Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο!

Επιλογές

Home
Home
About Me
About Me
ΥouΤube
ΥouΤube
Σκόρπιες Σκέψεις
Σκέψεις
Σκόρπιες Σκέψεις
Υπηρεσίες

31 Ιουλίου 2010

Στις φιλενάδες...

Λόγω "υπερχείλισης" συναισθημάτων...

Ειδικά αφιερωμένο:

σε όλες τις ψυχές που είναι 'φιλενάδες'...
και σε αυτές που απολαμβάνουν τις 'φιλενάδες' τους...



χωρίς άλλα λόγια...

φιλιά, καλοκαιρινά...

30 Ιουλίου 2010

Μαζί μας έλα...


Η απάντηση του θολού στην απεργία των βυτιοφόρων.

Είδα ένα όνειρο παράξενο,
χορεύαμε στον ουρανό
όλη η παρέα η παλιά
σε πάρτι μαγικό.

Τέρμα μωρό μου τα προβλήματα
μόλυνση, σκάνδαλα, συνθήματα
σβήνουνε όλα σαν φτηνά
πυροτεχνήματα.

Θα βρούμε καύσιμα πιο καθαρά
και παραμύθια πιο αληθινά
και θ' ανεβούμε απ' αυτό το ψέμα
πιο ψηλά.
Γιατί η ζωή έχει τόσες ομορφιές.
Ας ατενίζουμε το μέλλον με το κεφάλι ψηλά...
Ξύπνησα πλάι σου πρωί πρωί
κι ο εφιάλτης είναι πάντα εκεί
δέσε τη ζώνη κι ετοιμάσου
για απογείωση.

Μαζί μου έλα
πάνω απ΄τα σύννεφα
Νύχτα και μέρα
πάνω απ΄τα σύννεφα
πάνω απ΄τα σύννεφα
μαζί μου έλα.

29 Ιουλίου 2010

Φιλενάδα, πρέπει να το ξανακάνουμε...


Ακόμη αισθάνομαι την ζεστασιά, την χαρά, τη χαλάρωση, την ξεκούραση από την χθεσινή βραδιά!

Δεν το είχαμε ξανακάνει...
μόνες οι δυο μας, χωρίς περιορισμό χρόνου και χωρίς συντρόφους!

Δεν το είχαμε σκεφτεί...
κάτι που αν δεν το έχεις βιώσει, δεν μπορείς να το σκεφτείς!

Δεν μας έλειπε...
μιλάμε αρκετά κάθε μέρα!

Δεν το είχαμε προγραμματίσει...
θα ερχόταν από το σπίτι να πάρει κάτι και απλά καθίσαμε να "τσιμπήσουμε" παρέα!

Δεν υπήρχε κάτι που να μας απασχολούσε...
τα είχαμε όλα αναλύσει, ήδη!

και όμως ήταν ένα βράδυ...
  • θετικό
  • εύθυμο
  • κεφάτο
  • σοβαρό
  • αβίαστο
  • ανέμελο
  • χρήσιμο
  • ωφέλιμο
  • ελεύθερο
  • αξιόλογο 
  • σπουδαίο 
  • σημαντικό 
  • αυθόρμητο
  • χαρούμενο
  • ουσιαστικό
  • εκτονωτικό 
  • ξέγνοιαστο
  • χαλαρωτικό
  • ξεκούραστο 
  • απολαυστικό
  • βαρυσήμαντο
  • αποκαλυπτικό
  • χιουμοριστικό
  • εποικοδομητικό
  • ...
και όλα αυτά με καλό ροζέ κρασί, και λιτό μεζέ...

Τελικά η φιλενάδα είναι ευλογία στην ζωή μου...
Σκέψεις,
προβληματισμοί,
αισθήματα χαράς. λύπης, απογοήτευσης, απόγνωσης, αβεβαιότητας, ανασφάλειας, επιτυχίας...
ιδέες...είναι μέσα μας...χρειάζεται να τα μοιραστούμε, να τα ακούσουμε, να τα κρίνουμε, να τα...

Φιλενάδα, πρέπει να το ξανακάνουμε...
Τheodosia: Θέλω να κλείσω το όμορφο κείμενό σου μ`έναν επίλογο δικό μου, σαν να είμαστε πάλι μαζί στο ίδιο τραπέζι, και να μοιραζόμαστε όλα αυτά που απολαύσαμε  εχθές.Το μοίρασμα!
Η δική μας φιλία δοκιμάστηκε γι αυτό είναι ουσιαστική. Άντεξε και ξέρουμε κι οι δυο ότι μπορούμε να την κρατήσουμε παρακαταθήκη, στην υπόλοιπη ζωή μας. Είσαι η οικογένειά μου, ο άνθρωπος που έχω επιλέξει, να με στηρίζει, να μοιράζομαι και ν`αγαπώ.!

28 Ιουλίου 2010

"Μην ενοχλείτε"

Τον έβλεπε να απομακρύνεται ανάμεσα στο πλήθος, κι ένα συναίσθημα λύπης έσφιξε την καρδιά της. Έβαλε μπροστά το αυτοκίνητό της κι απομακρύνθηκε βιαστικά χωρίς να γυρίσει το κεφάλι της πίσω. Ναι! Ένιωθε ότι είχε ηττηθεί... "Γρήγορα, να φτάσω στο σπίτι μου, να νιώσω ασφαλής... " Η σκέψη  αυτή την έκανε να πατάει με μανία το γκάζι. Ο εγωισμός της είχε ισοπεδωθεί. Αυτός ο εγωισμός που επί δύο μήνες πολεμούσε αυτή την σχέση με όποιο όπλο του ήταν πρόχειρο.
Ανασφάλειες, πληγές από το παρελθόν, σκληρά λόγια που έβγαιναν σαν σφαίρες από το στόμα της, με μόνο στόχο την καρδιά του. Χιλιάδες δικαιολογίες, πολλά γιατί κι ερωτήσεις όπως:
"Τι ψάχνεις να βρεις μαζί μου;"
"Δεν το βλέπεις πόσο διαφορετικοί είμαστε;"
"Ξέρεις  ο πρώην, οι πρώην, τα πρώην... " πληγές κι απωθημένα που δεν την άφηναν να  δώσει χώρο στο παρόν.
"Πνίγομαι δεν το βλέπεις; Δεν έχω συνηθίσει σε τόση δοτικότητα". Κι εκείνος , στωικά να υπομένει, ν`αντέχει και να ονειρεύεται. Να δηλώνει ότι είναι δίπλα της, ακόμη κι όταν εκείνη τον προκαλούσε να φύγει.

Φτάνοντας στο σπίτι της, άνοιξε το κομπιούτερ  κι άρχισε να γράφει. Ήθελε να μοιραστεί το παραμύθι που έζησε. Όμως η φωνή της λογικής την σταμάτησε για λίγο.
"Μην το κάνεις, κράτα το για σένα. Στην χαρά σε κρίνουν, ενώ στην λύπη σου συμπαραστέκονται.  Είναι πιο εύπεπτη η λύπη. Τα υπόλοιπα που ανήκουν στην σφαίρα της ευτυχίας, πρέπει να μένουν μυστικά. Δεν τα μοιραζόμαστε."

Έδιωξε τις αρνητικές σκέψεις και συνέχισε. Άλλωστε πάντα της άρεσε να εκτίθεται, να λέει τις αλήθειες της και να παίρνει το ρίσκο της. Την μάγευε όλη αυτή η διαδικασία. Έζησε ένα όνειρο. Δικό της ήταν. Και δική της απόφαση να το μοιραστεί.
Το κανόνιζαν μέρες πριν να δώσουν λίγο χώρο στην σχέση τους. Να ζήσουν κάποιες μέρες μαζί, χωρίς τίποτα να παρεμβάλλεται ανάμεσά τους.

Έκλεισαν τα κομπιούτερ τους, προγραμμάτισαν τις αναρτήσεις στα μπλοκ τους, "τα προϊόντα της μοναξιάς τους" όπως τα χαρακτηρίζει  εκείνος, κάνοντας εκείνη να τσιτώνει τα πόδια της σαν κακομαθημένο παιδί, κάθε φορά που της το έλεγε: "Όχι για μένα πάνω απ`όλα είναι το μπλοκ μου" του απαντούσε πικραίνοντας τον. "Θα συνεχίσω να κάνω αναρτήσεις κι  όταν θα είμαστε μαζί."

Και ξαφνικά άκουσε τον εαυτό της τις μέρες που ήταν μαζί του να λέει, " Δεν θέλω ν`ανοίξω καθόλου το κομπιούτερ. Δεν θέλω να χαλάσω την μαγεία μας." Έπιασε τον εαυτό της να κλείνει το κινητό της, να απομονώνεται στον δικό τους κόσμο, και να κρεμάει έξω από την πόρτα της, την ταμπέλα "Μην ενοχλείτε...".Έπιασε επιτέλους τον εαυτό της να κάνει χώρο στο παρόν, εκτοπίζοντας όλους τους φόβους  και τις ανασφάλειες της.

