Τους έβλεπα να αλλάζουν αυτοκίνητο κάθε δύο χρόνια.
Κι εγώ μ`ένα σαραβαλάκι 15ετίας, που όμως έχει όνομα, ( "Μελίνα" τ`όνομά τoυ). Που ποτέ δεν με έχει προδώσει. Δώρο ενός αγαπημένου προσώπου, που έφυγε από την ζωή. Συναισθηματικό το δέσιμο μεταξύ εμένα και της "Μελίνας". Που ακόμη κι αν είχα χρήματα, δεν θα την πούλαγα για να πάρω κάποιο καινούριο. Θα έμενε παρκαρισμένη εκεί να μου θυμίζει... όσα ποτέ δεν θα ξεχάσω.
Τους έβλεπα να ντύνονται άψογα, να σχεδιάζουν τις διακοπές τους, κι εγώ στον δικό μου μικρόκοσμο, να είμαι ευτυχισμένη που άκουγα τα πουλάκια το πρωί, κι έβλεπα το ηλιοβασίλεμα το βράδυ. Οι διακοπές για μένα να είναι μια απλή βαρκάδα με αγαπημένους φίλους, τρώγοντας ντομάτα και τυρί. Αλλά τόσο πανευτυχείς που είμασταν γεροί και ζωντανοί.
Τους έβλεπα να ντύνονται με την τελευταία λέξη της μόδας, να ψωνίζουν τελευταίας τεχνολογίας κινητά στα παιδιά τους, κι εγώ έπρεπε να πείσω τα δικά μου, πως όλα αυτά ήταν χωρίς αξία.
Τούς έβλεπα να είναι αμόρφωτοι, αστοιχείωτοι, να μην έχουν ανοίξει ποτέ βιβλίο στην ζωή τους, κι όμως να είναι διευθυντάδες πάνω στην πλάτη μου, και να με απαξιώνουν σαν πολίτη δεύτερης κατηγορίας. Κι όμως ποτέ δεν τους ζήλεψα.
Γιατί ήμουν παρούσα στην ζωή κι ήταν απόντες.
Ονειρευόμουν άγρυπνη, κι αυτοί κοιμόντουσαν, έναν ύπνο δίχως όνειρα.
Μελετούσα, κι εκείνοι ήταν σε μια μόνιμη επαφή με τα "σκουπίδια" της τηλεόρασης.
Κοίταζα την ανθρώπινη αδικία στα μάτια, κι αυτοί κοίταζαν αλλού, να μην τους κόβει την όρεξη.
Ήμουν η παρείσακτη στα σχέδια τους.
Η φωνή της συνείδησης στην πώρωσή τους.
Η ανθρωπιά στην απανθρωπιά τους.
Ήμουν ένα με όλα αυτά που όλοι αυτοί είχαν επιλέξει να περιφρονούν.
Σίγουροι πως ήταν στην απέναντι όχθη.
Σίγουροι πως οι κακές μέρες θα ξημέρωναν πάντα για τους άλλους.
Σίγουροι πως στην άλλη μεριά της όχθης ζούσαν άνθρωποι που καλά τα "θέλανε και τα πάθανε".
Ήρθε όμως τώρα ο καιρός, να χάσουνε την βολή τους, και τα μεγάλα έσοδα.
Και τώρα ξαφνικά συναντήθηκαν οι δρόμοι μας.
Και τώρα τι;
Καιρός να συστηθούμε;
Ήρθατε στην αντίπερα όχθη με τους πολλούς, τους άλλους παρείσακτους αυτής της ζωής.
Εμείς μέναμε στη κόλαση από πάντα.
Όσο για σάς...καλώς μας ήρθατε.
Για μένα μιλάς βρε συ;;; Πάλι στο μυαλό μου μπήκες και δεν σε πήρα χαμπάρι;
ΑπάντησηΔιαγραφήκι αυτοί κοιμόντουσαν, έναν ύπνο δίχως όνειρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όμως, είχαν όνειρα. Βέβαια έσκασαν σαν μπαλόνια, αλλά αν δεν είχαν όνειρα, ίσως να μην ήταν απέναντι αλλά πολύ πίσω...
Όμως, αυτοί που γράφεις, δεν ήταν και δεν είναι οι κατ'ουσίαν απέναντοι. Απλά πατούσαν σε ξύλινα πόδια, και επέπλεαν στην επιφάνεια σαν τους φελούς.
Οι πραγματικά απέναντι, είναι αυτοί που μόνιμα θα είναι απέναντι και δύσκολα περνάνε το χαντάκι προς εδώ μεριά. εννοώ τους πλούσιους και όχι τους μεγαλοϋπαλλήλους τους. Αυτοί διαιρούν τους φτωχούς σε φτωχούς και λιγότερο φτωχούς, φτιάχνοντας μια ενδιάμεση τάξη που απλά κονόμησαν κάτι παραπάνω και με υπεροπτική ματιά αντιμετώπησαν τους φτωχούς. Και εμείς οι φτωχοί αυτούς βλέπουμε συχνότερα στην καθημερινότητά μας, παρά τους μεγαλοπλούσιους.
Τουλάχιστον εμείς τι είχαμε, τι χάσαμε. Χωρίς τα λεφτά μπορούμε να εκτιμήσουμε τον ανθρωπισμό μας, αν μη τι άλλο.
@Πολίτης της Μπανανίας
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς καλή μου...ήμουν στο μυαλό σου και δεν με πήρες χαμπάρι. Το ζήτημα είναι ότι είμαστε όλοι ο ένας στο μυαλό του άλλου, με τόσα αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα.
@Apokalipsis999
ΑπάντησηΔιαγραφήΌνειρα με όνειρα έχουν μεγάλη διαφορά.Κι όταν μιλάω για όνειρα στο κείμενο, εννοώ τα όνειρα που πηγάζουν μέσα από την ψυχή, κι είναι απλά κι ανθρώπινα όπως κι οι άνθρωποι της καθημερινότητας. Τα όνειρα των απέναντι μάλλον για εφιάλτες μου μοιάζουν πιο πολύ.
"Ότι κάνεις λάβεις καρδιά μην σου πονέσει" όπως έλεγε κι η γιαγιά μου. Γι αυτό πιστεύω ότι οι μόνιμα απέναντι κάποτε θα εισπράξουν το ανάλογο αντίτιμο των πράξεών τους. ¨Όσο για μας πάντα είμασταν μαθημένοι στα δύσκολα. Γι αυτό και παραμένουμε άνθρωποι.
Έτσι ακριβώς Θεοδοσία μου. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι όπως λένε ηρθαν τα πανω κατω κι οταν ερχονται ..δυστυχώς θα προσπαθουν παντα να μς πανε πιο κατω ....
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλο σου απόγευμα
@Γιάννης Παππάς
ΑπάντησηΔιαγραφήΔουλειά τους είναι να προσπαθούν να μας πάνε πιο κάτω Γιάννη μου. Και δικιά μας δουλειά είναι να μένουμε πάντα στην επιφάνεια της ζωής.
Πολλά φιλιά φίλε μου.