Τάφοι υπάρχουν...

Δεν θα πώ πολλά για το κείμενο που αναδημοσιεύω στο θολό.Θα το προλογίσω με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα όπως προλογίζει ο ίδιος τον εαυτό του στο δικό του μπλοκ το Σκέψεις για μένα.   . Απλώς θα συμπληρώσω ότι είμαι περήφανη που είναι φίλος μου. Ελπίζω να απολαύσετε τον χείμαρρο που λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

"Ζω ακούω και βλέπω γύρω μου πολλά.

Όλη μου την ζωή μιλούσα και αυτό συχνά δεν άρεσε...

"Στοιχείο διαταράσσον την ομαλή λειτουργία του σχολείου", χαρακτηρισμός που με συνόδευε σε όλα τα μαθητικά μου χρόνια...

@εδώ κυκλοφορώ πολύ καιρό...δεν μιλώ...μόνο παρατηρώ...

Μάλλον ήρθε η ώρα να μιλήσω..."

Έχουμε χάσει εντελώς τον σκοπό ζωής. Σκοπός ζωής έγινε η ύλη.
Είμαστε Έλληνες, μιλάμε Ελληνικά, έχουμε αυτά τα αναρίθμητα μνημεία πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένης και της Ακρόπολις των Αθηνών....
Αλλά εμείς συνεχίζουμε να ζούμε με καθρεφτάκια και χάντρες...
Ε, δεν θα έρθει το τέλος μας κάποτε;
Φυσικά η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Απλώς γίναμε πάρα πολλοί οι αναλώσιμοι...
Τάφοι υπάρχουν...δόξα τω Θεό!
Kαι αν δεν βολευόμαστε σε τάφους υπάρχει και η απέραντη θάλασσα.
Δεν βρίσκω άλλη λύση...
Εάν δεν αλλάξουμε νοοτροπία....
Aν η "πισίνα" και το "Καγιέν" δεν γίνουν δευτερεύον ζητούμενο, δεν θα μπορέσουμε να φύγουμε μέσα από αυτόν τον βούρκο της μιζέριας, της ανέχειας και της εμπορευματοποίησης ενός "κωλόχαρτου" που έχει μαζέψει το κάθε επαρχιωτάκι (όχι λόγω καταγωγής αλλά λόγω νοοτροπίας) με το "τι φιάνιεις;" και το "τι κάνιεις" και την μανία να αποκτήσει το επόμενο, επώνυμο κουρέλι για να βάλει στο ατσούμπαλο, ακαλλιέργητο σώμα του με σκοπό να δείξει ότι είναι κάτι που δεν είναι.

πηγή