Αφέθηκε, έζησε, και ρούφηξε με όλο το είναι της τον έρωτα. Αυτό το συναίσθημα που σε ολοκληρώνει, όταν ξυπνώντας το πρωί, βλέπεις δυο μάτια καρφωμένα στο πρόσωπό σου, να σε κοιτάζουν με λατρεία. Ένα χέρι που δεν αφήνει στιγμή το δικό σου, και μια αγκαλιά που λουφάζεις σαν παιδί, ξεχνώντας την ηλικία και την ωριμότητά σου. Άλλωστε για ποια ωριμότητα μιλάμε. Γι` αυτή που σε γερνάει, ή γι` αυτή που σ`εκπαιδεύει  να δέχεσαι και ν`αποδέχεσαι απλόχερα τα δώρα της ζωής;
Ναι τώρα ήξερε τι ακριβώς ήταν σοφία καρδιάς. Κι αποφάσισε να ακολουθήσει επιτέλους, τον δρόμο που της έδειχνε εκείνος. Τον δρόμο της αγάπης, χωρίς εγωισμό, παροπλισμούς, φαντάσματα του παρελθόντος  και φοβίες. Μέσα από την ασφάλεια  που δίνει η αγκαλιά και η συντροφικότητα.
Φτιάχνοντας  τον δικό τους καινούριο χάρτη.!





27 Ιουλίου 2010

40 μέρες...

Μόλις σήμερα...
μπόρεσα να ξαναμπώ στο @χώρο...
συμπληρώθηκαν 40 μέρες,
  • χωρίς πληκτρολόγιο και ποντίκι,
  • χωρίς @χρώμα,
  • χωρίς @επικοινωνία,
  • χωρίς @εικόνες,
  • χωρίς γράψιμο,
  • χωρίς σκέψεις για απαντήσεις, για άρθρα, για συνθέσεις εικόνων,
  • χωρίς απογοήτευση για απουσία έμπνευσης,
  • χωρίς "φρέσκα νέα",
  • χωρίς πλημμύρα πληροφοριών,
  • χωρίς νούμερα που πρέπει να αυξάνουν ή να μειώνονται,
  • χωρίς το ρολόι να τρέχει,
  • χωρίς αγωνία για απαντήσεις που δεν έρχονται,
  • χωρίς αγκυλώσεις ώμου και χεριού,
  • χωρίς νεύρα για διακοπή της σύνδεσης,
  • χωρίς δουλειά,
  • χωρίς....
αλλά
    • με αναμονή για επανασύνδεση που με εκνεύρισε,
    • με περισσότερο διάβασμα και περισυλλογή που μου έλειπε,
    • με περιπάτους και κουβεντούλα που είχα καιρό να κάνω,
    • με επικοινωνία με αυτούς που πραγματικά ήθελα και με ήθελαν,
    • με παρατήρηση της φύσης που με ηρέμησε,
    • με βόλτα στην θάλασσα με φεγγαράδα που με γλύκανε,
    • με βαρκάδες και μεζέδες και ούζα που με απογείωσαν,
    • με μαγειρέματα που είχα ξεχάσει,
    • πραγματική παρέα με αγαπημένους που νοσταλγούσα,
    • με ταξινομήσεις που εκκρεμούσαν,
    • με επισκέψεις που αμελούσα,
    • με αγκαλιές και φιλιά που είχα ανάγκη,
    • με σωματική κούραση που μου χάρισε καλόν ύπνο τα βράδια,
    • με πραγματική απραξία που με έκανε να ψάξω μέσα μου,
    • με γράψιμο σε φίλους που δεν έχουν "@",
    • με απίστευτη κατανόηση από τους πελάτες/φίλους που ενθάρρυνε,
    • με...
    είχα αποφασίσει...
    • να ακολουθώ πρόγραμμα αφιέρωσης ορισμένων ωρών για "@",
    • να ασχολούμαι μια φορά την ημέρα με τα email μου,
    • να αφιερώνω τουλάχιστον την μισή μέρα με δραστηριότητες εκτός "@",
    • να κάνω κατάλογο τι πρέπει να κάνω στο "@" και όχι να μπαίνω αόριστα,
    θα μπορέσω να τα τηρήσω;... 
    είναι σκέτη απόλαυση να μπαίνεις σ' αυτόν τον @χώρο...
    πολύ φοβάμαι πως "ΟΧΙ"...
    ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα...

    26 Ιουλίου 2010

    «Σοφία καρδιάς»

     To βρήκα σε μια βόλτα μου στον @χώρο. Είναι από μία συνέντευξη του Τσάρλυ Τσάπλιν.
    Όταν το διάβασα βρήκα ότι εκφράζει  την σημερινή μου στάση ζωής. Μετά από χρόνια πορείας στο μονοπάτι της ζωής, έρχεται ένα μικρό αίσθημα πληρότητας, ωριμότητας, μία μικρή στάση στην διαδρομή μου, κι ένας απολογισμός. Και η ζωή συνεχίζεται... μέσα από την αυτοπραγμάτωση όταν την βρούμε κάποτε. Άμποτε!


     Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.

    Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου. Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπός, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.

    Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μού έλεγαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.

    Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, κατάλαβα ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος και πάντα στην κατάλληλη στιγμή. Αυτό με έκανε να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΛΗΘΕΙΑ.

    Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά. Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

    Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιεινό για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου. Παλαιά αυτό το έλεγα «υγιή εγωισμό». Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

    Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, έπαψα να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.

    Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.

    Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, κατάλαβα ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε με τον εαυτό μας ή με τους άλλους. Αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

    Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο. Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιάς μου, η λογική μού βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο. Σήμερα αυτό το λέω ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.

    25 Ιουλίου 2010

    Σοφά ρητά ανδρών για τον γάμο.

    Όταν κάποιος σου κλέßει τη γυναίκα, δεν υπάρχει καλύτερη εκδίκηση από το να τον αφήσεις να την κρατήσει!

    Μετά το γάµο, άνδρας και γυναίκα γίνονται δύο πλευρές ενός νοµίσµατος, δεν µπορούν να συναντηθούν, αν και ßρίσκονται πάντα µαζί.

    Παντρέψου οπωσδήποτε. Αν πάρεις καλή γυναίκα θα είσαι ευτυχισµένος, αλλιώς θα γίνεις φιλόσοφος!

    Οι γυναίκες µας εµπνέουν µεγάλα πράγµατα και µας έµποδίζουν να τα αποκτήσουµε!

    Το µεγάλο ερώτηµα,...που δεν µπόρεσα να απαντήσω....είναι, "Τι θέλει µια γυναίκα;"

    Είπα µερικές λέξεις στη γυναίκα µου και µου απάντησε µε µερικές παραγράφους.

    "Κάποιοι ρωτούν για το µυστικό του µακροχρόνιου γάµου µου. Διαθέτουµε χρόνο να πηγαίνουµε δυο φορές την εßδοµάδα σ' ένα εστιατόριο. Λίγο φως των κεριών, δείπνο, χαµηλή µουσική και χορό. Εκείνη πηγαίνει τις Τρίτες, εγώ τις Παρασκευές.

    "Δεν ανησυχώ για την τροµοκρατία. Ηµουν παντρεµένος δυο χρόνια.

    "Υπάρχει ταχύτερος τρόπος να µεταφέρεις χρήµατα από το´e-banking. Ονοµάζεται γάµος."

    Ήµουν άτυχος και µε τις δυο γυναίκες µου. Η πρώτη µ' εγκατέλειψε, η δεύτερη όχι.

    Δυο µυστικά για να κρατήσεις τον γάµο σου:
    1. Όταν έχεις άδικο, παραδέξου το,
    2. Όταν έχεις δίκιο σώπαινε.

    Ο αποτελεσµατικότερος τρόπος να θυµάσαι τα γενέθλια της γυναίκας σου είναι να τα ξεχάσεις µια φορά.

    Ξέρετε τι έκανα πριν παντρευτώ;
    Ό,τι µου άρεσε.

    Η γυναίκα µου κι εγώ ήµασταν ευτυχισµένοι για 20 χρόνια. Μετά συναντηθήκαµε.

    Η καλή γυναίκα συγχωρεί τον άντρα της όταν αυτή έχει άδικο.

    Ο γάµος είναι ο µοναδικός πόλεµος που κάποιος κοιµάται µε τον εχθρό του!

    Κάποιος έßαλε αγγελία και ζητούσε γυναίκα. Την επόµενη µέρα έλαßε 100 γράµµατα. Όλα έγραφαν το ίδιο πράγµα: "Μπορείς να πάρεις την δικιά µου."

    Γιάννης (υπερήφανα): "Η γυναίκα µου είναι ένας άγγελος."
    Γιώργος (λυπηµενα): "Τυχερέ, η δικιά µου ζει ακόµα."













    24 Ιουλίου 2010

    Mία καλλιτεχνική ανάρτηση.

