Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο!

Επιλογές

Home
Home
About Me
About Me
ΥouΤube
ΥouΤube
Σκόρπιες Σκέψεις
Σκέψεις
Σκόρπιες Σκέψεις
Υπηρεσίες

28 Φεβρουαρίου 2010

Πήγε η Πάστα Φλώρα στο βουνό με γοβάκι και φουρό

Πήγε η Πάστα Φλώρα στο βουνό με γοβάκι και φουρό.


Έτσι ακριβώς φίλοι μου καλοί.
Δεν άντεξα άλλο η γυναίκα.
Μια εβδομάδα τώρα προσπαθούν όλοι, λες και είναι βαλτοί να μου κάνουν τα νεύρα μου τσατάλια.

Αφού δεν είμαι καλά και το έχω αποδείξει γιατί βρε παιδιά επιμένετε να μ`αποτρελάνετε?

Από το πρωί που θ`ανοίξω το μάτι μου, μέχρι το βράδυ που θα το κλείσω, δεν ακούω τίποτε άλλο
παρά μόνο το πόσο υπεύθυνη είμαι για το σημερινό κατάντημα της χώρας μου.

Για το υπέρογκο χρέος της για τον υπερδανεισμό από τους εταίρους μας κ.λ.π.
Η ηττοπάθεια έχει εξαπλωθεί στην καθημερινότητά μου σαν ιστός αράχνης έτοιμη να με τυλίξει
και να με παγιδεύσει.

Και δεν φτάνει αυτό αλλά δεν τολμώ  ν`ανοίξω το pc μου, μόλις πάω καμιά βόλτα να διαβάσω
κανένα φιλικό μπλόκ, δεν βλέπω τίποτε άλλο παρά μια μαυρίλα,σαν τις μανιάτισες
ένα πράγμα να μοιρολογάμε την νεκρή οικονομία μας.
Και κατευθείαν μετά να ψάχνουμε και το καλά ακονισμένο μαχαίρι, να κάνουμε χαρακίρι που την φτάσαμε σ`αυτό το χάλι..
Η εγχείρηση πέτυχε ο ασθενής απέθανε.
Το οποίο σημαίνει για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρώην κι οι επόμενες.
Δηλαδή ΕΜΕΙΣ ο λαουτζίκος κι όχι οι πολιτικοί.
Γιατί ονειρευτήκαμε ένα αυτοκίνητο,μια τηλεόραση, ένα βίντεο,κλπ.

Κι επειδή το μάτι μου γυρίζει με κάτι τέτοια, σε σημείο να ξεχνάω ότι η μάνα  μου με γέννησε γυναίκα κι όχι άντρα, αρχίζω να κατεβάζω όλη την καθαρεύουσα που έμαθα στο Αρσάκειο και στις Ουρσουλίνες  που με είχαν οι δικοί μου, μήπως και μάθω κάποτε τους στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς.

Γι αυτό κι αποφάσισα σήμερα να πάρω τα βουνά...
Με το που με πήρε τηλέφωνο η Σαβίνα κι Ο τρελος του χωριου στα όπλα.
Πάμε για βουνό?
Και δεν πάμε?
Ούτως ή άλλως για τα βουνά είμαστε.
Και ξεκινήσαμε που λέτε τζούμ τρια λαλο, ν`ανοίξει το ματάκι μας στην φύση και να φυλακίσουμε
λίγη αισιοδοξία στην μισάνοιχτη γρίλια της ψυχής μας.

Κι εγώ που αισιοδοξούσα ότι ίσως στα βουνά συναντήσω τον έρωτα της ζωής μου,
(ούτως ή άλλως μόνο άντρας που είναι για δέσιμο και για τα βουνά μπορεί να κάνει χωριό μαζί μου)
κάτι σαν τσοπάνη ένα πράγμα που να έχει και την τραγίλα του,και την αντρουλίλα του,
(σου πετάω τα μάτια έξω γιατί έχω να δω γυναίκα από την εποχή της υποτιθέμενης  κάθαρσης του ΠΑΣΟΚ), έβαλα το τζινάκι το στενό,τα φλάτ παπούτσια που τα έχουμε χρυσοπληρώσει, γιατί είναι κι ιταλικά  (ναι στο χωριό μου τα τσαρούχια στην Ιταλία τα παραγγέλναμε) και μας ανεβάζουν και το ιματζ κι εξέδρα μα.

Τι εξέδρα μα δηλαδή, που από κάποια ώρα και μετά άρχισα να κρυώνω και να τρέμω σαν το ψάρι
έξω από το νερό. Οι φίλοι μου κατάλληλα ντυμένοι με τα ισοθερμικά τους παπούτσια και μπουφάν άνετοι, με βλέπανε την Ψωνάρα και γελάγανε.

Το αποκορύφωμα δε ήταν όταν θέλησαν να μπούμε και μέσα στο κάστρο να το εξερευνήσουμε.
"Καλέ από θα μπούμε δεν έχει πόρτα" λέω εγώ το αστροπελέκι.
"Θα σκαρφαλώσουμε" λέει ο Ευρύνοος.
(Τελικά αυτός ο άντρας δεν θ`αποφύγει την κλωνοποίηση...Είχε μαγειρέψει κάτι εδέσματα μούρλια.
από ρολό με κιμά,μέχρι αγκινάρες αλά πολίτα....Θέλω έναν Ευρύνοο επειγόντως,μπουχουχουχου)
"Άστο καλύτερα μπήτε εσείς κι εγώ θα περιμένω εδώ" λέω εγώ πάντα με την ελπίδα
μήπως σκάσει μύτη ο τραγοτσοπάνης, ο πολυπόθητος γαμπρός.

"Έλα θα σ`ανεβάσουμε εμείς"
"Άντε καλά θα το καταπιώ κι αυτό το φαρμάκι".
Τι να κάνω υποχώρησα...Ανεβαίνει ο τρελός πρώτος κι από κάτω η Σαβίνα μ`έσπρωχνε ν`ανέβω..
Για γέλια ένα πράγμα σας λέω...Και το τζιν που ήταν στενό να μην μ`αφήνει να κάνω καμία κίνηση της προκοπής ν`αποφύγω την ξεφτίλα...Με τα πολλά το κατάφερα  κι αυτό...

Πήγαμε την εκδρομή μας...ρουφήξαμε το οξυγόνο μας...μυρίσαμε τ`αρώματα της γης,
φάγαμε στην φύση κατάχαμα, κι ονειρευτήκαμε...













Ονειρευτήκαμε ένα καλύτερο αύριο για όλους εμάς τους απλούς, τους τίποτα που φτιάχνουμε
τον κόσμο...Κι αφήσαμε την Άνοιξη να διαπεράσει τις γρίλιες της ψυχής μας, και να σας μεταφέρουμε  ένα μικρό μήνυμα αισιοδοξίας.

ΑΥΡΙΟ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΜΕΡΑ.



Η απάντησή μας στους Γερμανούς και στο Focus....EΡΧΟΜΑΣΤΕ.!!!!

Μια παροιμία λέει θέλω ν`αγιάσω κι οι δια όλοι δεν μ`αφήνουν...
Η με όποιο δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις.
Είχα που είχα το πολιτικό μικρόβιο από μικρή και δεν έβαζα κ.λο
κάτω και τον πήγαινα από πορεία σε πορεία, μπήκε και στην ζωή μου
ο Ανεμος  με τους ενωμενους κι αυτό ήταν...
Το γλυκό έδεσε και το κερασάκι στην τούρτα εφάρμοσε τέλεια.

Είναι τέτοιο το πάθος μας για ότι συμβαίνει γύρω μας, που οι ώρες που τρώμε για την ένωση
των εκατό και για τα συμβαίνοντα στην χώρα μας, που  ξεχνάμε ότι έχουμε και δικά μας μπλόκ.

Εγώ προσωπικά ξέχασα και το Πασταφλωρίστικο ύφος μου κι έχω πάρει το ύφος της Λιάνας Κανέλη (ήμαρτον Κύριε τι άλλο θα πώ πάλι η γυναίκα δεν ξέρω.Παράκρουση είναι μην δίνετε σημασία).
Ε όταν ετοιμάζεις ανάρτηση στης 3 η ώρα την νύχτα τι περιμένεις να λές νορμάλ πράγματα?
Τέλος πάντων στο θέμα μας.
Μου έστειλε ένα καταπληκτικό βίντεο που ξεράθηκα στο γέλιο.
Το κάνω ανάρτηση γιατί αξίζει τον κόπο να το δείτε και να γελάσει λίγο το χειλάκι μας.
Και νομίζω ότι βρήκαμε και την λύση για να την σπάσουμε και στους Γερμανούς μετά απ`όλα όσα μας έχουν σούρει.
Εύχομαι να γελάσετε τόσο όσο εγώ:)

26 Φεβρουαρίου 2010

Η ΠΡΕΜΟΥΡΑ ΜΑΣ.


  Αχός πολύς ακούγεται,πολλά τουφέκια πέφτουν. Μήνα σε γάμο ρίχνουνται,μήνα σε χαροκόπι; Μηδέ σε γάμο ρίχνουνται,μηδέ σε χαροκόπι .
Στην Ελλαδίτσα μας ρίχνονται γιατί πώς να το κάνουμε έχουμε και μία Εθνική υπερηφάνεια.

Διότι δεν μπορείς εσύ κ.Γερμανέ να μας βγάζεις την Αφροδίτη της Μήλου με το μεσαίο δάχτυλο σηκωμένο, και να μας ξεφτιλίζεις διεθνώς (που σημειωτέον είναι και κλεμμένη, οπότε εφ`όσον είναι δικιά μας μήπως η κίνησή της αφορά ΜΟΝΟ εσάς, για να ξεβουλώσετε το μυαλό σας.)?
από την στιγμή που οι πολιτικοί μας είναι ηθικοπλαστικά, κι αγγελικά πλασμένοι.
Δεν μπορείς να μας λες ότι χρωστάμε, όταν οι εκάστοτε κυβερνώντες την χώρα  μας δεν αγγίζουν δεκάρα τσακιστή από το δημόσιο χρήμα.

Αντίθετα το φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού τόσο πολύ που και τα βράδια κάθονται με βάρδιες επάνω μήπως κι αβγατίσει  σαν τις κότες.

Κι επειδή είμαστε και λαός με πολύ καλό μνημονικό όσον αφορά τους δίπλα τους παραδίπλα και τον γείτονα ( η καμήλα δεν κοιτάει την καμπούρα της αλλά κοιτάει την καμπούρα του παιδιού της) ή όπως έλεγε κι η θυμόσοφη γιαγιά μου
"Τα δικά μας είναι σταφύλια και ζουπιούνται και των αλλονών καρύδια και βροντάνε"μας ήρθε ξαφνικά  η αναλαμπή.

Κύριοι εκ Γερμανίας μας χρωστάτε...Και μας χρωστάτε την κατοχική αποζημίωση.
Δηλαδή πέρσι ψόφησε φέτος βρώμισε.
Η από τα τρία το τρίτο.
Μας τα χρωστάτε και τα θέλουμε...γιατί πώς να το κάνουμε Έλληνες είμαστε κι έχουμε αγριέψει.
Η εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε -γέλασε.
Όταν στον Έλληνα λες ότι χρωστάει παίρνει ανάποδες.
Αμέσως θυμάται τι του χρωστάει ο γείτονας, του συν τέκνου του ο σκύλος σύντεκνος ήταν κι εκείνος κ.λ.π.

