Για τούς αρχηγούς μου.....

Δεν ξέρω πραγματικά τι έχω πάθει δύο μέρες τώρα...Εκεί που πίστευα ότι είχε ηρεμήσει η ψυχή και συνέχιζα το ταξίδι της ζωής μου...όπως το συνέχιζα, ξαφνικά ένα τίποτα ένα κάτι που μοιάζει με αστραπή, πήρε το μυαλό μου πίσω στα περασμένα και το ταξίδεψε.
Θυμήθηκα αυτά που με τόσο κόπο προσπαθώ να θάψω,αυτά που με τόσο σκληρή προσπάθεια κάνω ότι δεν " θυμάμαι".
Μόνο τις νύχτες...αυτές τις νύχτες που οι αναμνήσεις σου μαχαιρώνουν την καρδιά σαν κοφτερά μαχαίρια... Το παρακάτω κείμενο το είχα πρωτογράψει όταν το θολό είχε αρχίσει το παρθενικό του ταξίδι στον @χωρο. Το είχα γράψει για να μοιραστώ, να συστηθώ στους φίλους που κάνανε στάση εδώ...
Μετά από την χθεσινή ανάρτηση αφιερωμένη στην μητέρα μου, θέλω να κλείσω τον κύκλο με τις απώλειές μου, και να συνεχίσω...όσο μπορώ, το ταξίδι μου.

Λένε πως όταν περνούν τα χρόνια, το μυαλό αρχίζει να θυμάται, και να ανασύρει από το σεντούκι του χρόνου, στιγμές και πρόσωπα που έχουν φύγει....

Κι εγώ κάτι τέτοιο έχω πάθει αυτές τις μέρες ή μάλλον αυτές τις νύχτες, βλέποντας στα όνειρά μου όλα τα πρόσωπα που σημάδεψαν τη ζωή μου...
Πρόσωπα που λάτρεψα και εξακολουθώ να λατρεύω παρόλο που δεν υπάρχουν δίπλα μου.

Κι η ερώτηση αν κοιτάξω πίσω μου "τι;" βρίσκει την λέξη που συντροφεύει την ζωή μου μέχρι τώρα.
Απώλεια.......
Ότι αγάπησα, ότι πίστεψα, ότι βάφτισα αρχηγό μου, έφυγε. Χάθηκε μέσα στο πέρασμα του χρόνου αφήνοντας γλυκόπικρες αναμνήσεις για συντροφιά.

Αφιερωμένο λοιπόν στους αρχηγούς μου.....

Ο πιο πρόσφατος αρχηγός μου, ο άντρας που αγάπησα.
Όταν έχασα τον πατέρα μου, τον βάφτισα "πατέρα" μου.
Όταν έχασα και την μάνα μου, τον βάφτισα "αρχηγό" μου.
Έφυγε τελείως ξαφνικά, χωρίς να προλάβω να του πω ότι ήταν ο βράχος μου και το λιμάνι μου στην θαλασσοταραχή της ζωής μου.
Τελευταίο τηλεφώνημα: "Θα σε ξαναπάρω κοριτσάκι μου."

Επόμενο τηλεφώνημα: ...η ανακοίνωση του θανάτου του. Ο θάνατός του????

Δεν νομίζω ότι υπάρχει λέξη που να μπορεί να περιγράψει το κομμάτιασμα της καρδιάς, εκεί που παρακαλάς να τελειώσεις κι εσύ, γιατί νομίζεις ότι δεν θ`αντέξεις

Κι όμως αντέχεις... γιατί ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

Ο προηγούμενος αρχηγός μου, η μανούλα μου.

Γεννημένη αρχηγός σε όλες τις φάσεις της ζωής της. Ήταν αυτό που λένε σκληρό καρύδι.
Επιβαλλόταν σε όλη την οικογένεια, κι ειδικά στον πατέρα μου. Με μένα είχε κάποια δυσκολία επιβολής, αλλά καμιά φορά (σπάνια), τα κατάφερνε.
Αγριοκάτσικο εγώ. Όσο ήσυχος ήταν ο αδελφός μου τόσο αγρίμι εγώ.
Κόντρα στην κόντρα μέχρι τελικής πτώσεως ποια από τις δύο θα επικρατήσει (γυναίκες κι οι δύο) και το σπίτι κόλαση.

Όταν μου τις έβρεχε δεν έκλαιγα από πείσμα, και της έλεγα ότι θα το πω στον μπαμπά μου. Τότε μάζευα πιο πολλές ξυλιές.
"Για να το πεις στον πατέρα σου τις τρως" μου έλεγε....