    Καλλιτεχνική ανάρτηση καλά μου παιδάκια, σημαίνει (κατά το πασταφλώρικο λεξικό), ανάρτηση άρπα-κόλα.

    Άρπα-κόλα σημαίνει ή αντιγράφω κι επικολλώ, ή γράφω ότι π@π@ρι@ μου κατέβει στο κεφάλι. Με λίγα λόγια αναρτήσεις του κώλου.
    Κι επειδή νιώθω μια κούραση τώρα τελευταία, και τις φλάντζες του ξανθού εγκεφάλου μου να διαμαρτύρονται εντόνως, λέω να κάνω μια μικρή διακοπή για "διαφημίσεις."
    Οι αναρτήσεις θα συνεχίζονται κανονικά, αλλά δεν θα είναι κείμενα δικά μου.
    Θα είναι "κωλοκαλλιτεχνικές" όπως εξήγησα παραπάνω.
    Για δύο-τρεις μέρες το πολύ, να κάνω λίγο σέρβις στις φλάντζες μου, να φορτίσω και την μπαταρία μου, και να πάω κι εγώ δύο-τρεις μέρες διακοπές στο ξενοδοχείο του φίλου μου του... Ξαπλώπουλου.!!!
    Είναι ένα υπέροχο ξενοδοχείο που όλη μέρα ξαπλώνεις στην ξαπλώστρα,
    βουτάς στην θάλασσα, και γενικώς...  αερίζεις  "το στρώμα", ήθελα να πω.
    Θα επιστρέψω δριμύτερη από την  Τρίτη, ανανεωμένη από το πολύ αέρισμα, με "φρέσκα" μυαλά που θ`αγοράσω από τον κρεοπώλη μου, και θα σας ζαλίσω και πάλι τα "ούμπαλα" όπως κάνω ένα χρόνο τώρα.

    Σας ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση και ελπίζω να περάσω καλά, εκτός και αν... με κλείσουν στο Δαφνί, μόλις κυκλοφορήσω την τρέλα μου έξω από τους τοίχους του σπιτιού μου!
    Βέβαια με μένα, τίποτα δεν είναι σίγουρο σ' αυτή τη ζωή!

    22 Ιουλίου 2010

    Ερωτική επιστολή.!!!



    Dear Voula,
    Why do you kratas moutra me?
    Afou you know I love you karga.
    Mexri yesterday we had gamo tis moments don’t mou tin spas tora.
    What allakse now?
    You don’t goustareis me anymore?
    You have found a gomeno mori????
    I believe that there is kanenas like me.Who is the tsoglan you goustareis and what exei more than me? Remember!!! Mitsous de masaei.
    Ma giati re Soula do you pikreneis me at this difficult moment of my life?
    Afou you know i have to mazepso elies. To FELEK MINE!!!!!!!
    I don’t want to kouraso you, but don’t give to my nerves giati I’ll give you shoot.
    Mexri kai lessons agglikon you always wanted ekana,
    to see how much I am kapsouris with you.
    Kisses
    Kitsos

    Πηγή:MINI-MARKET

    Η Τέχνη της Συμβίωσης

     
    To βρήκα στο Scribd και με συνάρπασε. Μία δημιουργία από τον φίλο blogger Sourtaferta.
    Με εκφράζει απόλυτα... γι` αυτό το μοιράζομαι μαζί σας. Λέει αυτά που πολλοί από εμάς τα παραβλέπουμε,γι αυτό και πολλές φορές, οδηγούμαστε στον χωρισμό.


     

    20 Ιουλίου 2010

    Μάθανε ότι πηδιόμαστε πλακώσανε κι οι ντομάτες.!!!

    Εντάξει λοιπόν, το πήραμε το μήνυμα.
    Μάθανε ότι πηδιόμαστε... πλακώσανε κι οι ντομάτες. Σιγά μην χάνανε ευκαιρία.
    Σκυμμένη στο νεροχύτη, προσπαθώ μετά βασάνων, μια και φημίζομαι για την νοικοκυροσύνη  και δή για την οικονομία μου, ( αν το ξαναπώ άλλη μια φορά θα το πιστέψω κι εγώ στο τέλος), να τις κάνω πελτέ, μια κι έχουν αρχίσει να παίρνουν εκείνο το περίεργο χρώμα της ωριμότητας.
    Είπαμε, ότι τώρα με την διακυβέρνηση του Γιωργάκη δεν πετάμε τίποτα.
    Κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι. Είπα παξιμάδι και θυμήθηκα τις παλιές καλές εποχές, που δεν πετάγαμε τίποτα και το μπαγιάτικο ψωμί, το κάναμε όντως παξιμάδι.
    Το βουτάγαμε το πρωί στο γάλα ή τον καφέ, και βουτάγαμε και την πίκρα μας μαζί, για την καταραμένη φτώχεια μας. (Άτιμη κενωνία θα πάω μετανάστρια στην Γερμανία).

     Και ξαφνικά, πιάνω στα χέρια μου μία ντομάτα με στύση.
    Μια και δυο, παρατάω το "κοινωφελές" έργο μου στην μέση, κι αρχίζω να βγάζω φωτογραφία την ντομάτα. Δεν φταίω εγώ, η ξανθιά απόχρωση του εγκεφάλου μου τα φταίει. Για κοιτάχτε βρε παιδιά που καταντήσαμε. Μέχρι χθες είχαμε τους γύφτους, τώρα πλάκωσε κι η πραμάτεια τους.

    Γίναμε εν ολίγοις  μπουρδέλο, σαν ένα τεράστιο κρεβάτι, που μας χωράει όλους.
    Μέχρι και τα κηπευτικά μας πήρανε χαμπάρι και ορμήσανε. Και καλά η ντομάτα... μικρό το κακό. Συνηθισμένα τα βουνά στα "χιόνια" κοινώς πήδημα.
    Για φαντάσου ν`αρχίσει και το καρπούζι να έχει "σηκωμάρες".
    Να φωνάξει και τα υπόλοιπα και ν`αρχίσουμε να τρέχουμε πανικόβλητοι.
    Κι όχι τίποτε άλλο ακρίβυνε κι η βαζελίνη κι έπαψε να την χορηγεί το ΙΚΑ.
    Την μεταχειριστήκαμε τόσο πολύ με τους 300 της βουλής, το ΔΝΤ, το ασφαλιστικό, και την ανεργία, που κρίθηκε πια σαν απρόσιτο είδος.

    Μόνο που έχω μια απορία... Καλέ κύριε (αλήθεια σε ποιόν απευθύνομαι;) εμένα πότε θα έρθει η σειρά μου/μας να πηδήξω/ουμε.; Να περιμένω να γυρίσει ο τροχός για να πηδήξει κι ο φτωχός;

    19 Ιουλίου 2010

    "Σώπα, μη μιλάς!" (Αζίζ Νεσίν)

    Το είχα δημοσιεύσει τον περασμένο μήνα. Μια δολοφονία με θύμα τον Σωκράτη  Γκιόλια,  με έκανε να το ξαναδημοσιεύσω.

    18 Ιουλίου 2010

    Δεν φταίω εγώ...η ρίζα μου τα φταίει.

    H εβδομάδα των αρχαιολογικών ανασκαφών έφτασε αισίως στο τέλος της.
    Τρόπαια ο πίνακας του Μπόστ: "Καλυμέρα σας κε αυτώ θα περάση" και μία φωτογραφία, μ`ένα κοριτσάκι με πλατινέ μαλλιά. Τώρα πώς κατέληξα κοκκινομάλα, και προσφάτως με χάλκινες ανταύγειες, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.


    Είναι από εκείνες με περιεχόμενο επιστημονικής φαντασίας. Κοιτάζω το παρδαλέ μαλλί μου στον καθρέφτη, κι αναρωτιέμαι: Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η ωραιοτέρα στης φαντασίας μου τη σφαίρα; «Δεν κοιτάς τη ρίζα στο μαλλί», με φτύνει ο καθρέφτης. Αυτή δεν είναι ρίζα. Είναι η Αττική οδός. Πρέπει να πληρώσεις διόδια για να τη διασχίσεις.

    Παρατηρώ την παιδική φωτογραφία μου  με το πλατινέ μαλλί, και τώρα επιτέλους μπορώ να εξηγήσω το "αλτσχάιμερ" που με βασανίζει παιδιόθεν, λόγω της ξανθιάς απόχρωσης του εγκεφάλου μου. Μονίμως στον δικό μου κόσμο βυθισμένη.
    "Παιδί μου μην σκέφτεσαι πολύ, θα παγώσει ο εγκεφαλός σου", έλεγε ο πατερούλης μου. Τι ήθελε και το μελέταγε; Τελικά πάγωσε τόσο πολύ το μυαλό μου, που πρέπει να του κάνω απόψυξη τρεις μέρες για να πάρει στροφή. Που όταν κάτι δεν το συμφέρει δεν στροφάρει. Μουλαρώνει σαν το γαϊδούρι στον ανήφορο. Κι όταν θέλει ξαφνικά, και ως εκ  θαύματος  θυμάται ότι μπορεί να γεννήθηκα ξανθιά, αλά πήρα και κάτι μελαχρινό από την μάνα μου.

