Οι κομπάρσοι του έρωτα.

Παράξενος τίτλος δανεισμένος από ένα αγαπημένο βιβλίο, ιδανικός όμως για να περιγράψει την σχέση τους. Γνωρίστηκαν εντελώς τυχαία έτσι απλά, κι η σχέση τους είχε κι εξακολουθεί να έχει την ομορφιά που κρύβει η απλότητα. Δύο άνθρωποι από διαφορετικούς  κόσμους,  που όμως από ένα παιχνίδι της μοίρας, βρέθηκαν τόσο κοντά ο ένας στον άλλον.

Εκείνη καινούρια στον  @χώρο, έψαχνε να βρει τα σωστά βήματα, να βαδίσει το άγνωστο μονοπάτι που ανοιγόταν μπροστά της. Εκείνος ήδη φτασμένος, από τις μορφές του χώρου. Πήρε το χέρι της τρυφερά στο δικό του και την οδήγησε. Την συμβούλευε, την προστάτευε, και της συγχωρούσε τα λάθη και τα πάθη της. Κι εκείνη σαν το μικρό παιδί απολάμβανε την παρουσία του, κι έτρεχε να κρυφτεί στην σκιά του, κάθε φορά που κάτι την ενοχλούσε.
Κι εκείνος πάντα εκεί, να προστατεύει, να συμβουλεύει και να πικραίνεται από την ανωριμότητά της. Και  πάνω απ΄όλα να συγχωρεί, ότι καμιά φορά δεν συγχωρείται. Τελικά την συνάρπασε τόσο πολύ  η προσωπικότητά του, που άρχισε να αισθάνεται έναν πλατωνικό έρωτα για εκείνον. Κι εκείνος της τον ανταπόδωσε με πράξεις. Δίπλα της πάντα, ακόμη κι όταν εκείνη  τον "ξεχνούσε".

Αχ ο έρωτας. "Θέλω να με φτάσεις", σου λέει, "κι αν δεν μπορείς προσπέρασέ με". Η ψυχή του δεμένη στην δική της ψυχή, τα όλα τους δουλεμένα μαζί, απλωμένα στα βλέμματα, υπέροχα. Ένιωθε να τρέμει από χαρά κάθε φορά που τον άκουγε. Κι ο καιρός περνούσε μέσα στην αυταπάτη της, στην παραχάραξη των ονείρων της. Άρχισε να παλεύει στο κενό της απουσίας του, κι η θλίψη παρέμενε η πιο αναπάντητη απορία. Να πέφτουν τα ερωτήματα βροχή, βροντές- βλήματα πάνω στην ψυχή της. Πάντα εύστοχα.
Λένε πώς μόνο ο ερωτευμένος αστοχεί. Πετάει τα βέλη του και του τελειώνουν. Άστοχες όλες οι θλιβερές βολές. Γιατί μόνο ο ερωτευμένος δεν ξέρει σημάδι. Βάζει στόχο την καρδιά και πετυχαίνει παραπέρα. Βάζει στόχο το μυαλό και πετυχαίνει τον αέρα.

Μόνο που ένα βέλος πέτυχε κάποια στιγμή το μυαλό της, κι αποφάσισε ν`απομακρυνθεί από την ζωή του...έτσι απλά όπως μπήκε. Κι από κομπάρσος του έρωτα να γίνει η "πρωταγωνίστρια" .
Έρχονται φορές που η θύμησή του την πονάει. Έρχονται στιγμές που  δεν μπορεί να συγκριθεί το τότε με το τώρα.Αυτό που ζει σήμερα μ`έναν άλλον  πρωταγωνιστή  στην ζωή της. Έρχονται στιγμές  όμως που νιώθει τόσο έντονα την παρουσία του, κι ας μην μιλάνε πια όπως παλιά. Που νιώθει  έντονα την σκιά του να την προστατεύει όπως τότε...έρχονται στιγμές που δεν ζητάει πιο πολλά γιατί  το λίγο για εκείνη  είναι αρκετό.