θα μου έβγαζε το απόλυτο θηλυκό από μέσα μου, κι επιτέλους θα φόραγα τα αναθεματισμένα φουστάνια, που μου πάνε πιο πολύ, τρομάρα μου.
Και πάντα προειδοποιούσα τον σύντροφο που είχα.
"Εκμηδένισε  το αρσενικό από μέσα μου, γιατί μόνο έτσι θα δέσει το σιρόπι. Δεν θέλει κόπο, μόνο τρόπο".
Βρε δεν πα να μιλάς δεν πα να σκουντάς στα "τέτοια" τους.
Το ότι οι άντρες είναι κατώτερο είδος, αποδεικνύεται από τον Dylan Moran που είπε ότι "τα αγοράκια είναι απλά ένα δίποδο με το ένα χέρι στα αρχίδια, και το άλλο να σκαλίζει τη μύτη.
 Και μετά απλά ψηλώνουν."
Κι εγώ είχα πάντα ψηλούς άντρες στην ζωή μου.
Ναι, ομολογώ ότι έχω μια αδυναμία να τεντώνομαι για ν' αγκαλιάσω, μήπως ανοίξει και κανένα πλευρό και πάρω κι εγώ κάνα δυο πόντους.
Το στόμα δεν το έκλεινα η παρδάλω.
Έλεγα πάντα αυτά που πονάνε, παίρνοντας το ρίσκο της αποτυχίας.
Τους έβαζα την αλήθεια, που φοβόντουσαν ν' αντικρίσουν μπροστά τους, σχετικά με τις αδυναμίες τους. Αλλά ταυτόχρονα τους έδινα και το κουράγιο ότι δεν στεκόμαστε στα λάθη. Προχωράμε μπροστά και βελτιωνόμαστε.
Αλλά ποτέ, τα φοβισμένα μωρά, δεν προχωρούσαν ένα βήμα. Λουφάζαν στην ανασφάλεια του δήθεν ανδρισμού τους, και κρυβόντουσαν στον λάκκο τους σαν τα φίδια ή στα θαλάμια τους σαν τα χταπόδια, κρατώντας και μια πετρούλα για πόρτα!
Κι όταν έφτανε το τέλος, έφευγα πάντα σαν κυρία, όπως μπήκα στην ζωή τους.
Δυστυχώς όμως δεν εισέπραξα το ανάλογο από κάποιους, κι ειδικά από αυτούς που λέγαν και τα μεγάλα λόγια,και το παίζανε ότι είχαν και τα βαρβάτα "ούμπαλα" έναντι κάποιων άλλων.
Που όταν πηγαίναμε κάπου, κι έκανα το λάθος να προπορευτώ λίγο στον δρόμο από κείνους, με επανέφεραν στην τάξη μ' ένα "όπα, όπα".
"Τι θα χορέψουμε;" ρωτούσα απορημένη.
"Όχι αλλά η γυναίκα δεν προπορεύεται του άντρα. Ή βαδίζει δίπλα του ή πίσω του".
Ανοιχτό το στόμα εγώ με τις εκδηλωμένες ανασφάλειες του δήθεν "ισχυρού ουμπαλοφόρου φύλου"
Κι εκεί έρχεσαι στο αμήν να πεις,"Όξω πούστη από την παράγκα μου".
Δεν το λες κρατιέσαι (αν κι έχεις μεγάλο στόμα), δίνεις πίστωση χρόνου, αλλά ο επίλογος αρχίζει και γράφεται στο μυαλό σου.
Και τελειώνει κάποτε το παραμύθι με τον δράκο  και ζήσανε,  αυτός καλά κι αυτή καλύτερα.
Προσπαθείς να θυμάσαι μόνο τα καλά για να προχωρήσεις σε πιο υγιείς επιλογές  την επόμενη φορά.
Έτσι πιστεύεις αλλά πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις, ένα πρωί χτυπάει το τηλέφωνο και σε απειλούν.
Και κάνουν να φαντάζει το "όνειρο" που έζησες μαζί τους σαν εφιάλτης.
Και μένεις πάλι με το μεγάλο στόμα ανοιχτό κι αυτοφασκελώνεσαι στον καθρέφτη σου.
Για το κακό το μάτι όπως  λένε.
Γιατί νιώθεις ότι τελικά  σπατάλησες τον χρόνο σου για κάποιους, που όταν περπατάνε αφήνουν μπαλονάκια, (όπως λέει κι ο φίλος μου ο αρκούδος) στο διάβα τους.
Γιατί έτσι μετριέται ο ανδρισμός σήμερα.

Να απειλούν μία παρδάλω, που αν  την γεμίσεις όλη με φλουριά, δεν ζυγίζει πάνω από πενήντα κιλά.
Κι όπως λέει πολύ σοφά κι η κόρη μου:
"Μαμά όλοι ίδιοι είναι. Μ..νιά της λάσπης. Στον λάκκο με τα φίδια κι ασβέστη να μην μείνει ίχνος."
Την μάλωνα πάντα γι' αυτές τις απόψεις της.
Σήμερα, δυστυχώς για μένα... την χειροκροτώ!
Συγχωρήστε μου αυτό το post.. κάπου έπρεπε να τα βγάλω, γιατί είμαι στα πρόθυρα  νευρικής κρίσης.
Κι επίσης λυπάμαι αν αδίκησα κάποιους, που έστω και λίγοι, σέβονται την γυναίκα και τον εαυτό τους.


Που πήγαν βρε κορίτσια οι άντρες; οέο.!!! Και, δυστυχώς είναι τόσο σπάνιοι που γίνονται πολύτιμοι, όταν τους βρεις! Αλλά που να τους βρεις; Αν υπάρχει κάποιος τον έχει καπαρώσει ήδη κάποια άλλη ''τυχερή".
Και για να αποφορτίσω λίγο την ατμόσφαιρα κι ένα ανέκδοτο να γελάσουμε.

Ας γελάσουμε λοιπόν λίγο με τους άντρες!

1..      Ποια είναι η διαφορά μεταξύ λύσης και διάλυσης;
Διάλυση: Βάλτε ένα άντρα μέσα σε μια μπανιέρα με οξύ.
Λύση: Βάλτε τους όλους.

2..      Γιατί οι άντρες προτιμούν τις παρθένες;
Γιατί δεν αντέχουν την κριτική..

3..      Πόση ώρα κάνει ένας άντρας να αλλάξει το χαρτί υγείας;
Άγνωστο, δεν έχει συμβεί ποτέ..

4..      Τι κάνει ο άντρας μετά την ερωτική πράξη;
Ενοχλεί..

5..      Γιατί ο Θεός δημιούργησε πρώτα τον άντρα και μετά την γυναίκα;
Γιατί τα πειράματα γίνονται πρώτα σε ζώα και μετά σε ανθρώπους..

6..      Σε τι μοιάζουν οι άντρες με τα σαλιγκάρια;
Στο ότι είναι σαλιάρηδες και πιστεύουν ότι είναι οι αφέντες του σπιτιού.

7..      Γιατί τα ανέκδοτα των γυναικών πάντα είναι μόνο 2 γραμμές;
Για να τα καταλαβαίνουν οι άντρες..

8..      Σε τι μοιάζουν οι δεινόσαυροι με τους έξυπνους άντρες;
Είναι και οι δύο  είδη που έχουν εξαφανισθεί...

9..      Πώς θα διάλεγες τους 3 πιο ανόητους άντρες στον κόσμο;
Στην τύχη..

10..      Γιατί είναι καλύτερες οι μπαταρίες από τους άντρες;
Γιατί έχουν τουλάχιστον μια θετική πλευρά....

11..      Τι κοινό έχουν μια επέτειος γάμου,  το σημείο  G και μια λεκάνη τουαλέτας;
Οι άντρες δεν πετυχαίνουν κανένα...

