Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο!

Επιλογές

Home
Home
About Me
About Me
ΥouΤube
ΥouΤube
Σκόρπιες Σκέψεις
Σκέψεις
Σκόρπιες Σκέψεις
Υπηρεσίες

31 Αυγούστου 2010

Κραυγές και Ψίθυροι...

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδός έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:


-"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;"

-"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους" απάντησε ο ένας.

-"Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;" ξαναρωτά ο σοφός.

-"Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος."

είπε ένας άλλος μαθητής Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση: "Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο..

"Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;

Γιατί όταν θυμώνουν δυο άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ...

και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά,για να καλύψει την απόσταση..

Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν' ακουστούν.


Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι;

Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνίσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά..

Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν... παρά μονάχα ψιθυρίζουν.

Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν.

Έτσι συμβαίνει όταν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.


Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:

"Όταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που θα σας απομακρύνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πια τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού"

Mahatma Gandhi

30 Αυγούστου 2010

Να γυρίσω ή να μην γυρίσω;

 
Επιτέλους βρήκα τον δρόμο του γυρισμού. Η επιστροφή της ασώτου έγινε με όλες τις τιμές, και τα μοσχάρια τα σιτευτά όπως στην παραβολή.
Αν και μεταξύ μας, πιο πολύ εγώ θυμίζω μοσχάρι μετά από τόσες διακοπές, ουζάκια και μπύρες. Τόσο πολύ που προς στιγμήν, φοβήθηκα μήπως με μπερδέψει το θολό, και σφάξει εμένα αντί του μόσχου, για να με εκδικηθεί που το είχα μισοεγκαταλείψει.
Μόλις με αντίκρισε λοιπόν το θολό μου ανέκραξε: "Άπονη μάνα που τριγύριζες και μ`εγκατέλειψες;"

- Πήγα σε άλλες πολιτείες αναρχικές κι έζησα εμπειρίες λυτρωτικές... με πανσέληνο που λαμπύριζε στην θάλασσα, και μουσική που με ταξίδεψε σε πολιτείες ερωτικές.

- Έκανα απεργίες προσωπικές, κι έζησα εμπειρίες αληθινές... Είδα τα αστέρια να πέφτουν από τον ουρανό, κι η θάλασσα από εκεί που ήταν ήσυχη σαν λίμνη, να ανταριάζεται και με τον παφλασμό της, να συνοδεύει το φαινόμενο των πεφταστεριών... προκαλώντας με να κάνω ευχές σαν μικρό κορίτσι.

- Έκανα πορείες ατομικές, που με λύτρωσαν και με βοήθησαν να δω την ζωή μου με άλλα μάτια.

- Αφουγκράστηκα το κύμα, μίλησα με τον άνεμο, ταξίδεψα με τους γλάρους πάνω από τα κύματα. Πέρασα νύχτες σε ξωκλήσια, κι είδα να απλώνεται η αττική γη στα πόδια μου, με τα μικρά φώτα της να λαμπυρίζουν στο σκοτάδι σαν μικροί φανοστάτες... Θυμίζοντάς μου ότι ήμουν στην μικρή πόλη μου που τόσο αγαπώ, αλλά που το καλοκαίρι θυμίζει ελληνικό νησί. 
Με μια ακτή 10 χιλιομέτρων να την αγκαλιάζει, και φανταστικά τοπία.
Απλά η επιθυμία μου να ζήσω κάτι διαφορετικό, με ταξίδεψε σε κόσμους φανταστικούς κι ονειρεμένους.


Να κάνω απεργίες προσωπικές, και να ζήσω εμπειρίες λυτρωτικές.

Μου έλειψε το θολό μου, μια και ένα μέρος της ψυχής μου βρίσκεται μέσα στις σελίδες του. Μα πιο πολύ μου λείψατε εσείς, που δίνεται πνοή με την παρουσία σας σ`αυτόν τον @χώρο. Σας ευχαριστώ που συνεχίζεται να ταξιδεύετε μαζί μας.
Καλά μας @ταξίδια λοιπόν, στην κατάθεση ψυχής κι ευαισθησίας.

27 Αυγούστου 2010

26 Αυγούστου 2010

Τέλη κυκλοφορίας οχημάτων...Μπιρμπιλιές (συνέχεια)

 Από τον φίλο μου:Σκέψεις για μένα.




Βρε δημόσια, βολεμένα καθάρματα...
Σας έχει πιάσει η ανησυχία μήπως ο Μήτσος και Τάκης καταστραφούν οικονομικά ή σας διακατέχει οικολογική ευαισθησία;
Εσείς, βαδίζοντας στον 'ασφαλή αυτοκινητόδρομο' του σίγουρου μισθού που συνοδεύετε με επιδόματα και διάφορες αρπαχτές, μπορείτε να αντικαταστήσετε το παλιό σας αυτοκίνητο του 2010 με ένα αυτοκίνητο 'νέας τεχνολογίας' του 2011.
Ένα αυτοκίνητο 'αυγουλιέρα', κοστίζει γύρω στα 11.000 ευρώ. Δηλαδή, ενός σταθερά εργαζόμενου ανθρώπου, περίπου μισθοί 4-5 ετών μισθούς. Ξέρετε πολλούς, που δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά είναι ασφαλής να κάνουν μια τέτοια ριψοκίνδυνη κίνηση;
Ο ανθρωπάκος που έχει ένα αυτοκίνητο δεκαετίας ή δεκαπενταετίας που το χρησιμοποιεί για συγκεκριμένες ανάγκες και το έχει συντηρήσει σε αρίστη κατάσταση, γιατί πρέπει να το 'ξεφορτωθεί';
Μήπως αυτή η κίνηση έχει στόχο την ανάπτυξη κάποιου τομέα της οικονομικής μας ζωής;
Εμείς, σαν χώρα, αυτοκίνητα δεν κατασκευάζουμε. Μόνο συνεργεία επισκευής έχουμε. Δεν βλέπω κάποια ανάγκη να ακολουθήσουμε την τακτική της ενίσχυσης της αυτοκινητοβιομηχανίας για να μην χαθούν θέσεις εργασίας. Ούτε το περιβάλλον προσφέρει κάτι...
Τα αυτοκίνητα πέραν της δεκαετίας πρέπει να έχουν ένα μικρό, ενδεικτικό τέλος 100-200 ευρώ ανεξαρτήτως κυβισμού, γιατί για να έχει κάποιος ένα τέτοιο αυτοκίνητο δεν του επιτρέπουν τα οικονομικά του να το αλλάξει, πόσο μάλλον να πληρώνει υπέρογκα τέλη.
Παράλληλα, εξαφανίστε όλα τα σαράβαλα από τους Ελληνικούς δρόμους. Υπάρχουν αυτοκίνητα 2005 μέχρι και 2008 σε κακά χάλια, με σπασμένους προφυλακτήρες, ανύπαρκτα φώτα, ελλειπή φρένα...
πραγματικά ερείπια της ασφάλτου που αποτελούν και δημόσιο κίνδυνο.
Αν πάλι, θέλετε οπωσδήποτε, να ανανεώσουμε τον στόλο μας με μικρά, οικολογικά αυτοκίνητα, πρέπει να υπάρχει ένα αυτοκίνητο που πληρεί τις προδιαγραφές EURO6 με τελικό κόστος για τον καταναλωτή τα 4.000 Ευρώ, το οποίο θα έχει τρόπο πληρωμή δόσεις που θα παρακρατούνται από τον μισθό -χωρίς μεσολάβηση τραπεζών. Τότε υπάρχει εναλλακτική - η ουτοπική- λύση.
Πάλι, αισθάνομαι ότι μιλάω σε βοσκούς με πτυχία...

