AATON says

Εάν μπείς σε εκκλησία, σε όποια να 'ναι, και γυρίσεις το βλέμμα σου, θα τους δείς παντού, και δεν ανήκουν μόνο στο ένα φύλο, εννοείται. Θα τους βρείς και στα τρία φύλα.
Είναι οι Θεούσοι, που σημαίνει, "οι λιγώτερο πιστοί".

Είναι εκείνοι που φοράνε μαύρα δίχως να πενθούν.
Μαύρα ρούχα, μαύρα γυαλιά, τσεμπέρια, γραββάτες, κοστούμια, ψυχές..
όλα μαύρα, μέσα έξω.

Είναι μοχθηροί.
Θα τους δείς να κοιτάζουν με την άκρη του ματιού τους όλη την ώρα, είτε με περιέργεια, είτε με ζήλεια, είτε με φθόνο, είτε με κακία, είτε απο αυταρέσκεια -ποιός τους κοιτάζει-, μα ποτέ δεν θα τους δείς να κοιτάζουν μέσα τους.
Το "μέσα τους", τους είναι άγνωστο, σκοτεινό, φοβούνται να κοιτάξουν βαθειά μέσα τους, γιατί φοβούνται το σκοτάδι. Μα στο σκοτάδι ζούν.

Είναι τις περισσότερες φορές κοινωνικά αμόρφωτοι. Και λέω κοινωνικά, διότι μπορεί κάλλιστα να κατέχουν ένα σωρό πτυχία. Μέχρι και Θεολόγοι γίνονται κάποιοι απο δαύτους, μα μέσα τους είναι κενοί.

Φοβούνται τους πάντες και τα πάντα.
Οι κοινωνικές τους σχέσεις κι επαφές, μετριούνται στα δέκα δάχτυλα, και φυσικά, το μεγαλύτερο μέρος τους αποτελείται απο τον συγγενικό τους κύκλο, που κι αυτός με τα χρόνια -και την φυσική φθορά του χρόνου- μικραίνει αισθητά και ..σταθερά. Φίλους δεν μπορούν να κρατήσουν, γιατί η καχυποψία τους είναι αρρώστια.
Δεσμούς δυσκολεύονται να δημιουργήσουν, διότι είναι μεστοί απο κόμπλεξ, φοβίες και ανασφάλειες. Μα αν δημιουργήσουν κάποτε, δεν κρατάνε πολύ.

Όταν κάνουν σταυρούς, είτε θα τους δείς να τυλίγονται με το χέρι τους και να υποκλίνονται, είτε θα τους δείς να παίζουν "κιθάρα" πάνω στην κοιλιά τους. Κάθε φορά όμως, θα τους δείς να κοιτάζουν πλάγια, ποιοί τους θαυμάζουν. Έχουν χάσει την αίσθηση του "γνώθι σ' αυτόν", και η έπαρση είναι το έμβλημά τους.

Η μεγάλη τους πίστη και αφοσίωση όμως, σαν ελλάχιστη ανταπόδοση, τους χαρίζει μια μέρα, εκεί κοντά -γύρω στα 60- μια αύρα και μια έμπνευση, που γίνονται ως και ποιητές. Τα ποιήματά τους, όχι μόνο ραγίζουν καρδιές, μα κάνουν όλλους τους άλλους να σκάνε απο ζήλεια, με τα κρυμμένα τόσο έντεχνα "κρυφά μυνήματά τους" που μόνο ερευνητές κωδίκων Davinci style μπορούν να διακρίνουν και να αποκωδικοποιήσουν. Ανεβάζουν το επικό τους δημιούργημα κατόπιν σε μια σελίδα, και περιμένουν τους μέν να σκάσουν απο ζήλεια, τους δε, να χειροκροτήσουν έως εσχάτων.

Κάποτε είχα γράψει ένα ποίημα για κάποιους κόπανους που καβαλάνε καλάμι σαν μοτοσακό, και που, όσο παιδιάστικο κι αν ήταν, μου φαίνεται πως θα γίνει μια μέρα κανόνας και θα μείνει διαχρονικό.
Και δεν θέλω ΟΥ!!.. βαριέστε κι εσείς να γράφετε, βαριέμαι να απαντάω κι εγώ...
άστα να πάνε!