12..      Γιατί αποτυγχάνουν εκατομμύρια σπερματοζωάρια να γονιμοποιήσουν ένα ωάριο;
Γιατί τα σπερματοζωάρια είναι αρσενικά και αρνούνται να ρωτήσουν τον δρόμο..

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Το 99% των αντρών χαλάει την φήμη των υπολοίπων...

ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ:
Ο Θεός φωνάζει τον Αδάμ και του λέει:
«Έχω ένα καλό νέο και ένα κακό»
« Το καλό πρώτα» απαντά ο Αδάμ. Ο Θεός λέει:
«Θα σου κάνω 2 δώρα, ένα μυαλό και ένα πέος»
«Τέλειο, και το κακό;»
«Δεν έχεις αρκετό αίμα για να μπορούν να λειτουργούν και τα 2 συγχρόνως».

20 Μαΐου 2010

Μία Σπέτσες με κερατίτιδα παρακαλώ.!!!

Ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά το ήξερα.Οι φίλοι μου, όμως, μου το επιβεβαιώνουν κάθε μέρα τόσο έντονα, που στο τέλος, θα το πάρω το τρελόχαρτο δεν θα την γλιτώσω.

Μου μοιάζουν, και ομορφαίνουν την κάθε στιγμή της ζωής μου με την παρουσία τους.
Μόλις με δουν λίγο να μαυρίζω (όχι από τον ήλιο, αλλά ψυχικά), η λύση είναι μία.
Σε βουτάμε από το μαλλί και σε πάμε εκδρομή όσο πιο μακριά μπορούμε, μπας και ξεχάσεις  να γυρίσεις, κι απαλλαχτούμε από σένα κι από την τρέλα σου.
"Έλα πατσαβούρα, φεύγουμε αύριο για Πελοπόννησο γιατί έχουμε μια δουλειά και σε θέλουμε παρέα.
Όλη αυτή η ευγένεια βέβαια, διακατέχει τον αρκούδο της παρέας που έχει δύο τρελές να κουλαντρίσει.
Την γυναίκα του και μένα που είμαι το άλλο μισό του φιλισκουνιού μου.
Σηκώθηκα πρωί-πρωί, η γυναίκα και με την τσίμπλα στο μάτι βρέθηκα Εθνική οδό με τον τρελό να οδηγεί, και να παίζει σαν μωρό με τα διερχόμενα αυτοκίνητα που τολμούσαν να τον προσπεράσουν.
Βρεθήκαμε στο Ναύπλιο, κι αφού τελειώσαμε την δουλειά που είχανε, η ερώτηση ήρθε ακαριαία:
"Τώρα που θέλετε να σας πάω παλιόγριες; Θέλετε Καλαμάτα ή να χτυπήσουμε Σπέτσες";
Ο κλήρος ερρίφθη και βρεθήκαμε Σπέτσες.
Και βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, τους τρεις τρελούς τους πήρε είδηση όλο το νησί.
Ναι βέβαια, γιατί όταν έχεις την αρκούδα μαζί σου, που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κάνει δημόσιες σχέσεις, πως να περάσεις απαρατήρητος;
Μέσα σε λίγη ώρα όλη η παραλία μας ήξερε τρομάρα μας.
Κι αφού φάγαμε κι ήπιαμε ο μικρός της παρέας(ο αρκούδος) ήθελε βόλτα με το μόνιππο.
"Μικρέ κι ανόητε λύσσαξες για μόνιππο" του λέει η φιλενάδα μου.
"Δεν λύσσαξα εγώ, είδα τα σάλια που τρέχανε από ένα σκυλί" απαντάει ο μικρός αρκούδος.
Αυτό μάλλον θέλει Μπαμπινιώτη για να καταλάβετε τι εννοούσε.
Ναι  ομολογώ ότι έχει μία περίεργη ζήλια με τα σκυλιά που είναι αραχτά στον ήλιο, και τον κοιτάνε απαξιωτικά όταν περνάει από δίπλα τους, και μετά συνεχίζουν αδιάφορα τον ύπνο τους.
Κάναμε την βόλτα με το μόνιππο, κι ήρθε η ώρα του παγωτού!
"Μάστορα θέλω δίχρωμο παγωτό. Δεν είμαι ρατσιστής αλλά όλα τα τρώω. Και λευκά και μαύρα".
Κάγκελο ο παγωτατζής!
Ζήλεψα κάποια στιγμή και χώνω το κουτάλι μου στο παγωτό του να δοκιμάσω λίγο.
"Ουστ, πατσαβούρα. Δεν φοβάμαι τίποτα αλλά μην με κολλήσεις κερατίτιδα. Γαμώτο δεν σε πρόλαβα με κόλλησες, ούστου."
"Κι όχι τίποτ' άλλο αλλά όταν περνάω από τούνελ με το αμάξι, φοβάμαι ότι θα μπλοκαριστώ εκεί μέσα, την ώρα που θα ξεφυτρώνουν, ξαφνικά τα κέρατα..." συνεχίζει.
Ότι είναι κολλητική κι η κερατίτιδα δεν το ήξερα.
Το έμαθα κι αυτό σήμερα.
Ψάχνω απεγνωσμένα για χαρτοπετσέτα και στυλό να γράψω τις ατάκες του.
Βρίσκω χαρτοπετσέτα και ρωτάω για στυλό.
"Που είναι ο στυλός";"Στον κ...λο σου" απάντηση αρκούδας.
Αυτό το "παιδί" ποτέ δεν θα μάθει τρόπους.
Τόσα λεφτά χαλάσαμε με την φιλενάδα μου, να το στείλουμε στα καλύτερα σχολεία, άδικος κόπος.
Παιδί μπήκε, "αρκούδα" βγήκε.
Η δικιά μας αρκούδα όμως, με την χρυσή καρδιά που είναι δίπλα μας, στα πιο δύσκολα.
Που είναι ικανός να εξαφανίσει, όποιον πειράξει τις πατσαβούρες του.
Που εύχεται να πάθουμε φαρυγγίτιδα, για να μην το ζαλίζουμε με το μπίρι μπίρι μας.
Που με το χιούμορ του, μας κάνει να ξεχνάμε όλη την μαυρίλα μας.
Που δεν έχει μία στην τσέπη, κι όμως και με το τίποτα σου προσφέρει τον κόσμο στα πόδια σου.
Κάνει τα μαγικά του, τα τρελά του και με κάποιον περίεργο τρόπο όλα φαντάζουν μαγικά.
Αφιερωμένο σε όλους τους αρκούδους με την χρυσή καρδιά που ομορφαίνουν την ζωή μου/μας.

Η αποπαρασίτωση.!!!

Άιντε περαστικά μας και σε άλλα με υγεία.
Το ψυχιατρείο τελικά δεν θα το γλυτώσουμε.
Τόπε πάλι ο "μικρός" και κόντεψε να μου φύγει το πατσαβουράκι ο εγγονός μου από τα χέρια.
Ευτυχώς που την τελευταία στιγμή συγκρατήθηκα και δεν έπεσα κάτω, μαζί με το μωρό.
Είναι βαλτός παιδί μου να μας τρελάνει.
Αμ δεν θα του περάσει όμως. Θα τον τρελάνουμε εμείς παιδιά όλοι μαζί ενωμένοι.
Κι εγώ έχω πτυχίο σ`αυτό...εδώ τρέλανα εμένα... ο Τζέφρυ θα μου ξεφύγει;
"Θα πολεμήσουμε τον παρασιτισμό του Δημοσίου" είπε το "παιδί  θαύμα",το απόγευμα στις ειδήσεις.