24 Αυγούστου 2010

Ένα φεγγάρι κατάδικό μου/μας!!!


Θα χαλαρώσω πάνω σ`ένα φεγγάρι κατάδικό μου, θα κάνω όνειρα για μένα και για κείνα
που πιστεύω, θα αφεθώ στο συναίσθημα να με παρασύρει.
Θα μείνω η κομπάρσος, θα γίνω πρωταγωνίστρια δεν έχει σημασία το αποψινό βράδυ.
Το δικό μου νόημα είναι να μπορώ ακόμη να ονειρεύομαι, και να ξυπνάω μετά από μια πανσέληνο, σε μια ευδαιμονία χωρίς να έχω την απόλυτη ανάγκη της.
Να έρχεται απλώς σαν μια ξαφνική βροχή, γιορτή που την γιορτάζεις ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σ`αυτήν.
Αποφάσισα! Θέλω να ξυπνώ κάθε πρωί και να υποκλίνομαι. Ζωή εδώ είναι οι πιστοί σου!
Γονατιστή να κοιτάζω ψηλά τα  φεγγάρια σου  και να νιώθω δέος. Ζωή! Η ζωή είναι ο μόνος νικητής! Θα μείνω μια ολόκληρη ζωή ταπεινός προσκυνητής, να θαυμάζω την ζωή και τις νύχτες  της με πανσέληνο.


23 Αυγούστου 2010

Τέλη κυκλοφορίας...Μπιρμπιλιές στο ίδιο πνεύμα...

Ένα καινούριο κείμενο από τον φίλο μου που ήταν πάντα κι εξακολουθεί να είναι
"Στοιχείο διαταράσσον την ομαλή λειτουργία του σχολείου", χαρακτηρισμός που με συνόδευε σε όλα τα μαθητικά μου χρόνια..."
Κι εγώ θα προσθέσω και της ίδιας της ζωής!



Και όλους αυτούς τους ανθρώπους τους πληρώνουμε για ειδήμονες, τους κάνουμε υπουργούς συμβούλους κ.α. Χαίρουν του σεβασμού του 'γνώστη'.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν αριθμομηχανή, θα χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους;

Διάβασα το καινούργιο εισπρακτικό μέτρο των Τελών Κυκλοφορίας...

Συμφωνώ ότι τα οικονομικά μας είναι χάλια και πρέπει να μαζευτούν λεφτά, με γενική κατεύθυνση, εισπράττουμε λίγα παραπάνω από όλους... Αυτό θα μπορούσε να το σκεφτεί και ένας βοσκός, δεν χρειάζεται να έχει πάει και Πανεπιστήμιο.

Το μέτρο της "αρπαγής" εξαντλείται στα 662 Ευρώ για τα μέχρι 2.500 κ.ε. Πέρα από αυτά -με τα ίδια τέλη- το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η εξαπάτησή μας. Τα πραγματικά πολυτελή και ακριβά οχήματα ξεκινάνε από 2.500 κ.ε. Γιατί να  μη μπει σε εφαρμογή και η λογική 'πάρα πολλά από τους αρκετούς'; Από 2.500 έως 3.000 κ.ε. 50 ευρώ για το κάθε επιπλέον κ.ε. Από 3.000 - 3.500 κ.ε., αφού πληρώσουν το προηγούμενο 50/κ.ε. τα επόμενα να χρεώνονται με 100/κ.ε..

Και πλέον, από τα 3.500 κ.ε., που μπαίνουμε στα πραγματικά,σκληρά, πολυτελή αυτοκίνητα, ας συνεισφέρουν και αυτοί στην δύσκολή οικονομική κατάσταση με 500/κ.ε. (αντίστοιχο του 100 του χαμηλο-εισοδηματία).

Ferrari, Porsche, Aston Martin, Rage Rover, Hummer, δεν ασχολούνται με κυβισμούς αυτοκινήτων, αλλά με επίγειων ελικοπτέρων. ας πληρώσουν και αυτοί το τίμημα της επίδειξης που τους αναλογεί.

Έτσι θα υπάρχει "πολίτικαλ έντ σοσιαλ κορέκτ" - κοινωνική και πολιτική 'δικαιοσύνη'.


Για τις μοτοσυκλέτες πρέπει να ισχύει κάτι παρόμοιο. Μέχρι 400, 500 κ.ε. μπορεί να είναι ένα όχημα εργασίας. Από εκεί και πάνω δεν είναι πολυτέλεια;

Όλα αυτά, βέβαια, να συνδυαστούν με καταβολή των τελών σε μηνιαία ή τριμηνιαία βάση.

Το εξοργιστικό δεν είναι μόνο ότι μας γδέρνουν, είναι ότι ο μπαμπάς και μαμά -βοσκός ή εργάτης- στερήθηκαν τα πάντα για να σπουδάσει το σπλάχνο τους και αυτό έγινε 'κουτοπόνηρο ζωντανό'

Όσα προανέφερα δεν είναι δικές μου εξυπνάδες. Είναι πράγματα που εφαρμόζονται, εδώ και χρόνια σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες.

Έπεται συνέχεια...
μια και με επιβεβαιώνουν μόνοι τους!!!

22 Αυγούστου 2010

O πασατέμπος...