Γι αυτό κύριοι θέλουμε την αποζημίωση εδώ και τώρα.

Πώς τι είπατε?
Μας τα έχετε δώσει?
Α πα πα δεν το πιστεύουμε...αποκλείεται.
Δηλαδή τι θέλετε να πήτε ότι κι αυτά μας τα φάγανε τ`αγγελούδια μας οι πολιτικοί?
Τι είπατε?
Μας τα έχετε δώσει από το 1960?
Τότε που μας ψηφίσαν και τα δέντρα?

Απα Απα ΔΕΝ μπορώ να το δεχτώ  αυτό...
κι επειδή εγώ πιστεύω μόνο αυτούς που με κυβερνάνε γι αυτό και σκέφτομαι να πάω κατά Κέρκυρα μεριά, να ζητήσω εκείνο το κτηματάκι από την αδελφή του παππού μου, που μου το χρωστάει από το 1945 που της το παραχώρησε.

Διότι εγώ μπορεί να χρωστάω της Μιχαλούς αλλά των άλλων τα χρέη δεν τα ξεχνάω ΠΟΤΕ.
Oι φωτογραφίες ευγενική χορηγία του Ανεμος ( του φίλου  δασκάλου κι ανθρώπου:)
"δρόμοι που τους διαβήκαμε ολομόναχοι , μέρες θαμπές , χρόνια χαμένα , κι εκείνο το άρωμα που μας τυλίγει όταν μας έχει πια σφραγίσει το πεπρωμένο"

24 Φεβρουαρίου 2010

ΑΡΑΓΕ ΕΜΕΙΣ ΝΙΚΗΣΑΜΕ?



Σήμερα το θολό θα θυμηθεί όσα ήθελε να ξεχάσει.
Κι αιτία μία ταινία που είδα χθες.
ΤΟ ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ...και θυμήθηκα όσα μου διηγούνταν ΕΚΕΙΝΟΣ όταν ήμουνα παιδί,
με ψυχή βαθιά και πόνο στα μάτια.
Για όλα όσα είχε ζήσει και τον είχαν πονέσει.
Την προδοσία,την παράδοση των όπλων,το κατακρεούργημα των αδελφών,
το μίσος και την αλλοφροσύνη που βασίλευαν τότε και δεν είχαν λογική εξήγηση.
ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ.

Αμούστακο παιδί ήταν όταν τον πήραν στα βουνά...Δεκαεφτά χρονών παιδαρέλι.
Στην δεύτερη μάχη που έδωσε με τους συναγωνιστές του τον βρήκε μία ριπή πολυβόλου.
Του έκοψε κομμάτια από το κορμί του.
Κι ήρθε κι η προδοσία να του αποτελειώσει το κομμάτιασμα της ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ.
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο τον έκρυψε  η οικογένειά του.
Και οι ίδιοι οι συναγωνιστές του τον πρόδωσαν, κι ένα βράδυ πήγανε οι χύτες και τον σπάσανε στο ξύλο όπως ήταν με τους γύψους.

Μεγαλώνοντας έκρυβε τις πληγές του κορμιού του και της ψυχής του
για να μην τις βλέπω εγώ κι ο αδελφός μου και μεγαλώσουμε με μίσος στην καρδιά μας.
Σπάνια μίλαγε γι αυτά μπροστά μας.Μόνο όταν είδε μεγαλώνοντας ότι ακολουθώ την πορεία του,
μου μίλησε παρακαλώντας με να μην προδώσω ποτέ τα ιδανικά μου.

Και τότε κατάλαβα πόσο βαριά κληρονομιά έσερνα μαζί μου.
Ήμουν κόρη εκείνου που ποτέ δεν συμβιβάστηκε  και δεν ξεπουλήθηκε άσχετα αν τον ξεπούλησαν
εκείνοι που πίστεψε.
Δεν καταδέχτηκε ούτε την σύνταξη της Εθνικής αντίστασης να πάρει...
ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΑΕΤΟΣ-ΨΥΧΗ ΒΑΘΕΙΑ.
"Εγώ δεν πολέμησα για να με πληρώσουν...πολέμησα για ένα καλύτερο αύριο κι αυτό μας το στερήσανε.
Δεν ξεπληρώνεται η προδοσία των ονείρων
Δεν ξεπληρώνεται το ξεπούλημα των ψυχών-της ψυχής βαθιάς  παιδί μου
".

ΣΤΟΧΑΣΟΥ
ΠΌΣΟ ΚΡΆΤΗΣΕ Η ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
ΠΟΣΟ ΤΟ ΘΑΥΜΑ
.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ Σ`ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ ΚΑΙ ΒΓΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ.

23 Φεβρουαρίου 2010

Α μπε μπα μπλομ του κη θε μπλομ.!

Α μπε μπα μπλομ του κη θε μπλομ
Α μπε μπα μπλομ του κηθε μπλομ μπλιμ μπλομ.
Νάτη πάλι η παράκρουση ήρθε εκεί που καθόμουν ήσυχα-ήσυχα στο κομπιούτερ,
και χαιρόμουν ότι είχα αρχίσει να βρίσκω τις ευαισθησίες μου κι ίσως να έγραφα κανένα κείμενο της προκοπής.
Τέλος.! Παραδέχομαι την ήττα μου και πλέον ξέρω ότι στερούμαι παντελώς ρομαντισμού  και ποιητικού οίστρου.
Δεν μου βγαίνει τι να κάνω.

Μ`αρέσει να σαρκάζω και ν`αυτοσαρκάζομαι.
Ευτυχώς δηλαδή που έχω κάποιους φίλους που γράφουν ωραία κείμενα, και  ποιήματα και ξεστραβώνομαι και διαβάζω λίγη ποιότητα.

Έκανα λοιπόν πάλι μια σύσκεψη λίαν δημοκρατική με τον εαυτό μου,
αποφάσισα εγώ για μένα και έγραψα τι θα κάνω κάθε πρωί που ξυπνάω.

Θα τα βγάζω με την ζωή και την κάθε μέρα που ξημερώνει, μ`αυτόν τον τρόπο.
Θα ξεκινάω με το Α μπε μπα μπλομ κλπ
και θα φροντίζω να κλέβω λίγο ώστε να βάζω την ζωή να τα φυλάει κι όχι εγώ.
Τίμια πράγματα.

Εγώ θα της κρύβομαι κι αυτή θα με ψάχνει.
Κι αν μ`αρέσει το timing θα εμφανίζομαι
και πάμε πάλι από την  αρχή.

Γιατί δεν μπορείς εσύ κυρά μου
να εμφανίζομαι καλοδεχτική  μπροστά σου
κι έτοιμη να σ`ακολουθήσω όπου γουστάρεις, και ξαφνικά
να μ`αρχίζεις τα τρελά σου και να με πετάς στον τοίχο
όποτε σου γυρνάει το μάτι.

Αρνούμαι λοιπόν να τα ξαναφυλάξω
σου κρύβομαι και ψάξε να με βρεις.

Εγώ κρύβομαι στον δικό μου κόσμο
φτιάχνω την δική μου πραγματικότητα
με ότι μου δίνει χαρά και γέλιο
και πετάω έξω ότι με θλίβει και μου κάνει
την ψυχή μου μαύρη.


Αρνούμαι τους ψεύτες, τους δήθεν
τους υποκριτές,και τους ξερόλες.
(κι όσο τους αρνούμαι, τόσο αυτοί κάπου βρίσκουν μία χαραμάδα
της ψυχής και τρυπώνουν  στον κόσμο μου. Παράξενο δεν είναι?)

Θέλω καθάρια βλέμματα, ανοιχτές καρδιές,
χαμόγελα, αλήθειες κι ΑΓΑΠΗ.


Αυτά κρατάω μ`αυτά βαδίζω και ψάξε να με βρεις.
"Πούντο πούντο το θολό... όσο και να ψάξεις δεν θα το βρεις".

22 Φεβρουαρίου 2010

Η κατάρρευση.

Δεν ξέρω πραγματικά πώς ν`αρχίσω την σημερινή μου ανάρτηση.
Ήταν μια μέρα δύσκολη.
Νύχτωσε και περνώντας οι ώρες εύχομαι να πάρουν και τις κακές στιγμές μαζί τους.
Σήμερα λοιπόν παρεξηγήθηκα με έναν πολύ καλό μου φίλο.
Κι αιτία το μπλόκ μου.
Τρεις μέρες τώρα το θολό κρεμάει κι όσο περνάει η ώρα τόσο χειροτερεύει.
Κι αιτία ο server που ήταν τα αρχεία του φυλαγμένα.

Δεν θα εξηγήσω πώς έγινε αυτό.
Ούτε θα ρίξω ευθύνη σε κανέναν.
Στον μόνο που ρίχνω ευθύνη είναι ο εαυτός μου κι η αμάθεια μου σε τεχνικά ζητήματα.

Επαναπαύτηκα στις γνώσεις που είχαν οι φίλοι μου κι αισθανόμουν σιγουριά, ότι δεν χρειαζόταν να έχω εγώ τεχνικές γνώσεις.
Ότι έπρεπε να επικεντρωθώ στο γράψιμο.
Τελικά σήμερα είδα ότι έκανα ένα τεράστιο λάθος.
Δεν γίνεται να λέγεσαι blogger και να μην σκαμπάζεις  γρί από τεχνικο@τικά  ζητήματα.

Αποτέλεσμα βέβαια της αμάθειάς μου ήταν να έρθω σε σύγκρουση με τον άνθρωπο που είναι όλες οι λέξεις κι οι έννοιες μαζί.
Οικογένεια,αδελφός,φίλος,ξομολόγος,ώμος ν`ακουμπήσω.
Πάλι δεν θα πω πως έγινε η παρεξήγηση.
Και δεν θα το κάνω γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του οπτική γωνία να βλέπει τα πράγματα.
Ίσως να είχα δίκιο εγώ, ίσως να είχε δίκιο εκείνος.

Το μόνο που θα πω είναι ότι τελικά το θολό κατάλαβα ότι είναι η ψυχή μου.
Είναι ένα κομμάτι από μένα κι όταν το είδα να καταρρέει νόμιζα ότι θα καταρρεύσω  κι εγώ.

Σαν να έχω γεννήσει και κάποιος μου πείραξε το παιδί μου.
Θα μου πείτε ότι σίγουρα δεν είμαι σοβαρή, κι έχω πάθει παράκρουση.

Το δέχομαι αλλά εδώ είναι η δική μου ελευθερία ψυχής,
το καταφύγιό μου που καταθέτω τις σκέψεις μου, ελευθερώνομαι από την μιζέρια μου,
και συνεχίζω με καινούρια δύναμη ένα βήμα παρακάτω.

Δεν θα πω τίποτα παραπάνω.
Θα κλείσω εδώ γιατί πονάει η ψυχή μου.
Και πονάει γιατί κατάφερα μία σχέση που σημαίνει τόσα για μένα  να την βάλω στην γωνία.
Απλά καμιά φορά αναρωτιέμαι που είναι το λάθος που είναι το σωστό, στις στιγμές που χωρίς να θέλουμε πληγώνουμε  ο ένας τον άλλον...