Μόλις το άκουσα με πιάσανε κάτι γέλια που τα μάτια μου έτρεξαν δάκρυα.
Βρε πού τανε βρε πού τανε και δεν ε φαινότανε.
Άλλαξε πλευρό στον ύπνο του το βράδυ, και ξύπνησε σήμερα με την  σφόδρα επιθυμία να διώξει τα παράσιτα από το Δημόσιο.
Μπράβο μωρέ Αίσωπε θα σου πάρω τσοκολάντα.
Έτσι επιβραβεύουν στο χωριό μου τους ανθρώπους που ξεπερνούν τον Αίσωπο στους μύθους.
Εγώ γιατί δεν τον πιστεύω;
Γιατί νομίζω ότι μας λέει "παραμύθια φούρναρη" για να μας χρυσώσει το χάπι;
Εδώ έχει διοριστεί το μισό συγγενολόι των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ από το παράθυρο,τώρα τον έπιασε ο πόνος;
Μήπως θα κάνει άρση της μονιμότητας;
Μήπως ο μισθός των Δημοσίων θα εξομαλυνθεί με τον μισθό του ιδιωτικού τομέα;
Μήπως θα πάψουν οι δημόσιοι  υπάλληλοι να μας βλέπουν σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, γιατί θα ξέρουν ότι στην τρίτη αναφορά που θα τρώνε θα πηγαίνουν στο σπίτι τους;
Μήπως θα καταργηθούν κάποιες θέσεις που τις καταλαμβάνουν υπάλληλοι που δεν έχουν τελειώσει ούτε καν το Λύκειο;
Μήπως αυτοί οι κύριοι θα γυρίσουν στις οργανικές τους θέσεις;
Μήπως θα καταργηθούν τα golden boys του Δημοσίου, με τους παχυλούς μισθούς;
Λέω τώρα κι εγώ η παρδάλω καμιά μ@λ@κί@  κουβέντα να γίνεται.

Μπα πάλι η φαντασία μου παίζει το παραμύθι με τον Δράκο.!

Κι επειδή κατάλαβα πλήρως τι εννοούσε ο μικρός εθνοσωτήρας, παρατάω γρήγορα τον εγγονό μου στην κούνια του, και τρέχω με βήμα ταχύ να προλάβω κανένα pet shop  ανοιχτό, να πάρω τ`απαραίτητα για να βοηθήσω σαν καλή πολίτης το έργο του πρωθυπουργού.

Κι αρχίζουμε μ`ένα sebacil που διώχνει πλήρως όλα τα παράσιτα από τον χώρο.
Το αγαπημένο παρασιτοκτόνο των κτηνοτρόφων που εκτρέφουν γουρούνια.
Αυτό μάλλον είναι κατάλληλο για τα γουρούνια της Βουλής.


Μετά ρίχνουμε λίγο front line ειδικό για τα τσιμπούρια και τις σκνίπες.
Αυτό είναι κατάλληλο για όλες τις δημόσιες υπηρεσίες που απασχολούν αργόσχολους υπαλλήλους που ξύνουν τα τέτοια τους, ή μιλάνε ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο,ενώ εσύ περιμένεις σαν τον μ@λ@κ@ μπροστά στο γκισέ τους να εξυπηρετηθείς.
Κι έχουν κολλήσει σαν τσιμπούρια στις βολεμένες θεσούλες τους.
Και τελειώνουμε μ`ένα λουρί που λέγεται "κοντολαίμης" σαν κι αυτό που πέρασε ο Τζέφρυ στον λαιμό μας με την πολιτική του, για να ελέγχουμε μήπως μας ξεφύγει κανένα παράσιτο απ`αυτά που πνίξανε  αυτόν τον τόπο, και στείλανε την χώρα στον αγύριστο κι ακόμα παραπέρα.

Είδατε για να είμαι σκυλομαμά πόσα ξέρω για την αποπαρασίτωση;
Δεν χρειάζεται να μ`ευχαριστήσεις Τζέφρυ μου για την βοήθεια.
Πάντα δίπλα σου να σου δίνω λύσεις.
Αμ πώς!!!
Τώρα για να μιλήσουμε σοβαρά, καμιά θεσούλα στο αποπαρασιτωμένο δημόσιο υπάρχει για μια φτωχή πλην τίμια  blogger;

19 Μαΐου 2010

Φαντασία μου πλανεύτρα.!!!

Ένας στίχος λέει: "Φαντασία μου πλανεύτρα είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα".
Από μικρό κορίτσι ήμουν κολλητή φιλενάδα μαζί της.
Με ταξίδευε στον δικό της κόσμο κι όλα τα πράγματα γύρω μου γίνονταν μαγικά.
Οι εκθέσεις μου στο σχολείο από τις καλύτερες.Χρωματισμένες με όλα τα χρώματα της κολλητής μου. Ούτε ο  Φώσκολος να ήμουν,η... Φωσκολίνα μάλλον.
Τελικά βέβαια  δεν την απέφυγα την παγίδα.
Έγραψα την δική μου Λάμψη, μόνο που ο Δράκος του σεναρίου, ήταν ο ίδιος ο εαυτός μου.
Δολοπλόκος και μάγιστρος να με οδηγεί σε λάθος επιλογές, έτσι για να έχει και λίγο σασπένς το σενάριο.

Απτόητη συνέχιζα το κολλημά μου μαζί της, τόσο που έφθασα στο σημείο να πάθω και οξεία αναισθησία, σε σημείο να χειροκροτώ και τους πολιτικούς ως  εθνοσωτήρες.
Όπως τελευταία και τον Τζέφρυ, όταν έκανε εκείνο  το τολμηρό βήμα να γκρεμίσει και το κέντρο Φαντασία, για να δώσει ελεύθερες παραλίες στον λαό,(μήπως και γίνει το θαύμα και πνιγεί  κάποιος, ώστε να έχει ένα στόμα λιγότερο να τον βρίζει δηλαδή), σηκώθηκα όρθια και τον χειροκροτούσα.
Ναι για τέτοιον παροξυσμό "αέρινης φαντασίας" μιλάμε.
Τα 300 κλεφτόπουλα να μου φαντάζουν σαν τους 300 του Λεωνίδα. 
Ήρωες που θυσιάζονταν για το καλό μας, στρογγυλοκαθισμένοι  τόσες ώρες  στα έδρανα της Βουλής, μέχρι να βγάλει κάλους ο κώλος τους.
Να αναγκάζονται να ψηφίζουν  νομοσχέδια για την σωτηρία  μας, αντί να ξαπλώνουν σε καμιά παραλία (απ`αυτές που ελευθέρωσε ο Τζέφρυς)  και  να παίρνουν καθαρό αέρα.
Κάτι έγινε όμως αυτές τις μέρες σε προσωπικό επίπεδο, και ξαφνικά τα τσούγκρισα  μαζί της.
Τέλος με την πλανεύτρα κολλητή  μου.

Κι εκεί που αρχίζω να συνέρχομαι, έρχεται η πρόταση της φιλενάδας μου να πάμε σε μια συγκέντρωση που θα μιλάγανε για Θεοκρατικά ζητήματα, μήπως και ηρεμήσει η ψυχή μου από την τρικυμία που περνούσα, μετά από τον τσακωμό με την πλανεύτρα  Φαντασία.

Ακούω, ακούω, και το μυαλό μου ταξιδεύει, σε άλλα μονοπάτια δικά μου, προσωπικής φύσεως.
Τίποτα όμως απ`αυτά που ακούω δεν μου αποσπά την προσοχή, δεν αγαλλιάζει την ψυχή μου.
Και ξαφνικά ακούω στο καπάκι και μια ομιλία, κατραπακιά σκέτη, που με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Μιλούσε για αιώνια ζωή λέει, για το τέλος του κόσμου που ήταν πολύ κοντά μας λέει, ίσως  να είχε γίνει και χθες λέω (δε λέει), και σαν ωραία κοιμωμένη, λέω, να μην το πήρα χαμπάρι -ξαναλέω.
Για ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ ανθρώπων, και παράδεισο επί της γης έλεγε, όπου δεν θα υπάρχει δάκρυ και πόνος, ού λύπη ού στεναγμός ματά 'λεγε, κι ο κάθε ένας θα απολαμβάνει το δικό του μέρισμα σ`αυτό τον ιδανικό κόσμο, σα να 'θελε να μας πεί.

