"Μην ενοχλείτε"

Τον έβλεπε να απομακρύνεται ανάμεσα στο πλήθος, κι ένα συναίσθημα λύπης έσφιξε την καρδιά της. Έβαλε μπροστά το αυτοκίνητό της κι απομακρύνθηκε βιαστικά χωρίς να γυρίσει το κεφάλι της πίσω. Ναι! Ένιωθε ότι είχε ηττηθεί... "Γρήγορα, να φτάσω στο σπίτι μου, να νιώσω ασφαλής... " Η σκέψη  αυτή την έκανε να πατάει με μανία το γκάζι. Ο εγωισμός της είχε ισοπεδωθεί. Αυτός ο εγωισμός που επί δύο μήνες πολεμούσε αυτή την σχέση με όποιο όπλο του ήταν πρόχειρο.
Ανασφάλειες, πληγές από το παρελθόν, σκληρά λόγια που έβγαιναν σαν σφαίρες από το στόμα της, με μόνο στόχο την καρδιά του. Χιλιάδες δικαιολογίες, πολλά γιατί κι ερωτήσεις όπως:

"Τι ψάχνεις να βρεις μαζί μου;"

"Δεν το βλέπεις πόσο διαφορετικοί είμαστε;"

"Ξέρεις  ο πρώην, οι πρώην, τα πρώην... " πληγές κι απωθημένα που δεν την άφηναν να  δώσει χώρο στο παρόν.

"Πνίγομαι δεν το βλέπεις; Δεν έχω συνηθίσει σε τόση δοτικότητα". Κι εκείνος , στωικά να υπομένει, ν`αντέχει και να ονειρεύεται. Να δηλώνει ότι είναι δίπλα της, ακόμη κι όταν εκείνη τον προκαλούσε να φύγει.

Φτάνοντας στο σπίτι της, άνοιξε το κομπιούτερ  κι άρχισε να γράφει. Ήθελε να μοιραστεί το παραμύθι που έζησε. Όμως η φωνή της λογικής την σταμάτησε για λίγο.
"Μην το κάνεις, κράτα το για σένα. Στην χαρά σε κρίνουν, ενώ στην λύπη σου συμπαραστέκονται.  Είναι πιο εύπεπτη η λύπη. Τα υπόλοιπα που ανήκουν στην σφαίρα της ευτυχίας, πρέπει να μένουν μυστικά. Δεν τα μοιραζόμαστε."

Έδιωξε τις αρνητικές σκέψεις και συνέχισε. Άλλωστε πάντα της άρεσε να εκτίθεται, να λέει τις αλήθειες της και να παίρνει το ρίσκο της. Την μάγευε όλη αυτή η διαδικασία. Έζησε ένα όνειρο. Δικό της ήταν. Και δική της απόφαση να το μοιραστεί.
Το κανόνιζαν μέρες πριν να δώσουν λίγο χώρο στην σχέση τους. Να ζήσουν κάποιες μέρες μαζί, χωρίς τίποτα να παρεμβάλλεται ανάμεσά τους.

Έκλεισαν τα κομπιούτερ τους, προγραμμάτισαν τις αναρτήσεις στα μπλοκ τους, "τα προϊόντα της μοναξιάς τους" όπως τα χαρακτηρίζει  εκείνος, κάνοντας εκείνη να τσιτώνει τα πόδια της σαν κακομαθημένο παιδί, κάθε φορά που της το έλεγε: "Όχι για μένα πάνω απ`όλα είναι το μπλοκ μου" του απαντούσε πικραίνοντας τον. "Θα συνεχίσω να κάνω αναρτήσεις κι  όταν θα είμαστε μαζί."

Και ξαφνικά άκουσε τον εαυτό της τις μέρες που ήταν μαζί του να λέει, " Δεν θέλω ν`ανοίξω καθόλου το κομπιούτερ. Δεν θέλω να χαλάσω την μαγεία μας." Έπιασε τον εαυτό της να κλείνει το κινητό της, να απομονώνεται στον δικό τους κόσμο, και να κρεμάει έξω από την πόρτα της, την ταμπέλα "Μην ενοχλείτε...".Έπιασε επιτέλους τον εαυτό της να κάνει χώρο στο παρόν, εκτοπίζοντας όλους τους φόβους  και τις ανασφάλειες της.

Αφέθηκε, έζησε, και ρούφηξε με όλο το είναι της τον έρωτα. Αυτό το συναίσθημα που σε ολοκληρώνει, όταν ξυπνώντας το πρωί, βλέπεις δυο μάτια καρφωμένα στο πρόσωπό σου, να σε κοιτάζουν με λατρεία. Ένα χέρι που δεν αφήνει στιγμή το δικό σου, και μια αγκαλιά που λουφάζεις σαν παιδί, ξεχνώντας την ηλικία και την ωριμότητά σου. Άλλωστε για ποια ωριμότητα μιλάμε. Γι` αυτή που σε γερνάει, ή γι` αυτή που σ`εκπαιδεύει  να δέχεσαι και ν`αποδέχεσαι απλόχερα τα δώρα της ζωής;

Ναι τώρα ήξερε τι ακριβώς ήταν σοφία καρδιάς. Κι αποφάσισε να ακολουθήσει επιτέλους, τον δρόμο που της έδειχνε εκείνος. Τον δρόμο της αγάπης, χωρίς εγωισμό, παροπλισμούς, φαντάσματα του παρελθόντος  και φοβίες. Μέσα από την ασφάλεια  που δίνει η αγκαλιά και η συντροφικότητα.
Φτιάχνοντας  τον δικό τους καινούριο χάρτη.!