Εδώ ο κόσμος χάνεται και το θολό χτενίζεται.

Μια λοιπόν που έχω άφθονο χρόνο στην διάθεσή μου από χθες που απολύθηκα, θα σας μάθω και γραμματική.
Θα σας κλείνω το ρήμα χτενίζομαι.
Xτενίζομαι όταν τα πάντα γύρω μου μοιάζουν στάσιμα ή έτοιμα να καταρρεύσουν κι έχουν την μυρωδιά της πολιτικής σήψης.
Xτενίζεσαι όταν αποδέχεσαι την μιζέρια σου και τις υποσχέσεις από πλάνα χείλη(βλέπε Γιωργάκη)
Xτενίζεται ο Γιωργάκης,κι οι π@π@ριές που μας έλεγε προεκλογικά
Xτενιζόμαστε γενικώς σαν λαός
Xτενίζεστε για να κρατήσετε και τις τελευταίες τρίχες στο κεφάλι σας(το πολύ χτένισμα δυναμώνει τις ρίζες των μαλλιών)
 γιατί τα υπόλοιπα έχουν πέσει από αυτά που ακούτε
κάθε μέρα στις ειδήσεις.
Xτενίζονται κι οι 300 της βουλής γενικώς,μόνο που οι ψείρες τους έρχονται επάνω μας.

Μια λοιπόν που είναι ο καιρός του χτενίσματος για να μην αποτελέσω εξαίρεση
 γιατί πάντα μου άρεσε να γίνομαι ένα με το σύνολο (άσχετα αν καμιά φορά από αντίδραση βάζω τον αυτόματο τηλεφωνητή που είναι χωρίς αναμετάδοση μηνυμάτων  σε λειτουργία, ειδικά όταν μιλάει το χρυσό μου κι "φερέλπιδας" πρωθυπουργός της χώρας μου),αποφάσισα να το ρίξω στο "χτένισμα"

Άφησα πίσω μου τα προβλήματα,τον φόβο για το αβέβαιο αύριο,κι όταν βράδιασε για τα καλά,έριξα κάτι πρόχειρο επάνω μου,πήρα παρέα μου το DNA από ντόπερμαν (τον σκύλο μου),
κι αρχίσαμε να περπατάμε στο βουνό.
Μαγευτική βραδιά κι ειδικά όταν είσαι από τους τυχερούς όπως εγώ, που κλείνοντας την πόρτα σου με πέντε βήματα, να βρίσκεσαι στην απόλυτη επαφή με την φύση.

Η μυρωδιά της γης μου διαπερνούσε τα ρουθούνια.
Βάδιζα κι η νυχτερινή υγρασία που είχε ποτίσει την πυκνή βλάστηση έκανε την εικόνα μαγευτική.
Όλα γυάλιζαν στο φως του φεγγαριού.
Έχωνα τα πόδια μου μες στα ψηλά χόρτα κι ένιωθα την γη και την ενέργειά της να μ`αγκαλιάζει.
Ανεβήκαμε ψηλά.
Δεν ένιωθα φόβο.Ποτέ δεν με φόβισε το σκοτάδι κοντά στην φύση.Μόνο το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής με φοβίζει...κι αυτό δεν έχει ώρες.Φαίνεται ακόμη και στο φως της ημέρας.

Ήμουν συμφιλιωμένη  με όλα τα μικρά πλάσματα που κατοικούσαν στο βουνό και τους χαλούσα την ησυχία.
Είδα την φίλη μου την κουκουβάγια που μου κρατάει παρέα τις νύχτες, να μου γνέφει και να μου κλείνει το μάτι.
Λέμε πολλά κάθε βράδυ οι δυο μας.Έχουμε γίνει κολλητές.(κουκουβάγια κι εγώ καταλαβαίνεται).
Είδα την μικρή αλεπού που βγαίνει κρυφά τις νύχτες και τρώει το φαΐ που της αφήνω το βράδυ στην γωνία του σπιτιού μου.
Τον μικρό σκαντζόχοιρο και την χελώνα να βαδίζουν δίπλα-δίπλα σαν ζευγάρι.
Άκουσα το θρόισμα από αόρατα πλάσματα που προσπαθούσαν να δουν ποια  είναι η τρελή που τους χαλάει την ησυχία.

Φτάνοντας στην κορυφή το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στα φώτα της πόλης που φαίνονταν φλόγες κεριών. Που φώτιζαν χωρίς να φωτίζουν.Απλώς κουκούλωναν το σκοτάδι των ψυχών.
Είδα τ`αυτοκίνητα να τρέχουν να προλάβουν την ζωή που προσπερνάει, σαν μικρά μυρμήγκια.
Και τότε γέλασα και γέλασα με την ψυχή μου για την μικρότητά μου-μας.

Ατένισα το σκοτεινό της θάλασσας και σήκωσα τα μάτια στον ουρανό.
Και τότε κατάλαβα πόσο τυχερή είμαι.
Στα μάτια μου ξεδιπλώνονταν ένας υπέροχος ουρανός γεμάτος αστέρια.
Η μεγάλη κι η μικρή άρκτος ήταν παρούσες  και μου φώτιζαν τον δρόμο μου.
Το φεγγάρι βρίσκονταν στην γέμισή του.
Και ξαφνικά  σαν αστραπή ήρθαν τα λόγια της μάνας μου στο μυαλό μου.
"Παιδί μου όταν βλέπεις το φεγγάρι να γεμίζει, να κάνεις μια ευχή...
και το Σύμπαν θα την ακούει και θα την εκτελεί".

Άπλωσα τα χέρια επίκληση στον ουρανό και στο φεγγάρι, κι ευχήθηκα... αφού πρώτα τους ευχαρίστησα για τα δώρα τους μέχρι τώρα στην ζωή μου.
Ευχήθηκα και προσευχήθηκα.
Δεν ευχήθηκα να βρω δουλειά, ούτε να μου πέσει το λαχείο.
Ευχήθηκα να παραμείνω ελεύθερη ψυχή, να έχω πάντοτε  ευαισθησία,χαμόγελο, Αγάπη...

Να παραμένω ΑΝΘΡΩΠΟΣ.!!! όσο ακριβά κι αν μου στοιχίσει αυτό.