    Μαμά, περνάνε τα χρόνια. Δεν το ήξερα. Δεν το κατάλαβα. Δεν ενημερώθηκα αρμοδίως. Κοιμήθηκα παιδί και ξύπνησα γυναίκα. Περνάνε τα χρόνια εν μία νυκτί. Μάνα, γιατί με γέννησες;
    Γιατί με γέννησες ξανθιά με ψυχολογία μελαχρινής;
    Πίσω από το χαζοχαρούμενo ύφος, μαύρο κοράκι με νύχια γαμψά γαντζώνεται μέσα στην ψυχή μου. Το μυστικό της μελαχρινής. Η ξανθιά στην κοσμάρα της.

    Περνάνε τα χρόνια, μαμά. Όταν ήμουνα παιδί, μου 'λεγες: «Αύριο που θα σπουδάσεις»... «Αύριο που θα κάνεις δική σου οικογένεια»...
    Μ' έπιανε πανικός με το «αύριο»: Δηλαδή; Σήμερα Δευτέρα. Αύριο Τρίτη, εγώ πρέπει να σπουδάσω, ΚΑΙ να κάνω οικογένεια!
    Με καθησύχαζες: «Τρόπος του λέγειν». Κι όμως! Δεν ήταν τρόπος του λέγειν.

    Στην κυριολεξία έτσι κύλησε η ζωή, μαμά. Μέσα σε μια μέρα περάσανε τόσα χρόνια. Βαθιά ανάσα, και κατάδυση στην ζωή. Όνειρα, επενδύσεις, διαψεύσεις, φιλίες. Ο πρώην, οι πρώην, τα πρώην. Που αλώσανε την ζωή μου, και πάντα συμβιβαζόμουν με όποια αρετή τους ήταν πρόχειρη. Τόσο έντονος ο φόβος της μοναξιάς τότε. Τι παράξενο αλήθεια. Στα άγουρα νιάτα να φοβάμαι. Και τώρα στα χρόνια της ωριμότητας, να έχει γίνει η καλύτερη φίλη μου. Άβυσσος η γυναικεία ψυχή.

    Δευτέρα παιδί. Τρίτη γυναίκα. Τετάρτη μάνα. Πέμπτη γιαγιά. Η γυναίκα τα 'παιξε. Κουράστηκε.
    Βουλώνει το στόμα του μικρού κοριτσιού που παλεύει, χτυπιέται, κλωτσάει τα ποδαράκια του, προσπαθεί να φωνάξει, να ακουστεί.
    Θέλω να παίξω στο πάρκο! Πάρε με από το χέρι, μαμά!


    16 Ιουλίου 2010

    Kαλυμέρα σας κε αυτώ θα περάση..


    Ένα παλιό οικογενειακό κειμήλιο, ένας πίνακας δώρο από τον  Μπόστ.
    Που ποτέ όμως, δεν κοιτάξαμε κε δεν του δώσαμε την προσοχή που του άξιζε. Που μας θυμίζει την μόνη αλήθεια στην ζωή μας.
    Ότι όλα περνάνε, μα πιο πολύ απ`όλα η ίδια η ζωή.
    Πες μου,  " Καλημέρα " με χαμόγελο. Κοίτα με στα μάτια κε  κάνε με να νιώσω ότι: " Κε  αυτώ θα περάση." Δώσε μου λίγη αισιοδοξία κε κουράγιο να ξεπεράσω τα δύσκολα.

    Το ξέρω ότι το επίδομα των ψευδαισθήσεων κόπηκε κι αυτό.
    Αλλά μπορούμε να ζητήσουμε δάνειο από την ελπίδα, κι ας λένε ότι  έχει κατακλέψει την αλήθεια
    .
    Δεν πειράζει, θα στρέψω το βλέμμα μου αλλού, να μην την δω  την ώρα που θ`απλώνει το χέρι της στο ταμείο.

    Μην μου μαυρίζεις την καθημερινότητα με μίζερες ειδήσεις.
    Μην μου τις κάνεις πρωτοσέλιδο. Ξέρω ότι αυτό πουλάει. Τα ψιλά γράμματα μ`ενδιαφέρουν. Αυτά που μου κρύβεις, κι όμως λένε ότι δεν μπορεί, υπάρχει και η καλή πλευρά της ζωής.
    Η αισιόδοξη... αυτή που εσκεμμένα σε εκπαίδευσαν να μου την επισκιάσεις.
    Την αισιοδοξία που δεν μπορείς να μου δώσεις, κάντην μου τουλάχιστον εξώφυλλο.

    Δείξε μου πόσο τυχερός αισθάνεσαι που ζεις κι αναπνέεις. Γιατί κε αυτώ θα περάση.
    Πόσο ευλογημένος  είσαι, που εκπαιδεύεσαι στα δύσκολα, κι όμως δεν χάνεις το χιούμορ σου.
    Νιώσε την ζωή, σήκωσε το βλέμμα σου στον ουρανό. Μέτρα τ`αστέρια, κε χάσε  τον λογαριασμό. Βυθίσου στο γαλάζιο της θάλασσας, κε νιώσε σαν κύμα. Γιατί αυτώ δεν θα περάση.
    Θα μείνη στο μυαλό σου να σε συντροφεύει, όταν θα νιώθεις να γονατίζεις.

    Κε τότε θα νιώσεις την μικρότητά σου, κι ότι πιο πάνω από σένα υπάρχει Κάποιος που σε νοιάζεται. Που την τελευταία στιγμή, απλώνει το χέρι και σε τραβάει από το χείλος του γκρεμού. Δώς του όποιο όνομα θέλεις. Δεν έχει σημασία. Όπως κε να τον προσφωνήσεις, Εκείνος θα έρθει κοντά σου μόλις τον καλέσεις. Θα σου φανούν παράξενες αυτές οι γραμμές. Αλλά πίστεψέ με ξέρω τι σου λέω.
    Το έχω βιώσει πολλές φορές στην ζωή μου. Ναι, το νιώθω ότι τα προβλήματα σε γονατίζουν.
    Αλλά πίστεψέ με "κε  αυτά θα περάσουν."

    Κλείσε την Αγάπη στην καρδιά σου. Μην την αφήσεις να δραπετεύσει. Πές μου την λέξη "σ`αγαπώ", ακόμη κι όταν σε πικραίνω  κε σε αδικώ. Μην κρίνεις κε κατακρίνεις με μικροψυχία.
    Βάλε τον πήχη πιο ψηλά στα όνειρά σου. Άνοιξε τα φτερά σου κε πέτα. Βγές από τον μίζερο μκρόκοσμό σου. Φοβάσαι μήπως λαβωθείς; Δεν πειράζει γιατί κε αυτώ θα περάση.

    Δώς μου λίγο ήλιο, κι αν δεν μπορείς, τουλάχιστον μην μου τον κρύβεις.

    12 Ιουλίου 2010

    Που πάς καραβάκι με τέτοιο καιρό;



    Βράδυ Παρασκευής, κι η εβδομάδα των παθών φτάνει στο τέλος της.  Το ασφαλιστικό έχει ψηφιστεί, και  η εν ψυχρώ εκτέλεση του αμάχου πληθυσμού  από την κυβέρνηση, έχει στεφθεί με επιτυχία.
    Το μέλλον της νέας γενιάς, έχει ντυθεί με τα μελανότερα χρώματα. Κι εγώ μες στην μελαγχολία,  να σκέφτομαι το αύριο των παιδιών μου/μας, των εγγονιών μου, και να ξεσπάω την οργή  μου, στο σωρό των ασιδέρωτων ρούχων που περίμεναν  υπομονετικά την σειρά τους, να ξαναπάρουν την αρχική τους μορφή. Τέτοιο σίδερο είχα χρόνια να κάνω.
    Κάθε ρούχο νόμιζα πως ήταν μιζαδόρος βουλευτής, και του άλλαζα τα φώτα.

    Κι ενώ ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου, χτυπάει το τηλέφωνο, κι η φωνή της φίλης μου με επαναφέρει στο τώρα.
    " Λέμε να πάμε βαρκάδα. Θα έρθεις";
    " Δεν ξέρω, σιδερώνω".
    " Παράτα το κι έλα. Η βάρκα δεν αναχωρεί χωρίς τον τρίτο καπετάνιο. Πρέπει να έχουμε απαρτία."

    Και βρέθηκα  ξαφνικά, ( τραβάτε με κι ας κλαίω δηλαδή), 11 η ώρα το βράδυ, στο καρυδότσουφλο με 5 μποφόρ. Και  προσπαθούσα   να φυλαχτώ από τα κύματα, που λες  κι ήταν βαλτά από τον Γιωργάκη,  να με σκεπάζουν, κι όχι τίποτε άλλο, να μου χαλάνε και την μιζανπλί μου (χτένισμα).

