Έννοια μου... καραμελένια μου!!!

Τα γέλια τους αντηχούν σε όλο το σπίτι.

Πειράζουν ακατάπαυστα η μία την άλλη, και τα μάτια τους λάμπουν.

Μάνα και κόρη... δύο γενιές γυναικών, που κατάφεραν να διαβούν την γέφυρα  που συνήθως χωρίζει μία τέτοια σχέση, και να συναντηθούν κάπου στο μέσον της.

Μοιράζονται τα μυστικά τους, διακωμωδούν  και σαρκάζουν η μία την άλλη, και το χιούμορ συντροφεύει τις κουβέντες τους.

Η πριγκιπέσα της, που όταν την πρωτοπήρε στην αγκαλιά της, (μόλις 17 χρονών κοριτσόπουλο) την είχε περάσει για κούκλα.

Που καθόταν μόλις τελείωνε τα καθήκοντα από τις σπουδές της, να την ντύνει  και να την στολίζει σαν κούκλα, και μετά να την βγάζει  φωτογραφίες για να γελάσει.

"Το παιδί της αγάπης..." που ήρθε να επισφραγίσει με την παρουσία της τον μεγάλο έρωτα των εφηβικών της χρόνων.

Η "καραμελένια" της, που έγινε γυναίκα πια. Και της μοιάζει... Θεέ  μου, τόσο πολύ.

Ακόμη και στον χαρακτήρα, στις προτιμήσεις, στον τύπο των αντρών που διαλέγει για συντρόφους. Πολλές φορές βλέπει την  ζωή της να  επαναλαμβάνεται.

Με άλλη όμως πρωταγωνίστρια. Την κόρη της... τον ήλιο της ζωής της.

- Έτσι όπως είσαι τώρα με την βαφή στα μαλλιά, θα σε βγάλω φωτογραφία και θα την βάλω στο φατσαμπούκ. Να την δουν όλοι οι "want to be" να δούμε  θα σε  "want to be" ή "don`t want to be?"

- Για κοιτάξτε μια "Θεά της Αρτέμιδος,"  σε κοντή βερσιόν.

Μάλλον τους είχε τελειώσει το μάρμαρο όταν έφτιαχναν το καλούπι σου γι` αυτό βγήκες τσουρούτικη.

- Έλα κοντή θύελλα πάμε να σε λούσω να δούμε τι έφτιαξα, η καλλιτέχνης.

Την επόμενη φορά που θα θέλεις βαφή θα μου σκάσεις 30 ευρουλάκια, γιατί δεν μπορεί μια διάσημη κομμώτρια σαν και μένα ν`ασχολείται με τρίχες και δη κατσαρές, τσάμπα.

- Λύσε μου μια απορία, κοντό έγκλημα. Αν ήσουν 5 πόντους πιο ψηλή, κι είχες και λίγο μεγαλύτερο στήθος θα ξαναζούσαμε τον τρωικό πόλεμο;

Και τα πειράγματα πάνε κι έρχονται, τα γέλια αντηχούν,  οι καρδιές σκιρτούν, κι ένα αέναο σ`αγαπώ πλανιέται στην ατμόσφαιρα.

Η κόρη της, που την βάφτισε πια  αρχηγό της, η έγνοια της... η καραμελένια της. Που όταν την κλείνει στην  αγκαλιά της,  η ψυχή της αναπαύεται, και νιώθει όλη την ευλογία του Σύμπαντος.

Που από τότε που ήταν μικρό κοριτσάκι, μέχρι και σήμερα που είναι γυναίκα, θα είναι πάντα για εκείνη η έγνοια  κι η καραμελένια της ζωής της.

Κι έπειτα έπεσε γλυκά το σούρουπο... Κι έπειτα, σ΄ έβλεπα να παίρνεις το Απολυτήριό σου χαμογελαστή.  Και στο σκοτάδι, βούρκωσα. Γιατί θυμήθηκα τη μάνα που κράταγε σφιχτά ένα τόσο δα κοριτσάκι  στην Α΄ Δημοτικού.

Χτες σου έδενα τα παπουτσάκια. Σήμερα δένω κόμπο  όλα σου τα μυστικά στην καρδιά μου... 
Η στιγμή που περνάει και χάνεται... 
Η στιγμή που ποτέ δεν χάνεται! 
Μάτια μου!