Σκέψεις μιας γυναίκας...
 "Αυτά που λες εγώ τ' ακούω βερεσέ
Τα παραμύθια σου τ' ανθίστηκα πια τώρα
Και το κατάλαβα πως ήμουνα για σε
Ο πασατέμπος σου για να περνά η ώρα"

Καθισμένοι σ' ένα παγκάκι αγναντεύουν το λιμάνι της Ραφήνας.
Τα φώτα από τα πλοία κάνουν το θέαμα μαγευτικό.
Εκείνη τρώει τον πασατέμπο της με μανία, σαν να θέλει να ξεσπάσει την οργή της κάπου, αλλά δεν έχει αντίπαλο. Το βλέμμα της χάνεται στο βάθος του σκοτεινού ορίζοντα, κι οι σκέψεις της ταξιδιάρικα πουλιά έχουν πετάξει μακριά από το κορμί της.
Σκέφτεται, αναπολεί, προσμένει? Ούτε κι εκείνη ξέρει.

Ο πασατέμπος...
η σωτηρία της,
πρόσχημα να μην μιλάει...
απλά ν' αγναντεύει...
να κλείνεται στον δικό της μικρόκοσμο.

Ευλαβικά, μαζεύει τα φλούδια του πασατέμπου, επάνω στο φουστάνι της, για να τα πετάξει στον κοντινό κάδο. Για εκείνη το καθαρό περιβάλλον είναι τρόπος ζωής.
Εκείνος την παρακολουθεί αμίλητος. Προσπαθεί κατά διαστήματα να σπάσει την σιωπή της με διάφορες κουβέντες κι ερωτήσεις.

Εκείνη δείχνει σαν να είναι αλλού. Κάποια στιγμή σηκώνεται να πετάξει τα φλούδια, και τότε διαπιστώνει ότι εκείνος τα δικά του τα είχε πετάξει κάτω.
Ένιωσε την οργή να την πνίγει.
- "Γιατί το έκανες αυτό;"
- "Για να έχει κάτι να κάνει ο οδοκαθαριστής που θα περάσει αύριο. Ο οποίος έβαλε μέσον να μπει στο δημόσιο, κι αν δεν βρει κάτι να καθαρίσει θα κάθεται όλη την ημέρα...", συνεχίζει απτόητος, κάνοντας την οργή ν`αστράψει στα μάτια της.
- "Και πρέπει να τιμωρηθεί επειδή είναι στο δημόσιο;"
τον ρωτάει με κοφτή  φωνή, κρύβοντας όσο μπορούσε την αγανάκτησή της.
"Η ανθρωπιά σου που πήγε; Περίπατο; Δεν μπορείς να τον σκεφτείς σαν συνάνθρωπο;"
Η φωνή της, πνιχτή, έδειχνε όλη την καταιγίδα που πλησίαζε, και θα τους συντρόφευε όλο το βράδυ.

Ο μόνος αποδέκτης ήταν εκείνος
Είδε ξαφνικά στο πρόσωπό του μια μικρότητα που την τρόμαξε.
Είδε όλους όσους λένε τα "μεγάλα λόγια",  κρίνουν και επικρίνουν κι από πράξεις μηδέν.
Είδε την Ελλάδα του σήμερα.
Που γαβγίζουν όλοι σαν τα σκυλιά, ζητώντας κάποια αλλαγή, αλλά μόνο από τους άλλους...
Είναι τόσο δύσκολο να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας.
Αυτό τον εαυτό, που μας πήρε τόσα χρόνια να τον κάνουμε χαλασμένο γραμμόφωνο, που ακούραστα επαναλαμβάνει το "ωχ δεν βαριέσαι αδελφέ" ή "εγώ θα σώσω τον κόσμο;"
Ο θυμός παραχώρησε την θέση του στην θλίψη.

Τελικά ποιοι είμαστε, που πάμε;

Είμαστε Έλληνες, μιλάμε Ελληνικά, έχουμε αυτά τα αναρίθμητα μνημεία πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένης και της Ακρόπολις των Αθηνών....
Αλλά εμείς συνεχίζουμε να ζούμε με καθρεφτάκια και χάντρες...

Κι έρχομαι και ρωτάω, (πριν να τρελαθώ τελείως, πριν να μετατραπώ σε Αστέρω- υστέρω- «μάνα μου είναι τα βουνά, πατέρας μου ο κάμπος»): Είμαστε η γενιά που χάθηκε στο βουνό, ψάχνοντας goodys για να χορτάσει την πείνα της;

21 Αυγούστου 2010

Τάφοι υπάρχουν...

Δεν θα πώ πολλά για το κείμενο που αναδημοσιεύω στο θολό.Θα το προλογίσω με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα όπως προλογίζει ο ίδιος τον εαυτό του στο δικό του μπλοκ το Σκέψεις για μένα.   . Απλώς θα συμπληρώσω ότι είμαι περήφανη που είναι φίλος μου. Ελπίζω να απολαύσετε τον χείμαρρο που λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

"Ζω ακούω και βλέπω γύρω μου πολλά.

Όλη μου την ζωή μιλούσα και αυτό συχνά δεν άρεσε...

"Στοιχείο διαταράσσον την ομαλή λειτουργία του σχολείου", χαρακτηρισμός που με συνόδευε σε όλα τα μαθητικά μου χρόνια...

@εδώ κυκλοφορώ πολύ καιρό...δεν μιλώ...μόνο παρατηρώ...

Μάλλον ήρθε η ώρα να μιλήσω
..."



Έχουμε χάσει εντελώς τον σκοπό ζωής. Σκοπός ζωής έγινε η ύλη.
Είμαστε Έλληνες, μιλάμε Ελληνικά, έχουμε αυτά τα αναρίθμητα μνημεία πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένης και της Ακρόπολις των Αθηνών....
Αλλά εμείς συνεχίζουμε να ζούμε με καθρεφτάκια και χάντρες...
Ε, δεν θα έρθει το τέλος μας κάποτε;
Φυσικά η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Απλώς γίναμε πάρα πολλοί οι αναλώσιμοι...
Τάφοι υπάρχουν...δόξα τω Θεό!
Kαι αν δεν βολευόμαστε σε τάφους υπάρχει και η απέραντη θάλασσα.
Δεν βρίσκω άλλη λύση...
Εάν δεν αλλάξουμε νοοτροπία....
Aν η "πισίνα" και το "Καγιέν" δεν γίνουν δευτερεύον ζητούμενο, δεν θα μπορέσουμε να φύγουμε μέσα από αυτόν τον βούρκο της μιζέριας, της ανέχειας και της εμπορευματοποίησης ενός "κωλόχαρτου" που έχει μαζέψει το κάθε επαρχιωτάκι (όχι λόγω καταγωγής αλλά λόγω νοοτροπίας) με το "τι φιάνιεις;" και το "τι κάνιεις" και την μανία να αποκτήσει το επόμενο, επώνυμο κουρέλι για να βάλει στο ατσούμπαλο, ακαλλιέργητο σώμα του με σκοπό να δείξει ότι είναι κάτι που δεν είναι.