    Ο διάλογος που θα σας μεταφέρω είναι πραγματικός. Απλώς δεν θα γράψω ποιος είπε τι. Άλλωστε και οι τρεις για δέσιμο είμαστε.
    - Κάνε πιο αριστερά το τιμόνι. Μας πας  επάνω στα βράχια. Τι καπετάνιος είσαι;
     - Του κώλου!
     -Θα φαρμακώσουμε; ( να βάλουμε κάτι στο στομάχι μας, πριν πλακώσουμε το ούζο).
     -Ο μάγειρας του καραβιού σήμερα έφτιαξε πατάτες μπλούμ.
    - Τι ούζο είναι αυτό; Θα με πειράξει.
    - Και σχοινί να κρεμαστείς πατσαβούρα, που ξέρεις να ξεχωρίζεις και το καλό ούζο.

    - Βρε παιδιά κοιτάξτε έναν ουρανό. Σαν να έχουν συμμαχήσει τ`αστέρια μαζί μας σήμερα, να φωτίζουν τον δρόμο μας.
     -Εγώ φεγγάρι δεν βλέπω, κι ανησυχώ .
    - Κάνει απεργία για το ασφαλιστικό, κι έχω την εντύπωση ότι θα είναι διαρκείας . Όχι σαν και μας τους λ@λ@κες  με τις δήθεν απεργίες του κώλου.
    - Έχω μια απορία. Αυτοί που με  ελαφρᾷ τῇ καρδίᾳ καταδίκασαν κι εκτέλεσαν έναν ολόκληρο λαό, έχουν σηκώσει ποτέ τα μάτια τους στον ουρανό; Έχουν διαπιστώσει ποτέ την μικρότητά τους;
    - Τώρα περιμένεις απάντηση; Για να σηκώσεις τα μάτια στ`αστέρια και να απλώσεις τα χέρια στο Σύμπαν, πρέπει να έχεις ψυχή. Να είσαι άνθρωπος πάνω απ`όλα. Ποιος από όλους αυτούς μας έχει δώσει τέτοια δείγματα;

    Αλήθεια  Ποιος; Νοιάστηκε ποτέ κανείς για μας τους ταπεινούς και τους ανώνυμους της πλάσης;
    " Για μας δεν νοιάζεται κανείς, είμαστε τ' άγραφο το χιόνι
    μας ξέρουν πέντε συγγενείς, η μάνα μας και οι γειτόνοι."


    11 Ιουλίου 2010

    Ένας ύμνος στον έρωτα.!!!

    Ένα πανέμορφο βίντεο που μου έστειλε ο καλός μου φίλος και ποιητής Γιάννης Παππάς.
    Κι εκφράζει ακριβώς τα συναισθήματα που αισθάνομαι αυτή την στιγμή, μετά από μία πανέμορφη ημέρα που πέρασα με τον άνθρωπό μου.
    Το μοιράζομαι με όλους εσάς που είστε ερωτευμένοι, κι αν δεν είστε, ερωτευτείτε πριν φορολογηθεί κι ο έρωτας. Γιατί μ`αυτούς όλα είναι πιθανά.
    Ένας ύμνος λοιπόν στον έρωτα και σε όλους τους ερωτευμένους.


    8 Ιουλίου 2010

    Οι απέναντι.!

    Toυς έβλεπα τόσο καιρό, να επιβεβαιώνουν την ύπαρξή τους μέσα από την ύλη. Ένα συνεχές θέλω η ζωή τους. Τους έβλεπα να χτίζουν τούβλα μόνιμα, για πρώτο σπίτι, για δεύτερο, για εξοχικό, κι εγώ τελείωνα το μισθό την πρώτη  του μηνός, μόλις έδινα το νοίκι, χωρίς να ξέρω πως θα βγάλω το μήνα.

    Τους έβλεπα να αλλάζουν αυτοκίνητο κάθε δύο χρόνια.
    Κι εγώ μ`ένα σαραβαλάκι 15ετίας, που όμως έχει όνομα, ( "Μελίνα" τ`όνομά τoυ). Που ποτέ δεν με έχει προδώσει. Δώρο ενός αγαπημένου προσώπου, που έφυγε από την ζωή. Συναισθηματικό το δέσιμο  μεταξύ  εμένα και της "Μελίνας". Που ακόμη κι αν είχα χρήματα, δεν θα την πούλαγα για να πάρω κάποιο καινούριο. Θα έμενε παρκαρισμένη εκεί να μου θυμίζει... όσα ποτέ δεν θα ξεχάσω.


    Τους έβλεπα να ντύνονται άψογα, να σχεδιάζουν τις διακοπές τους, κι εγώ στον δικό μου μικρόκοσμο, να είμαι ευτυχισμένη που άκουγα τα πουλάκια το πρωί, κι έβλεπα το ηλιοβασίλεμα το βράδυ. Οι διακοπές για μένα να είναι μια απλή βαρκάδα με αγαπημένους φίλους, τρώγοντας ντομάτα και τυρί. Αλλά τόσο πανευτυχείς που είμασταν  γεροί και ζωντανοί.

    Τους έβλεπα να ντύνονται με την τελευταία λέξη της μόδας, να ψωνίζουν τελευταίας τεχνολογίας κινητά στα παιδιά τους, κι εγώ έπρεπε να πείσω τα δικά μου, πως όλα αυτά ήταν χωρίς αξία.
    Τούς έβλεπα να είναι αμόρφωτοι, αστοιχείωτοι, να μην έχουν ανοίξει ποτέ βιβλίο στην ζωή τους, κι όμως να είναι διευθυντάδες πάνω στην πλάτη μου, και να με απαξιώνουν σαν πολίτη δεύτερης κατηγορίας. Κι όμως ποτέ δεν τους ζήλεψα.
    Γιατί ήμουν παρούσα στην ζωή κι ήταν απόντες.
    Ονειρευόμουν άγρυπνη, κι αυτοί κοιμόντουσαν, έναν ύπνο δίχως όνειρα.
    Μελετούσα, κι εκείνοι ήταν σε μια μόνιμη επαφή με τα "σκουπίδια" της τηλεόρασης.


    Κοίταζα την ανθρώπινη αδικία στα μάτια, κι αυτοί κοίταζαν αλλού, να μην τους κόβει την όρεξη.
    Ήμουν η παρείσακτη στα σχέδια τους.
    Η φωνή της συνείδησης στην πώρωσή  τους.
    Η ανθρωπιά στην απανθρωπιά τους.
    Ήμουν ένα με όλα αυτά που όλοι αυτοί είχαν επιλέξει να περιφρονούν.

    Σίγουροι πως ήταν στην απέναντι όχθη.
    Σίγουροι πως οι κακές μέρες θα ξημέρωναν πάντα για τους άλλους.
    Σίγουροι πως στην άλλη μεριά της όχθης ζούσαν άνθρωποι που καλά τα "θέλανε και τα πάθανε".
    Ήρθε  όμως τώρα  ο καιρός, να χάσουνε την βολή τους, και τα μεγάλα έσοδα.
    Και τώρα ξαφνικά  συναντήθηκαν  οι δρόμοι μας.
    Και τώρα τι;
    Καιρός να συστηθούμε;
    Ήρθατε στην αντίπερα όχθη  με τους πολλούς, τους άλλους παρείσακτους αυτής της ζωής.

    Εμείς μέναμε στη κόλαση από πάντα.
    Όσο για σάς...καλώς μας ήρθατε.

    6 Ιουλίου 2010

    Θέλω...

    Σκυμμένη πάνω στο λευκό χαρτί, προσπαθώ ν`αποτυπώσω τις σκέψεις μου, που είναι ανάκατες σαν τα συναισθήματά μου. Κι αιτία μια ανάρτηση της στενής μου φίλης Shell-land
    Μόλις την διάβασα, νόμιζα ότι γράφτηκε για μένα. Και το μυαλό άρχισε πάλι να χορεύει, τον αχαλίνωτο χορό των αναμνήσεων. Και τότε, ένιωσα την ανάγκη, να ζητήσω για πρώτη φορά, συγγνώμη από τον εαυτό μου. Που πάντα, τον αγαπούσα μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου.
    Και  τον άφηνα  ξέφραγο αμπέλι πολλές φορές,  να οργωθεί, να καλλιεργηθεί, και να συμβιβαστεί  με τα θέλω, και τις επιθυμίες του εκάστοτε συντρόφου.

