Το θολό έκατσε στον καναπέ να ξαποστάσει...Έβγαλε την μάσκα της λύπης την ακούμπησε στο πλάι, την κοίταξε μερικά δευτερόλεπτα,
έκανε αναδρομή στο παρελθόν, θυμήθηκε όλα όσα το πόνεσαν, το πλήγωσαν, κι όσα το έκαναν να χαμογελάσει στο διάβα του.
Διάβασε ξανά τις δύο τελευταίες μελαγχολικές αναρτήσεις που είχε κάνει για τους ανθρώπους της ζωής του,πήρε τις αναμνήσεις και τις έβαλε προσεκτικά στο σεντούκι της καρδιά του.
Το κλείδωσε και πέταξε το κλειδί μακριά...
Μετά με αποφασιστικά βήματα, κατευθύνθηκε στο τζάκι, ακούμπησε μ`ευλαβικές κινήσεις την μάσκα στην θράκα και την παρακολουθούσε να σιγοκαίγεται.
Ένα μήνυμα που αυτοκαταστρέφεται σε 1,2,3 δευτερόλεπτα.
Κατευθύνθηκε στον καθρέφτη, και προσπάθησε να διαβάσει μέσα στο βλέμμα του τι ήθελε τελικά να κάνει στο υπόλοιπο ταξίδι του...
Χαμογέλασε, έκανε τις γνωστές γκριμάτσες διακωμωδώντας τον εαυτό του, κι αποφάσισε...να διακωμωδεί, να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται.
Αυτή θα είναι η ρότα του στο ταξίδι του @χωρου...κι αν δήτε καμιά μελαγχολική ανάρτηση σας παρακαλώ ρίξτε και καμιά σφαλιάρα να το επαναφέρεται.
Θολό είναι... μπορεί κάποιες φορές να το πνίγει η ομίχλη και να χάνει την ρότα του...
Μπρος ολοταχώς λοιπόν για νέες ιστορίες... μόνο που από σήμερα θα είναι με ξεκάθαρη ματιά!
ΑπάντησηΔιαγραφή"...κι αν φοράω παντελόνια
έχω μπέσικη καρδιά,
κι αποφάσισα πια τώρα
να περνάω ΕΓΩ καλά!"
αφιερωμένο!
Εσύ να περνάς καλά, να τα έχεις καλά με σένα κι άσε τους άλλους να κουρεύονται!
Φιλιά!
"αποφάσισε...να διακωμωδεί" Καλό ακούγεται, αν και μια γεύση έχουμε ήδη απολαύσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τρόπος που διακωμωδείς είναι μοναδικός, προσωπικός, δικός σου...
Με αγγίζει, με συγκινεί, με ξυπνάει, με τσιγκλάει, με τσιτάρει...
Ναι χρειάζομαι την "ξεκάθαρη ματιά" σου, όσο σκληρά και γυμνά και αν περιγράφει τα πράγματα γύρω μου και τα γυναικεία μου αισθήματα και συναισθήματα...
Είμαι τυχερή που έχω αφεθεί να με ταξιδεύεις...που είσαι στην ζωή σου...που είσαι η κολλητή μου!
Να είσαι πάντα καλά!
@ANASA
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά μόνο έτσι επιβιώνει κανείς φιλενάδα.
Μόνο που τα φοράω πολύ τα παντελόνια και τα έχω στερήσει από αυτούς που τα φοράνε για να μην κρυώνουν...Κι όταν φόρεσα φουστάνια εκτέθηκα στο κρύο...και κάνει ψοφόκρυο εκεί έξω...Τα ξαναβάζω λοιπόν και συνεχίζω το ταξίδι μου...Πάμε γι άλλα ταξίδια.:)
@ora
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου απαντάω μ`αυτό που έγραψες φλισκούνι μου.
Είμαι τυχερή που έχω αφεθεί να με ταξιδεύεις...που είσαι στην ζωή σου...που είσαι η κολλητή μου!
Είσαι όλα μου και το ξέρεις:)
ψιτ..
ΑπάντησηΔιαγραφήκράτα όπως είσαι..
κι εμείς εδώ γύρω είμαστε..
ξέρεις..
γείτονες στην θολούρα, να γίνεται ξεκάθαρη οπτική..
καλό ξημέρωμα :)
@Ευρύνοος
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το ψιτ είναι όλα τα λεφτά σαν να είσαι δίπλα μου τρελέ φίλε μου...
Κι αυτό μου δίνει κουράγιο.
Σ`ευχαριστώ καλό ξημέρωμα κι αύριο περιμένω το φάξ...που ομορφαίνει την ζωή μου.:)
H ζωή κάνει τις κολοτούμπες της, κι εμείς σαν ακροβάτες στο τσίρκο της δεν σημαίνει πως πρέπει να μένουμε ες αεί με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω...
ΑπάντησηΔιαγραφήπάντως κι αυτή ήταν μελαγχολική ανάρτηση...να δούμε οι επόμενες...!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τι είναι οι αναμνήσεις για να τις κλειδώσεις και να πετάξεις το κλειδί; Δεν ξέρεις φιλενάδα πως κάποια στιγμή, μόνο αυτές θα έχουμε; Πάντως, όπως έχω γράψει και σε κάποιον φίλο μου... "τα καλύτερα έπονται"... λίγη υπομονή χρειάζεται...
ΑπάντησηΔιαγραφή@to alataki
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι είμαστε ακόμη ζωντανοί στην σκηνή σαν ρόκ συγκρότημα...κι αν θα μασς αντέξει η σκηνή θα φανεί στο χειροκρότημα.
@Δέσποινα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρω αλλα είναι κάποια πράγματα που όσο και να θέλεις να τα ελέγξεις δεν μπορείς.:)
@Γιώργος Φάκος
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμιά φορά πονάνε πολύ φίλε μου γι αυτό δεν θέλω πια να θυμάμαι...Κουράστηκα η ζωή μου να είναι όλη ένα πένθος.
Μακάρι τα καλύτερα να έρθουν.
Ο χρόνος θα δείξει.