Μόλις έμπαινε ο πατέρας μου, τα δάκρυα που συγκρατούσα τόση ώρα γινόταν χείμαρρος. Και το απολάμβανα πολύ όταν της φώναζε εξ αιτίας μου.
Απόλαυση να τους βλέπω να τσακώνονται για χάρη μου.
Τα χρόνια περνούσαν και ποτέ δεν καταφέραμε να διαβούμε την γέφυρα που μας χώριζε. Ο αιώνιος ανταγωνισμός μάνας και κόρης, που τα βρίσκουν όλα λάθος η μία στην άλλη.

Όταν δε μου έλεγε η κόρη μου, να μην κοροϊδεύω την γιαγιά της, γιατί μπορεί να της μοιάσω μεγαλώνοντας, θύμωνα.
Μόνο όταν έφυγε από την ζωή, με την λέξη "παιδί μου" στο στόμα της, τότε κατάλαβα, πόσο πολύ την αγαπούσα, και πόσο πολύ θα μου έλειπε.
Έχουν περάσει 6 χρόνια.
Ο δικός της πόνος θα είναι η πληγή μου. Κάθε μέρα σε ότι κι αν κάνω ότι κι αν σκεφτώ, θα πω το όνομά της. Κι όταν κάποια βράδια έρχεται στον ύπνο μου, ξυπνάω, μ`ένα γλυκό συναίσθημα ότι η μανούλα μου είναι κοντά μου και με προσέχει όπως τότε που ήμουν παιδί.

Για ένα πράγμα μετανιώνω, που δεν της φανέρωσα ποτέ πόσο την αγαπούσα, και πόσο μου έχει λείψει.

Και τώρα θα μιλήσω για τον αρχηγό των αρχηγών μου.

Τον πατερούλη μου, η όπως μου άρεσε να τον αποκαλώ, για τον "Μπούλη" μου.
Θυμάμαι όταν τον αποκαλούσα έτσι, με ρώταγε: "Πόσα;" (χαρτζιλίκι εννοούσε). Ήταν για μένα και ήμουν για εκείνον, η μεγάλη του αδυναμία. Η γαλιάντρα του. Έτσι με αποκαλούσε. Ζημιά εγώ στο σπίτι, έβγαινε έξω που έπαιζε ο αδελφός μου και τον μάλωνε. Χατήρι δεν μου χάλαγε.

Θυμάμαι ότι μια φορά, που ήθελα ένα παιχνίδι, και τον είχα τρελάνει στην γκρίνια, πήγαμε στο κέντρο της Αθήνας, και στο γυρισμό, διαπιστώσαμε, ότι φόραγε τις παντόφλες του. Γελάγαμε σαν μωρά παιδιά που είχαν κάνει αταξία. Μα πιο πολύ γελάγαμε όταν κοροϊδεύαμε την μάνα μου που είχε μεγάλη μύτη.

"Κοίτα την γωνία, έχει τρυπήσει, γιατί πέρασε η μαμά σου με την μύτη της" μου έλεγε.

Κι εγώ γέλαγα, γιατί ότι έλεγε ο "μπούλης" μου ήταν αστείο, και σωστό.

Έφυγε σαν το πουλάκι, όπως είχε ζήσει. Άνθρωπος που νοιαζόταν τον άνθρωπο, τα ζώα και την φύση. Ο δικός του ο χαμός  άφησε την πίκρα της ορφάνιας μέσα μου, γιατί όσο είμασταν μαζί είχαμε χορτάσει αγάπη ο ένας για τον άλλον.

Ο θάνατος λένε είναι μάθημα ζωής. Για να μάθεις να ζεις, την ευτυχία της στιγμής, χωρίς ματαιοδοξία και μικρότητες.
Πόσες φορές έχουν έρθει στ`όνειρό μου κι ας έχουν φύγει από κοντά μου.
Θυμάμαι άλλες τόσες φορές, να προσπαθώ να συνεχίσω το όνειρο, από εκεί που σταμάτησε. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι θέλουν να τούς θυμάμαι, και να γελάω με τις όμορφες και γεμάτες αγάπη στιγμές που έζησα μαζί τους.

Και κλείνω με αυτές τις λέξεις που διάβασα σήμερα σ`ένα φιλικό μπλόκ, κι έχω την αίσθηση ότι της γράψανε για μένα γι αυτό και τις υιοθετώ.

Όταν έρθει η στιγμή για να χύσεις τα δάκρυα, κάνε το.
Μόλις τα δάκρυα στεγνώσουν, πρέπει να ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου.