Μιλάς και σύ καρδιά μου;

 Πρόλογος:
 Είναι ένα κείμενο που όταν το διάβασα ακούμπησε την καρδιά μου. Κι ειδικά όταν προέρχεται από έναν δικό μου άνθρωπο.  Με χαρά μου λοιπόν αναδημοσιεύω την κατάθεση ψυχής, του δάσκαλου και φίλου μου ΑΑΤΟΝ. Καμιά φορά νιώθουμε την ανάγκη να ταξιδέψουμε στο παρελθόν. Να θυμηθούμε όλα όσα μας πόνεσαν, κι όλα όσα μας έδωσαν χαρά.
Νιώσαμε κι οι δυο, την ανάγκη  να το κάνουμε παράλληλα, σαν ένα μικρό εξαγνισμό  στο παρελθόν μας. Νομίζω  ότι συμπληρώνει απόλυτα, την προηγούμενη δική μου ανάρτηση " Οι κομπάρσοι του έρωτα", χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι. Άλλωστε αν δεν μπορείς να αγαπήσεις  το παρελθόν σου  και να το σέβεσαι, ακόμη κι αν σε πόνεσε, δεν μπορείς ν`αγαπήσεις και να σεβαστείς το παρόν σου. Και νομίζω ότι πολλοί από εμάς,  έχουμε το χάρισμα του σεβασμού και της αγάπης, για οτιδήποτε  πέρασε από την ζωή μας.


Πολλές φορές, καθόταν και αναπολούσε το παρελθόν. Ήταν κάτι που πάντοτε έκανε, και το έκανε πολύ συχνά. Τον ημέρευε, ξέφευγε από το παρόν, και τις μαύρες σκέψεις του αύριο. Σκεφτόταν στιγμές που πέρασαν, στιγμές όμορφες, στιγμές που δεν ξαναγυρνάνε, μα που άφησαν πίσω τους αναμνήσεις για να μείνουν αιώνιες.

Ξαφνικά, μέσα στην γαλήνη του μυαλού, άρχισε πάλι να χτυπάει γρήγορα η καρδιά του. Την θυμήθηκε πάλι.. Ποτέ του δεν κατάφερε να την βγάλει από τη σκέψη του, η καρδιά δεν τον άφησε ποτέ να την σβήσει. Μόλις τον έβλεπε πως θα τα κατάφερνε, σφιγγόταν, πονούσε, χτυπούσε γρήγορα και δυνατά, έτοιμη να σπάσει, και κάθε φορά του άλλαζε γνώμη, χαλώντας του τα σχέδια.

"Γιατί καρδιά μου αγαπάς,
αφού το ξέρεις, θα πονάς.."

Πράγματι έτσι ήταν πάντα. Κάθε αγάπη και μια πληγή. Κάθε πληγή, και πόνος αφόρητος, όρκοι πως ήταν η τελευταία φορά, τάματα πως δεν θα άφηνε να ξαναγίνει.. λόγια που έμεναν λόγια.
Κάθε φορά που η ψεύτρα χτυπούσε δυνατά, λύγιζε, πίστευε, και κέρδιζε μετά από λίγο μια ακόμα πληγή, έναν ακόμη πόνο, μια ακόμη απογοήτευση.. και ξανά 'λεγε τα ίδια λόγια, που θα έμεναν και πάλι λόγια..
Ξανά, και ξανά.. και ξανά..


Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως είναι καταραμένοι στο θέμα "αγάπη".
Έχουν ανάγκη να αγαπάνε, και δες πως τα φέρνει η τύχη, σχεδόν ποτέ δεν αγαπιούνται. Δίνουν, δίνουν, μα ..δεν παίρνουν.
Η φύση του ανθρώπου βλέπεις, είναι τέτοια, όταν δει πως παίρνει, σταματάει να δίνει πίσω.
Κι αυτός εκεί ανήκε, και το γνώριζε. Σε εκείνους που είναι καταραμένοι, να δίνουν και να μην παίρνουν, παρά μόνο ψίχουλα χαράς. Η λύπη όμως, παρακαλώ, να 'ναι πάντα σε μεγάλες δόσεις.

Άλλοι τον θεωρούσαν ευτυχισμένο. Προσωπικά, δεν ξέρω τι είναι ευτυχία.

Έζησε πολλά, απέκτησε και έχασε πολλά, απόλαυσε πολλά, έζησε πολυτάραχα..
Πολύς κόσμος ονειρεύεται να ζούσε έστω και για λίγο τέτοια ζωή.
Όχι, κι όμως δεν ένοιωθε τυχερός, αυτό το ξέρω καλά.
Συχνά έλεγε, "είδα, έμαθα και έζησα πάρα πολλά, μα τα πλήρωσα με την ψυχή μου, και τόσο ακριβά, που ζηλεύω όσους δεν είδαν, δεν έμαθαν και δεν έζησαν απολύτως τίποτε".

Την γνώρισε τυχαία..
Της άνοιξε την καρδιά του, την ψυχή του, της είπε τα μυστικά του..

Άρχισε ξανά να νοιώθει εκείνο το τόσο γνώριμο πλέον σκίρτημα, και που πάντα φοβόταν τόσο, εκείνο το χτυποκάρδι που, κάθε φορά προμήνυε και μια νέα πληγή.. μα δεν σταμάτησε, για άλλη μια φορά.
Και το ξανά πλήρωσε, με το ίδιο πάντα νόμισμα.
Πόνος! αυτό ήταν το νόμισμα, κανένα άλλο.

Μα, για έναν περίεργο λόγο, αυτή τη φορά, δεν ένιωσε μίσος, κακία, ούτε θυμό.
Χαμογέλασε μόνο με πίκρα, έσκυψε το κεφάλι, πήρε για άλλη μια φορά τα σπασμένα του κομμάτια, και τον δρόμο που άφησε για λίγο ξανά, και ήξερε που βγάζει. Τον δρόμο της ψυχικής του μοναξιάς, ένας ερημίτης στο ίδιο του το είναι, πάντα ανάμεσα σε κόσμο, μα δίχως να βλέπει και να αισθάνεται την παρουσία κανενός.

Λοιπόν; ..μιλάς και σύ καρδιά μου, 

που στα πόδια σου όλα τα έχεις;

Το κείμενο είναι αναδημοσίευση απο το: Α! μπε μπα Blog! Το μπινελικοδρόμιο..
ΑΑΤΟΝ