Μόνο που κάτι μου χάλαγε την συνταγή.
Όλ`αυτά θα γίνονταν μόνο για   λίγους εκλεκτούς, λέει, που θ`ανήκαν κάπου συγκεκριμένα, σε κάποια θρησκευτική ομάδα μονάχα. Δεν ήταν για όλους.. επιλεκτική σωτηρία μιλάμε.
Οι άλλοι, στον Καιάδα, στα τάρταρα τα ζοφερά!
 Κι εγώ που  πίστευα μέχρι τώρα ότι είμαστε όλοι  παιδιά του Θεού ανεξαρτήτως που ανήκουμε.
Καθολικοί, Ορθόδοξοι, Ευαγγελιστές, Μάρτυρες του Ιεχωβά κ.λ.π

Τότε σηκώθηκα και χειροκρότησα τους συνοδοιπόρους στον κόσμο της Φαντασίας.
Κι εγώ η παρδάλω νόμιζα ότι  ήμουν η μόνη φαντασιόπληκτη. Αμ έχει κι άλλους.. οοοχού!!

Δοξάστε την αβάσταχτη ελαφρότητα των ανθρώπων που παίζουν το αιώνιο παιχνίδι  της Φαντασίας.
Το παραμύθι με τον Δράκο.
Μόνο που δεν βλέπω τον ήρωα να έρχεται καβάλα στο άλογο για να σκοτώσει τον κακό Δράκο από το μυαλό των ανθρώπων. Τελικά "Φαντασία μας  πλανεύτρα είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα..".
Και θυμήθηκα ξανά, τα λόγια κάποιου, που μου έλεγε ένα πρωί..
"Μην πάς, απάτες είναι όλα, απόφευγε τους δήθεν σωτήρες της ψυχής που δεν μπορούν να σώσουν καν την δική τους. Μόνη θα σωθείς, αρκεί να το θέλεις.. κανένας άλλος δεν σε σώζει, άκου με.."

Για άλλη μια φορά, δεν τον άκουσα.!!!

...Και τότε, σαν επίλογο, θα μου θυμίσει κάτι ακόμη τελευταίο..
"Ου φωνήσει σήμερον αλέκτωρ πριν ή τρις απαρνήση μη ειδέναι με".."

17 Μαΐου 2010

O ντουβρουτζας!!!

Και  ξημερώνει  μια ωραία μέρα που τον παθαίνεις τον ντουβρουτζα σου.
Από εκεί που δεν το περιμένεις.Είσαι ώριμη πλέον ηλικιακά και τέτοια πράγματα σου φαίνονται "παραμύθια με νεράιδες".
Νομίζεις ότι όλα τα πράγματα μπορείς να τα ελέγχεις κι ειδικά τις σχέσεις με το αντίθετο φύλο.
Οπότε χαλαρή,  με αυτοπεποίθηση και ύφος εκατό καρδιναλίων, πας στο ραντεβού που έχουν κανονίσει οι φίλοι σου, θέλοντας να παίξουν τον ρόλο της προξενήτρας  Βασιλειάδου σε νεώτερη έκδοση.
Κι εκεί τρως την πρώτη κεραμίδα που μάλλον μοιάζει με τούβλο πιο πολύ.
Κάτι περί γεροντοέρωτα σου ψιθυρίζει μια φωνούλα μέσα σου αλλά αρνείσαι να το πιστέψεις.
Και ξεχνάς από εκείνη την στιγμή πώς σε λένε, και το ύφος των εκατό καρδιναλίων έχει μεταναστεύσει προς άγνωστη κατεύθυνση.
Κι όταν είναι κι αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου που λέει και το τραγούδι "καληνύχτα" εαυτέ μου.


Και περνάς τον πρώτο μήνα μες στο μέλι και την ζάχαρη τόσο που έχεις λιγώσει μέχρι να ν`αρχίσεις να ξερνάς.
Κι ενώ είστε αραχτοί στον καναπέ σαν κάτι νιόπαντρα ζευγάρια που ζουν την οικογενειακή θαλπωρή ξαφνικά αισθάνεσαι σαν παντρεμένη  20 χρόνια κι αρχίζεις να παρατηρείς ότι δεν σου έδωσε τον χρόνο ο ντουβρουτζάς να παρατηρήσεις.
"Μωρέ τα μάτια του δεν είναι τόσο μεγάλα όπως μου φάνηκαν εκείνη την νύχτα".
"Μμμμμμ έχει και κοιλίτσα όπερ σημαίνει ότι αν δεν ήταν τόσο ψηλός εύκολα θα τον χαρακτήριζες σαν το ανθρωπάκι της Miscellin".
"Nομίζω ότι δεν έχουμε την ίδια κουλτούρα. Μάλλον χρειάζεται φροντιστήριο".
"Γαμώτο έχει κάτι ελιές στην πλάτη,και κάτι άσπρες τρίχες στους κροτάφους, αμάν σχηματίζει και λίγη καραφλίτσα".
"Μα καλά πούσι είχα η γυναίκα στα μάτια εκείνο το βράδυ";
Αλλά τίποτα από τα εξωτερικά δεν σ`ενοχλεί τόσο, όσο ότι ξαφνικά βλέπεις ότι είσαστε δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι. Άσπρο εσύ, μαύρο εκείνος.
Που απλά συναντήθηκαν τυχαία κάποιο βράδυ,κι ένωσαν τις μοναξιές τους, μήπως και πετύχουν να ζήσουν το όνειρο. Μόνο που τα όνειρά σου είναι κόκκινα και τα δικά του άσπρα.
Ρούχα μαζί  που πλύθηκαν,  κι έχουνε γίνει ρόζ,
Κι ενώ έχεις αρχίσει να αναλύεις ότι δεν αναλύεται,ξαφνικά νιώθεις ότι ίσως να βιάστηκες να πεις "καληνύχτα εαυτέ μου".
Ερωτεύτηκες, γιατί σου είχε  λείψει,κι είχες ανάγκη να το νιώσεις.
Έδωσες ότι ψυχικό απόθεμα είχες και προσπαθείς να πιαστείς από ένα βλέμμα, από μια γλυκιά ματιά.
Κι όταν αρχίζεις ν`ανακαλύπτεις την απάτη που έκανες στον εαυτό σου, προσπαθείς πάλι να πιαστείς από τις ψευδαισθήσεις σου, γιατί στον άνθρωπο η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Δίνεις χρόνο παρ`ότι αισθάνεσαι ότι ο δικός σου χρόνος αρχίζει να τελειώνει.
Πιάνεσαι αγκιστρώνεσαι από μια μικρή σπίθα.
Ακούς την καρδιά να θέλει το δικό της μερίδιο στην ευτυχία, κι εσύ την αγνοείς.
Νιώθεις την αναπνοή σου να κλείνει από ασφυξία κι όμως συνεχίζεις.
Δεν θέλεις να παραδεχτείς το λάθος σου.
Το τραβάς μέχρι τα άκρα.
Και κλείνει ο κύκλος γύρω σου, σαν θηλιά κρεμάλας.
Δεν υπάρχει ούτε μια μικρή διέξοδος διαφυγής. Αντίθετα η πίεση του "θέλω πιο πολλά από σένα" νιώθεις ότι δεν έχει πια τέλος.
Εξαντλείς τις αντοχές σου, τις ανοχές σου, γιατί δεν παραδέχεσαι ότι έσφαλες στις εκτιμήσεις σου.
Και ξαφνικά ξημερώνει εκείνη η μέρα που πρέπει να δώσεις επιτέλους τις λύσεις στο αδιέξοδο που οδηγήθηκες. Γιατί η αναπνοή λιγοστεύει κάθε μέρα, αρχίζεις  να πνίγεσαι.
Λες ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άνθρωπο που σε συντρόφεψε έστω κι αν καταρρακώθηκες, και κλείνεις μια ακόμη πόρτα που σου άνοιξε  η  ζωή, δίνοντάς σου λίγη προσωρινή "χαρά" και φεύγεις.
Πηγαίνεις στην γωνία που είχες  ξεχάσει  τον εαυτό σου, του ζητάς συγγνώμη για την εγκατάλειψη  και συνεχίζεις από εκεί που είχες μείνει.
Στον κόσμο της μοναξιάς που ποτέ δεν σε πρόδωσε γιατί ήταν επιλεκτική.
Ο δικός σου κόσμος που ποτέ δεν σου ζήτησε κάτι παραπάνω από αυτό που μπορούσες να δώσεις.
Απλά αναρωτιέσαι αν  το μάθημα που πήρες θα σε διδάξει να χαλιναγωγείς τον παρορμητισμό σου.
"Καληνύχτα έρωτα"  κι ίσως σε κάποιο  άλλο ξημέρωμα ξανασυναντηθούμε πάλι και συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε.
Μόνο που δεν θα είναι  "εγώ ξανά στο τίποτα στο γενικά εσύ".!!!