πηγή

20 Αυγούστου 2010

Καλοκαιρινή αγάπη - Summer Love


Το καλοκαίρι μας έχει συνεπάρει...
δεν μας κρατάνε οι τοίχοι...
δεν μας δροσίζει τίποτα...

Μόνο η αγάπη...
που πνέει στον αέρα!!

19 Αυγούστου 2010

Το καλοκαιράκι...



Το καλοκαιράκι
στη ακρογιαλιά
μέσα στο νεράκι
πλέουμ' αγκαλιά.

Πέφτει το βραδάκι
πιάνει η δροσιά
δώσ' μου ένα φιλάκι
κι έλα πιο κοντά.

Εγώ κι εσύ
εσύ κι εγώ
μόνοι πάνω στη γη
Οοο... μόνοι στη γη.

Ήταν η Αθήνα
κόμπος στο λαιμό
νέφος και ρουτίνα
και άγχος τρομερό.

Δώσ' μου ένα τσιγάρο
δώσ' μου και φωτιά
Θεέ μου θα σε πάρω
στην καυτή την αμμουδιά.

Εγώ κι εσύ
εσύ κι εγώ
μόνοι πάνω στη γη
Οοο... μόνοι στη γη.

Τηλέφωνο χτυπάει
βουλιάζει το νησί
και τ' όνειρο σκορπάει
στου γραφείου τη βουή.

Πετάγομαι ιδρωμένος
δουλεύεις και γελάς
σ' ακούω σαν χαμένος
το ρεφρέν να τραγουδάς.

Εγώ κι εσύ
εσύ κι εγώ
μόνοι πάνω στη γη
Οοο... μόνοι στη γη.

17 Αυγούστου 2010

Θάλασσα πλατιά...



Θάλασσα πλατιά
σ' αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
θάλασσα βαθιά
μια στιγμή δεν ησυχάζεις
λες κι έχεις καρδιά
τη καρδιά μου την μικρούλα την φτωχιά.

Όνειρα τρελά
που πετούν στο κύμα πάνω
φτάνουν στην καρδιά
και τα νιάτα μας ξυπνάνε
όνειρα τρελά
και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά.

Έχω έναν καημό
που με τρώει γλυκά και με λιώνει
έχω ένα καημό θα 'ρθω να στον πω
αδερφή μου εσύ θάλασσα που σ' αγαπώ.

Κύματα πουλιά
στα ταξίδια σας που πάτε
τα αλαργινά
την πικρή μου λύπη πάρτε
κι απο 'κει μακριά
να μου φέρετε κι εμένα τη χαρά.

16 Αυγούστου 2010

Προσευχή...


Δώσ' μου ένα σύνορο να περπατώ,
Δώσ' μου ένα όνομα να μη χαθώ.

Δώσ' μου ένα όνειρο να κρατηθώ,
Δώσ' μου ένα όραμα ν' αντισταθώ.

Δώσ' μου ένα παιδί να εξομολογηθώ,
Δώσ' μου ένα φιλί να πλύνω το κακό.

Ξύπνησε με το πρωί μ' ένα σκοπό,
που να λέει χαλάλι στην ζωή που ζω.

15 Αυγούστου 2010

Μάνα της Καρδιάς!

Ένα μικρό αφιέρωμα στην Μάνα,  που έφερε στον κόσμο Εκείνον που δίδαξε την Αγάπη, και στην μορφή της αντικατοπτρίζονται  όλες οι  μανούλες του κόσμου.


Ζωντανό προσκεφάλι η καρδιά μου
να βρίσκουν τα παιδιά αναπαμό.
Η λαχτάρα, παραστάτης της ζωής μου,
μόνιμη ευπρόσδεκτη σύνοικος
και στο στόμα μου πάντα ευχές-προσευχές.

«Κοιτάξτε το! Δεν είναι πανέμορφο;
Είν’ το παιδί μου!
Έκανε λάθη; Έσφαλλε;
Κανείς να μην πει ότι τόθελε.
Να μην το μαλώσει κανένας,
γιατί είν’ το παιδί μου
Πρόκοψε; Καμαρώστε το! Είναι παιδί μου!»


Σαν τη δική μου αγάπη, καμιά!
Σαν της μάνας τη χαρά και τον πόνο κανένας!
Αγαπάει πριν να δει.
Πάνω απ´ τη νάκα, πάνω απ’ το λίκνο,
πλάθει πορεία ουρανόδρομη ονείρων!


Αν μπορούσα, δίχτυ αγάπης πυκνό,
αδιαπέραστο κι άφθαρτο θα 'πλεκα
και μπροστά στα παιδιά μου θα το 'στηνα,
προστασία –όσο ζω κι αφού φύγω-
απ’ του κακού τους ανέμους,
απ’ το φθόνο του κόσμου κι απ´ τ´ άδικο.
Στημόνι, οι Ελπίδες,
Υφάδι, της Αγάπης τα Όνειρα
και οι σκέψεις, σαϊτιές επιδέξιες.

Θεέ μου,
μέσα στο στέρνο μου
της ουράνιας φλόγας τη ζέστα απιθώνοντας,
μ´ έκαμες Μάνα της Καρδιάς και όχι του ενστίχτου.
Δεν γεννώ, έτσι απλά·
δια βίου τα μωρά μου ανατρέφω.
Με το είναι μου όλο –όσο ζω κι αφού φύγω-
τους ανεκτίμητους καρπούς μου φροντίζω.


Πηγή: hamomilaki

13 Αυγούστου 2010

Όταν τα αστέρια πέφτουν...


Μέρες καλοκαιρινές,
νύκτες ζεστές, γλυκές, χαρούμενες,

πέφτουν τ' αστέρια...και γεμίζουν...
τη ζωή με νόημα,
τα μάτια με λάμψη,
το μυαλό με γαλήνη,
τις ψυχές μ' ελπίδα,
τις καρδιές με ευχές,
το μέλλον με στόχους,
την παρέα μ' αγκαλιές,
τα χέρια με χέρια αγαπημένα,
τα στόματα με λέξεις σιωπηλές,
τους ερωτευμένους με υποσχέσεις
...
Ας χαρούμε αυτές τις νύχτες με τις Περσείδες μαζί με τους αγαπημένους μας,
 και τότε το "Θολό Τοπίο...αποκτά ξεκάθαρη ματιά!"





