Που πάς καραβάκι με τέτοιο καιρό;

Βράδυ Παρασκευής, κι η εβδομάδα των παθών φτάνει στο τέλος της.  Το ασφαλιστικό έχει ψηφιστεί, και  η εν ψυχρώ εκτέλεση του αμάχου πληθυσμού  από την κυβέρνηση, έχει στεφθεί με επιτυχία.

Το μέλλον της νέας γενιάς, έχει ντυθεί με τα μελανότερα χρώματα. Κι εγώ μες στην μελαγχολία,  να σκέφτομαι το αύριο των παιδιών μου/μας, των εγγονιών μου, και να ξεσπάω την οργή  μου, στο σωρό των ασιδέρωτων ρούχων που περίμεναν  υπομονετικά την σειρά τους, να ξαναπάρουν την αρχική τους μορφή. Τέτοιο σίδερο είχα χρόνια να κάνω.

Κάθε ρούχο νόμιζα πως ήταν μιζαδόρος βουλευτής, και του άλλαζα τα φώτα.

Κι ενώ ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου, χτυπάει το τηλέφωνο, κι η φωνή της φίλης μου με επαναφέρει στο τώρα.

" Λέμε να πάμε βαρκάδα. Θα έρθεις";

" Δεν ξέρω, σιδερώνω".

" Παράτα το κι έλα. Η βάρκα δεν αναχωρεί χωρίς τον τρίτο καπετάνιο. Πρέπει να έχουμε απαρτία."

Και βρέθηκα  ξαφνικά, ( τραβάτε με κι ας κλαίω δηλαδή), 11 η ώρα το βράδυ, στο καρυδότσουφλο με 5 μποφόρ. Και  προσπαθούσα   να φυλαχτώ από τα κύματα, που λες  κι ήταν βαλτά από τον Γιωργάκη,  να με σκεπάζουν, κι όχι τίποτε άλλο, να μου χαλάνε και την μιζανπλί μου (χτένισμα).

Ο διάλογος που θα σας μεταφέρω είναι πραγματικός. Απλώς δεν θα γράψω ποιος είπε τι. Άλλωστε και οι τρεις για δέσιμο είμαστε.

- Κάνε πιο αριστερά το τιμόνι. Μας πας  επάνω στα βράχια. Τι καπετάνιος είσαι;

 - Του κώλου!

 -Θα φαρμακώσουμε; ( να βάλουμε κάτι στο στομάχι μας, πριν πλακώσουμε το ούζο).

 -Ο μάγειρας του καραβιού σήμερα έφτιαξε πατάτες μπλούμ.

- Τι ούζο είναι αυτό; Θα με πειράξει.

- Και σχοινί να κρεμαστείς πατσαβούρα, που ξέρεις να ξεχωρίζεις και το καλό ούζο.

- Βρε παιδιά κοιτάξτε έναν ουρανό. Σαν να έχουν συμμαχήσει τ`αστέρια μαζί μας σήμερα, να φωτίζουν τον δρόμο μας.

 -Εγώ φεγγάρι δεν βλέπω, κι ανησυχώ .

- Κάνει απεργία για το ασφαλιστικό, κι έχω την εντύπωση ότι θα είναι διαρκείας . Όχι σαν και μας τους λ@λ@κες  με τις δήθεν απεργίες του κώλου.

- Έχω μια απορία. Αυτοί που με  ελαφρᾷ τῇ καρδίᾳ καταδίκασαν κι εκτέλεσαν έναν ολόκληρο λαό, έχουν σηκώσει ποτέ τα μάτια τους στον ουρανό; Έχουν διαπιστώσει ποτέ την μικρότητά τους;

- Τώρα περιμένεις απάντηση; Για να σηκώσεις τα μάτια στ`αστέρια και να απλώσεις τα χέρια στο Σύμπαν, πρέπει να έχεις ψυχή. Να είσαι άνθρωπος πάνω απ`όλα. Ποιος από όλους αυτούς μας έχει δώσει τέτοια δείγματα;

Αλήθεια  Ποιος; Νοιάστηκε ποτέ κανείς για μας τους ταπεινούς και τους ανώνυμους της πλάσης;

" Για μας δεν νοιάζεται κανείς, είμαστε τ' άγραφο το χιόνι
μας ξέρουν πέντε συγγενείς, η μάνα μας και οι γειτόνοι."