O πασατέμπος...

Σκέψεις μιας γυναίκας...

 "Αυτά που λες εγώ τ' ακούω βερεσέ

Τα παραμύθια σου τ' ανθίστηκα πια τώρα

Και το κατάλαβα πως ήμουνα για σε

Ο πασατέμπος σου για να περνά η ώρα"

Καθισμένοι σ' ένα παγκάκι αγναντεύουν το λιμάνι της Ραφήνας.
Τα φώτα από τα πλοία κάνουν το θέαμα μαγευτικό.
Εκείνη τρώει τον πασατέμπο της με μανία, σαν να θέλει να ξεσπάσει την οργή της κάπου, αλλά δεν έχει αντίπαλο. Το βλέμμα της χάνεται στο βάθος του σκοτεινού ορίζοντα, κι οι σκέψεις της ταξιδιάρικα πουλιά έχουν πετάξει μακριά από το κορμί της.
Σκέφτεται, αναπολεί, προσμένει? Ούτε κι εκείνη ξέρει.

Ο πασατέμπος...
η σωτηρία της,
πρόσχημα να μην μιλάει...
απλά ν' αγναντεύει...
να κλείνεται στον δικό της μικρόκοσμο.

Ευλαβικά, μαζεύει τα φλούδια του πασατέμπου, επάνω στο φουστάνι της, για να τα πετάξει στον κοντινό κάδο. Για εκείνη το καθαρό περιβάλλον είναι τρόπος ζωής.
Εκείνος την παρακολουθεί αμίλητος. Προσπαθεί κατά διαστήματα να σπάσει την σιωπή της με διάφορες κουβέντες κι ερωτήσεις.

Εκείνη δείχνει σαν να είναι αλλού. Κάποια στιγμή σηκώνεται να πετάξει τα φλούδια, και τότε διαπιστώνει ότι εκείνος τα δικά του τα είχε πετάξει κάτω.
Ένιωσε την οργή να την πνίγει.
- "Γιατί το έκανες αυτό;"
- "Για να έχει κάτι να κάνει ο οδοκαθαριστής που θα περάσει αύριο. Ο οποίος έβαλε μέσον να μπει στο δημόσιο, κι αν δεν βρει κάτι να καθαρίσει θα κάθεται όλη την ημέρα...", συνεχίζει απτόητος, κάνοντας την οργή ν`αστράψει στα μάτια της.
- "Και πρέπει να τιμωρηθεί επειδή είναι στο δημόσιο;"
τον ρωτάει με κοφτή  φωνή, κρύβοντας όσο μπορούσε την αγανάκτησή της.
"Η ανθρωπιά σου που πήγε; Περίπατο; Δεν μπορείς να τον σκεφτείς σαν συνάνθρωπο;"
Η φωνή της, πνιχτή, έδειχνε όλη την καταιγίδα που πλησίαζε, και θα τους συντρόφευε όλο το βράδυ.

Ο μόνος αποδέκτης ήταν εκείνος
Είδε ξαφνικά στο πρόσωπό του μια μικρότητα που την τρόμαξε.
Είδε όλους όσους λένε τα "μεγάλα λόγια",  κρίνουν και επικρίνουν κι από πράξεις μηδέν.
Είδε την Ελλάδα του σήμερα.
Που γαβγίζουν όλοι σαν τα σκυλιά, ζητώντας κάποια αλλαγή, αλλά μόνο από τους άλλους...
Είναι τόσο δύσκολο να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας.
Αυτό τον εαυτό, που μας πήρε τόσα χρόνια να τον κάνουμε χαλασμένο γραμμόφωνο, που ακούραστα επαναλαμβάνει το "ωχ δεν βαριέσαι αδελφέ" ή "εγώ θα σώσω τον κόσμο;"
Ο θυμός παραχώρησε την θέση του στην θλίψη.

Τελικά ποιοι είμαστε, που πάμε;

Είμαστε Έλληνες, μιλάμε Ελληνικά, έχουμε αυτά τα αναρίθμητα μνημεία πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένης και της Ακρόπολις των Αθηνών....
Αλλά εμείς συνεχίζουμε να ζούμε με καθρεφτάκια και χάντρες...

Κι έρχομαι και ρωτάω, (πριν να τρελαθώ τελείως, πριν να μετατραπώ σε Αστέρω- υστέρω- «μάνα μου είναι τα βουνά, πατέρας μου ο κάμπος»): Είμαστε η γενιά που χάθηκε στο βουνό, ψάχνοντας goodys για να χορτάσει την πείνα της;