11 Αυγούστου 2010

AATON says

Εάν μπείς σε εκκλησία, σε όποια να 'ναι, και γυρίσεις το βλέμμα σου, θα τους δείς παντού, και δεν ανήκουν μόνο στο ένα φύλο, εννοείται. Θα τους βρείς και στα τρία φύλα.
Είναι οι Θεούσοι, που σημαίνει, "οι λιγώτερο πιστοί".

Είναι εκείνοι που φοράνε μαύρα δίχως να πενθούν.
Μαύρα ρούχα, μαύρα γυαλιά, τσεμπέρια, γραββάτες, κοστούμια, ψυχές..
όλα μαύρα, μέσα έξω.

Είναι μοχθηροί.
Θα τους δείς να κοιτάζουν με την άκρη του ματιού τους όλη την ώρα, είτε με περιέργεια, είτε με ζήλεια, είτε με φθόνο, είτε με κακία, είτε απο αυταρέσκεια -ποιός τους κοιτάζει-, μα ποτέ δεν θα τους δείς να κοιτάζουν μέσα τους.
Το "μέσα τους", τους είναι άγνωστο, σκοτεινό, φοβούνται να κοιτάξουν βαθειά μέσα τους, γιατί φοβούνται το σκοτάδι. Μα στο σκοτάδι ζούν.

Είναι τις περισσότερες φορές κοινωνικά αμόρφωτοι. Και λέω κοινωνικά, διότι μπορεί κάλλιστα να κατέχουν ένα σωρό πτυχία. Μέχρι και Θεολόγοι γίνονται κάποιοι απο δαύτους, μα μέσα τους είναι κενοί.

Φοβούνται τους πάντες και τα πάντα.
Οι κοινωνικές τους σχέσεις κι επαφές, μετριούνται στα δέκα δάχτυλα, και φυσικά, το μεγαλύτερο μέρος τους αποτελείται απο τον συγγενικό τους κύκλο, που κι αυτός με τα χρόνια -και την φυσική φθορά του χρόνου- μικραίνει αισθητά και ..σταθερά. Φίλους δεν μπορούν να κρατήσουν, γιατί η καχυποψία τους είναι αρρώστια.
Δεσμούς δυσκολεύονται να δημιουργήσουν, διότι είναι μεστοί απο κόμπλεξ, φοβίες και ανασφάλειες. Μα αν δημιουργήσουν κάποτε, δεν κρατάνε πολύ.

Όταν κάνουν σταυρούς, είτε θα τους δείς να τυλίγονται με το χέρι τους και να υποκλίνονται, είτε θα τους δείς να παίζουν "κιθάρα" πάνω στην κοιλιά τους. Κάθε φορά όμως, θα τους δείς να κοιτάζουν πλάγια, ποιοί τους θαυμάζουν. Έχουν χάσει την αίσθηση του "γνώθι σ' αυτόν", και η έπαρση είναι το έμβλημά τους.

Η μεγάλη τους πίστη και αφοσίωση όμως, σαν ελλάχιστη ανταπόδοση, τους χαρίζει μια μέρα, εκεί κοντά -γύρω στα 60- μια αύρα και μια έμπνευση, που γίνονται ως και ποιητές. Τα ποιήματά τους, όχι μόνο ραγίζουν καρδιές, μα κάνουν όλλους τους άλλους να σκάνε απο ζήλεια, με τα κρυμμένα τόσο έντεχνα "κρυφά μυνήματά τους" που μόνο ερευνητές κωδίκων Davinci style μπορούν να διακρίνουν και να αποκωδικοποιήσουν. Ανεβάζουν το επικό τους δημιούργημα κατόπιν σε μια σελίδα, και περιμένουν τους μέν να σκάσουν απο ζήλεια, τους δε, να χειροκροτήσουν έως εσχάτων.

Κάποτε είχα γράψει ένα ποίημα για κάποιους κόπανους που καβαλάνε καλάμι σαν μοτοσακό, και που, όσο παιδιάστικο κι αν ήταν, μου φαίνεται πως θα γίνει μια μέρα κανόνας και θα μείνει διαχρονικό.
Και δεν θέλω ΟΥ!!.. βαριέστε κι εσείς να γράφετε, βαριέμαι να απαντάω κι εγώ...
άστα να πάνε!

Ταξιδέψτε μαζί μου...



Είπα ν`απουσιάσω λίγο από τον @χώρο, να ξεκουραστώ,  να ηρεμήσω, να γαληνέψω, και να ταξιδέψω στο βαθύ γαλάζιο της θάλασσας. Τελικά διαπίστωσα ότι το θολό  είναι κομμάτι της ψυχής μου, και δεν μπορούσα να το αφήσω να περιμένει τον δικό μου γυρισμό, χωρίς έστω μία μικρή ανάσα της παρουσίας μου, στον χώρο του.
Μέσα λοιπόν από το ταξίδι μου στο βαθύ γαλάζιο, στην περίσκεψη και στην ανασυγκρότηση του εαυτού μου, σας στέλνω την αγάπη και την σκέψη μου, καλώντας σας κοντά μου, να ταξιδέψουμε μαζί στο απέραντο γαλάζιο.

9 Αυγούστου 2010

Έννοια μου... καραμελένια μου!!!


Τα γέλια τους αντηχούν σε όλο το σπίτι.
Πειράζουν ακατάπαυστα η μία την άλλη, και τα μάτια τους λάμπουν.
Μάνα και κόρη... δύο γενιές γυναικών, που κατάφεραν να διαβούν την γέφυρα  που συνήθως χωρίζει μία τέτοια σχέση, και να συναντηθούν κάπου στο μέσον της.
Μοιράζονται τα μυστικά τους, διακωμωδούν  και σαρκάζουν η μία την άλλη, και το χιούμορ συντροφεύει τις κουβέντες τους.
Η πριγκιπέσα της, που όταν την πρωτοπήρε στην αγκαλιά της, (μόλις 17 χρονών κοριτσόπουλο) την είχε περάσει για κούκλα.
Που καθόταν μόλις τελείωνε τα καθήκοντα από τις σπουδές της, να την ντύνει  και να την στολίζει σαν κούκλα, και μετά να την βγάζει  φωτογραφίες για να γελάσει.