Θα ζητήσω κι από τον άνθρωπο που πίκρανα και με πίκρανε δημόσια συγγνώμη.
Απλά θα συμπληρώσω ότι τελικά κατάλαβα ότι εκείνος είναι πιο πάνω από το θολό.
Μόνο που το θολό είμαι ΕΓΩ κι αν πραγματικά μ`αγαπάει όπως λέει, θα δεχτεί αυτή μου την ιδιαίτερότητα και παραξενιά και θα είναι πάλι εδώ παρόν.
Γιατί χωρίς εκείνον στ`αποδυτήρια αισθάνομαι ότι δεν θέλω άλλο ν`αγωνιστώ.

αΚανόνιστα μυαλά του ίντερνετ.



 Αφιερωμένη  φωτό στους εκατό
και στην  ένωσή μας.!!!


Σήμερα λοιπόν καλά μου παιδάκια θα σας κλείνω το ρήμα μαζεύω.
Κάτι σαν την θεία Λένα παλιά, που μας έλεγε παραμυθάκια.
Μαζεύω μαζεύεις μαζεύουμε τι αλήθεια?
Μαζεύω τα μυαλά μου που τώρα τελευταία έχουν πάρει αέρα...(μάλλον φταίει το πολύ blogging)
Μαζεύεις την ήττα σου από τα όνειρα που προδώθηκαν από τους Θα και θα (βλέπε Γιωργάκης)
Μαζεύουμε σαν λαός τα κομμάτια μας και προσπαθούμε να ορθοποδήσουμε μέσα στην μιζέρια
 που μας βούτηξαν οι κλεφτοκοτάδες της ελπίδα μας (βλέπε ΝΔ και ΠΑΣΟk)

Και βέβαια μαζεύουμε και βρισιές και συμβουλές κι ότι άλλο βγάλει ο μπαξές του ίντερνετ.
Τόξερα βέβαια ότι θα μπλέξω άσχημα κάποια στιγμή αλλά αφέθηκα.
Με παρέσυρε το ρέμα μάνα μου δεν είναι ψέμα που λέει και το τραγούδι.
Εχθές λοιπόν έζησα μία απίστευτη εμπειρία μέσα στους ενωμένους.
Έμαθα πράγματα που ειλικρινά ήταν άγνωστα σε μένα.
Το πρώτο λοιπόν που έμαθα είναι ότι δεν έχω προσωπική ζωή κι είμαι κολλημένη με το pc μου,
κάτι σαν σιαμαίοι αδελφοί, ένα πράγμα.

Δηλαδή τι να πω χρωστώ ευγνωμοσύνη στον κύριο,κυρία,που μου το είπε κατάμουτρα.
Ήταν σαν να μου βάλανε ένα καθρέφτη στο πρόσωπό μου μπροστά.

Το επόμενο ήταν ότι δεν έχω σεξουαλική ζωή,άρα είμαι δακτυλοδεικτούμενη.
Και το αμέσως πιο καλό ήταν ότι όταν έχεις σεξουαλική ζωή γράφεις ωραίες αναρτήσεις.
Μετά ότι είμαι αμόρφωτη,και κάνω τεράστια ορθογραφικά λάθη.

Ότι ο Δάσκαλός μου είναι γερομπισμπίκης και χρειάζεται υπογλώσσια χάπια για να είναι μάχιμος.
Άχ Άνεμε θα σε μαλώσω γιατί μου το έκρυψες αυτό?
Έπρεπε να μου το πει μία κυρία ή ένας κύριος από το πουθενά?

Και το τελευταίο και καλύτερο ότι είμαι η αυτοκρράτειρα Theodosia...με δύο ρρ για να τονίσει την βαρύτητα του τίτλου.
(Σαν να λέμε Ακάκιεεεεεεε τα μακαρόνια νάναι Μίσκο).
Ειλικρινά τέτοια τιμή δεν την περίμενα.
Να είμαι μία αμόρφωτη,χωρίς σεξουαλική ζωή για να μην το πώ πιο λαικά, αυτοκράτειρα.
Μάλλον με δολοπλοκίες θα κέρδισα τον θρόνο μου.
Προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου.
Και σας παραθέτω τα σχόλια και την παιδεία της εν λόγω blogger με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο aKanonistoN με το στερητικό α' μπροστά.

akanonisti είπε και για τους εκατό συγγραφείς των ενωμένων με ΠΡΩΤΟ ΣΤΟΧΟ φυσικά τον Άνεμο.(Κι εδώ θα σου θυμίσω καλή μου akanonisti
ότι όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, βλέπε Άνεμος και το μένος σας εναντίον του)


1.Συγγγρρρραααφφέααααααα....
δεν γαμιέσαι και εσύ και οι 100 συγγρρρρραφείςςςςς μαζίιιιι?????
Που ξέρεις... ίσως σας έρθει έμπνευση...και γράψετε μία ανάρτηση της προκοπής.....(συμπληρώνω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ευχή καλή μου)

2.Ετοίμασε το υπογλώσσιο γερομπισμπίκη....
 Το επόμενο σχόλιο σου...θα διαγραφεί... (μαζί με όλα τα προηγούμενα....)
 Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα  http://akanoniston.blogspot.com/


3.(καλά που έσβησες την πρόσκληση να γράψω σε εσάς... παλιοχλιμίτζουρα...
χιμπατζοναζιστή...)


4.Εκτός από ανορθόγραφος....
δεν ξέρεις να χρησιμοποιείς και τους χρόνους!!!!....
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Ετσι που το διατύπωσες, φαίνεται...σαν πρώτα να έγραψες τα σχόλια...και μετά να έγραψα την ανάρτηση.....

Εχεις τελειώσει δημοτικό.... Σοβαρρότατε Συγγγγρρραφέα?????

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Μα ούτε ένας σοβββαρρρότατος... δεν το πρόσεξε????
Ούτε η εμπνευσμένη αυτοκρρράτειρα....
Theodosia?????

ΑΙΣΧΟΣ

ΤΟ δώρο του Θεού???
Ο εγκέφαλος με το nick Theodosia???
Άλλη φοβερή μορφή… που πάλι έγραψε σχόλιο χωρίς καν να διαβάσει….
Ήθελα να ήξερα… νομίζετε πως μπορείτε να κοροϊδέψετε κανέναν???
Μόρφωση δεν έχετε… ούτε ψυχή.. ούτε χιούμορ…
και θα γυρνάτε καταδικασμένοι… στην αποτυχία και την δυστυχία… χωρίς ποτέ να ψάξετε την αιτία…
Όπως και να έχει…πρόβλημα σας….



ΑΥΤΗ ΛΟΙΠΟΝ Η ΚΥΡΙΑ ΜΑς ΟΝΟΜΑΖΕΙ ΑΜΟΡΦΩΤΟΥς ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΛΑΚΕς.
ΠΑΡΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΜΙΑ ΓΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑς ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΘΟΛΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑς ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΚΑΝΟΝΙΣΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ.

21 Φεβρουαρίου 2010

Στιγμές...

"Λείπει το πουλί μου λείπει κι είναι σκοτεινό το σπίτι"έλεγε η γιαγιά μου η θυμόσοφη.
Όπου λέξη πουλί, βλέπε καρακάξα (εμένα).
Είπα λοιπόν να λείψω λίγες μέρες από το θολό να ξεθολώσω λίγο.
Να μαζευτώ στην οικογένεια και να μουλώξω στην αγκαλιά της.
Να θυμηθώ πάλι τα δώρα και τις ευλογίες που μου χάρισε ο Θεός κάνοντάς με μάνα και γιαγιά.

Βέβαια πολλές φορές τον έχω ρωτήσει αν έκανε σωστή επιλογή με μένα, αλλά απάντηση δεν έχω πάρει ακόμη.
Και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν φταίω εγώ για την παράκρουση που έχω πάθει.
Η φαντασία μου τα φταίει...Με φωνάζει ο μικρός ζα-ζα κι εγώ νομίζω ότι είμαι η Ζα-Ζα  Γκαμπόρ.
Μέχρι λοιπόν να μάθει να το λέει σωστά, έχω χρόνο ακόμη να συνηθίσω τον ρόλο μου.
(Μικρή είμαι ακόμη, φρονιμίτες δεν έχω βγάλει,που θα πάει θα ενηλικιωθώ κάποια στιγμή).

Πάντως έκανα φιλότιμες προσπάθειες.
Δεν πλησίασα καθόλου το pc και γενικά έμεινα μακριά από τον εραστή του @χωρου.
Άλλαξα,τάισα ξεσκάτισα και γενικά θυμήθηκα και την γυναικεία μου φύση, που τώρα τελευταία είχε επικεντρωθεί σε μία μόνο λέξη.
"blogger".
Η αμοιβή που αποκόμισα απ`αυτή την εμπειρία φοβερή.


Μωρά... του Θεού πλάσματα που μέσα από την αθώα ματιά τους σου δίνουν το οξυγόνο της ζωής.
Λατρευτικό αθώο άγγιγμα,που σε εξερευνά.
Μικρά χεράκια που χώνονται στα μαλλιά σου, στον λαιμό σου, στο στόμα σου.
Που προσπαθούν να σε νιώσουν με μια αθωότητα που σε αφήνει άφωνη.
Που αφήνεται στην αγκαλιά σου με εμπιστοσύνη να το κάνεις ότι θέλεις.
Να το φιλήσης, να το παιδέψεις, να το ρουφήξεις (ειδικά αυτές τις δίπλες στα μπουτάκια, ο καλύτερος μεζές), να το νιώσεις, να  τ`αγαπήσεις.
Που ακουμπάει όλο του το κορμάκι επάνω σου,  γέρνει το κεφάλι του στον ώμο σου, και σου χαιδεύει με την ανάσα του τον λαιμό.

Ακόμη κι όταν το μαλώσεις,μόλις του χαμογελάσεις τρέχει μ`αγάπη κοντά σου και προσπαθεί
ν`αναπληρώσει τις στιγμές που χάθηκαν από το προσωρινό κατσάδιασμα.
Που γίνεται γελωτοποιός για να σε κάνει πάλι να του χαμογελάσεις.
Τρέχει γύρω γύρω σαν την σβούρα, σου κουβαλάει όλα του τα παιχνίδια γιατί στα μάτια τα δικά του  είσαι κι εσύ παιδί, και προσπαθεί να σε δελεάσει ν`ασχοληθείς μαζί του και να παίξεις.

 Έπαιξα, θυμήθηκα ξεχάστηκα κι όταν έφυγα από κοντά τους, ένα κομμάτι της ψυχής μου
έμεινε δίπλα τους να τα νανουρίζει την νύχτα με την λέξη "Σ`αγαπώ".

Δεν μπορώ σήμερα να σαρκάσω ούτε να διακωμωδήσω  αν και καταβάλω φιλότιμες προσπάθειες.
Γιατί απλά σήμερα είμαι ΜΟΝΟ Αγάπη.

19 Φεβρουαρίου 2010

Εδώ ο κόσμος χάνεται και το θολό χτενίζεται.

Μια λοιπόν που έχω άφθονο χρόνο στην διάθεσή μου από χθες που απολύθηκα, θα σας μάθω και γραμματική.
Θα σας κλείνω το ρήμα χτενίζομαι.
Xτενίζομαι όταν τα πάντα γύρω μου μοιάζουν στάσιμα ή έτοιμα να καταρρεύσουν κι έχουν την μυρωδιά της πολιτικής σήψης.
Xτενίζεσαι όταν αποδέχεσαι την μιζέρια σου και τις υποσχέσεις από πλάνα χείλη(βλέπε Γιωργάκη)
Xτενίζεται ο Γιωργάκης,κι οι π@π@ριές που μας έλεγε προεκλογικά
Xτενιζόμαστε γενικώς σαν λαός
Xτενίζεστε για να κρατήσετε και τις τελευταίες τρίχες στο κεφάλι σας(το πολύ χτένισμα δυναμώνει τις ρίζες των μαλλιών)
 γιατί τα υπόλοιπα έχουν πέσει από αυτά που ακούτε
κάθε μέρα στις ειδήσεις.
Xτενίζονται κι οι 300 της βουλής γενικώς,μόνο που οι ψείρες τους έρχονται επάνω μας.


