Η κατάρρευση.

Δεν ξέρω πραγματικά πώς ν`αρχίσω την σημερινή μου ανάρτηση.
Ήταν μια μέρα δύσκολη.
Νύχτωσε και περνώντας οι ώρες εύχομαι να πάρουν και τις κακές στιγμές μαζί τους.
Σήμερα λοιπόν παρεξηγήθηκα με έναν πολύ καλό μου φίλο.
Κι αιτία το μπλόκ μου.
Τρεις μέρες τώρα το θολό κρεμάει κι όσο περνάει η ώρα τόσο χειροτερεύει.
Κι αιτία ο server που ήταν τα αρχεία του φυλαγμένα.

Δεν θα εξηγήσω πώς έγινε αυτό.
Ούτε θα ρίξω ευθύνη σε κανέναν.
Στον μόνο που ρίχνω ευθύνη είναι ο εαυτός μου κι η αμάθεια μου σε τεχνικά ζητήματα.

Επαναπαύτηκα στις γνώσεις που είχαν οι φίλοι μου κι αισθανόμουν σιγουριά, ότι δεν χρειαζόταν να έχω εγώ τεχνικές γνώσεις.
Ότι έπρεπε να επικεντρωθώ στο γράψιμο.
Τελικά σήμερα είδα ότι έκανα ένα τεράστιο λάθος.
Δεν γίνεται να λέγεσαι blogger και να μην σκαμπάζεις  γρί από τεχνικο@τικά  ζητήματα.

Αποτέλεσμα βέβαια της αμάθειάς μου ήταν να έρθω σε σύγκρουση με τον άνθρωπο που είναι όλες οι λέξεις κι οι έννοιες μαζί.
Οικογένεια,αδελφός,φίλος,ξομολόγος,ώμος ν`ακουμπήσω.
Πάλι δεν θα πω πως έγινε η παρεξήγηση.
Και δεν θα το κάνω γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του οπτική γωνία να βλέπει τα πράγματα.
Ίσως να είχα δίκιο εγώ, ίσως να είχε δίκιο εκείνος.

Το μόνο που θα πω είναι ότι τελικά το θολό κατάλαβα ότι είναι η ψυχή μου.
Είναι ένα κομμάτι από μένα κι όταν το είδα να καταρρέει νόμιζα ότι θα καταρρεύσω  κι εγώ.

Σαν να έχω γεννήσει και κάποιος μου πείραξε το παιδί μου.
Θα μου πείτε ότι σίγουρα δεν είμαι σοβαρή, κι έχω πάθει παράκρουση.

Το δέχομαι αλλά εδώ είναι η δική μου ελευθερία ψυχής,
το καταφύγιό μου που καταθέτω τις σκέψεις μου, ελευθερώνομαι από την μιζέρια μου,
και συνεχίζω με καινούρια δύναμη ένα βήμα παρακάτω.

Δεν θα πω τίποτα παραπάνω.
Θα κλείσω εδώ γιατί πονάει η ψυχή μου.
Και πονάει γιατί κατάφερα μία σχέση που σημαίνει τόσα για μένα  να την βάλω στην γωνία.
Απλά καμιά φορά αναρωτιέμαι που είναι το λάθος που είναι το σωστό, στις στιγμές που χωρίς να θέλουμε πληγώνουμε  ο ένας τον άλλον...

Θα ζητήσω κι από τον άνθρωπο που πίκρανα και με πίκρανε δημόσια συγγνώμη.
Απλά θα συμπληρώσω ότι τελικά κατάλαβα ότι εκείνος είναι πιο πάνω από το θολό.
Μόνο που το θολό είμαι ΕΓΩ κι αν πραγματικά μ`αγαπάει όπως λέει, θα δεχτεί αυτή μου την ιδιαίτερότητα και παραξενιά και θα είναι πάλι εδώ παρόν.
Γιατί χωρίς εκείνον στ`αποδυτήρια αισθάνομαι ότι δεν θέλω άλλο ν`αγωνιστώ.