"Το παιδί της αγάπης..." που ήρθε να επισφραγίσει με την παρουσία της τον μεγάλο έρωτα των εφηβικών της χρόνων.
Η "καραμελένια" της, που έγινε γυναίκα πια. Και της μοιάζει... Θεέ  μου, τόσο πολύ.
Ακόμη και στον χαρακτήρα, στις προτιμήσεις, στον τύπο των αντρών που διαλέγει για συντρόφους. Πολλές φορές βλέπει την  ζωή της να  επαναλαμβάνεται.
Με άλλη όμως πρωταγωνίστρια. Την κόρη της... τον ήλιο της ζωής της.

- Έτσι όπως είσαι τώρα με την βαφή στα μαλλιά, θα σε βγάλω φωτογραφία και θα την βάλω στο φατσαμπούκ. Να την δουν όλοι οι "want to be" να δούμε  θα σε  "want to be" ή "don`t want to be?"
- Για κοιτάξτε μια "Θεά της Αρτέμιδος,"  σε κοντή βερσιόν.
Μάλλον τους είχε τελειώσει το μάρμαρο όταν έφτιαχναν το καλούπι σου γι` αυτό βγήκες τσουρούτικη.
- Έλα κοντή θύελλα πάμε να σε λούσω να δούμε τι έφτιαξα, η καλλιτέχνης.
Την επόμενη φορά που θα θέλεις βαφή θα μου σκάσεις 30 ευρουλάκια, γιατί δεν μπορεί μια διάσημη κομμώτρια σαν και μένα ν`ασχολείται με τρίχες και δη κατσαρές, τσάμπα.
- Λύσε μου μια απορία, κοντό έγκλημα. Αν ήσουν 5 πόντους πιο ψηλή, κι είχες και λίγο μεγαλύτερο στήθος θα ξαναζούσαμε τον τρωικό πόλεμο;
Και τα πειράγματα πάνε κι έρχονται, τα γέλια αντηχούν,  οι καρδιές σκιρτούν, κι ένα αέναο σ`αγαπώ πλανιέται στην ατμόσφαιρα.

Η κόρη της, που την βάφτισε πια  αρχηγό της, η έγνοια της... η καραμελένια της. Που όταν την κλείνει στην  αγκαλιά της,  η ψυχή της αναπαύεται, και νιώθει όλη την ευλογία του Σύμπαντος.
Που από τότε που ήταν μικρό κοριτσάκι, μέχρι και σήμερα που είναι γυναίκα, θα είναι πάντα για εκείνη η έγνοια  κι η καραμελένια της ζωής της.

Κι έπειτα έπεσε γλυκά το σούρουπο... Κι έπειτα, σ΄ έβλεπα να παίρνεις το Απολυτήριό σου χαμογελαστή.  Και στο σκοτάδι, βούρκωσα. Γιατί θυμήθηκα τη μάνα που κράταγε σφιχτά ένα τόσο δα κοριτσάκι  στην Α΄ Δημοτικού.
Χτες σου έδενα τα παπουτσάκια. Σήμερα δένω κόμπο  όλα σου τα μυστικά στην καρδιά μου... 
Η στιγμή που περνάει και χάνεται... 
Η στιγμή που ποτέ δεν χάνεται! 
Μάτια μου!

8 Αυγούστου 2010

Αν ήμουν δέντρο...

 
Αν ήμουν δέντρο, θα ήθελα να είχα γίνει ένα δέντρο παράξενο, ένα δέντρο-παραμυθάς.
Για να σκαρφαλώνουν τα παιδιά στα κλαριά μου και ν’ ακούνε τις ιστορίες που θα τους ψιθύριζα με το φύσημα του ανέμου – ιστορίες που θα μάθαινα από τις ρίζες μου.
Η να κάθονται στην πράσινη αγκαλιά μου και να διαβάζουν τα παραμύθια που θα ήταν γραμμένα στα φύλλα μου – παραμύθια που θ’ άκουγα από τον ήλιο, τη βροχή και το χιόνι.
Κι έπειτα να ονειρεύονται και να κοιτάζουν από ψηλά το αύριο, το σήμερα, το χτες...
Αν ήμουν φυλλοβόλο παραμυθόδεντρο, θα έβγαζα κάθε άνοιξη καινούρια φύλλα με ιστορίες, να τις διαβάζουν και να χαίρονται τα παιδιά στις διακοπές τους το καλοκαίρι.
Αν ήμουν αειθαλές, τα παραμύθια μου θα κρατούσαν συντροφιά στους μικρούς μου φίλους όλες τις εποχές.
Αν ήμουν καρποφόρο παραμυθόδεντρο, θα φώναζα παιδιά κάθε φυλής και κάθε χώρας να μαζέψουν τους καρπούς μου, να τους γευτούν και να φυτέψουν τα κουκούτσια τους παντού στον κόσμο, για ν’ αποκτήσουν όλοι οι τόποι δάση απέραντα από δέντρα-παραμυθάδες.
Να μπορεί ν’ ανέβει στα κλαριά τους κάθε παιδί της γης και ν’ ακούσει τις ιστορίες που θα του ψιθύριζαν με τη βοήθεια του ανέμου – ιστορίες από τις ρίζες τους.
Η να διαβάζει τα παραμύθια τα γραμμένα στα φύλλα τους – παραμύθια του ήλιου, της βροχής και του χιονιού.
Κι ύστερα να ονειρεύεται και να κοιτάζει από ψηλά το αύριο, το σήμερα, το χτες...

5 Αυγούστου 2010

Άνθρωποι μονάχοι...

Είναι φοβερό...
Έχω τον άνθρωπό μου που είναι πάντα έτοιμος για κουβέντα,
μια φιλενάδα που μου έχει σταθεί όσο κανείς,
πολλούς "φίλους" στις επαφές μου, στο FB, στο skype,

...όμως ήρθε μια στιγμή που πνιγόμουν για κουβέντα να μιλήσω, να εκμυστηρευτώ, να με κρίνει, να μοιραστώ, να χαλαρώσω, να ηρεμήσω...
αλλά, άγνωστο γιατί δεν υπήρχε κανείς να στραφώ...

ήταν η ώρα που έδινε παράσταση ο Μορφέας...
όλοι είχα πάρει εισιτήριο και είχαν γεμίσει το θέατρό του,
τον απολάμβαναν και τον χειροκροτούσαν...
και εγώ;

Λοιπόν αυτό δεν το καταλαβαίνω...
πως γίνεται όταν έρθει αυτή η στιγμή να μην υπάρχει κανείς να με ακούσει να με συμπονέσει...
Να πρέπει να μιλήσω στον εαυτό μου...
τι να του πω; Τα ξέρει, τα νοιώθει, τα έχει ζήσει όλα.
Τι μπορεί να μου πει;
Πως να με κρίνει;
Πως να με παρηγορήσει;
Τι να με συμβουλέψει;

και όμως, σήμερα, έπρεπε να τα μιλήσω μόνο στον εαυτό μου...