Μια λοιπόν που είναι ο καιρός του χτενίσματος για να μην αποτελέσω εξαίρεση
 γιατί πάντα μου άρεσε να γίνομαι ένα με το σύνολο (άσχετα αν καμιά φορά από αντίδραση βάζω τον αυτόματο τηλεφωνητή που είναι χωρίς αναμετάδοση μηνυμάτων  σε λειτουργία, ειδικά όταν μιλάει το χρυσό μου κι "φερέλπιδας" πρωθυπουργός της χώρας μου),αποφάσισα να το ρίξω στο "χτένισμα"

Άφησα πίσω μου τα προβλήματα,τον φόβο για το αβέβαιο αύριο,κι όταν βράδιασε για τα καλά,έριξα κάτι πρόχειρο επάνω μου,πήρα παρέα μου το DNA από ντόπερμαν (τον σκύλο μου),
κι αρχίσαμε να περπατάμε στο βουνό.
Μαγευτική βραδιά κι ειδικά όταν είσαι από τους τυχερούς όπως εγώ, που κλείνοντας την πόρτα σου με πέντε βήματα, να βρίσκεσαι στην απόλυτη επαφή με την φύση.

Η μυρωδιά της γης μου διαπερνούσε τα ρουθούνια.
Βάδιζα κι η νυχτερινή υγρασία που είχε ποτίσει την πυκνή βλάστηση έκανε την εικόνα μαγευτική.
Όλα γυάλιζαν στο φως του φεγγαριού.
Έχωνα τα πόδια μου μες στα ψηλά χόρτα κι ένιωθα την γη και την ενέργειά της να μ`αγκαλιάζει.
Ανεβήκαμε ψηλά.
Δεν ένιωθα φόβο.Ποτέ δεν με φόβισε το σκοτάδι κοντά στην φύση.Μόνο το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής με φοβίζει...κι αυτό δεν έχει ώρες.Φαίνεται ακόμη και στο φως της ημέρας.

Ήμουν συμφιλιωμένη  με όλα τα μικρά πλάσματα που κατοικούσαν στο βουνό και τους χαλούσα την ησυχία.
Είδα την φίλη μου την κουκουβάγια που μου κρατάει παρέα τις νύχτες, να μου γνέφει και να μου κλείνει το μάτι.
Λέμε πολλά κάθε βράδυ οι δυο μας.Έχουμε γίνει κολλητές.(κουκουβάγια κι εγώ καταλαβαίνεται).
Είδα την μικρή αλεπού που βγαίνει κρυφά τις νύχτες και τρώει το φαΐ που της αφήνω το βράδυ στην γωνία του σπιτιού μου.
Τον μικρό σκαντζόχοιρο και την χελώνα να βαδίζουν δίπλα-δίπλα σαν ζευγάρι.
Άκουσα το θρόισμα από αόρατα πλάσματα που προσπαθούσαν να δουν ποια  είναι η τρελή που τους χαλάει την ησυχία.

Φτάνοντας στην κορυφή το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στα φώτα της πόλης που φαίνονταν φλόγες κεριών. Που φώτιζαν χωρίς να φωτίζουν.Απλώς κουκούλωναν το σκοτάδι των ψυχών.
Είδα τ`αυτοκίνητα να τρέχουν να προλάβουν την ζωή που προσπερνάει, σαν μικρά μυρμήγκια.
Και τότε γέλασα και γέλασα με την ψυχή μου για την μικρότητά μου-μας.

Ατένισα το σκοτεινό της θάλασσας και σήκωσα τα μάτια στον ουρανό.
Και τότε κατάλαβα πόσο τυχερή είμαι.
Στα μάτια μου ξεδιπλώνονταν ένας υπέροχος ουρανός γεμάτος αστέρια.
Η μεγάλη κι η μικρή άρκτος ήταν παρούσες  και μου φώτιζαν τον δρόμο μου.
Το φεγγάρι βρίσκονταν στην γέμισή του.
Και ξαφνικά  σαν αστραπή ήρθαν τα λόγια της μάνας μου στο μυαλό μου.
"Παιδί μου όταν βλέπεις το φεγγάρι να γεμίζει, να κάνεις μια ευχή...
και το Σύμπαν θα την ακούει και θα την εκτελεί".

Άπλωσα τα χέρια επίκληση στον ουρανό και στο φεγγάρι, κι ευχήθηκα... αφού πρώτα τους ευχαρίστησα για τα δώρα τους μέχρι τώρα στην ζωή μου.
Ευχήθηκα και προσευχήθηκα.
Δεν ευχήθηκα να βρω δουλειά, ούτε να μου πέσει το λαχείο.
Ευχήθηκα να παραμείνω ελεύθερη ψυχή, να έχω πάντοτε  ευαισθησία,χαμόγελο, Αγάπη...

Να παραμένω ΑΝΘΡΩΠΟΣ.!!! όσο ακριβά κι αν μου στοιχίσει αυτό.

18 Φεβρουαρίου 2010

Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Και ξημέρωσε η αποφράδα μέρα της παράδοσης ή της ψυχοπαράδοσης...
Παρέδωσα τ`αρχεία της εταιρείας μου και μαζί παρέδωσα  και τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω αποκομίσει σε όλη την καριέρα μου από το κεφάλαιο εργοδοσίας.
Πραγματικά άψογοι οι εργοδότες μου.
Εκτός από τα νόμιμα δώσανε κι από ένα μισθό μπόνους σε όλους τους εργαζόμενους.
¨ΟΤΑΝ  πια τελείωσα κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου,δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το βούρκωμα των ματιών.
Μία οικογένεια διαλυόταν.
Ξαναγύρισα πίσω, κοίταξα το γραφείο μου, κοίταξα τον χώρο που είχε γίνει το δεύτερο σπίτι μου, και νόμιζα ότι  έβλεπα το απογυμνωμένο πτώμα ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου.
Στύλωσα τα πόδια μου έσφιξα τα δόντια και προχώρησα προς την έξοδο.
Και ξαφνικά αισθάνθηκα το απόλυτο κενό.
Κοίταξα γύρω μου σαν χαμένη και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει.
Και ξαφνικά αισθάνθηκα σαν κάποιος να μου είχε σφραγίσει την πλάτη με καυτή σφραγίδα, μ΄`ενα τεράστιο Α.
Έλα Πάστα φλώρα είπα ίσια το κορμί και το κεφάλι και προχώρα.
Έχεις αντέξει τόσα θα το αντέξεις κι αυτό.
Γύρισα σπίτι κι όπως πάντα άνοιξα τον εραστή του @νείρου να χαζέψω για να ξεχαστώ.
Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα από τα μηνύματα που είχα λάβει από φίλους blogger.
Δεν θα αναφέρω ονόματα...Κι αυτή την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, φίλος blogger απο τους καλύτερους,  ασχολείται να μου στέλνει συνέχεια μουσική από τα αρχεία του να με διασκεδάσει...
Τι να πώ μ`έχετε αφήσει άφωνη...
Η μεγάλη μου οικογένεια, που μου έχει δώσει τόση αγάπη,τόση δύναμη κι ατέλειωτη συντροφιά τις μοναχικές νύχτες.
Μέσα από αυτή την μεγάλη οικογένεια απόκτησα φίλους που με στηρίζουν ο κάθε ένας με τον τρόπο του.
Που κάνουμε παρέα που μοιραζόμαστε και νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον.
Που μιλάμε ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο, που ακούμε μουσική,γελάμε, που ξενυχτάμε κρατώντας συντροφιά ο ένας στον άλλον.

Που μοιραζόμαστε τον πόνο, την χαρά την λύπη... που λέμε χρειάζεσαι κάτι?
Θα έρθω να σε δω μόλις μπορέσω ...να τα πούμε.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου κι ειλικρινά δεν ξέρω αν αξίζω τόση αγάπη.
Αισθάνομαι ότι θέλω πολύ δρόμο να διανύσω για να σας την ανταποδώσω.
Να ρίξουμε και το χιουμοριστικό γιατί με πήραν τα ζουμιά τώρα...
Είμαι μπέμπα ακόμη... μεγαλώνοντας θα σας ανταποδώσω... μ`έναν ουρανό αγάπης... το σύμπαν που εισέπραξα από όλους εσάς.

Αφιερωμένο ειδικά  σ`εσένα που μου στόλισες το βράδυ μου με τόσες ωραίες μουσικές απ΄`όλο τον κόσμο...

16 Φεβρουαρίου 2010

Απολύομαι ρε Γιώργη απολύομαι.

Μάνα γιατί με γέννησες και μ`έκανες ιδιωτικό  υπάλληλο...
Μάνα αύριο απολύομαι για πρώτη φορά στην ζωή μου....
Μάνα αύριο θ`ανήκω στο άνεργο δυναμικό της χώρας...
Κι εγώ από την πίκρα μου διασκεδάζω με γιουτιούμπια....
Μάνα γιατί με έκανες τόσο αλλοπρόσαλλη ?

Μάνα τα νεύρα μου είναι στην τσίτα...
Μου έχουν βαρέσει γροθιές στο στομάχι από το πρωί,
με το χαρτομάνι που χρειάζεται για να τελειώσω το κλείσιμο...

Ιδιωτική εταιρεία είμαστε κύριοι δεν είμαστε Δημόσιο...
Τι την θέλετε τόση χαρτούρα?
Φοβάστε μήπως σας τελειώσει το χαρτί υγείας και κάνετε  καβάτζα
για τις δύσκολες μέρες?

Κι εγώ η δόλια τι φταίω και πληρώνω τόσες αμαρτίες...

Δεν με φτάνει που θ`αναγκαστώ να περάσω και την πόρτα του ΟΑΕΔ
με το απίστευτο χαρτομάνι του, θα πρέπει να παραδώσω και μια κούτα χαρτούρα
για ν`αφήσετε την Εταιρεία μου να φύγει από την Ελλαδα?

Δεν φτάνει που έφαγε ένα Καραμανλή στην μάπα... της επιβάλετε και τον Γιωργάκη,
με το 100μερες και της έπεσε λίγο βαρύ στο στομάχι...τι να κάνει η δύστυχη δεν το άντεξε πια άλλο.
Τα μπογαλάκια της και δρόμο για Ρουμανία μεριά.

Τριάντα εργαζόμενοι στον δρόμο...με το όνειρο του 100μερες του παπατζη-γιωργάκη.
Να δούμε τώρα Γιωργάκη με 30 ακόμη άνεργους στην λίστα του ΟΑΕΔ τι θα κάνεις.
Κι είμαστε και γυναίκες όλες, σε λυπάμαι κακομοίρη, γιατί δεν βλέπω να την βγάζεις καθαρή.
Κι όπως λέει και το γνωμικό: ΠΥΡ,ΓΥΝΗ και ΘΆΛΑΣΣΑ.

Από την θάλασσα μπορεί να την γλυτώσεις αλλά από  την γυναίκα που θα σε στείλει στο πύρ το εξώτερο δεν νομίζω να την γλυτώσεις.