16 Μαΐου 2010

Ήλθον, είδον και απήλθον.!!!

Με τιμές που αρμόζει σ`έναν σουλτάνο υποδεχθήκαμε τον κ.Ερντογάν.
Σαν καλά γιουσουφάκια που είμαστε κατεβάσαμε και τα βρακάκια μας να μας τον φορμάρει.Δεν δυσκολευτήκαμε και πολύ. Άλλωστε τα λάστιχα που συγκρατούν τα βρακιά μας είχαν ξεσκαρτάρει εδώ και καιρό από το βάλε βγάλε στο πήδημα του ΠΑΣΟΚΙΣΤΑΝ.
Βάλαμε παντού αστυνόμευση μην τυχόν και χάσουμε από πιθανό εξ`επίτηδες ατύχημα τον γ@μι@ μ@ς.
Πάλι έχασα τον έλεγχο μόλις βρέθηκα στον οικείο @χώρο. Βάλτε μου πιπέρι σας παρακαλώ μήπως και συμμορφωθώ.
Τους έβλεπα τους αστυνομικούς ανά 100 μέτρα σε όλη την Κατεχάκη να στέκονται στον ήλιο, και πρώτη φορά τους λυπήθηκε η ψυχή μου. Ναι σας λέω, ήταν για λύπηση. Πολύ θα ήθελα να είμαι στο μυαλό τους και ν`ακούσω τα νοερά πουστηρλίκια που θα ρίχνανε στον Γιωργάκη και στον Ερντογάν.
Κι αφού απολαύσαμε το πήδημα χωρίς βαζελίνη, αντιδράσαμε με θυμό σ`ένα πράγμα.
Όχι για το πήδημα, α πα πα!!!  Αλλά που δεν κατέθεσε στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη....
Βέβαια, γιατί εμείς όταν πηγαίνουμε στο κονάκι του επίσκεψη, καταθέτουμε στεφάνι στον Κεμάλ.
Στον προηγούμενο γ@μι@ μ@ς που μας έδιωξε από την Μικρά Ασία, που βίασε Ελληνίδες, και σκότωσε Ελληνες.
Γιατί πώς να το κάνουμε για ένα φιλότιμο και μια αξιοπρέπεια ζούμε...
Γιατί πάνω απ`όλα η Εθνική υπερηφάνεια...
Πήδα μας Αγά μου ν`αγιάσουμε αλλά μην το ξεφωνίζεις κιόλας.
Για μια υπόληψη ζούμε, κι εσύ φίλε μας την καταρράκωσες.
Δεν φτάνει που απόλαυσες το φιδίσιο μας κορμί, (είσαι και κακάσχημος πανάθεμα σε) δεν μας έδωσες και λίγο ύφασμα να σκεπάσουμε την γύμνια μας.
Παρά μας διαπόμπευσες παντού και εισπράξαμε τον χλευασμό και τον περίγελο από τον ίδιο τον εαυτό μας.
Αλλά παρ`όλα αυτά εμείς  με το κεφάλι ψηλά θα σε ξεπροβοδίσουμε με μια δική σου φράση.
"Σικιμέ μπουρντουβαρά" το οποίον σημαίνει στα Ελληνικά "Πάρε τα τέτοια μας και χτύπα τα στον τοίχο" γιατί εκεί σε γράφουμε.
Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες.
Παίρνουμε λίγη "γραψαρχιδίνη" σε ότι μας ενοχλεί, και συνεχίζουμε απτόητοι, σε πείσμα όλων αυτών που θέλουν με την πολιτική τους να μας φιμώσουν, να μας φοβίσουν, να μας τσακίζουν, να μας κατατροπώσουν και αν μπορέσουν να μας εξοντώσουν....

"Feelings..."

Τελικά, η σύγχρονη εποχή είναι γεμάτη ποικιλία αισθημάτων...
Μέσα σε μια μέρα πέρασαν αρκετά από μπροστά μου:
idea studio
  • Μοναξιά, να έχεις τόσα να πεις, να πνίγεσαι να τα μοιραστείς... αλλά ο σύντροφος λείπει στην δουλειά και η φιλενάδα είναι βουτηγμένη σε ένα πέλαγος ασιδέρωτων ρούχων, που έπρεπε (αυτό το "πρέπει" ποτέ δεν το κατάλαβα...) να περάσουν από τα χέρια της...
  • Ικανοποίηση, είσαι μόνη στο σπίτι, μόνη στο σπίτι!!! και μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, καταλήγοντας που αλλού; στο Internet... Έχεις όσο χρόνο θέλεις να διαβάσεις αλληλογραφία, να απαντήσεις και να προωθήσεις μηνύματα, να κάνεις επισκέψεις, να μπεις στο FB... και γενικά να  μετατραπείς σε ένα μοντέρνα, κοινωνικό άτομο...
  • Απόλαυση της δημιουργίας, να φτιάξεις μια εικόνα σύνθεση για τις ανάγκες κάποιου άρθρου, να γράψεις άρθρο στο "Θολό"...
  • Αγωνία όταν χρειάζεται να σουλουπώσεις ή να κάνεις παρεμβάσεις σε blog φίλων και δεν είναι on line και δεν ξέρεις αν θα τους αρέσει το αποτέλεσμα....φτιάχνεις, φτιάχνεις στο άγνωστο - γνωστό!
  • Τύψεις γιατί βλέπεις ότι μια πολύ όμορφη μέρα πέρασε και εσύ έμεινες μέσα κλεισμένη, παρέα με ένα πληκτρολόγιο, κάνοντας "πολύ χρήσιμα πράγματα" (όπως σε βολεύει να τα βαφτίζεις)
  • Πόνο στον ώμο, κάνοντας όλα αυτά δεν έχεις σηκωθεί ούτε για κατούρημα με αποτέλεσμα να έχεις πιαστεί, χωρίς να το καταλάβεις και να απορείς "τι έκανα και πιάστηκα; Σκούπα... δεν έβαλα , σιδέρωμα...ούτε που τα κοίταξα τα ρούχα, οπότε ούτε συναισθηματικά δεν κουράστηκα, πεντικιούρ δεν έκανα... (όλα αυτά ήταν τα δικά μου "έπρεπε", σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχα καταστρώσει την προηγουμένη) πως πιάστηκα; "Έλα μου ντε Μαρίτσαμ", όπως λέει και ο άνδρας μου...
  • Κενό, γύρω στο βραδάκι κόβεται και το Internet και πέφτεις με φόρα στον "τοίχο" των σβηστών led. Αν αυτά τα 4 led έχουν γίνει το μόνιμο αντικείμενο που παρακολουθώ συχνά  παρακαλώντας να σταθεροποιηθούν όταν τα βλέπω να αναβοσβήνουν....
  • Μούδιασμα, γιατί όλα αυτά δεν μπορείς να τα μοιραστείς με κάποιον και να μην σε περάσει για τρελό...
  • Απογοήτευση, όταν οι ανωτέρω - και λίγο καθαρεύουσα - είναι πια διαθέσιμοι έχουν τόσα να σου πουν που όταν, τελικά, έρθει η σειρά σου τα δικά σου έχουν, ως δια μαγείας "εξατμιστεί" και μένεις μόνο με ένα ανοικτό στόμα που στο τέλος το ακούς να λέει: "Είχα τόσα να σου πω, αλλά τα ξέχασα" και αν είσαι άτυχη και ο συνομιλητής έχει όρεξη (κάτι που ο άνδρας μου έχει σε πλεόνασμα) παίρνεις και την απάντηση: "ε, δεν θα ήταν  σπουδαία..."
  • και τέλος απορία,  "μου έχει σαλέψει;", "έχει μείνει λίιιιγο λογική;", "μετά από όλα αυτά μπορεί κανείς να με πάρει στα σοβαρά;"
...από ότι καταλαβαίνετε το τελευταίο συναίσθημα θα απαντηθεί από εσάς!!!