    Και τα χρόνια  κύλισαν σαν το νερό, κι όταν ήρθε η ώρα να κάνω τον απολογισμό μου, τότε τρόμαξα. Με είχα ξεχάσει δυστυχώς πολλές φορές, κάπου παρατημένη σε μια στροφή, απεγνωσμένα να ψάχνω τον δρόμο της Ιθάκης μου. Κι εκεί που πίστευα ότι  με βρήκα πάλι, τότε  κάτι καινούριο στην ζωή μου... ξανά με έκανε να με ξεχάσω. Και τότε ξαφνικά, ένιωθα την αδικία να με πνίγει... κι έλεγα  "ως εδώ καρδιά μου". Ερχόταν επιτέλους  ο καιρός, να δω  το συρματόπλεγμά μου, ριγμένο κάτω, πατημένο, και το παραμύθι μου παρμένο. Και τότε... έφευγα. Ποτέ όμως δεν αναρωτήθηκα, πάντα μέσα από τον εγωισμό μου,  αν είχα παραβιάσει κι εγώ με την σειρά μου, τα θέλω κάποιου ανθρώπου. Αν είχα μια ειλικρινή διάθεση για τον άλλον.
    Αν τον σεβάστηκα, τον αποδέχτηκα, και τον αγάπησα χωρίς να "θελήσω" επικαλούμενη την αγάπη.
    Η ζωή όμως πάντα ακούραστα  μας διδάσκει. Και σήμερα,  μέσα από μια  πιο ώριμη ματιά, και προσπαθώντας να επανορθώσω απέναντι στην Αγάπη, κοιτάω μέσα μου και θέλω...

    Θέλω να με ακούς, χωρίς να με κρίνεις
    Θέλω τη γνώμη σου, χωρίς συμβουλές
    Θέλω να με εμπιστεύεσαι, χωρίς απαιτήσεις
    Θέλω τη βοήθειά σου κι όχι να αποφασίζεις για μένα
    Θέλω να με προσέχεις, χωρίς να με ακυρώνεις
    Θέλω να με κοιτάς, χωρίς να προβάλεις τον εαυτό σου σε μένα

    Θέλω να μ΄ αγκαλιάζεις, χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ
    Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια, χωρίς να με σπρώχνεις
    Θέλω να με υποστηρίζεις, χωρίς να με φορτώνεσαι
    Θέλω να με προστατεύεις, χωρίς ψέματα
    Θέλω να πλησιάζεις χωρίς, να εισβάλλεις

    Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου, που πιο πολύ σε ενοχλούν,  να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις
    Θέλω να ξέρεις... πως σήμερα  μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου...
    Χωρίς όρους


    Y.Σ  Ένα τραγούδι  πολύ αγαπημένο, κι αφιερωμένο σε κείνες τις στιγμές,  που βλέπουμε το συρματόπλεγμά μας, ριγμένο κάτω πατημένο, και το παραμύθι  μας παρμένο.



    Έφυγα απ'την ανάγκη μου να υπάρξω
    Πίστευα ότι θα τρομάξω μα ύστερα σκέφτηκα
    Ό,τι αγάπησα έχει μπόι κι ό,τι αγαπώ,

    θέλει τα μάτια μου ανοιχτά, το χτες να μη με τρώει
    Να περπατήσω στις σιωπές μου, να θυμηθώ τις προσευχές μου
    Κι ας είμαι πια άλλο σκαρί, δεν είν'το κάρμα μου βαρύ

    5 Ιουλίου 2010

    Στο θολωμένο μου μυαλό...

    ΕΙΝΑΙ ΚΙ αυτό το μεταίχμιο («μεχμέτιο» που έλεγε και μια ψυχή) ανάμεσα στο «κάτι» και στο «τίποτα»: μπήκαμε στον Ιούλιο κι ο καιρός δεν λέει ν΄ αποφασίσει τι θα γίνει όταν μεγαλώσει.

    Χειμώνας ή καλοκαίρι; Καύσωνας ή ψοφόκρυο; Κουφόβραση ή πέφτουν της βροχής οι στάλες κι εγώ κάθομαι στις σκάλες; Να φωνάξω τον συντηρητή των κλιματιστικών ή να σκαρφαλώσω στα πατάρια για την έξτρα κουβέρτα; Να πάθω γρίπη των λεγεωναρίων ή γρίπη των χοίρων;

    Και δεν είναι να πεις, «τρελάθηκε η φύση»! Η φύση (και ο Βιβάλντι) μια χαρά τακτοποιημένες τις είχε τις τέσσερις εποχές. Εμείς την τρελάναμε, εμείς την ξεκάναμε, εμείς την αποτελειώσαμε. Εμείς- που το μόνο που μάθαμε να ανακυκλώνουμε είναι η ηλιθιότητά μας!

    Είπα «ηλιθιότητα»: Πολλοί ηλίθιοι μαζευτήκαμε, αδελφάκι μου. Ήρθε κι έπεσε overdose στον πλανήτη. Πώς να τα βγάλει κι αυτός ο καψερός πέρα, όταν έχει ν΄ αντιμετωπίσει ένα ΙQ-12; Σίγουρα, τα μικρά πράσινα ανθρωπάκια που μας βλέπουν από κει ψηλά έχουν αλλάξει συκώτι- αν έχουν συκώτι- απ΄ το γέλιο; Γιατί δεν μας κάνουν επίσκεψη; Δεν έχουν τα μεταφορικά μέσα; Ή απλώς, μας βαριούνται θανάσιμα;

    Είπα «βαριούνται»: Έχει  βαρεμάρα ή εγώ βαριέμαι; Τα χρόνια περνάνε σαν φτερό, οι ώρες δεν περνάνε με τίποτα! Είναι νορμάλ αυτό τώρα; Για να πάει η ώρα από 7 σε 8, μεσολαβεί ένας αιώνας. Για να γίνεις από 18 χρονών, 28 μεσολαβεί ένα δευτερόλεπτο... Σέρνονται οι στιγμές σαν τις σαύρες στο χώμα... Και πόση τηλεόραση να δεις πια; Όσο ζάπινγκ και να κάνεις στο ίδιο ΔΝΤ θα πέσεις!

    Είπα «ΔΝΤ»: Ολοι πεινάνε, όλοι χρεοκοπούν εκτός από τους ενεχυροδανειστές. Αυτοί πλέον έχουν χτιστεί ζωντανοί στα ασήμια και τα μαλάματα. Κοσμήματα, αντικείμενα, ενθύμια ακριβά κι αγαπημένα. Μέχρι τις βέρες βγάζουν απ΄ το δάχτυλο... Μέχρι χρυσά δόντια ξεκολλάνε απ΄ το στόμα τους... Ένας κόσμος σε απόγνωση παζαρεύει τις αναμνήσεις του, για ένα 10ευρο παζαρεύουν. Εκεί φτάσαμε...

    Κι έχουμε δρόμο ακόμα... Ο αφέτης μόλις πυροβόλησε στον αέρα... Η μοναξιά του δρομέα μακρινών αποστάσεων μόλις ξεκίνησε... Κι είμαστε και με άδειο στομάχι...

    Και καλά να κάνεις το σκατό σου παξιμάδι:
    Πώς το τρως μετά, μου λες;
    Είπα «παξιμάδι»: Παξιμάδι με χόρτα πρωί-μεσημέρι- βράδυ είναι η καινούργια δίαιτα.

      Άντρες και γυναίκες- ως χαρωπές χωριατοπούλες- εκδράμουν σε βουνά και σε ραχούλες, προκειμένου να γεμίσουν χόρτα το καλαθάκι. Με καλαθάκι αδειανό και στην καρδιά θλιμμένο, ένα φτωχούλι ορφανό πεινάει το καημένο. Ήρθαν κι έγιναν οι λόγγοι η χαρά της οστεοπόρωσης. Κάθε βλίτο κι ένα κρακ. «Κρακ κρακ τα σήμαντρα της εκκλησίας, κρακ κρακ ο αντίλαλος της ερημιάς» για να πληρώσει τη νύφη και ο εθνικός μας Σολωμός.

    Είπα «σολωμός». Τι απέγινε, άραγε, αυτή η ψυχή; Θυμάσαι που είχαμε φάει έναν προ ΔΝΤ; Καλά που τον βγάλαμε φωτογραφία να τον κρεμάσουμε δίπλα στο απολυτήριο του παιδιού! Πάει τώρα κι αυτός, χάθηκε: από καπνιστός Νορβηγός, έγινες ιπτάμενος Ολλανδός! Να ζούμε να τον θυμόμαστε!
    Είπα «θυμόμαστε». Θυμάσαι, βρε, κάποτε που περνάγαμε καλά; Που πηγαίναμε σινεμά και ταβερνάκι;

    Θυμάσαι τις διακοπές στα νησιά;
    Θυμάσαι τα «μουσκεμένα χιλιόμετρα» με το αμάξι- τότε που δεν υπολογίζαμε βενζίνες και οκτάνια; Θυμάσαι το καινούργιο παπούτσι που έδενε με τον καινούργιο φόρεμα; Θυμάσαι τότε που το οικογενειακό έσοδο ονομαζόταν «μισθός» κι όχι «φιλοδώρημα». Θυμάσαι, βρε, που περνάγαμε καλά; Που γελάγαμε πολύ;

    Θυμάσαι;
    Είπα «θυμάμαι», αλλά ξέχασα τι έπρεπε να θυμηθώ. Τα έχω απωθήσει όλα αυτά. Κι ας εμμένουν... Κι ας επιμένουν... Κι ας ελλοχεύουν πεισματικά εκεί... πίσω στην άκρη του μυαλού... Του θολωμένου μου μυαλού...