Γι αυτό κι εγώ θα  διασκεδάσω τον πόνο μου μ`ένα γιουτιούμπι, με τον τίτλο απολύομαι.
Εντάξει μην βαράτε μπορεί ν`αναφέρεται σε φαντάρο αλλά βάλτε λίγη  φαντασία και παρερμηνεύστε το  λίγο.
Όλα άλλωστε σ`αυτήν την χώρα ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας...σαν το 100μερες του Γιωργάκη.

Απολύομαι ρε Γιώργη... απολύομαι.

Μια μέρα διαφορετική από τις άλλες.

Βρε τι καημός κι αυτός κάθε μέρα τι θα γράψω πώς θα το γράψω?
Τι θέμα να έχει ή να είναι αθέματο όπερ σημαίνει π@π@ριές γιαννούλα μου.
Ξέφυγα πάλι βάλτε μου πιπέρι στο στόμα....Βρε κάτσε καλά λέω στον εαυτό μου τι σ`έπιασε κι έχεις λυσσάξει?
Ντε και καλά να κάνεις ανάρτηση?
Κι άμα δεν σου έρχεται τίποτα στο μυαλό?
Άστο το καημένο να ξεκουραστεί γιατί έτσι θα κάψεις και τις υπόλοιπες φλάντζες και τι θα κάνεις κακομοίρα μετά.
Θα καταντήσεις μια γεροξεκούτο που θ`αναπολεί τις παλιές  καλές ημέρες που κοπάναγε τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο και τώρα κοπανάει  το κεφάλι της στον τοίχο.

Κράτα γέρο νάχεις που λέγανε κι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι...

Τι θυμήθηκα τώρα η γυναίκα.
Έναν συνάδελφο στην προηγούμενη δουλειά μου που έκανε sex με την γυναίκα του κάθε μήνα για να εξοικονομεί  υλικό και για τα γεράματα...Ε δεν πάω καλά πώς μου ήρθε τώρα αυτό?

Είπαμε όσο γερνάει ο άνθρωπος παθαίνει αναλαμπές, μόνο που οι δικές μου είναι επί μονίμου βάσεως.
Εξ ου και το Πάστα φλώρα που με φωνάζουν τα τέκνα μου...
(σοφά παιδιά όλα τα καλά τα πήρανε από μένα κι  όλα τα κακά από τον πατέρα τους)

Αυτό τους το έχω εξηγήσει κι αυτά κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι.

Σήμερα λοιπόν αποφάσισα ν`ασχοληθώ λίγο με τον real κόσμο και να βγώ λίγο έξω...Ήρθε κι η κόρη μου η οπόία δύο μέρες μου φώναζε να ξεκολήσω  από το κομπιούτερ γιατί της έσπασα τα νεύρα..
Κι όπως λέει κι η παροιμία βασιλικιά διαταγή και τα σκυλιά δεμένα.
Ο γιατρός μου έχει πει να της λέω πάντα ναι,  μην παθει κανένα ψυχολογικό τραύμα και τι θα κάνω μετά η δόλια μάνα.

Μόλις ξυπνήσαμε πήγε σε μια φίλη της να πιή καφέ, με την συμφωνία να ετοιμαστώ και να μην ανοίξω κομπιούτερ.
"Πρίτς δεν σφάξανε κυρά μου λέω εγώ από μέσα μου", γιατί αν τόλεγα απ`έξω μου ποιός είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε.

Την άφησα να φύγει και με πατήματα γάτας κατευθύνθηκα στον εραστή του @νείρου...Κι εκεί που είμαι βυθισμένη στην καρακοσμάρα μου κι ακούω και τα γιουτιούμπια μου,
κι έχω μερακλώσει και χορεύω και κανένα ρόκ να ξεμουδιάσει το ρημάδι το κορμί, που έχει πάθει αγκύλωση από το κάτσε κάτσε στο γραφείο μπροστά, ακούω μια τσιρίδα που τύφλα νάχει
ο Ταρζάν στην ζούγκλα...
"Ρε μαμά θα με τρελάνεις"?
Παναγιά μου με τσακωσε ο νταχράμπεης του σπιτιού.

"Τι θέλεις παιδί μου κι ουρλιάζεις"?
"Ε δεν πάς καλά μου φαίνεται,  έχω σπάσει τα τηλέφωνα να σε παίρνω να βγής έξω να φύγουμε και δεν τα σηκώνεις. Δεν σου είπα ότι θα περάσω να σε πάρω"?
"Για δές τηνα την Πάστα Φλώρα με ρωτάει κιόλας τι θέλω.
Πόσα θές να με τρελάνεις"?
"Τίποτα παιδί μου αυτό είναι τσάμπα...το δίνω σ`όλο τον κόσμο γύρω μου".

Τελικά βγήκα από το κλουβί μου η γυναίκα κι όλα μου φαινόντουσταν σαν τα έβλεπα πρώτη φορά.
"Ρε Κατερίνα τι όμορφα είναι εδώ έξω" της έλεγα συνέχεια κι άνοιγα τα μάτια σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.
Κούναγε το κεφάλι της συγκαταβατικά, κι αποδεχόνταν το κακό της μοίρας της να έχει εμένα μάνα...

"Μαμά διάβασα σ`ένα ββλίο που μου έχεις δώσει ότι εμείς διαλέγουμε τους γονείς μας για να εκπαιδευτούμε σ`αυτή την ζωή...Εγώ τι αμαρτίες έκανα και σε διάλεξα? Μεθυσμένη ήμουνα, ή είχα πάρει ληγμένα"?

Χαμογέλασα συγκαταβατικά γιατί είδα ότι το βιβλίο είχε δουλέψει καλά (άλλωστε γι αυτό της το είχα πάρει για να μην με φορτώνει ενοχές γιατί είμαι έτσι όπως είμαι, πονηρή η βλάχα),
της χάιδεψα το κεφάλι της έσκασα ένα φιλάκι και της είπα:
"Όπως και νάχει είτε με διάλεξες είτε όχι και μόνο ότι μ`αποδέχεσαι όπως είμαι,  και πολλές φορές βλέπω στα μάτια σου την αγάπη, το νοιάξιμο, το εδώ είμαι εγώ για σένα κι είμαι περήφανη που είσαι η μαμά μου, που μου το έχεις πει σε άσχετες στιγμές. γεμίζει την καρδιά μου κουράγιο για το αύριο το σήμερα το τώρα που είσαι εδώ κοντά μου"

"Και να σου πώ και κάτι ακόμη? Μου μοιάζεις, μου μοιάζεις πολύ και το ξέρεις"...
"Ναι Πάστα φλωρίτσα μου σου μοιάζω είμαι το κλωναράκι σου"  και το χέρι της γεμάτο ζεστασιά έπιασε το δικό μου.

Μοιράζομαι μαζί σας αυτές τις υπέροχες στιγμές, που σίγουρα τις έχετε ζήσει κι εσείς με τους δικούς σας ανθρώπους, στιγμές που ακουμπάνε την καρδιά, που γεμίζουν νόημα την ζωή μας και μας βοηθάνε να πάμε ένα βήμα παρακάτω.



Η ζωή μπορεί να μην είναι τυλιγμένη με κορδέλα αλλά δεν παύει να είναι δώρο.
Κι ειδικά όταν το μοιράζεσαι μ`αυτούς που αγαπάς και σ`αγαπούν, και σ`αποδέχονται έτσι όπως είσαι.!!!

14 Φεβρουαρίου 2010

Χωρίς τίτλο...


Το θολό έκατσε στον καναπέ να ξαποστάσει...Έβγαλε την μάσκα της λύπης την ακούμπησε στο πλάι, την κοίταξε μερικά δευτερόλεπτα,
έκανε αναδρομή στο παρελθόν, θυμήθηκε όλα όσα το πόνεσαν, το πλήγωσαν, κι όσα το έκαναν να χαμογελάσει στο διάβα του.

Διάβασε ξανά τις δύο τελευταίες μελαγχολικές αναρτήσεις που είχε κάνει για τους ανθρώπους της ζωής του,πήρε τις αναμνήσεις και τις έβαλε προσεκτικά στο σεντούκι της καρδιά του.
Το κλείδωσε και πέταξε το κλειδί μακριά...

Μετά με αποφασιστικά βήματα, κατευθύνθηκε στο τζάκι,  ακούμπησε μ`ευλαβικές κινήσεις την μάσκα στην θράκα και την παρακολουθούσε να σιγοκαίγεται.

Ένα μήνυμα που αυτοκαταστρέφεται σε 1,2,3 δευτερόλεπτα.

Κατευθύνθηκε στον καθρέφτη, και προσπάθησε να διαβάσει μέσα στο βλέμμα του τι ήθελε τελικά να κάνει στο υπόλοιπο ταξίδι του...
Χαμογέλασε, έκανε τις γνωστές γκριμάτσες  διακωμωδώντας τον εαυτό του, κι αποφάσισε...να διακωμωδεί,  να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται.

Αυτή θα είναι η ρότα του στο ταξίδι του @χωρου...κι αν δήτε καμιά μελαγχολική ανάρτηση σας παρακαλώ ρίξτε και καμιά σφαλιάρα να το επαναφέρεται.
Θολό είναι... μπορεί κάποιες φορές να το πνίγει η ομίχλη και να χάνει την ρότα του...

Ύμνος στον Άγιο Βαλεντίνο...?













Το θολό γιορτάζει την ημέρα του Αγ.Βαλεντίνου με τον δικό του τρόπο, μην αφήνοντας τίποτα όρθιο
στο διάβα του.

 Εισαγωγή  με κλασικούς στίχους, που υμνούν τον έρωτα.!!!

Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη,
συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις,
συ που ξενυχτάς τα κορίτσια
με τα τρυφερά μάγουλα,
που δρασκελάς πάν' από θάλασσες
και τρυπώνεις στους κήπους,
κανείς δε γλυτώνει από 'σε,
μήτε Θεός μήτε θνητός.
Όποιον αγγίξεις, τονε παλαβώνεις.

 Και συνεχίζω  με στιχάκια που έλεγε η γιαγιά μου η "χορεύτρια" τροποποιόντας τα σύμφωνα με τον δικό μου πασταφλώρικο τρόπο και με στίχους τραγουδιών που εκφράζουν όλο το μεγαλείο του έρωτα.

Αυτό μου το είχε αφιερώσει:
"Όποιος σε πάρει φώς μου κι όποιος σ`ευλογηθεί  στου Λουβιαρού το δέντρο να πάει να κρεμαστεί".                               
                                        
                                             
Και μαζί και μόνος,  πάλι νιώθω   μόνος.!                                            
Βάσανα δεν μου μείνανε να μη τα αποκτήσω (μαζί σου)                                        
 μα εγώ με την υπομονή (κεράτωμα) όλα θα τα νικήσω.

Κεράτωσε τον άντρα σου και μάγια μην του κάνεις.

Κοίτα με να σε κοιτώ να περνάμε τον καιρό,
(μέχρι να μου κάτσει κανένα τεκνό  και σε στείλω στην μάνα σου)

Με τα σένα  θέλω νάμαι και στην κόλαση καλά είναι.

 Μούχεις κάνει την ζωή μου κόλαση
θα σου φύγω και θα φταίς μόνο ΕΣΥ.

Αγάπη μου ξινόρωγη και χάδια ρουμανέστρα
την Κυριακή είσαι όμορφη και την Δευτέρα χέστρα.