14 Μαΐου 2010

"Αθώα"

Κάπως έτσι είναι το κεφάλι μου αυτή την στιγμή!
Πάλι πέρασα μια δύσκολη μέρα που στέφτηκε, όμως με επιτυχία.
Είχα να αντιμετωπίσω ένα άδικο δικαστήριο και ευτυχώς αθωώθηκα!
Δεν παύει, όμως να είναι μια επίπονη εμπειρία...
Ευτυχώς, ξέρετε ποιος ήταν δίπλα μου...!
Ναι, ήταν η Σία!!!
Ήταν εκεί, κοντά μου και για να μου αφαιρέσει την αγωνία και το άγχος, άρχισε να σχολιάζει τα ενδυματολογικά γούστα του κάθε δικηγόρου  και από αυτό έβγαζε συμπέρασμα αν είναι καλός ή όχι...!
Καλά ήταν τραγελαφικό! Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή!
Φτάσαμε στο στέκι των δικηγόρων, κοντά στην Ευελπίδων, οι τρεις μας, εγώ ο Μήμης (άνδρας μου) και η Σία (πιθανή μάρτυρας - σύμφωνα με το δικηγόρο - άσχετα αν εγώ ήμουν σίγουρη ότι χρειαζόταν!)
Όταν μας τηλεφώνησε ο δικηγόρος, εγώ και η φιλενάδα κατευθυνθήκαμε στο κτήριο 2, πρώτη πόρτα δεξιά (αυτή ήταν η περιγραφή του δικηγόρου). Αλλά από την αίθουσα έβγαινε μια καθαρίστρια και η Πρόεδρος ανακοίνωνε 10 λεπτά διάλυμα για να καθαριστεί ο χώρος...
Απορημένες  καθίσαμε στην πρώτη σειρά -άδεια η αίθουσα, με εξαίρεση κάποια άτομα πιστάγκωνα δεμένα με χειροπέδες- και η 'καλή' μου άρχισε να σχολιάζει....άρχισε από τα παπούτσια.... 
"κοίτα, τα άσπρα σκαρπίνια τον μάραναν, τα έχει βάψει τόσες φορές, λες και τα έχει περάσει αμέτρητες φορές μπλάνκο..."
"κοίτα τον άλλον με τις άσπρες κάλτσες..."
"καλά αυτός τι το ήθελε το μωβ πουκάμισο με το καφέ σακάκι;"
και συνέχισε ακάθεκτη...σχολιάζοντας τους πάντες....!
Δεν πίστευα στα αυτιά μου...κοιτάω να βεβαιωθώ και ήταν η Σία δίπλα μου, δεν ήταν ο άντρας μου...(συνήθως και για αυτόν αυτά είναι τα κύρια θέματα ενδιαφέροντος).
Τελικά μάθαμε ότι πριν από εμάς, ένας αλλοδαπός, μόλις άκουσε ότι ήταν "ένοχος" τα κατέβασε και κατούρησε μπροστά στο εδώλιο!!! Απίστευτο;!
Γι' αυτό οι καθαρίστριες ήταν σε κατάσταση αλλοφροσύνης..!
Μετά θυμάμαι το: "Το δικαστήριο κρίνει την κατηγορούμενη αθώα!"
Είχε μιλήσει η Σία, είχα μιλήσει εγώ και ο δικηγόρος στα ενδιάμεσα, αλλά το μόνο που μου έμεινε είναι ότι άκουσα το "Αθώα" αποσβολωμένη, τόσο που έπρεπε να το επαναλάβει η Πρόεδρος...όχι γιατί δεν το πίστευα, αλλά γιατί έχω μάθει να περιμένω πάντα το χειρότερο!!
Πάντως όλα πήγαν καλά, αλλά το κεφάλι μου παραμένει σε αυτή την κατάσταση!!

Θέλατε να σας πω για την ζωή μου....το έκανα! 
Τώρα;

13 Μαΐου 2010

Ευχαριστώ μωρό μου αλλά δεν θα πάρω.!!!

Όταν ζεις την μαγεία γιατί πρέπει κάποια στιγμή σώνει και καλά να γίνεται κάτι και να σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα;
Γιατί όλα τα ωραία πρέπει να τελειώνουν;
Νόμος της φύσης ή των ανθρώπων που πάντα έχουν το αίσθημα της αυτοκαταστροφής μέσα τους;
Είπαμε να τον ζήσουμε τον έρωτα όχι να τρελαθούμε κιόλας.

Η πρόταση έπεσε ένα ωραίο πρωί εντελώς ξαφνικά όταν δεν το περίμενε.
"Θέλω να συγκατοικήσουμε.Θέλω να μεταφερθείς στο δικό μου σπίτι, γιατί κουράστηκα να πηγαινοερχόμαστε ανάμεσα σε δύο σπίτια"
Η γουλιά του καφέ έκατσε στον λαιμό της.
Δεν τα λένε απότομα αυτά αγόρι μου.Περιμένεις πρώτα να πιει η άλλη τον  καφέ της,να καπνίσει κι ολόκληρο τον Παπαστράτο και μετά τα λες.
Σεισμός να γινόταν  δεν θα αισθανόταν τέτοιο φόβο.
Δεν του απάντησε τον άφησε να κάνει σχέδια.Όταν έφυγε εκείνος για την δουλειά του, ντύθηκε βιαστικά και πήγε στο σπίτι της.
Έμεινε δύο ώρες σωριασμένη στον καναπέ, προσπαθώντας να καταλαγιάσει τον πανικό της.
Έφερε στο μυαλό της εικόνες που τις είχε βάλει εδώ και χρόνια στο σεντούκι των αναμνήσεων.
Φαντάστηκε τον εαυτό της εγκλωβισμένο, να το παίζει μία χαρούμενη καλή νοικοκυρά και σάλεψε το μυαλό της.
Ήξερε ήταν βέβαιη σχεδόν ότι αν συγκατοικούσαν η μαγεία θα έφευγε.
Κι εκείνη ήθελε απλά να ζήσει τις στιγμές της για όσο κρατούσαν.
Κατευθύνθηκε στο γραφείο της,και έβγαλε το τετράδιο που ήταν ο οδηγός της όταν έπρεπε να πάρει κάποιες σοβαρές αποφάσεις.


