Άνθρωποι μονάχοι...

Είναι φοβερό...
Έχω τον άνθρωπό μου που είναι πάντα έτοιμος για κουβέντα,
μια φιλενάδα που μου έχει σταθεί όσο κανείς,
πολλούς "φίλους" στις επαφές μου, στο FB, στο skype,

...όμως ήρθε μια στιγμή που πνιγόμουν για κουβέντα να μιλήσω, να εκμυστηρευτώ, να με κρίνει, να μοιραστώ, να χαλαρώσω, να ηρεμήσω...
αλλά, άγνωστο γιατί δεν υπήρχε κανείς να στραφώ...

ήταν η ώρα που έδινε παράσταση ο Μορφέας...
όλοι είχα πάρει εισιτήριο και είχαν γεμίσει το θέατρό του,
τον απολάμβαναν και τον χειροκροτούσαν...
και εγώ;

Λοιπόν αυτό δεν το καταλαβαίνω...
πως γίνεται όταν έρθει αυτή η στιγμή να μην υπάρχει κανείς να με ακούσει να με συμπονέσει...
Να πρέπει να μιλήσω στον εαυτό μου...
τι να του πω; Τα ξέρει, τα νοιώθει, τα έχει ζήσει όλα.
Τι μπορεί να μου πει;
Πως να με κρίνει;
Πως να με παρηγορήσει;
Τι να με συμβουλέψει;

και όμως, σήμερα, έπρεπε να τα μιλήσω μόνο στον εαυτό μου...

Είχε πολλά να μου πει, μου τα μάζευε...
Με έκρινε με σοβαρότητα και αυστηρά...
Είχε γλυκά λόγια παρηγοριάς και επαίνου...
Είχε συμβουλές που δεν φανταζόμουν...

βρήκα γαλήνη, ηρέμησα και χάρηκα, ναι χάρηκα...
Κατάλαβα ότι δεν είμαι, τελικά ποτέ μόνη, είναι αδύνατον!