    Αχ, Ακη Πάνου, μέγιστε- τα είπες όλα κι έφυγες: «Στο θολωμένο μου μυαλό, ο κόσμος είναι μια σταλιά, κάτι σκιές απ΄ τα παλιά και κάποιο πάθος μου τρελό... Το θολωμένο μου μυαλό, μ΄ έχει προδώσει προ πολλού, του λέω αλλού και τρέχει αλλού, με κάνει και παραμιλώ»...

    Το θολωμένο μου μυαλό... Από την : Έλενα Ακρίτα.

    4 Ιουλίου 2010

    Διάλογος ιντερνετικού ζευγαριού, μέσω skype.

     Οι ζέστες σφίξανε, και ο καιρός θυμίζει κάτι μεταξύ χειμώνα και καλοκαιριού. Και σκέφτεσαι να βάλω τον ανεμιστήρα, (γιατί ούτε λόγος για κλιματιστικό, μια και  διάγουμε τον καιρό των ισχνών αγελάδων), ή να ανέβω στο πατάρι να κατεβάσω την πικέ κουβέρτα, απομεινάρι της πάλαι ποτέ προίκας μου;

    Έτσι λοιπόν και το εν λόγω ζευγάρι των bloggers, προσπαθούν να είναι όσο πιο κοντά μπορούν ο ένας  με τον άλλον  μέσω skype, μια και οι συναντήσεις τους λόγω ΔΝΤ, ακολουθούν τις εντολές των περικοπών, για να πηγαίνουν ασορτί με τους μισθούς και τις συντάξεις. Κάθε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα, είναι ψευδαίσθηση.


    Εκείνη:Θέλω ένα πρόγραμμα για το κομπιούτερ μου.
    Εκείνος: Έχω αγιασμό. Θέλεις;
    Εκείνη: Έλα πες μου κάποιο πρόγραμμα.
    Εκείνος: Τα πάντα όλα και μπρίκια κολλάμε.
    Εκείνη: Φτιάχνω ένα slide με τις φωτογραφίες μας. Τι μουσική να βάλω;
    Εκείνος: Βάλε το «Βρέχει  φωτιά στην στράτα μου».
    Εκείνη: Γελάει με το αστείο του.!
    Εκείνος: «Γέλα μωρό μου γέλα... είναι η ζωή μια τρέλα». Θα το βρω και θα το βάλω στο προφίλ σου στο φάτσαμπουκ.

    Εκείνη: Τώρα τελειώνω.
    Εκείνος: Εσύ όλο τελειώνεις. Μας έχεις τελειώσει γενικώς.
    Εκείνη: Καταγράφω  ότι λες να το κάνω κείμενο.
    Εκείνος: Έλεος ότι λέω να το κάνεις κείμενο... θα το βουλώσω πια να μην μιλάω.
    Εκείνη προσηλωμένη στον ανοιχτό browser κοιτάει σαν αποχαυνωμένη, κάποια sites. Εκείνος την παρακολουθεί μέσα από την κάμερα, και μονολογεί: «Νά 'μουνα στο κομπιούτερ σου browser αναμμένος, να με κοιτάς επίμονα και νά 'μουνα τελειωμένος.» (θυμίζοντας της το παλιό τραγουδάκι «να 'μουνα στο φουστάνι σου κουμπί μαλαματένιο...»)
    Εκείνη: Αμάν το βρήκα.
    Εκείνος: Ποιο:
    Εκείνη: Από τα τρία το μακρύτερο. Πήρα φόρα τώρα, κι  όταν παίρνω φόρα, να η κατηφόρα.
    Εκείνος:«Εσένα που αγκάλιαζα  πριν λίγο, εσένα π`αγαπώ τόσο πολύ, τώρα σε βλέπω μέσα από το τζάμι, μέχρι να έρθει το πρωί»:  (τραγουδούσε παραφράζοντας έτερο παλιό και αγαπημένο τραγούδι).
    Εκείνη: Μου αρέσει αυτό που είπες για συνέχισε.
    Εκείνος: «Τ`αστέρια από ψηλά, μας βλέπουν σιωπηλά,  στο skype είναι ατέλειωτος ο χρόνος. Αν κλείσεις και μ`αφήσεις θα 'μαι μόνος».
    .
    Εκείνη εξακολουθεί να ασχολείται με τα ιντερνετικά τερτίπια.Κι εκείνος αγανακτισμένος πια της λέει: Κλείσε βρε μωρό μου επιτέλους τον browser. Θέλω όταν μιλάμε να κοιταζόμαστε στα μάτια. Γιατί να βάζουμε την μοναξιά ανάμεσά μας; Τα site μας ας τα κοιτάξει η μοναξιά μας. Άλλωστε προϊόν της μοναξιάς μας είναι. Ας μην γινόμαστε φανατικοί με την μοναξιά μας. Έλα να ζήσουμε  τις στιγμές μας.!

    3 Ιουλίου 2010

    Στο διεθνές το μαγαζί...

    "Στο διεθνές το μαγαζί,
    πίναν παρέα δυο χαζοί
    και λέγαν τα δικά τους...
    Λέγαν για τους πολιτικούς
    πως μοιάζουν σαν τους ποντικούς
    που τρώνε τα παιδιά τους.

    Στο διεθνές το μαγαζί,
    μονολογούσαν οι χαζοί
    για της ζωής το κρίμα...
    πως είν' ντροπή, πως είν' ντροπή
    όλου του κόσμου οι σοφοί
    να πουληθούν στο χρήμα.

    Και ένας νέος μοναχός,
    αφουγκραζόταν σκεφτικός
    παράμερα πιο πέρα...
    κι έλεγε να 'τανε χαζοί
    όλοι οι άνθρωποι στην γη
    θα βλέπαμε άσπρη μέρα.

    Στο διεθνές το μαγαζί,
    γίνανε φέσι οι χαζοί
    και λέγανε πως φτάνει...
    πως κάθε πόλεμο στην γη
    τον κάνουν οι λαθρέμποροι
    και οι βιομηχάνοι.

    Στο διεθνές το μαγαζί,
    μιλούσανε οι χαζοί
    για αγάπη και ειρήνη...
    κι όμως οι άσοφοι σοφοί
    αφήνουν νηστικούς στην γη
    και πάνε στην σελήνη.

    Και ένας νέος μοναχός,
    αφουγκραζόταν σκεφτικός
    παράμερα πιο πέρα...
    κι έλεγε να 'τανε χαζοί
    όλοι οι άνθρωποι στην γη
    θα βλέπαμε άσπρη μέρα.

    Στο διεθνές το μαγαζί,
    γελούσανε οι χαζοί
    λέγανε αστεία...
    λέγαν πως ψέμα αν θες να πεις,
    αν θέλεις να γελά κανείς,
    λέγε "Δημοκρατία"

    Στο διεθνές το μαγαζί,
    αφού τα ήπιαν οι χαζοί
    'τα είπαν και ένα χέρι'...
    λέγαν πως θα 'ρθει η στιγμή
    να αγκαλιαστή όλη η γη
    με τ' άσπρο περιστέρι

    Και ένας νέος μοναχός,
    αφουγκραζόταν σκεφτικός
    παράμερα πιο πέρα...
    κι έλεγε να 'τανε χαζοί
    όλοι οι άνθρωποι στην γη
    θα βλέπαμε άσπρη μέρα."

    2 Ιουλίου 2010

    Σύλλογος δανεικών ρούχων.!!!

    Λένε πως το μυαλό του ανθρώπου, απέχει μια κλωστή από την τρέλα. Κάτι  οι ζέστες που σφίξανε, κάτι το ΔΝΤ, έχω την αμυδρή εντύπωση πώς η δικιά μου κλωστή έσπασε. Άρχισα λοιπόν, να σκέφτομαι λύσεις που θα με βγάλουν  έστω και λίγο, από το οικονομικό αδιέξοδο.

    Μετά κόπων και βασάνων, σκέφτηκα  να ιδρύσω τον "σύλλογο των δανεικών ρούχων". Αν κάποιοι από εσάς που θα διαβάσετε,  αντιμετωπίζετε  το ίδιο πρόβλημα, και θέλετε να συνεργαστούμε, μπορείτε να το δηλώσετε στα σχόλια. Πάσα συνεργασία δεκτή. Άλλωστε ἡ ἰσχύς ἐν τῇ ἐνώσει.

    Λέω λοιπόν, να αρχίσουμε να δανείζουμε (με το ανάλογο αντίτιμο), κάποια ρούχα στους 300 της Βουλής που τα στερούνται, και  δεν τα έχουν φορέσει ποτέ. Δεν είναι κρίμα, να τους στερούμε την χαρά να δοκιμάσουν επιτέλους, και κάτι το  διαφορετικό, από αυτό που φοράνε τόσο καιρό επάνω τους; Το κουστούμι  της εξαπάτησης, της κλεψιάς, της ξεδιαντροπιάς  και της προδοσίας. Κι επειδή εμείς σαν λαός είμαστε τόσο μεγαλόψυχοι, μέχρι βλακείας, ας κάνουμε μια καλή κίνηση ανθρωπιάς.