Η ετικέτα στο εξώφυλλο έγραφε: Απ`όλα δικό μου.
Το άνοιξε και διάβασε την βαθμολογία που είχε πάρει στα μαθήματα της ζωής.

Μάθημα αντοχής:Εδώ είχε αριστεύσει.
Άντεξε ότι δεν αντέχεται.
Σκληρό καρύδι.Ακόμη και τις στιγμές που ένιωθε να χάνεται από τον πόνο, έβρισκε το κουράγιο να συνεχίζει, με όπλο το χιούμορ και τον σαρκασμό.

Μάθημα ανοχής: Μεταξεταστέα.Χρειάστηκε να κάνει ιδιαίτερα για να το περάσει το μάθημα.Ο εγωισμός της πάντα έβαζε τρικλοποδιές στην πρόοδό της.

Μάθημα υπομονής:Σ`αυτό τα πήγε λίγο καλύτερα.Με άριστα το δέκα είχε πάρει 7.Παρορμητική ποτέ δεν μπόρεσε να βρει την χρυσή τομή μεταξύ της υπομονής και του όταν παίρνω φόρα κατηφόρα κι ο Θεός ο ίδιος δεν με σταματά.
Τώρα ήταν απόλυτα σίγουρη για την έκβαση που θα είχε αν δεχόταν την πρότασή του.

Θα τον περίμενε να γυρίσει,και θα του το έλεγε με όσο πιο γλυκό τρόπο μπορούσε.
Κι ίσως αν της έδινε τον χρόνο, να συνέχιζε τα μαθήματα της ζωής.
Βοηθώντας την με την υπομονή του, να περάσει με μεγαλύτερη  ίσως βαθμολογία αυτή την φορά.

Η ρότα του ταξιδιού μας!

Αγαπητοί μου,
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να γράψω κάτι απόψε...
Είναι τα αισθήματα πολλά...
οι ειδήσεις 'μαύρες'...
η παρέα λιγοστή....
οι πιέσεις αμέτρητες, κάθε μέρα...
οι φίλοι σκεπτικοί, σκυθρωποί, απογοητευμένοι, ανασφαλείς, ερωτευμένοι, μπερδεμένοι...

Αυτή την περίοδο εκτελώ χρέη καπετάνιου (τρομάρα στα μπατζάκια μου...!)
Τι το ήθελα;
καλά δεν ήμουνα στα παρασκήνια, φτιάχνοντας, φτιάχνοντας, φτιάχνοντας;
Τι το ήθελα το τιμόνι;
Ας όψεται ο "έρωτας'....

Και τώρα που πάμε;
  • Ήθελα πολύ να μιλήσω για την αγάπη όπως την περιγράφει ο Απόστολος Παύλος (επηρεασμένη από τον 'Apokalipsis999', όσον αφορά τον απόστολο Παύλο) που έχει γράψει φανταστικές σκέψεις για την αγάπη (1 Κορινθίους 13,4-8) αλλά φοβήθηκα ότι αν παραθέσω τόσο αρχαίο κείμενο με την ερμηνεία του θα σας κούραζα (πάντως είναι το αγαπημένο μου κείμενο).
  • Μετά σκέφτηκα να γράψω για την επίδραση που έχει το stress στην ζωή μας, που με λύπη μου ανακάλυψα ότι έχω αρκετά από τα συμπτώματα!!! (Γιατί άραγε...;)
  • Τέλος σκεφτόμουνα να σας γράψω - πάλι - για προβληματισμούς των ημερών (κάτι που δεν είναι απαραίτητο, μια και οι ειδήσεις με καλύπτουν πλήρως....!
Που πάμε λοιπόν;
Μόνο η πασταφλώρα μπορεί να σώσει λύση....
Εγώ θόλωσα....πειράζει; Είμαι λίγο καινούργια στο σπορ....
ΒΟΗΘΕΙΑ συνταξιδιώτες, χρειάζομαι προτάσεις προορισμού....
ΛΥΠΗΘΕΊΤΕ ΜΕ....
όπου μου πείτε θα σας πάω...
θέλετε ήσυχα λιμανάκια;
Θέλετε γαλάζια, καθάρια νερά για κολύμπι;
Θέλετε απόκρημνες παραλίες για σκαρφάλωμα σε σπηλιά;
Θέλετε απόμερη παραλία για γυμνισμό;
Πάντως ότι έχει σχέση με θάλασσα, στην Ανατολική Αττική,  είναι αγαπημένος μου προορισμός!

Πείτε τι θέλετε και ξέρω που να σας πάω!
Απλά αυτή την στιγμή δεν μπορώ να αποφασίσω που να σας πάω για να περάσετε καλά, κάτι που το θέλω μέσα από την ψυχή μου!!!!

ΛΥΠΆΜΑΙ!

9 Μαΐου 2010

Εμείς....


    Έναν αιώνα και κάτι μετά κι όμως σαν χθες ... σαν σήμερα...
    κι όπως το πάνε σίγουρα και σαν αύριο!
Είναι αλήθεια ότι πολλοί έχουν αναφερθεί σε αυτόν τις τελευταίες μέρες...


     Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

    Ποιός είδε κράτος λιγοστό
    σ’ όλη τη γη μοναδικό,
    εκατό να εξοδεύει
    και πενήντα να μαζεύει;
    Να τρέφει όλους τους αργούς,
    νά’χει επτά Πρωθυπουργούς,
    ταμείο δίχως χρήματα
    και δόξης τόσα μνήματα;
    Νά ’χει κλητήρες για φρουρά
    και να σε κλέβουν φανερά,
    κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
    τον κλέφτη να γυρεύουνε;

    *******

    Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
    κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
    ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
    ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

    *******

    Όλα σ’αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
    ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
    οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
    δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

    *******

    Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
    συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.

    *******

    Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
    σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

    *******

    Γι’ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
    σικτίρ στα χρόνια τα παλιά,
σικτίρ και στα καινούργια!

    *******

    Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
    πιστός εις ό,τι λέγει,
κανένας δεν εφάνη...
    αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
    δεν κάνει ό,τι λέγει,
δεν λέγει ό,τι κάνει.

    *******

    Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
    ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
    Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
    λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
    Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
    κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
    Κι από προσπάππου κι από παππού
    συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
    Και ψωμοτύρι και για καφέ
    το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
    Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
    σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
    Θέλει ακόμα  -κι αυτό είναι ωραίο-
    να παριστάνει τον ευρωπαίο.
    Στα δυό φορώντας τα πόδια που’χει
    στο ’να λουστρίνι, στ’αλλο τσαρούχι.

Τα σχόλια δικά σας...

8 Μαΐου 2010

Έξω, έξω...θα' μαι ολιγαρκής!