 Και θέλω νάρθω να σ`αρπάξω από την άλλη,(πριτς δεν σφάξανε
  πού  θα πλένω πάλι σώβρακα)
να της φωνάξω με τα μάτια δακρυσμένα( αδιάβροχη μάσκαρα μην μουτζουρωθώ κιόλας),
με ποιό δικαίωμα σε πήρε από μένα,(άγαλμα θα της στήσω),
 και ποιά θυσία, ποιά θυσία έχει κάνει αυτή για σένα.
(και μόνο που ακούει το ροχαλητό σου το βράδυ, αρκεί).


Το παρακάτω you tube είναι φτιαγμένο από μένα για μένα για να θυμάμαι
πόσο τυχερό πλάσμα είμαι, που είμαι ελεύθερη.                              





Κι επειδή δεν θέλω ν`απογοητεύσω και τους φίλους που είναι ερωτευμένοι
Το αφιέρωμα συνεχίζεται με ένα καταπληκτικό κομμάτι που το αφιερώνω
σε όλους τους ερωτευμένους,
καθώς  και στους άντρες που αγάπησα και μ`αγάπησαν
ο κάθε ένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο
μαζί μ`ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις μοναδικές  στιγμές που μου χάρισαν.!!!




12 Φεβρουαρίου 2010

Μα τι αποκριάτικο ξεσάλωμα και φέτος.!!!



Οι Απόκριες είναι από τα ήθη κι έθιμα της πατρίδας μας που υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων.
Από τότε που ήταν μικρή η γιαγιά μου η "χορεύτρια".
Όλοι θέλουν να ντυθούν μασκαράδες, λες και δεν τούς φτάνει το ολοχρόνιο μασκαραλίκι του δήθεν και του τάχα, κι ο διχασμός προσωπικότητας που έχουμε πάθει λίγο πολύ όλοι μας.

Ανάλογα με τα κέφια της κάθε κυβέρνησης και της σηκωμάρας του κάθε υπουργού οικονομικών, άλλοτε ντυνόμαστε πληβείοι κι άλλοτε αριστοκράτες.
Εγώ βέβαια τώρα τελευταία έχω ντυθεί Γιάννης-Αγιάννης από τους άθλιους του Ουγκώ.
Την αθλιότητα και την ανεργία μου, μέσα.

Και το παράξενο είναι ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολλούς Αγιάννηδες συναντώ στον δρόμο μου.
Για σιγά ρε παιδιά, δηλαδή δεν το κατάλαβα αυτό, επειδή ο Γιωργάκης εμπνεύστηκε το 100μερο της ευημερίας θα μου κλέψετε όλοι την ιδέα?

Βέβαια υπάρχει κι η άλλη παράμετρος. Οι γυναίκες να ντύνονται άντρες, (λες και δεν τους φτάνει το ολοχρόνιο αντριλίκι ,που κουβαλάνε μαζί τους,σε σημείο να έχουν ευνουχίσει τα 3/4 του αντρικού πληθυσμού) κι οι άντρες να ντύνονται γυναίκες, γιατί κάπου κάπου τους βγαίνει το αδερφίστικο που το καταπιέζουν μέσα τους όλο το χρόνο.

Και μετά έρχεται η Καθαρά Δευτέρα, που δεν τις τρώω τις σουπιές, κι η ταραμοσαλάτα είναι ροζ,γι' αυτό είναι το αγαπημένο φαγητό της Barbie.
Και θα ξεχυθούν τα πλήθη στα όρη στ' άγρια βουνά ν' αμολήσουν το χαρταετό τους ένεκα το έθιμο βλέπετε...και θα συναγωνίζεται ο πατέρας τον πιτσιρίκο, ( αφού κι ο μπαμπάς πιτσιρίκος παραμένει
στο βάθος κήπος δεξιά, άσχετα αν τον τύλιξε η δίφυλλη ντουλάπα και δεν μπορεί να ξεφύγει από την άτιμη μοίρα του),κι η μαμά θα ξινίζει τα μούτρα της και θα δαγκώνει τα χείλη της από το ψοφόκρυο,
και θ`αναρωτιέται,"τι ήθελα και τον παντρεύτηκα τον άχρηστο, που τέτοια κορμάρα σαν και μένα άξιζε ένα τριήμερο μ' ένα μπρατσωμένο ντακλαρά σε ξενοδοχείο 5 αστέρων".και ξεχνάει ότι τώρα τελευταία ο ποπός της έχει καταντήσει τραπεζάκι ν`ακουμπήσεις το ουίσκι σου επάνω.

Κι ο μπαμπάς σκέφτεται με την σειρά του,"τι ήθελα και την παντρεύτηκα την φώκια γ@μώ την ατυχία μου μέσα, ενώ θα μπορούσα να έχω τώρα μια 25αρα και να κυλιέμαι στο γρασίδι αντί ν' αμολάω χαρταετό. Τον Αλμούνια  μου μέσα".

Και τ' αμήχανα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν, και τα βλέμματα διασταυρώνονται σαν σπαθιά στον αέρα έτοιμα να κόψουν κομματάκια ο ένας τον άλλον.

Οι μόνοι ευτυχισμένοι είναι οι πιτσιρικάδες κι οι πιτσιρίκες, που απολαμβάνουν τα κούλουμα γιατί είναι κι η επαφή με την φύση, που την έχουν ξεχάσει προ πολλού κλεισμένα στα 4 ντουβάρια ενός κλουβιού.Ντυμένα με τις στολές τους, κι από πάνω τα μπουφανάκια, μια "μικρή αθλιότητα".

Αλλά τα παιδιά ακόμη και την αθλιότητα την κάνουν μαγικό παραμύθι μέσα από τα αθώα μάτια τους, με πρίγκιπες και πριγκιπέσσες.

Και περνάει κι η Καθαρά Δευτέρα και το σήκωμα του χαρταετού, μια κι οι άντρες πια από τα πολλά προβλήματα έχουν ξεχάσει τα άλλα "σηκώματα".
Γυρνάνε όλοι ευτυχισμένοι σπίτι μετά από διαδρομή 5 ωρών, λόγω κίνησης κι αφού έχουν μνημονεύσει τα 12 ευαγγέλια και την αποκάλυψη του Ιωάννη, ικανοποιημένοι από την ωραία εκδρομούλα που πήγαν σαν οικογένεια και φέτος.

Ξαναφοράνε πάλι την μάσκα της προσποίησης,"τζουμ τριαλαλό, τι ωραία που περνάμε με το 100μερες πρόγραμμα του Γιωργάκη" και συνεχίζουν από κει που είχαν μείνει.

Που είχαν μείνει?
Μα στο εθνικό δραματοδιαζύγιο, Λάτσιου-Μενεγάκης.
Όλα τα υπόλοιπα έχουν λυθεί ως δια μαγείας, τζουμ-τριαλαλό.

Αυτό είναι λοιπόν το έθιμο της Αποκριάς και των κούλουμων, κι εγώ έχω αρχίσει ν`ανησυχώ,
γιατί πολλοί αντιγράφουν την στολή μου του Γιάννη_Αγιάννη, και θ`ασκήσω βέτο.

Λέω λοιπόν του χρόνου να ντυθώ 100μερες πρόγραμμα ευημερίας, ή Αλμούνια.
Εσείς τι λέτε? Έχετε κάποια καλή ιδέα?


11 Φεβρουαρίου 2010

Η ζωή μου?...ένα καλώδιο.



Ένα παλιό  τραγούδι λέει: Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο               που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω.
Εγώ θα κάνω ένα καινούριο που θα λέει η ζωή μου όλη ένα καλώδιο
που δεν το γουστάρω κι όμως το συνδέω...

Το ξέρω ότι δεν ταιριάζουν οι στίχοι,αλλά όπως έχουμε πει  Πάστα Φλώρα είμαι ότι θέλω τραγουδάω
κι όπως θέλω το συνθέτω...
Πριν από λίγο καιρό και να μου το δείχνανε σε ταινία την σημερινή μου κατάντια,
θα έλεγα ότι μου παίζουν μια κακόγουστη ταινία  επιστημονικής φαντασίας.

η ζωή μου ολόκληρη ένα καλώδιο.Έχω καλωδιωθεί από παντού.
Καλώδιο στο τηλέφωνο-καλώδια στον υπολογιστή, καλώδια στ`ακουστικά του skype,
καλώδιο έχει γίνει το μυαλό μου.
Τα καλώδια μου μέσα...

Κάθομαι στον υπολογιστή να ηρεμήσω,και να γράψω κανένα κείμενο της προκοπής,
χτυπάει το κινητό μου,ξεμπερδεύω το καλώδιο  να βάλω το ακουστικό στ`αυτί κι ώσπου να το καταφέρω,  η γραμμή έχει κλείσει.

Ξαναγυρνάω στον υπολογιστή,προσπαθώ να συντονίσω το μυαλό μου,
και εκεί πάνω μου έρχεται φλασιά "ωπ! ξέχασα να πάρω το χάπι μου σήμερα!" λέω και σχηματίζω τον αριθμό της ANASAS  καθότι η φίλη μου λειτουργεί σαν αγχολυτικό στο νευρικό μου σύστημα, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε...κι άμα ξεχαστώ και δεν το πάρω, με παίρνει εκείνη να μου το θυμήσει!

Tαυτόχρονα χτυπάει το skype στον υπολογιστή και ψάχνω να συνδέσω τα καλώδια των ακουστικών για να μιλήσω με την Ευτυχία.
Είναι η ώρα που πρέπει να καταναλώσουμε τις 7000 λέξεις που έχουμε συμφωνήσει με το τελείωμα της κάθε ημέρας.
Τρέχω πανικόβλητη να προλάβω να ξεμπερδέψω τα καλώδιά μου για να προχωρήσω στις επαφές μου
κι αρχίζω και βρίζω σαν τον χαμάλη της λαχαναγοράς,γιατί η ζωή μου έχει γίνει χαμαλίκι της τεχνολογίας και των καλωδίων.

Μέσα από ένα καλώδιο ζω την ζωή μου,
μέσα από ένα καλώδιο θυμώνω,κλαίω ,γελάω,χαίρομαι.

Μέσα από ένα καλώδιο γνώρισα κι εκείνον που συντροφεύει τα όνειρά μου...
Μέσα από ένα καλώδιο έρχομαι σ`επαφή με τον άνθρωπο που έχει ακουμπήσει την καρδιά μου,
έχει κατακτήσει το μυαλό μου κι έχει γεμίσει την ψυχή μου,γλυκά συναισθήματα.
Μέσα από ένα καλώδιο περιμένω ν`ακούσω την φωνή του, την ανάσα του,
να μοιραστώ τον πόνο του, την κούρασή του,την απογοήτευσή του,
αλλά και την χαρά του.

Μέσα από ένα καλώδιο ερωτευόμαστε, ονειρευόμαστε και ζούμε τις στιγμές μας...
Μέσα από ένα καλώδιο πλάθουμε τα όνειρά μας,μετράμε τις αποστάσεις μας
και περιμένουμε να ξημερώσει η μέρα που θα πάψει η ζωή μας να είναι ένα καλώδιο...
και θα περάσει στην σφαίρα του αγγίγματος, των λέξεων, του "σε κοιτάω στα μάτια και παίρνω ζωή...
Βλέπω το χαμόγελό σου...και ζω ξανά από την αρχή"...(τελικά όταν μιλάει η ψυχή συνθέτει τα πιο όμορφα ποιήματα..)