Είχε πολλά να μου πει, μου τα μάζευε...
Με έκρινε με σοβαρότητα και αυστηρά...
Είχε γλυκά λόγια παρηγοριάς και επαίνου...
Είχε συμβουλές που δεν φανταζόμουν...

βρήκα γαλήνη, ηρέμησα και χάρηκα, ναι χάρηκα...
Κατάλαβα ότι δεν είμαι, τελικά ποτέ μόνη, είναι αδύνατον!

4 Αυγούστου 2010

"Το θολό τοπίο..."

Μνήμες μια γυναίκας...
.
Ζούσαν καλά και αρμονικά, ήσυχα και γαλήνια.
Το μόνο που τους χώριζε ήταν η απόσταση που όταν μηδένιζε χάνονταν, στην αγκαλιά ο ένας του άλλου...
Ζούσαν τις δικές τους στιγμές, που τους αναζωογονούσαν, τους ηρεμούσαν, τους γαλήνευαν και τους έδιναν δύναμη για τις στιγμές 'της απόστασης' και του κενού.
Ένα κενό που προσπαθούσαν να  καλύψουν φτωχές κουβέντες από το τηλέφωνο.

Ο καιρός περνούσε, η ζωή κυλούσε και όλο αυτό είχε γίνει ένας αέναος κύκλος...
Σταδιακά ο χρόνος στένεψε, τα κενά μίκρυναν, οι κουβέντες χρεοκόπησαν  και η απόσταση κούρασε.

Πήραν την μεγάλη απόφαση...
Αγόρασαν την 'φωλιά' τους και αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους.
Ένα άπιαστο όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα, το τηλέφωνο θα σταματούσε να είναι πρωταγωνιστής, oι αγκαλιές θα είχαν την τιμητική τους και το μπαλκόνι  θα αποκτούσε έναν ακόμη θαμώνα. Η 'φωλιά' ετοιμάστηκε με φροντίδα και αγάπη. Δεν χρειαζόταν πολλά...μόνο τα απαραίτητα για να φιλοξενήσει μια μεγάλη αγάπη. Και μόνο η ιδέα τους έκανε να νοιώθουν σαν να ήταν η πρώτη φορά που συναντήθηκαν, σαν να γύριζαν σελίδα, σαν να τους περίμενε το άγνωστο, σαν να ετοιμάζονταν για ταξίδι που θα έκανα αυτή την φορά μαζί.

Εκείνη εγκαταστάθηκε και βάλθηκε να συγυρίζει και να  τακτοποιεί γεμάτη χαρά και σχέδια.
Εκείνος έπρεπε να κάνει ένα τελευταίο ταξίδι που δεν σκεφτόταν, δεν τον απασχολούσε. Τώρα είχε λιμάνι να επιστρέψει.

Εκείνο το Σαββατόβραδο δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι.
Της έφταιγε το στρώμα, τα ρούχα, τα σεντόνια...
Της έφταιγε το σπίτι, ο αέρας, η ζέστη...
Το ξημέρωμα την βρήκε στο μπαλκόνι.
'ΟΧΙ όπως άλλες φορές να αγναντεύει το πέλαγος και να τον σκέφτεται...
Την βρήκε με τα μάτια καρφωμένα στο ρολόι και στο τηλέφωνο...
Το ένα αργοχτυπούσε και το άλλο δεν χτυπούσε, είχε βουβαθεί...
Δεν ήξερε τι να σκεφτεί, δεν ήθελε να σκεφτεί... απλά τα κοιτούσε...
Έφτασε Κυριακή μεσημέρι και το τηλέφωνο, επιτέλους, χτύπησε...
η γη χάθηκε, η καρδιά σταμάτησε, το ρολόι δεν χτυπούσε πια, ο κόσμος σκοτείνιασε,
το τοπίο θόλωσε....

και ο @χώρος αυτός γεννήθηκε...

3 Αυγούστου 2010

Να μην ξεχάσω...

Ζούμε καλοκαιρινές ημέρες που σε καλούν να ξεφύγεις από τις καθημερινές σου συνήθειες. Κι όταν έρχεται κι η αγάπη να φωλιάσει στην καρδιά, τότε η ζωή γλυκαίνει κι αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα και τους ανθρώπους γύρω σου με διαφορετικό βλέμμα. Η καρδιά γαληνεύει, ονειρεύεσαι, κι επιτέλους κάνεις ειρήνη με τον εαυτό σου. Κάνεις  την νοητή  λίστα των προτεραιοτήτων  σου, και πας ένα βήμα πιο μπροστά.

-Να μην ξεχάσω να ξυπνάω το πρωί και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως σήμερα αυτό που θα ζήσω είναι η πραγματική μου ζωή κι όχι μία πρόβα τζενεράλε.
Αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να σηκωθώ από το κρεβάτι είναι η σκηνοθεσία της ημέρας που αρχίζει. Η φωνή των αγαπημένων μου προσώπων όταν  μου λένε καλημέρα, και  σκηνοθετούν μαζί μου την ημέρα μας.

Να μην ξεχάσω...
- να παραγγείλω την αυριανή μου ημέρα, με τον άνθρωπό μου, μέρα αγάπης, χαλάρωσης κι εκτόνωσης.

- να είμαι συνειδητή, να μην αφαιρούμαι.
- να κοιτάζω τους ανθρώπους...
Στα μάτια...
Στα σώματα.
Το ανθρώπινο σώμα μιλάει ακατάπαυστα για τα πάθη μας.
Να στήσω αυτί, να απλώσω μάτι.

Δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις πολύ για να γνωρίσεις πολλούς. Για να καταλάβεις την ανθρώπινη ψυχή.
Αλλά πρώτα πρέπει να με δω προσεκτικά.
Να κατανοήσω πρώτα εμένα.

-Να μην αφήνω  την τύχη να μου ρίχνει τα σκουπίδια της.
-Να ζήσω ημέρες χειροποίητες. Και νύχτες.
-Να θυμηθώ  μέσα από την αγάπη  να μη φοβάμαι το φόβο. Έζησα αρκετά χρόνια μέχρι τώρα και το είδα. Ο φόβος θα με βρει όπου και νάμαι.
Ο φόβος μου χτύπησε πολλές φορές την πόρτα... αλλά όταν  η αγάπη  άνοιξε, δεν ήταν κανείς απέξω.

