Η κ. πεταματού.

Ένα από τα συνηθισμένα βράδια της.

Άλλοι στρώνουν τα σεντόνια του έρωτα...εκείνη έστρωσε το σεντόνι της μοναξιάς.

Μετ' εμποδίων συνομιλεί μ' ένα φίλο, στο chat του FB.

Ακόμη κι αυτό αρνείται να την συντροφέψει.

Την πετάει συνέχεια έξω.

"Είμαι μια πεταματού" αναφωνεί.

"Α πα πα θα το κλείσω το μαγαζί του εαυτού μου. Ζημιογόνο αποδείχτηκε τελικά", μονολογεί, αυτοσαρκαζόμενη, όπως πάντα.

Και το μυαλό φεύγει, άλλη μια φορά στα δικά του μονοπάτια που ακόμη κι εκείνη δυσκολεύονταν να τα διαβεί.

Πάντα πήγαινε με τους νόμους της καρδιάς...έτρωγε τα μούτρα της αλλά απτόητη συνέχιζε.

Ξανά και ξανά....αρνούμενη το λάθος των επιλογών της.

Πάντα τις ευθύνες τής απέδιδε σ' εκείνη.

"Κάτι δεν κάνω σωστά, δεν μπορεί πάλι να έκανα λάθος στις εκτιμήσεις μου".

Έτσι την είχαν μεγαλώσει.

Να ευθύνεται πάντα εκείνη για όλα τα στραβά που γίνονταν γύρω της.

Περίεργη γυναίκα...αρνούμενη να ζήσει με τους κανόνες της κοινωνίας.

"Βουλγάρικο κεφάλι, αγύριστα μυαλά," όπως έλεγε ο πατέρας της, που την έστελναν  όμως στον αγύριστο συνέχεια.

Διπλή προσωπικότητα...μια μάχη μόνιμη μέσα της.

Το παιδί που ήθελε να ζήσει το όνειρο, κι η γυναίκα σκύλα, όταν γύριζε το μάτι της.

Ειδικά στον επαγγελματικό της χώρο.

Την έβλεπαν να έρχεται, κι οι συνάδελφοι ακόμη κι οι προϊστάμενοι τράβαγαν προσοχή.

Μόνο στον άντρα που ήταν δίπλα της γίνονταν αυτό που είχε ανάγκη..."Το απόλυτο θηλυκό".

Δεν δίσταζε να ζει στην σκιά τους.

Ίσως αυτό να ήταν και το λάθος της.

Η "απόλυτη παράδοση"  άνευ όρων.

Ποτέ δεν ήταν με κάποιον από συμφέρον.

Έψαχνε αυτόν που θα της έκανε το κλικ στο μυαλό, στο κορμί, στην καρδιά....

(ούτε ιστοσελίδα να ήταν από τα πολλά κλικ).

Κι όταν τον έβρισκε,ζούσε τις στιγμές της σαν να ήταν οι τελευταίες.

Ποτέ δεν σχεδίαζε το μέλλον...γιατί υποσυνείδητα μέσα της δεν υπήρχε.

Μόνο το σήμερα με ότι περιέκλειε για την ευλογημένη στιγμή που ήταν μαζί του.

Ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να καταλάβει τον τρόπο σκέψης της, την φωνή της καρδιάς της και την αποδέχονταν γι αυτό που ήταν...ο φύλακας άγγελός της.

Η φιλενάδα της, που ποτέ δεν την δίκασε για τα λάθη, που ποτέ δεν της ζήτησε ν`αλλάξει κάτι από τον εαυτό της.

Μόνος της ρόλος μια τεράστια αγκαλιά να την κλείνει όταν λούφαζε σαν πληγωμένο αγρίμι κι έγλειφε τις πληγές της.

Το κράτημα του χεριού και το "σ`αγαπώ γιατί είσαι εσύ" ή το "σ`ευχαριστώ που είσαι στην ζωή μου",ήταν για εκείνη το βάλσαμο της.

Κι η φιλενάδα της της τα έλεγε την κατάλληλη στιγμή που είχε ανάγκη να τ`ακούσει.

Και σήμερα για πρώτη φορά δίκασε τον εαυτό της για τα "λάθη" του.

Έστησε νοερά την σκηνή του δικαστηρίου.

Άκουσε τις αγορεύσεις του συνηγόρου της καρδιάς της, άκουσε και τον κατήγορο που ήταν το μυαλό της.

Απολογήθηκε προσευχόμενη μέσα της να συγχωρεθεί.

Το δικαστήριο αποσύρθηκε να βγάλει την ετυμηγορία.

Κι η ετυμηγορία ανακοινώθηκε βάζοντας τέλος στην αγωνία της.

Καταδικάστηκε να στρώνει το σεντόνι της μοναξιάς, για όσο χρόνο θα χρειάζονταν να βάλει μυαλό.

Μπορεί για πολύ...ίσως και για πάντα.

Η κ."πεταματού" έγειρε στο πλάι το κεφάλι,και χαμογέλασε στην αγάπη που την αποχαιρετούσε.
Κατέβασε την ιστοσελίδα της καρδιάς,  έκλεισε τον πανόπτη της κι επιτέλους απαλλαγμένη από την αγωνία του  κλίκ, ξαπόστασε  στην γωνιά της μοναξιάς ονειρευόμενη  τί;
Το καινούριο κλίκ.!!!