Στο θέμα μας τώρα...
Έχω αφηνιάσει τελείως,με τα καλώδιά μου, που λέτε, γι αυτό το πασταφλώρικο μυαλό μου βρήκε την λύση.

Από αύριο θα βγω στο μπαλκόνι,θ`ανάψω φωτιά και θα στέλνω σήματα καπνού στους φίλους που επικοινωνούμε  μέσω καλωδίων...

καλώ λοιπόν όλους τους φίλους μου,να προμηθευτείτε από αύριο ξύλα,σπίρτα,και κουβέρτα για να συνομιλούμε στην ίδια γλώσσα.
 Κι η ωφέλεια διπλή γιατί θα βλέπουμε και τον ουρανό με τ`άστρα που έχω κάτι μέρες να τα δώ.... τα καλώδια μου μέσα!!
Ωπ, χτυπάει το skype κι έχω και κλήση στο κινητό σε αναμονή!  Άντε σας αφήνω τώρα, πάω να καλωδιωθώ και τα λέμε...(ε, ναι! είμαι αδιόρθωτη τελικά..)
Aναλαμπή.! μήπως τώρα τις απόκριες να ντυθώ καλώδιο?.

To παρακάτω τραγούδι το πρόσθεσα σήμερα με την φιλική παρέμβαση της despateraki.


9 Φεβρουαρίου 2010

Noνοί του ποδαριού...



Από μικρή που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα πολλά ονόματα.
Αυτό συνέβαινε γιατί ήμουν πολύ αγαπητή στο οικογενειακό-συγγενικό περιβάλλον.
Ήξερα ανάλογα με το παρατσούκλι που με φώναζαν ποιός με φώναζε γιατί
με φώναζε  και γύρναγα το κεφάλι.
Αυτό που ποτέ μου δεν κατάλαβα,ήταν τι εννοούσαν οι ποιητές κι επίδοξοι νονοί μου.
Γι αυτό γράφω αυτές τις γραμμές μήπως και κάποιος καταλάβει και μου εξηγήσει τ`ανεξήγητα.

Γιατί όπως έχουμε πει μυαλό είναι αυτό που να χωρέσει τόσες πληροφορίες.
Μην το κάψω κιόλας...(το καμένο).

Κι αρχίζω με την μεγάλη αδυναμία τον μπαμπά μου ή επί το καλλιτεχνικότερο "Μπούλη".(μεταφρασμένο το Μπούλης σήμαινε πόσα θές χαρτζιλίκι?)
Ο Μπούλης μου λοιπόν με αποκαλούσε "γαλιάντρα".
Αυτό δεν χρειάζεται να μου το εξηγήσετε, το έχω εμπεδώσει.
Σημαίνει δεν βάζω γλώσσα μέσα.


Η μαμά μου με φώναζε"Δεν έκανα μια σκ@τούλα να την φάω παρά έκανα εσένα"
Μου άρεσε να το ακούω γιατί μου θύμιζε κάτι από Ισπανική προσφώνηση.
Σαν να  έλεγε "Ντόνα σκ@τουλα ντελα φάω "
Κι έκανα όνειρα ότι ήμουν Ισπανίδα ευγενής με κείνα τα όμορφα φραμπαλωτά φουστάνια και την δαντελωτή μαντίλα στο κεφάλι.
Είδα κι έπαθα μεγαλώνοντας ν`απαλλαχτώ από τους φραμπαλάδες στα φουστάνια μου.
Με το πρώτο λοιπόν σκα.... εγώ γύρναγα κεφάλι...


Ο αδελφός μου με έλεγε "σκ@τοχούλιαρο".Δεν μπορώ να πω αυτός κι η μαμά μου είχαν μια εμμονή με τα σκ@τ@.
Με το πρώτο λοιπόν σκα...γύρναγα το κεφάλι και μου άστραφτε  και καμιά σφαλιάρα στα μουλωχτά μην τον δει ο μπαμπάς μου.

Η γιαγιά μου με έλεγε "κουντουρντισμένο" ή "ροσπού"...
"Μην το φέρνεις κόρη μου εδώ, αυτό είναι κουντουρντισμένο", έλεγε στην μαμά μου.
Κι όταν έκανα ναζάκια στον παππού μήπως κι αρπάξω κανένα χαρτζιλίκι μου κούναγε το δάχτυλό της κι έλεγε "Είσαι μια ροσπού  εσύ... άλλο πράγμα"
Μεγαλώνοντας ρώτησα να μάθω τι σημαίνει "ροσπού".
Η απορία μου λύθηκε αλλά δεν θα σας πω τι σημαίνει, για ν`ανοίξετε και κανένα Μπαμπινιώτη να μορφωθείτε.


Ο πρώην άντρας μου και πατέρας των παιδιών μου με έλεγε "κοντό έγκλημα"
Μεγαλώσαμε, κάναμε εγγόνια, κι αυτός τον χαβά του...
Ακόμη ρωτάει τα παιδιά του "Η μάνα σας, το κοντό έγκλημα τι κάνει"?
Είναι από την πολλή αγάπη που του βγαίνει αυτή η προσφώνηση, είμαι σίγουρη γι αυτό,  κι αντιρρήσεις δεν δέχομαι από κανέναν.


Τα παιδιά μου με φωνάζουν "Πάστα Φλώρα" το καλλιτεχνικότερο του "παγωμένο μυαλό"...κάτι σαν ινδιάνικο μου ακούγεται.
Κι η νύφη μου που ξεσηκώνει τα "καλά του σογιού" γ@μώ το σόι μου μέσα, 
"Γή καλεί Πάστα Φλώρα ελήφθει όβερ"?

Ο άντρας που ήμουν 15 χρόνια μαζί του όταν είμασταν όλο γλύκες "Μπουμπού", "Μπέμπα"
που στο τελος μπερδευόμουνα κι έφτιαχνα τα μαλλιά μου κοτσιδάκια,  και καλά που δεν είχα τον εγγονό τότε να βάλω και πίτσι-πίτσι στο στόμα (πιπίλα), κι οι πονηρές σκέψεις να λείπουν
γιατί τα βλέπω τα χαμογελάκια σας.
Κι όταν θύμωνε μαζί μου ήμουν "Τον Χριστό σου και την Παναγία σου μέσα"
 Η φιλενάδα μου η Ευτυχία όταν την παίρνω τηλέφωνο και γίνομαι χείμαρρος, "οπα όπα"
"Τι της λέω θα χορέψουμε"?
"Στάκα βρε παιδί μου", μου απαντάει...
"Στάκα στούκα να γεμίσω"...Μου έμεινε λοιπόν η κυρία Στακα Στούκα...όπερ σημαίνει πήρα φόρα πάλι
κι όποιον πάρει ο χάρος...
Κι ο "αξιαγάπητος" και "φίλτατος" άντρας της με φωνάζει "καρά"
Ούτε αυτό θα σας το εξηγήσω γιατί είναι ακατάλληλο γι ανηλίκους...


Ο φίλος μου ο Άνεμος "Θεοδώρα" γιατί του θυμίζει λέει αυτοκράτειρα....αλλά δεν μπορώ να πώ τώρα τελευταία αρχίζει να λέει το πραγματικό μου όνομα.


Κι επειδή κάπου ίσως να σας μπέρδεψα, το όνομά μου είναι Θεοδοσία η παρθενομάρτυς.
Άσχετα αν ο μπάρμπας μου ο μπερμπάντης μου το περιέκοψε και το έκανε Σία.
Και το δικαιολόγησε κιόλας λέγοντας..."Μωρέ τι όνομα δώσατε στο κορίτσι...Όταν θα μεγαλώσει και γνωρίσει κανένα γκόμενο εκεί που θα είναι στις γλύκες τους επάνω μέχρι να πει το Θεοδοσία
θα του έχει πέσει...το "τσιγάρο" στο πάτωμα.
 Απ'ότι καταλάβατε φίλοι μου, είμαι μια περίπτωση αμαρτωλή που όμοια δεν έχει...ρωτήστε και την Ανάσα να σας πει τι τραβάει κάθε μέρα στα τηλέφωνα από μένα!
αλήθεια, εσείς τι παρατσούκλι θα μου δίνατε? Με το μαλακό παιδιά μη μου ρθει κανένα ξαφνικό, λυπηθείτε με την μαύρη!!!

8 Φεβρουαρίου 2010

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ της Έλενας Ακρίτα.




Έκθεση Ιδεών: Οικογενειακό τραπέζι
Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ ela@ath.forthnet.gr




Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Είναι ο αγαπημένος μου μπαμπάς, η αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος μου αδελφός και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά και ο αγαπημένος μου παππούς.

Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 μ.μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει να παρκάρει.
Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει με τους μπαμπάδες των διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά. Εμάς λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος μου μέσα» και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.

Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι με το λεωφορείο. Και μετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν πήρε τυρί τριμμένο από το σούπερ μάρκετ. Και δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με ψηλοτάκουνα. Κι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει: «Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα.

Άντε βγάλ΄ το, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα».

Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι δυο στο σχολείο και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και μετά κλείνεται στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και μετά ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει και μετά χαίρεται.
Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας.
Ο μπαμπάς μαλώνει τον αδελφό μου που δεν διαβάζει αρκετά και μετά μαλώνει εμένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια. Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί μας μαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει. Και μετά η μαμά μου μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου πάρουνε κινητό.

Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα κώλο και ζητάει κινητό». Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη;». Κι η μαμά μου μού λέει: «Δεν με νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου το παιδί». Και φωνάζει και ο μπαμπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;» Κι η μαμά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να μη σε άκουσαν». Κι η μαμά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ΄λεγα τώρα». Και δεν του λέει.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για πολλή ώρα. Κι ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδελφός μου που κάνει κλάπα κλούπα με τη γλώσσα του. Κι η μαμά τού λέει: «Δεν μπορείς να φας σαν άνθρωπος;» Κι ο αδελφός μου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω». Κι η μαμά μου του λέει:
«Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουμε».

Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Μπορείς να σταματήσεις μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το μπουρ μπουρ μπουρ, μες στ΄ αυτί μου. Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!». Κι η μαμά μου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κομμάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το ΄κανες». Κι η μαμά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι». Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαμε βόδι και μας το πήρανε;». Κι ο αδελφός μου μού λέει: «Είσαι μαλακισμένο». 
Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω: «Με λέει μαλακισμένο». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Μη λες την αδελφή σου μαλακισμένο». Κι ο αδελφός μου λέει: «Αφού είναι;» Κι η μαμά μου λέει: «Και δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα». Κι ο αδελφός μου της λέει: «Όταν τις λέει ο μπαμπάς είναι καλά;». Κι η μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: «Ορίστε, είδες το παράδειγμα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά».
 Κι ο μπαμπάς μου λέει: «Μια μπουκιά δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε σ΄ αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι η μαμά μου του λέει: «Τι μπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα; Κι άμα δεν σ΄ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή». Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή». Κι η μαμά λέει: «Ποια είναι η Βιβή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιβή, Μανώλη». Κι ο πατέρας μου λέει: «Η κυρία Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος κι η μάνα σας είναι μια τρελή γυναίκα».

