Αφιερωμένο...Σ`ΕΚΕΙΝΗ.!!!

Θυμάμαι ακόμη το βλέμμα της τη νύχτα του φευγιού μου όταν, λες κι υποψιασμένη για τις προθέσεις μου, με καληνύχτισε με ένα φιλί βγαλμένο από την ψυχή της. Δεν είπα κουβέντα, πήρα μόνο φεύγοντας την γλυκιά αίσθηση του φιλιού της να με συντροφεύει στο ταξίδι μου…Μάνα , σε κουβαλούσα μαζί μου τόσα χρόνια, πάνω στο σανίδι σε κάθε χωριό και σε κάθε πόλη όπου πήγαινα, σε κάθε ρόλο που έπαιζα. Όμως δεν σου είπα αντίο ποτέ κι αυτό δεν μου το συγχωρώ, πιο πολύ τώρα που σε έχασα…Εκεί στις μεθυσμένες ιστορίες των ηρώων που έπαιζα, στο θεατρικό σανίδι που πατούσα και ονειροβατούσα, σε κάθε πόλη και χωριό, παντού σε κουβαλούσα Μάνα μου. Ποτέ, ούτε ακόμη και σε μια πνιχτή ατάκα που ξεστόμιζε ο ήρωας μου, ούτε και τότε δεν σε ξέχασα.

Read more:ANASA

Αυτό το κείμενο το έγραψε η φίλη μου η Ανάσα...Διαβάζοντας το  ότι προσπαθούσα να ξεχάσω,

ότι προσπαθούσα να θάψω καλά μές στη λήθη του χρόνου, ήρθε ξανά στην επιφάνεια...

Κι ο γνώριμος εκείνος πόνος  που σίγουρα τον έχουν νιώσει οι περισσότεροι από εμάς, όταν θυμόμαστε  αυτά που προσπαθούμε με τεχνιτά μέσα να ξεχάσουμε, έγινε πάλι σύντροφός μου

χθές το βράδυ....

Θα μου επιτρέψει η φίλη μου να πάρω κάποια κομάτια από το κείμενό της και να φτιάξω το δικό μου.

Θυμάμαι ακόμη το βλέμμα της τη νύχτα του φευγιού της όταν, λες κι υποψιασμένη για τις προθέσεις μου, με καληνύχτισε με ένα φιλί βγαλμένο από την ψυχή της.

"Μην μ`αφήνεις μόνη μου  απόψε  παιδί μου"...

Παράπονο κι ικεσία μαζί.

Δεν είπα κουβέντα, πήρα μόνο φεύγοντας την γλυκιά αίσθηση του φιλιού της να με συντροφεύει κλείνοντας την πόρτα του σπιτιού πίσω μου.

Ηταν η τελευταία φορά που την έβλεπα...Κι εγώ μαγεμένη από  τις σειρήνες του έρωτα, μου ακούστηκαν  σαν ψίθυρος  τα λόγια  της....

Έτρεξα μακριά να προλάβω να συναντήσω την Αγάπη...Όλα τ`άλλα ήταν λίγα πολύ λίγα μπροστά σ`αυτό που ήθελα να ζήσω...Ακόμη κι η ικεσία της...Σαν να γνώριζε σαν να προαισθανόταν τι θα της συνέβαινε...Εκείνη περνούσε την τελευταία νύχτα της...παλεύοντας με νύχια και δόντια να ξεφύγει από τους φονιάδες της, κι εγώ πάλευα στην αρένα του έρωτα να κερδίσω τον χαμένο μου χρόνο.

Την άλλη ημέρα την βρήκα νεκρή... καταχτυπημένη... καταματωμένη... ένα κουφάρι το κορμί της.

Αυτό το κορμί που μου χάρισε την ζωή, τόσο άδικα άψυχο, τόσο άδικα κακοποιημένο.

Κι όλα αυτά γιατί; Για μια χρυσή καδένα που φόραγε στον λαιμό της, με την φωτογραφία του πατέρα μου.

Στην προσπάθειά τους να την πάρουν, της είχαν σημαδέψει σχεδόν κόψει τον λαιμό..

Αυτό τον λαιμό που έχωνα το κεφάλι μου όταν με γονάτιζε η ζωή κι έπαιρνα δύναμη, ρουφώντας την μυρωδιά της.

Προσπαθούσα να καταλάβω, να ζήσω ότι έζησε...κι η καρδιά μου έσφιξε από τον τρόμο...

Κι ο τρόμος έγινε μίσος, έγινε μένος εναντίον των φονιάδων της, και τώρα έχει γίνει άρνηση να κατανοήσω την ύπαρξή τους.

Μάνα , σε κουβαλούσα μαζί μου τόσα χρόνια, και ποτέ δεν θα πάψω να σε κουβαλάω. Όμως δεν σου είπα αντίο ποτέ κι αυτό δεν μου το συγχωρώ, πιο πολύ τώρα που σε έχασα…

Εκεί στις μεθυσμένες ιστορίες της ζωής  που έπαιζα, στο θεατρικό σανίδι που πατούσα και ονειροβατούσα, σε ρόλους πρωταγωνιστικούς ή  κομπάρσου , παντού σε κουβαλούσα Μάνα μου. Ποτέ, ούτε ακόμη και σε μια πνιχτή κουβέντα  που ξεστόμιζα, ούτε και τότε δεν σε ξέχασα.

Κρατάω την συγκίνηση στην καρδιά μου, τις εικόνες με τις ανοιχτές αγκαλιές σου, την λέξη "παιδί μου"που όταν την έλεγες γινόσουν ολόκληρη ΜΑΝΑ,  και πάω να ξαποστάσω κι εγώ στην σκιά του δικού μου πλατάνου, που λέγεται μοναξιά.

Η παρακάτω πρόταση είναι της φίλης μου της Ανάσας στο σχόλιο που έκανα για το υπέροχο κείμενο

που έγραψε.

"Να χαμογελάς όταν θυμάσαι, να θυμάσαι τα πάντα, όλα από την αρχή... και να ξεχνάς το τέλος."

Κι εγώ θ`απαντήσω στην καλή μου φίλη..."Αυτό το τέλος είναι που πονάει"

Αφιερωμένο στην Μανούλα μου που με συντροφεύει κάθε βράδυ στα όνειρά μου και μου δείχνει τον δρόμο.....