-Να θυμάμαι να μην απελπίζομαι.
Να μην με παίρνει από κάτω, ακόμη κι όταν όλα γύρω μου, μου φωνάζουν για  το αντίθετο.

Ζούμε ένα τέλος εποχής. Εντάξει αλλά κάπου θα βγάλει αυτό, δεν μπορεί.
Τόσοι πολλοί απελπισμένοι είμαστε.
Θα γεννήσουμε  μια ενέργεια που θα γεννήσει με τη σειρά της κάτι άλλο...
Πιο βιώσιμο...
Πιο ανθρωποκεντρικό...

-Να μην ξεχάσω να επιζήσω μέχρι να έρθουν αυτές οι άλλες ημέρες. Όπως μπορώ. Με τους φίλους μου.  Τους πραγματικούς. Με τον άνθρωπό μου. Χτίζοντας το δικό μας  οικοδόμημα, με θεμέλια αγάπης, ανοιχτής επικοινωνίας,  κι ανθρωπιάς.

2 Αυγούστου 2010

Μια μέρα χωρίς νέα...

"Φιλισκούνι, πως θα ήταν μια μέρα χωρίς νέα;" με ρώτησε η φιλενάδα μου καθώς μιλούσαμε στο τηλέφωνο, απολαμβάνοντας το πρωινό μας καφέ μπροστά στις οθόνες μας.

Από εκείνη την ώρα τριβελίζει στο μυαλό μου αυτή η ιδέα...
Μια μέρα χωρίς νέα, όχι σαν αυτές που απεργούν οι δημοσιογράφοι, αλλά μια μέρα που θα υπάρχει κενό από νέα για...
  • ρεκόρ,
  • μέτρα,
  • απάτες,
  • φόνους,
  • βραβεία,
  • ασχήμια,
  • απεργίες,
  • δυστυχία,
  • δηλώσεις,
  • απαγωγές,
  • γεγονότα,
  • σκάνδαλα,
  • νέα μέτρα,
  • περικοπές, 
  • πτωχεύσεις,
  • κατακτήσεις,
  • καταστροφές,
  • ανακαλύψεις,
  • επιτεύγματα,
  • πληροφορίες,
  • συγχωνεύσεις,
  • κουτσομπολιά,
  • πείνα και πόλεμο,
  • πολυδάπανους γάμους,
  • σκανδαλώδη διαζύγια,
  • άπληστους πολιτικούς,
  • εκατομμύρια διαφθοράς,
  • ...
νέα για τα οποία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Απλά μας γεμίζουν με πληθώρα πληροφοριών που το μόνο που μπορεί να καταφέρουν είναι να μας δώσουν ένα αίσθημα σοφίας ότι
  • μπορούμε να έχουμε γνώμη,
  • χάνουμε τους στόχους μας,
  • μπορούμε να συζητάμε,
  • αποσυντονιζόμαστε,
  • προβληματιζόμαστε,
  • απογοητευόμαστε,
  • τσακωνόμαστε,
  • οργιζόμαστε,
  • ανησυχούμε,
  • φοβόμαστε,
  • λυπόμαστε,
  • θρηνούμε,
  • ....
και όλα αυτά χωρίς να παίζουν κανένα ουσιαστικό ρόλο...
  • στα ουσιαστικά μας προβλήματα,
  • στην καθημερινότητά μας,
  • στην ξεκούραση μας,
  • στην ανάταση μας,
  • στην γαλήνη μας,
  • στα πραγματικά,
  • στις σχέσεις μας,
  • στην υγεία μας,
  • και τελικά στην αύξηση της πραγματικής σοφίας μας...
μιας σοφίας που δεν είναι ουσιαστική, απλά δίνει την δυνατότητα για συμμετοχή σε συζητήσεις για πολλά και ποικίλα θέματα και αυτό είναι, ομολογουμένως ένα πολύ όμορφο συναίσθημα.
Παρόλα αυτά οι γνώσεις για το τι συμβαίνει στον πλανήτη ή ποια είναι τα δημοφιλή θέματα συζήτησης, δεν ταυτίζονται με την σοφία.
 Η πραγματική σοφία μπορεί να αποκτηθεί από παλιά βιβλία, από ένα ταξίδι, στην διάρκεια  αρρώστιας , σε συζητήσεις με φίλους - με άλλα λόγια με την ίδια την ζωή.

Υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος να πέσουμε στην συνήθη παρανόηση της καταναλωτικής κοινωνίας η οποία μπερδεύει την γνώση με την διάκριση...

Πάντα είναι ωφέλιμο να αφιερώνουμε χρόνο σε ουσιαστική περισυλλογή, βάζοντας, κατά καιρούς
"κερί" στα αυτιά μας σαν τους αργοναύτες, μια και δεν υπάρχει κατάρτι να δεθούμε σαν τον Οδυσσέα...

1 Αυγούστου 2010

Αύγουστος

Μπήκε ο Αύγουστος...
έφερε μαζί του...
  • ήλιο,
  • φύση,
  • μνήμες,
  • χρώματα,
  • αρώματα,
  • ανεμελιά,
  • αγνάντεμα,
  • ξεγνοιασιά,
  • περιπάτους,
  • ρομαντισμό,
  • προσμονή για το φεγγάρι του...
Μπήκε ο Αύγουστος κι έφερε μαζί του
την διάθεση γι απόδραση από τον @χώρο...
  • να του μιλάω,
  • να τον χαζεύω, 
  • να ονειρεύομαι,
  • να ακούω μουσική,
  • να τον ερωτεύομαι,
  • ν' αγναντεύω το φεγγάρι,
  • να κάνω σχέδια για το αύριο,
  • να κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα,
  • να βρεθώ κοντά στην θάλασσα,
  • να ταξιδεύω μέσα στα μάτια του,
  • να παριστάνω τη γοργόνα του γλυκού νερού,
  • να παίζω μαζί του στην θάλασσα σαν μικρό παιδί,
  • να...
Και ξαφνικά....
να ξεχνάω ό,τι με βαραίνει,
να βάζω φτερά στους ώμους,
να γίνομαι παιδί.
 Αν βρεθείτε κατά Αρτέμιδα μεριά, 
και δείτε μια "ώριμη" γυναίκα να παίζει με κουβαδάκια στην άμμο,
μην αναρωτηθείτε ποια είναι...
Φωνάξτε με και θα γυρίσω.
Το πολύ-πολύ να φτιάξουμε μαζί πύργους στην θάλασσα,
έστω κι αν τους πάρει κάποια στιγμή το κύμα!