Κι η μαμά λέει:
«Γι΄ αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;». Κι ο μπαμπάς λέει: «Γυρίζουμε μεσάνυχτα, διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουμε να παρκάρουμε. Άντε να δούμε πού θα φτάσει ο πληθωρισμός πια».
Κι η μαμά μου του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ΄λεγα εγώ». Κι ο μπαμπάς της λέει: «Τι θα μου ΄λεγες εσύ;». Κι η μαμά του λέει: «Το δισάκι μου στον ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο, αυτό θα σου ΄λεγα εγώ». Κι εγώ λέω: «Έγιν΄ η βροχή χαλάζι, δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζειειειειει». Κι ο μπαμπάς κι η μαμά μού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταματάω.

ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ μια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια. Κι ο αδελφός μου λέει: «Έφαγα, πάω μέσα». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια». Κι η μαμά μου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι».

Και καθόμαστε όλοι εκεί που καθόμαστε.

7 Φεβρουαρίου 2010

Για τούς αρχηγούς μου.....

Δεν ξέρω πραγματικά τι έχω πάθει δύο μέρες τώρα...Εκεί που πίστευα ότι είχε ηρεμήσει η ψυχή και συνέχιζα το ταξίδι της ζωής μου...όπως το συνέχιζα, ξαφνικά ένα τίποτα ένα κάτι που μοιάζει με αστραπή, πήρε το μυαλό μου πίσω στα περασμένα και το ταξίδεψε.
Θυμήθηκα αυτά που με τόσο κόπο προσπαθώ να θάψω,αυτά που με τόσο σκληρή προσπάθεια κάνω ότι δεν " θυμάμαι".
Μόνο τις νύχτες...αυτές τις νύχτες που οι αναμνήσεις σου μαχαιρώνουν την καρδιά σαν κοφτερά μαχαίρια... Το παρακάτω κείμενο το είχα πρωτογράψει όταν το θολό είχε αρχίσει το παρθενικό του ταξίδι στον @χωρο. Το είχα γράψει για να μοιραστώ, να συστηθώ στους φίλους που κάνανε στάση εδώ...
Μετά από την χθεσινή ανάρτηση αφιερωμένη στην μητέρα μου, θέλω να κλείσω τον κύκλο με τις απώλειές μου, και να συνεχίσω...όσο μπορώ, το ταξίδι μου.

Λένε πως όταν περνούν τα χρόνια, το μυαλό αρχίζει να θυμάται, και να ανασύρει από το σεντούκι του χρόνου, στιγμές και πρόσωπα που έχουν φύγει....
Κι εγώ κάτι τέτοιο έχω πάθει αυτές τις μέρες ή μάλλον αυτές τις νύχτες, βλέποντας στα όνειρά μου όλα τα πρόσωπα που σημάδεψαν τη ζωή μου...
Πρόσωπα που λάτρεψα και εξακολουθώ να λατρεύω παρόλο που δεν υπάρχουν δίπλα μου.

Κι η ερώτηση αν κοιτάξω πίσω μου "τι;" βρίσκει την λέξη που συντροφεύει την ζωή μου μέχρι τώρα.
Απώλεια.......
Ότι αγάπησα, ότι πίστεψα, ότι βάφτισα αρχηγό μου, έφυγε. Χάθηκε μέσα στο πέρασμα του χρόνου αφήνοντας γλυκόπικρες αναμνήσεις για συντροφιά.

Αφιερωμένο λοιπόν στους αρχηγούς μου.....



Ο πιο πρόσφατος αρχηγός μου, ο άντρας που αγάπησα.
Όταν έχασα τον πατέρα μου, τον βάφτισα "πατέρα" μου.
Όταν έχασα και την μάνα μου, τον βάφτισα "αρχηγό" μου.
Έφυγε τελείως ξαφνικά, χωρίς να προλάβω να του πω ότι ήταν ο βράχος μου και το λιμάνι μου στην θαλασσοταραχή της ζωής μου.
Τελευταίο τηλεφώνημα: "Θα σε ξαναπάρω κοριτσάκι μου."
Επόμενο τηλεφώνημα: ...η ανακοίνωση του θανάτου του. Ο θάνατός του????
Δεν νομίζω ότι υπάρχει λέξη που να μπορεί να περιγράψει το κομμάτιασμα της καρδιάς, εκεί που παρακαλάς να τελειώσεις κι εσύ, γιατί νομίζεις ότι δεν θ`αντέξεις
Κι όμως αντέχεις... γιατί ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.



Ο προηγούμενος αρχηγός μου, η μανούλα μου.

Γεννημένη αρχηγός σε όλες τις φάσεις της ζωής της. Ήταν αυτό που λένε σκληρό καρύδι.
Επιβαλλόταν σε όλη την οικογένεια, κι ειδικά στον πατέρα μου. Με μένα είχε κάποια δυσκολία επιβολής, αλλά καμιά φορά (σπάνια), τα κατάφερνε.
Αγριοκάτσικο εγώ. Όσο ήσυχος ήταν ο αδελφός μου τόσο αγρίμι εγώ.
Κόντρα στην κόντρα μέχρι τελικής πτώσεως ποια από τις δύο θα επικρατήσει (γυναίκες κι οι δύο) και το σπίτι κόλαση.

Όταν μου τις έβρεχε δεν έκλαιγα από πείσμα, και της έλεγα ότι θα το πω στον μπαμπά μου. Τότε μάζευα πιο πολλές ξυλιές.
"Για να το πεις στον πατέρα σου τις τρως" μου έλεγε....
Μόλις έμπαινε ο πατέρας μου, τα δάκρυα που συγκρατούσα τόση ώρα γινόταν χείμαρρος. Και το απολάμβανα πολύ όταν της φώναζε εξ αιτίας μου.
Απόλαυση να τους βλέπω να τσακώνονται για χάρη μου.
Τα χρόνια περνούσαν και ποτέ δεν καταφέραμε να διαβούμε την γέφυρα που μας χώριζε. Ο αιώνιος ανταγωνισμός μάνας και κόρης, που τα βρίσκουν όλα λάθος η μία στην άλλη.

Όταν δε μου έλεγε η κόρη μου, να μην κοροϊδεύω την γιαγιά της, γιατί μπορεί να της μοιάσω μεγαλώνοντας, θύμωνα.
Μόνο όταν έφυγε από την ζωή, με την λέξη "παιδί μου" στο στόμα της, τότε κατάλαβα, πόσο πολύ την αγαπούσα, και πόσο πολύ θα μου έλειπε.
Έχουν περάσει 6 χρόνια.
Ο δικός της πόνος θα είναι η πληγή μου. Κάθε μέρα σε ότι κι αν κάνω ότι κι αν σκεφτώ, θα πω το όνομά της. Κι όταν κάποια βράδια έρχεται στον ύπνο μου, ξυπνάω, μ`ένα γλυκό συναίσθημα ότι η μανούλα μου είναι κοντά μου και με προσέχει όπως τότε που ήμουν παιδί.
Για ένα πράγμα μετανιώνω, που δεν της φανέρωσα ποτέ πόσο την αγαπούσα, και πόσο μου έχει λείψει.

Και τώρα θα μιλήσω για τον αρχηγό των αρχηγών μου.


Τον πατερούλη μου, η όπως μου άρεσε να τον αποκαλώ, για τον "Μπούλη" μου.
Θυμάμαι όταν τον αποκαλούσα έτσι, με ρώταγε: "Πόσα;" (χαρτζιλίκι εννοούσε). Ήταν για μένα και ήμουν για εκείνον, η μεγάλη του αδυναμία. Η γαλιάντρα του. Έτσι με αποκαλούσε. Ζημιά εγώ στο σπίτι, έβγαινε έξω που έπαιζε ο αδελφός μου και τον μάλωνε. Χατήρι δεν μου χάλαγε.
Θυμάμαι ότι μια φορά, που ήθελα ένα παιχνίδι, και τον είχα τρελάνει στην γκρίνια, πήγαμε στο κέντρο της Αθήνας, και στο γυρισμό, διαπιστώσαμε, ότι φόραγε τις παντόφλες του. Γελάγαμε σαν μωρά παιδιά που είχαν κάνει αταξία. Μα πιο πολύ γελάγαμε όταν κοροϊδεύαμε την μάνα μου που είχε μεγάλη μύτη.

"Κοίτα την γωνία, έχει τρυπήσει, γιατί πέρασε η μαμά σου με την μύτη της" μου έλεγε.

Κι εγώ γέλαγα, γιατί ότι έλεγε ο "μπούλης" μου ήταν αστείο, και σωστό.

Έφυγε σαν το πουλάκι, όπως είχε ζήσει. Άνθρωπος που νοιαζόταν τον άνθρωπο, τα ζώα και την φύση. Ο δικός του ο χαμός  άφησε την πίκρα της ορφάνιας μέσα μου, γιατί όσο είμασταν μαζί είχαμε χορτάσει αγάπη ο ένας για τον άλλον.

Ο θάνατος λένε είναι μάθημα ζωής. Για να μάθεις να ζεις, την ευτυχία της στιγμής, χωρίς ματαιοδοξία και μικρότητες.
Πόσες φορές έχουν έρθει στ`όνειρό μου κι ας έχουν φύγει από κοντά μου.
Θυμάμαι άλλες τόσες φορές, να προσπαθώ να συνεχίσω το όνειρο, από εκεί που σταμάτησε. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι θέλουν να τούς θυμάμαι, και να γελάω με τις όμορφες και γεμάτες αγάπη στιγμές που έζησα μαζί τους.

Και κλείνω με αυτές τις λέξεις που διάβασα σήμερα σ`ένα φιλικό μπλόκ, κι έχω την αίσθηση ότι της γράψανε για μένα γι αυτό και τις υιοθετώ.

Όταν έρθει η στιγμή για να χύσεις τα δάκρυα, κάνε το.
Μόλις τα δάκρυα στεγνώσουν, πρέπει να ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου.

Αφιερωμένο...Σ`ΕΚΕΙΝΗ.!!!





Θυμάμαι ακόμη το βλέμμα της τη νύχτα του φευγιού μου όταν, λες κι υποψιασμένη για τις προθέσεις μου, με καληνύχτισε με ένα φιλί βγαλμένο από την ψυχή της. Δεν είπα κουβέντα, πήρα μόνο φεύγοντας την γλυκιά αίσθηση του φιλιού της να με συντροφεύει στο ταξίδι μου…Μάνα , σε κουβαλούσα μαζί μου τόσα χρόνια, πάνω στο σανίδι σε κάθε χωριό και σε κάθε πόλη όπου πήγαινα, σε κάθε ρόλο που έπαιζα. Όμως δεν σου είπα αντίο ποτέ κι αυτό δεν μου το συγχωρώ, πιο πολύ τώρα που σε έχασα…Εκεί στις μεθυσμένες ιστορίες των ηρώων που έπαιζα, στο θεατρικό σανίδι που πατούσα και ονειροβατούσα, σε κάθε πόλη και χωριό, παντού σε κουβαλούσα Μάνα μου. Ποτέ, ούτε ακόμη και σε μια πνιχτή ατάκα που ξεστόμιζε ο ήρωας μου, ούτε και τότε δεν σε ξέχασα.
Κρατάω την συγκίνηση στην καρδιά μου, τις εικόνες με τις ανοιχτές αγκαλιές σου, την λέξη "παιδί μου"που όταν την έλεγες γινόσουν ολόκληρη ΜΑΝΑ,  και πάω να ξαποστάσω κι εγώ στην σκιά του δικού μου πλατάνου, που λέγεται μοναξιά.

Η παρακάτω πρόταση είναι της φίλης μου της Ανάσας στο σχόλιο που έκανα για το υπέροχο κείμενο
που έγραψε.