Σόλων: ...θα πρέπει να είμαστε λίγο κύριοι...
λίγο κοσμικοί...
Λουκάς: Ναι, ναι, τακτικονορμάλ...
"Περάστε παρακαλώ, καθίστε...
τι λέτε; σας παρακαλώ περάστε πρώτος...
και σας παρακαλώ...επισκέψεις τακτικές...
Σόλων: Γενικώς να προκαλούμε τον σεβασμόν...
Λουκάς: Ναι, ναι, περάστε σας παρακαλώ...
μα τι λέτε...έχετε δίκιο...
δικαιότατον δίκαιο...
Σόλων: Γενικά να μην σε πάρουνε ότι είσαι κατωτέρας υποστάθμης...
Λουκάς: Κομψός...
Σόλων: Ύποπτος...καθώς πρέπει...
χαχαχαχαχα
Λουκάς: ΟΧΙ
Σόλων: Τι "όχι"
Λουκάς: ...όχι δεν μπαίνω...
δεν μπαίνω μεσ' το αυγό, σκάω...
Σόλων: Μωρό μου, έχει aircondition!
Λουκάς: Θέλω να βλέπω...
Σόλων: Έχει τηλεόραση!
Λουκάς: Ουρανό, δέντρα, 
Σόλων:Έχει!
Λουκάς: ...ψεύτικα!
Σόλων:  ψεύτικα, αληθινά, δεν ξέρω...πάντως έχει!
Λουκάς: Σόλων, θα μας χωράει και τους δυο το αυγό, ε;
Σόλων:  και τους δυο, μωρό μου; Όχι ο καθένας μας θα έχει από ένα αυγό, μόνος του! 
"Άνεσης"
Λουκάς: Μόνος;
Σόλων: Μόνος, μόνος!
Λουκάς: Όχι, Σόλων, μόνος...
δεν μπορώ μόνος...
δεν αντέχω μόνος, Σόλων...
Σε παρακαλώ, όχι μόνος Σόλων...όχι μόνος!
Σόλων: Μωρό μου...θέλεις να μην μπούμε;
Λουκάς: Να μη μπούμε!
Σόλων: Να βγούμε έξω;
Λουκάς: Έξω, ναι, έξω...
Σόλων: ...αλλά πρέπει να ξέρεις Λουκά, ότι έξω από το αυγό...
Λουκάς: ναι
Σόλων: δεν θα έχουμε ούτε πολυθρόνες με αφρολέχ, ούτε καφέ, ούτε ουίσκι, ούτε ψητό στα κάρβουνα, μωρό μου!
Λουκάς: Σόλων, Σόλων, θα' μαι ολιγαρκής...
Σόλων: ολιγαρκής πρέπει να' σαι! 
Λουκάς: από' δω και πέρα θα είμαι ολιγαρκής...
αλλά σε παρακαλώ, Σόλων, ΈΞΩ
Σόλων: έξω
Λουκάς: ΈΞΩ
Σόλων: Αφού, λοιπόν θέλεις...
έστω...
ΈΞΩ!!!!;;;

7 Μαΐου 2010

Παράπλευρες απώλειες.!!!

Λίγες στιγμές μετά...προσπαθήσαμε να μην γράψουμε τίποτα, με την σιωπή μας να αντιδράσουμε αλλά μάταια....Η πασταφλώρα πρέπει να γράψει. Να γράψει για να ξεθυμάνει, να θρηνήσει, να παραπονεθεί, να εκφραστεί, να κλάψει....

Κι έφθασε η εποχή του κυνισμού.
Που η ανθρώπινη ζωή όταν χάνεται, θεωρείται 'παράπλευρη απώλεια'.
Έτσι ονόμασαν κάποιοι τον θάνατο των τριών ανθρώπων κι ενός αγέννητου μωρού.
"Μην μπεις στο ίντερνετ σήμερα". Η φωνή της φιλενάδας μου στο τηλέφωνο είναι τόσο θλιμμένη.
"Γιατί" την ρωτάω.
"Γιατί θα στεναχωρηθείς και θα θυμώσεις. Τον θάνατο των τριών ανθρώπων τον ονόμασαν 'παράπλευρες απώλειες'" μου απαντά.
Βουβάθηκα. Το σκεφτόμουν όλη νύχτα.
Προσπαθούσα να κατανοήσω τ`ακατανόητα.
Δεν μπορώ να καταλάβω την λογική μας πια.
Αν υπάρχει δηλαδή και σε ποια μορφή.
Από πότε έχουμε πόλεμο και δεν το ξέρω;
Από πότε ο θάνατος και με τις συνθήκες που έγινε, χαρακτηρίζεται 'παράπλευρη απώλεια';
Τον αγαπώ τον χώρο και πιστεύω σ`αυτόν.
Όπως πιστεύω ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται μ`αυτόν, έχουν κάποιες ευαισθησίες και κάποια ιδανικά, παραπάνω από των υπολοίπων.
Θέλω να ελπίζω ότι ήταν απλά άτυχη διατύπωση  ο χαρακτηρισμός.
Αν ήταν το παιδί μας, ο φίλος μας, ο συγγενής μας έτσι εύκολα θα θεωρούσαμε τον θάνατό του 'παράπλευρη απώλεια';
Θρηνώ την κατάντια μας.
Λυπάμαι που σαν λαός φτάσαμε στο σημείο που μας οδήγησαν τόσο έξυπνα κάποιοι επιτήδειοι πολιτικοί, οι οποίοι γίνονται αδύναμα πιόνια των αφεντικών τους.
Που πήγε η ευαισθησία και το φιλότιμο μας;
Ποιος το εξαγόρασε και με ποιο αντίτιμο;
Δεν θέλω να πω τίποτε άλλο.
Σωπαίνω  στην μνήμη  των 'παράπλευρων απωλειών'...

Εκφράζω απλά την πίκρα μου στον δικό μας @χώρο που είναι η ψυχοθεραπεία μας, ελπίζοντας ότι ίσως καταλάβουμε ότι πλέον οδηγηθήκαμε σ`αυτό που ποτέ σαν λαός δεν είχαμε.
Τον κυνισμό!!!!

6 Μαΐου 2010

Λόγια γυναικών που σκοτώνουν...

1) ΚΑΛΑ: η λέξη που χρησιμοποιούν οι γυναίκες για να κλείσουν μια συζήτηση όταν έχουν δίκιο, οπότε πρέπει να σωπάσεις.
2) ΤΙΠΟΤΑ.....η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Θέλει να πει κάτι.και πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Οι συζητήσεις που ξεκινούν με το τίποτα συχνά τελειώνουν με ΚΑΛΑ (βλέπε 1).
3) ΟΠΩΣ ΘΕΣ: είναι ένας τρόπος για μια γυναίκα να σου πει άντε γεια...
4) ΑΝΤΕ ΚΑΝ' ΤΟ: πρόκειται για πρόκληση και όχι για παρότρυνση. Μην το κάνεις.
5) ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ: είναι σαν λέξη, που συνήθως οι άνδρες κατανοούν λάθος. Ένας μεγάλος αναστεναγμός σημαίνει ότι πιστεύει ότι είσαι ηλίθιος και αναρωτιέται γιατί χάνει χρόνο και συζητάει μαζί σου για ΤΙΠΟΤΑ (βλέπε 3).
6) OK: μια απ' τις πιο επικίνδυνες λέξεις που μπορεί να πει μια γυναίκα σ' έναν άνδρα. Σημαίνει πως θέλει να σκεφτεί πώς και πότε θα το πληρώσεις.
7) ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ: μια γυναίκα σε ευχαριστεί, μην αναρωτιέσαι και μην λιποθυμήσεις, θέλει απλώς να σε ευχαριστήσει (εκτός κι αν σου πει "ευχαριστώ πολύ" που τις περισσότερες φορές είναι καθαρός σαρκασμός).
8)
ΑΣΤΟ, ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΓΩ: άλλη μια επικίνδυνη φράση. Σημαίνει πως μια γυναίκα ζήτησε κατ' επανάληψιν από έναν άνδρα να κάνει κάτι που τελικά τώρα το κάνει εκείνη. Ο άντρας θα ρωτήσει «συμβαίνει κάτι;» για την απάντηση της γυναίκας βλέπε 3.
9)
5 ΛΕΠΤΑ: αν είναι σε φάση που ετοιμάζεται για έξοδο σημαίνει μισή ώρα. Σημαίνει όμως 5 λεπτά, και μονάχα 5, αν σου τα έδωσε προτού βγείτε ή κάνετε οτιδήποτε άλλο μαζί, για να δεις ματς ή να παίξεις στον υπολογιστή.
10) ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ?? προσοχή, δεν είναι μια απλή ερώτηση...να θυμάσαι πάντα πως κάθε φορά που μια γυναίκα σε ρώτα 'ποια είναι?', θα ήθελε στην πραγματικότητα να σε ρωτήσει : "ποιό είναι αυτό το ξέκωλο, και από που την ξέρεις ?????"