...ο χρόνος, τικ τακ...

Κοιτάω μια το ρολόι και μια το τηλέφωνο,

η ώρα περνάει,

ο χρόνος τρέχει,

  η αγωνία αρχίζει να αυξάνει μέσα μου,

φέρνει μαζί της ερωτήματα...

Πως είναι;

Τι νοιώθει;

Τι γίνεται;

Τι λένε;

Θα κάνει κουράγιο;

Θα κρατήσει την ψυχραιμία της;

Θα μπορέσει να πει όλα όσα θέλει,

όσα την καίνε τόσες μέρες,

όσα την πνίγουν,

όσα την πόνεσαν,

όσα την πλήγωσαν;

Θα μπορέσει να κρατηθεί να μην 'σπάσει';

Θα μπορέσει να μείνει φλεγματική;

Μήπως  την έπεισε;

Μήπως θα δώσει και άλλη ευκαιρία;

Μήπως την πλήγωσε;

Πως θα είναι όταν πάρει τηλέφωνο;

Πως θα είναι η φωνή της;

Πως θα βλέπει τον εαυτό της;

Πως να την βοηθήσω;

Τι να της πω;

Ποιές λέξεις, ποιές φράσεις;

Πως θα την πείσω ότι δεν ήταν λάθος;

Πως να της θυμίσω και τις καλές στιγμές;

Πως θα αντέξει τον εαυτό της, τον πιο αυστηρό κριτή της;

Θα μπορέσει να ξεχάσει, να το ξεπεράσει, να δει το μέλλον πάλι με αισιοδοξία;

Τι θα κάνει αύριο;

Τι, πως, θα μπορέσει...ξανά και ξανά γυρνάνε μέσα στο μυαλό μου...

και το τηλέφωνο παραμένει βουβό!

Θα σκάσω, δεν αντέχω...

ο χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος, τικ τακ και η σιγή με τρελαίνει...

Κοιτάω το τηλέφωνο,  μήπως δεν έχει σήμα, να τελείωσε η μπαταρία;

Αχ, πάρε, πάρε, πάρε...

Και επιτέλους ο ήχος της στο κινητό μου

ναι, ναι,

πήρε,

έληξε το μαρτύριο,

επιτέλους η αγωνία τελειώνει...

παίρνω μια ανάσα...

και με χέρια που τρέμουν...

το σηκώνω από την αναπαυτική του θέση...

κάνω 'απόρριψη'...

Θεέ μου, δεν το πιστεύω!