Μια μέρα διαφορετική από τις άλλες.

Βρε τι καημός κι αυτός κάθε μέρα τι θα γράψω πώς θα το γράψω?
Τι θέμα να έχει ή να είναι αθέματο όπερ σημαίνει π@π@ριές γιαννούλα μου.
Ξέφυγα πάλι βάλτε μου πιπέρι στο στόμα....Βρε κάτσε καλά λέω στον εαυτό μου τι σ`έπιασε κι έχεις λυσσάξει?
Ντε και καλά να κάνεις ανάρτηση?
Κι άμα δεν σου έρχεται τίποτα στο μυαλό?
Άστο το καημένο να ξεκουραστεί γιατί έτσι θα κάψεις και τις υπόλοιπες φλάντζες και τι θα κάνεις κακομοίρα μετά.
Θα καταντήσεις μια γεροξεκούτο που θ`αναπολεί τις παλιές  καλές ημέρες που κοπάναγε τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο και τώρα κοπανάει  το κεφάλι της στον τοίχο.

Κράτα γέρο νάχεις που λέγανε κι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι...

Τι θυμήθηκα τώρα η γυναίκα.
Έναν συνάδελφο στην προηγούμενη δουλειά μου που έκανε sex με την γυναίκα του κάθε μήνα για να εξοικονομεί  υλικό και για τα γεράματα...Ε δεν πάω καλά πώς μου ήρθε τώρα αυτό?

Είπαμε όσο γερνάει ο άνθρωπος παθαίνει αναλαμπές, μόνο που οι δικές μου είναι επί μονίμου βάσεως.
Εξ ου και το Πάστα φλώρα που με φωνάζουν τα τέκνα μου...
(σοφά παιδιά όλα τα καλά τα πήρανε από μένα κι  όλα τα κακά από τον πατέρα τους)

Αυτό τους το έχω εξηγήσει κι αυτά κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι.

Σήμερα λοιπόν αποφάσισα ν`ασχοληθώ λίγο με τον real κόσμο και να βγώ λίγο έξω...Ήρθε κι η κόρη μου η οπόία δύο μέρες μου φώναζε να ξεκολήσω  από το κομπιούτερ γιατί της έσπασα τα νεύρα..
Κι όπως λέει κι η παροιμία βασιλικιά διαταγή και τα σκυλιά δεμένα.
Ο γιατρός μου έχει πει να της λέω πάντα ναι,  μην παθει κανένα ψυχολογικό τραύμα και τι θα κάνω μετά η δόλια μάνα.

Μόλις ξυπνήσαμε πήγε σε μια φίλη της να πιή καφέ, με την συμφωνία να ετοιμαστώ και να μην ανοίξω κομπιούτερ.
"Πρίτς δεν σφάξανε κυρά μου λέω εγώ από μέσα μου", γιατί αν τόλεγα απ`έξω μου ποιός είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε.

Την άφησα να φύγει και με πατήματα γάτας κατευθύνθηκα στον εραστή του @νείρου...Κι εκεί που είμαι βυθισμένη στην καρακοσμάρα μου κι ακούω και τα γιουτιούμπια μου,
κι έχω μερακλώσει και χορεύω και κανένα ρόκ να ξεμουδιάσει το ρημάδι το κορμί, που έχει πάθει αγκύλωση από το κάτσε κάτσε στο γραφείο μπροστά, ακούω μια τσιρίδα που τύφλα νάχει
ο Ταρζάν στην ζούγκλα...
"Ρε μαμά θα με τρελάνεις"?
Παναγιά μου με τσακωσε ο νταχράμπεης του σπιτιού.

"Τι θέλεις παιδί μου κι ουρλιάζεις"?
"Ε δεν πάς καλά μου φαίνεται,  έχω σπάσει τα τηλέφωνα να σε παίρνω να βγής έξω να φύγουμε και δεν τα σηκώνεις. Δεν σου είπα ότι θα περάσω να σε πάρω"?
"Για δές τηνα την Πάστα Φλώρα με ρωτάει κιόλας τι θέλω.
Πόσα θές να με τρελάνεις"?
"Τίποτα παιδί μου αυτό είναι τσάμπα...το δίνω σ`όλο τον κόσμο γύρω μου".

Τελικά βγήκα από το κλουβί μου η γυναίκα κι όλα μου φαινόντουσταν σαν τα έβλεπα πρώτη φορά.
"Ρε Κατερίνα τι όμορφα είναι εδώ έξω" της έλεγα συνέχεια κι άνοιγα τα μάτια σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.
Κούναγε το κεφάλι της συγκαταβατικά, κι αποδεχόνταν το κακό της μοίρας της να έχει εμένα μάνα...

"Μαμά διάβασα σ`ένα ββλίο που μου έχεις δώσει ότι εμείς διαλέγουμε τους γονείς μας για να εκπαιδευτούμε σ`αυτή την ζωή...Εγώ τι αμαρτίες έκανα και σε διάλεξα? Μεθυσμένη ήμουνα, ή είχα πάρει ληγμένα"?

Χαμογέλασα συγκαταβατικά γιατί είδα ότι το βιβλίο είχε δουλέψει καλά (άλλωστε γι αυτό της το είχα πάρει για να μην με φορτώνει ενοχές γιατί είμαι έτσι όπως είμαι, πονηρή η βλάχα),
της χάιδεψα το κεφάλι της έσκασα ένα φιλάκι και της είπα:
"Όπως και νάχει είτε με διάλεξες είτε όχι και μόνο ότι μ`αποδέχεσαι όπως είμαι,  και πολλές φορές βλέπω στα μάτια σου την αγάπη, το νοιάξιμο, το εδώ είμαι εγώ για σένα κι είμαι περήφανη που είσαι η μαμά μου, που μου το έχεις πει σε άσχετες στιγμές. γεμίζει την καρδιά μου κουράγιο για το αύριο το σήμερα το τώρα που είσαι εδώ κοντά μου"

"Και να σου πώ και κάτι ακόμη? Μου μοιάζεις, μου μοιάζεις πολύ και το ξέρεις"...
"Ναι Πάστα φλωρίτσα μου σου μοιάζω είμαι το κλωναράκι σου"  και το χέρι της γεμάτο ζεστασιά έπιασε το δικό μου.

Μοιράζομαι μαζί σας αυτές τις υπέροχες στιγμές, που σίγουρα τις έχετε ζήσει κι εσείς με τους δικούς σας ανθρώπους, στιγμές που ακουμπάνε την καρδιά, που γεμίζουν νόημα την ζωή μας και μας βοηθάνε να πάμε ένα βήμα παρακάτω.



Η ζωή μπορεί να μην είναι τυλιγμένη με κορδέλα αλλά δεν παύει να είναι δώρο.
Κι ειδικά όταν το μοιράζεσαι μ`αυτούς που αγαπάς και σ`αγαπούν, και σ`αποδέχονται έτσι όπως είσαι.!!!