    Σκέφτηκα λοιπόν να αρχίσουμε από το ρούχο της αξιοπρέπειας, που αν το φορούσαν θα έμοιαζαν με ανθρώπους,  κι όχι με πεινασμένα αρπακτικά. Αυτό σίγουρα θα τους τόνιζε  το ροδαλό χρώμα της ντροπής, και θα τους έκανε να πάψουν να εμφανίζονται  τακτικά δημοσίως. Ίσως μετά από δημόσια παραδοχή τους, για τις μίζες και τα σκάνδαλα, να αποφάσιζαν επιτέλους να κρυφτούν στα υπόγεια  των σπιτιών  τους.

    Να φορούσαν το ρούχο της ηθικής μας, που όταν χρωστάμε χάνουμε τον ύπνο μας, αλλά περιέργως αυτοί κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, και ξεχνάνε τα πολλά δις που μας χρωστάνε.
    Το ρούχο του σεβασμού, που  το έχουν ξεχάσει κάπου στην ντουλάπα τους, και αναιρούν όσα είχαν τάξει προεκλογικά. Κι επειδή σαν άνθρωποι έχουμε κάποιες ατέλειες, κι εγώ τις περισσότερες, την πιο αστραφτερή τουαλέτα μου την άφησα για τον ΓΑΠ.
    Την αστραφτερή τουαλέτα  του Εφιάλτη. Έχει ραφτεί ακριβώς στα μέτρα του, μια κι οι Εφιάλτες μένουν πάντα στην ιστορία. Κι αυτός πήρε ήδη την θέση του στο Πάνθεον της Εθνικής προδοσίας.


    Κι όλοι εμείς, που μαζευτήκαμε να προσφέρουμε κάποιο δανεικό ρούχο στους "άδοξους" της βουλής, πριν τους το δανείσουμε, δεν έχουμε παρά να τους φωνάξουμε πως είναι γυμνοί, σαν το βασιλιά στο παραμύθι «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Μήπως και μας ακούσουν και συνειδητοποιήσουν κι εκείνοι τη γύμνια τους. Γιατί όσο δεν τη βλέπουν, καλούμαστε να τους τη δείξουμε εμείς. Και όχι μόνο πλέον στην κάλπη!

    ΥΣ: Να ευχαριστήσω τον συνεργάτη apokalipsis999  για την συνεργασία του στον επίλογο.

    1 Ιουλίου 2010

    Μιλάς και σύ καρδιά μου;

     Πρόλογος:
     Είναι ένα κείμενο που όταν το διάβασα ακούμπησε την καρδιά μου. Κι ειδικά όταν προέρχεται από έναν δικό μου άνθρωπο.  Με χαρά μου λοιπόν αναδημοσιεύω την κατάθεση ψυχής, του δάσκαλου και φίλου μου ΑΑΤΟΝ. Καμιά φορά νιώθουμε την ανάγκη να ταξιδέψουμε στο παρελθόν. Να θυμηθούμε όλα όσα μας πόνεσαν, κι όλα όσα μας έδωσαν χαρά.
    Νιώσαμε κι οι δυο, την ανάγκη  να το κάνουμε παράλληλα, σαν ένα μικρό εξαγνισμό  στο παρελθόν μας. Νομίζω  ότι συμπληρώνει απόλυτα, την προηγούμενη δική μου ανάρτηση " Οι κομπάρσοι του έρωτα", χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι. Άλλωστε αν δεν μπορείς να αγαπήσεις  το παρελθόν σου  και να το σέβεσαι, ακόμη κι αν σε πόνεσε, δεν μπορείς ν`αγαπήσεις και να σεβαστείς το παρόν σου. Και νομίζω ότι πολλοί από εμάς,  έχουμε το χάρισμα του σεβασμού και της αγάπης, για οτιδήποτε  πέρασε από την ζωή μας.


    Πολλές φορές, καθόταν και αναπολούσε το παρελθόν. Ήταν κάτι που πάντοτε έκανε, και το έκανε πολύ συχνά. Τον ημέρευε, ξέφευγε από το παρόν, και τις μαύρες σκέψεις του αύριο. Σκεφτόταν στιγμές που πέρασαν, στιγμές όμορφες, στιγμές που δεν ξαναγυρνάνε, μα που άφησαν πίσω τους αναμνήσεις για να μείνουν αιώνιες.

    Ξαφνικά, μέσα στην γαλήνη του μυαλού, άρχισε πάλι να χτυπάει γρήγορα η καρδιά του. Την θυμήθηκε πάλι.. Ποτέ του δεν κατάφερε να την βγάλει από τη σκέψη του, η καρδιά δεν τον άφησε ποτέ να την σβήσει. Μόλις τον έβλεπε πως θα τα κατάφερνε, σφιγγόταν, πονούσε, χτυπούσε γρήγορα και δυνατά, έτοιμη να σπάσει, και κάθε φορά του άλλαζε γνώμη, χαλώντας του τα σχέδια.

    "Γιατί καρδιά μου αγαπάς,
    αφού το ξέρεις, θα πονάς.."

    Πράγματι έτσι ήταν πάντα. Κάθε αγάπη και μια πληγή. Κάθε πληγή, και πόνος αφόρητος, όρκοι πως ήταν η τελευταία φορά, τάματα πως δεν θα άφηνε να ξαναγίνει.. λόγια που έμεναν λόγια.
    Κάθε φορά που η ψεύτρα χτυπούσε δυνατά, λύγιζε, πίστευε, και κέρδιζε μετά από λίγο μια ακόμα πληγή, έναν ακόμη πόνο, μια ακόμη απογοήτευση.. και ξανά 'λεγε τα ίδια λόγια, που θα έμεναν και πάλι λόγια..
    Ξανά, και ξανά.. και ξανά..


    Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως είναι καταραμένοι στο θέμα "αγάπη".
    Έχουν ανάγκη να αγαπάνε, και δες πως τα φέρνει η τύχη, σχεδόν ποτέ δεν αγαπιούνται. Δίνουν, δίνουν, μα ..δεν παίρνουν.
    Η φύση του ανθρώπου βλέπεις, είναι τέτοια, όταν δει πως παίρνει, σταματάει να δίνει πίσω.
    Κι αυτός εκεί ανήκε, και το γνώριζε. Σε εκείνους που είναι καταραμένοι, να δίνουν και να μην παίρνουν, παρά μόνο ψίχουλα χαράς. Η λύπη όμως, παρακαλώ, να 'ναι πάντα σε μεγάλες δόσεις.

    Άλλοι τον θεωρούσαν ευτυχισμένο. Προσωπικά, δεν ξέρω τι είναι ευτυχία.
    Έζησε πολλά, απέκτησε και έχασε πολλά, απόλαυσε πολλά, έζησε πολυτάραχα..
    Πολύς κόσμος ονειρεύεται να ζούσε έστω και για λίγο τέτοια ζωή.
    Όχι, κι όμως δεν ένοιωθε τυχερός, αυτό το ξέρω καλά.
    Συχνά έλεγε, "είδα, έμαθα και έζησα πάρα πολλά, μα τα πλήρωσα με την ψυχή μου, και τόσο ακριβά, που ζηλεύω όσους δεν είδαν, δεν έμαθαν και δεν έζησαν απολύτως τίποτε".

    Την γνώρισε τυχαία..
    Της άνοιξε την καρδιά του, την ψυχή του, της είπε τα μυστικά του..
    Άρχισε ξανά να νοιώθει εκείνο το τόσο γνώριμο πλέον σκίρτημα, και που πάντα φοβόταν τόσο, εκείνο το χτυποκάρδι που, κάθε φορά προμήνυε και μια νέα πληγή.. μα δεν σταμάτησε, για άλλη μια φορά.
    Και το ξανά πλήρωσε, με το ίδιο πάντα νόμισμα.
    Πόνος! αυτό ήταν το νόμισμα, κανένα άλλο.

    Μα, για έναν περίεργο λόγο, αυτή τη φορά, δεν ένιωσε μίσος, κακία, ούτε θυμό.
    Χαμογέλασε μόνο με πίκρα, έσκυψε το κεφάλι, πήρε για άλλη μια φορά τα σπασμένα του κομμάτια, και τον δρόμο που άφησε για λίγο ξανά, και ήξερε που βγάζει. Τον δρόμο της ψυχικής του μοναξιάς, ένας ερημίτης στο ίδιο του το είναι, πάντα ανάμεσα σε κόσμο, μα δίχως να βλέπει και να αισθάνεται την παρουσία κανενός.

    Λοιπόν; ..μιλάς και σύ καρδιά μου
    που στα πόδια σου όλα τα έχεις;

    Το κείμενο είναι αναδημοσίευση απο το: Α! μπε μπα Blog! Το μπινελικοδρόμιο..
    ΑΑΤΟΝ