Δεν φταίω εγώ...η ρίζα μου τα φταίει.

H εβδομάδα των αρχαιολογικών ανασκαφών έφτασε αισίως στο τέλος της.
Τρόπαια ο πίνακας του Μπόστ: "Καλυμέρα σας κε αυτώ θα περάση" και μία φωτογραφία, μ`ένα κοριτσάκι με πλατινέ μαλλιά. Τώρα πώς κατέληξα κοκκινομάλα, και προσφάτως με χάλκινες ανταύγειες, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Είναι από εκείνες με περιεχόμενο επιστημονικής φαντασίας. Κοιτάζω το παρδαλέ μαλλί μου στον καθρέφτη, κι αναρωτιέμαι: Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η ωραιοτέρα στης φαντασίας μου τη σφαίρα; «Δεν κοιτάς τη ρίζα στο μαλλί», με φτύνει ο καθρέφτης. Αυτή δεν είναι ρίζα. Είναι η Αττική οδός. Πρέπει να πληρώσεις διόδια για να τη διασχίσεις.

Παρατηρώ την παιδική φωτογραφία μου  με το πλατινέ μαλλί, και τώρα επιτέλους μπορώ να εξηγήσω το "αλτσχάιμερ" που με βασανίζει παιδιόθεν, λόγω της ξανθιάς απόχρωσης του εγκεφάλου μου. Μονίμως στον δικό μου κόσμο βυθισμένη.
"Παιδί μου μην σκέφτεσαι πολύ, θα παγώσει ο εγκεφαλός σου", έλεγε ο πατερούλης μου. Τι ήθελε και το μελέταγε; Τελικά πάγωσε τόσο πολύ το μυαλό μου, που πρέπει να του κάνω απόψυξη τρεις μέρες για να πάρει στροφή. Που όταν κάτι δεν το συμφέρει δεν στροφάρει. Μουλαρώνει σαν το γαϊδούρι στον ανήφορο. Κι όταν θέλει ξαφνικά, και ως εκ  θαύματος  θυμάται ότι μπορεί να γεννήθηκα ξανθιά, αλά πήρα και κάτι μελαχρινό από την μάνα μου.

Μαμά, περνάνε τα χρόνια. Δεν το ήξερα. Δεν το κατάλαβα. Δεν ενημερώθηκα αρμοδίως. Κοιμήθηκα παιδί και ξύπνησα γυναίκα. Περνάνε τα χρόνια εν μία νυκτί. Μάνα, γιατί με γέννησες;
Γιατί με γέννησες ξανθιά με ψυχολογία μελαχρινής;
Πίσω από το χαζοχαρούμενo ύφος, μαύρο κοράκι με νύχια γαμψά γαντζώνεται μέσα στην ψυχή μου. Το μυστικό της μελαχρινής. Η ξανθιά στην κοσμάρα της.

Περνάνε τα χρόνια, μαμά. Όταν ήμουνα παιδί, μου 'λεγες: «Αύριο που θα σπουδάσεις»... «Αύριο που θα κάνεις δική σου οικογένεια»...
Μ' έπιανε πανικός με το «αύριο»: Δηλαδή; Σήμερα Δευτέρα. Αύριο Τρίτη, εγώ πρέπει να σπουδάσω, ΚΑΙ να κάνω οικογένεια!
Με καθησύχαζες: «Τρόπος του λέγειν». Κι όμως! Δεν ήταν τρόπος του λέγειν.

Στην κυριολεξία έτσι κύλησε η ζωή, μαμά. Μέσα σε μια μέρα περάσανε τόσα χρόνια. Βαθιά ανάσα, και κατάδυση στην ζωή. Όνειρα, επενδύσεις, διαψεύσεις, φιλίες. Ο πρώην, οι πρώην, τα πρώην. Που αλώσανε την ζωή μου, και πάντα συμβιβαζόμουν με όποια αρετή τους ήταν πρόχειρη. Τόσο έντονος ο φόβος της μοναξιάς τότε. Τι παράξενο αλήθεια. Στα άγουρα νιάτα να φοβάμαι. Και τώρα στα χρόνια της ωριμότητας, να έχει γίνει η καλύτερη φίλη μου. Άβυσσος η γυναικεία ψυχή.

Δευτέρα παιδί. Τρίτη γυναίκα. Τετάρτη μάνα. Πέμπτη γιαγιά. Η γυναίκα τα 'παιξε. Κουράστηκε.
Βουλώνει το στόμα του μικρού κοριτσιού που παλεύει, χτυπιέται, κλωτσάει τα ποδαράκια του, προσπαθεί να φωνάξει, να ακουστεί.
Θέλω να παίξω στο πάρκο! Πάρε με από το χέρι, μαμά!