Ταξιδεψέ με... χωρίς προορισμό.!!!

"Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα!"

Kοιτάζω τα μάτια του και την μικρή σπίθα που τρεμοπαίζει όταν με κοιτάζει, και ζωγραφίζω τον δικό μου παράδεισο, στον καμβά του  μυαλού  μου. Το χέρι μου τρέμει  προσπαθώντας να βάλω τις πρώτες πινελιές, γιατί πάει πολύς καιρός, που είχα πετάξει τα πινέλα και τα χρώματα σε μια άκρη, με την πεποίθηση ότι δεν θα τα ξαναχρειαζόμουν ποτέ πια. Το χέρι του πιάνει απαλά το δικό μου, και βάζουμε  μαζί  πιο σταθερά τις επόμενες πινελιές ...γελώντας σαν παιδιά.

"Φοβάμαι το αυριανό ραντεβού μας". Πιάνω τον εαυτό μου να του σιγοψιθυρίζει στο ακουστικό, την προηγούμενη βραδιά που μιλάγαμε στο skype.

"Κι εγώ το φοβάμαι", μου απαντά.

Είμασταν  δύο άνθρωποι  που προσπάθησαν πολλές φορές στο παρελθόν, να ανοίξουν εκείνη την πόρτα, που σε οδηγεί στο ταξίδι χωρίς προορισμό, που   δεν σε νοιάζει που θα σε οδηγήσει...

απλά απολαμβάνεις την διαδρομή. Διαφορετικά τα ταξίδια μας, και συναντηθήκαμε, όταν είχαμε αποφασίσει ότι δεν θέλουμε άλλο... να ξανακάνουμε αυτό το ταξίδι.

Συναντηθήκαμε τυχαία σ`ένα φιλικό μπλόκ, που έγραφα κείμενα. Ο τρόπος που σχολίασε την ανάρτησή μου, μου κίνησε την προσοχή. Δεν αργήσαμε να συναντηθούμε και στους δικούς μας @χωρους. Ο τρόπος που σχολίαζε κάποιες φορές τα κείμενά μου, μου έδινε την εντύπωση ότι με ήξερε. Κι ένα βράδυ διανύσαμε την απόσταση της σιωπής, και μιλήσαμε πρώτα στο fc, και μετά μέσω skype. Τα βράδια μας, μεταμορφώθηκαν σ' ένα μυστικό καθημερινό  ραντεβού, χωρίς ποτέ να το έχουμε κανονίσει από πριν. Μιλάγαμε ατέλειωτα κάθε βράδυ, 6-7 ολόκληρες  ώρες  και πολλές φορές, μας έβρισκε το ξημέρωμα, χωρίς να έχουμε την διάθεση να διακόψουμε την συνομιλία μας.

 Η παρέα του, είχε αρχίσει να μου γίνεται απαραίτητη. Άκουγα τη φωνή του, και ρούφαγα σαν το σφουγγάρι τα λόγια του...οδηγώντας με, σε καινούρια μονοπάτια γνώσεων,  ανεξερεύνητα ακόμη από μένα. Κι ήρθε επιτέλους η στιγμή, που  νιώσαμε την ανάγκη να  αντικρίσουμε ο ένας τον άλλον, και να πάψουμε να είμαστε απλά μια φωνή.

Κι όταν ξημέρωσε εκείνη η μέρα, ένα γλυκό  εφηβικό συναίσθημα ανυπομονησίας, ένιωσα να κατακλύζει την καρδιά μου. Και βέβαια το πρώτο βήμα ήταν να πάρω  τηλέφωνο το φιλισκούνι μου, και να της εκμυστηρευτώ τους φόβους μου.

 "Έχω τρακ φιλισκούνι...νομίζω ότι δεν θα έχουμε να πούμε τίποτα, μετά από τόσες ώρες συνομιλίας στο skype, κι απλά θ`αρκεστούμε να κοιταζόμαστε".

" Ε και; Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα να μιλάς με την σιωπή; Πόσο μ@λ@κες είσαστε κι οι δύο; Βάλτε γκολ στα δίχτυα της ζωής... κι αφήστε τις επιφυλάξεις, στο κάτω κάτω αν ήταν να μιλάτε γιατί να βρεθείτε;"

Η απάντησή της μου έδωσε δύναμη, κι εκείνη  μαντεύοντας την εξέλιξη της συνάντησης, έγραψε το χθεσινό κείμενο που προλογίζει το δικό μου σήμερα.

Συναντηθήκαμε... κι αντί για την σιωπή  που περιμέναμε, ξαναγίναμε  χείμαρρος, εκμυστηρευόμενοι όσα μας είχαν πονέσει,  και πληγώσει στο παρελθόν. Και κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να του αποκαλύψω  κάποια "δύσκολα...", που δεν του είχα πει τα βράδια όταν  συνομιλούσαμε. Μόλις  του τα είπα ένιωσα απόλυτα ελεύθερη, μια και υπερπήδησα το ρίσκο της αποτυχίας.

"Τώρα που μου τα είπες τα μάτια σου λάμπουν...το είχα καταλάβει ότι  δεν μου τα είχες πει  όλα... Και το ραντεβού μας συνεχίζεται σε άλλη βάση πια" μου είπε με χαμόγελο και με την μικρή σπίθα στα μάτια του που με μαγνήτιζε. Πήρε το χέρι μου στο δικό του, και περιπλανηθήκαμε σαν έφηβοι στα στενά της Πλάκας, της Ακρόπολης και του Μοναστηρακίου, βγάζοντας φωτογραφίες και γελώντας., σαν παιδιά. Οι ώρες που είμασταν μαζί, μας φάνηκαν στιγμές.

Αποχωριστήκαμε με βαριά καρδιά, και το βράδυ πάλι στο skype, μόνο που αυτή την φορά βάλαμε και τις κάμερες, κάτι που αρνιόμασταν πεισματικά τόσο καιρό να κάνουμε.

Απλά κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, κι αφήναμε την σιωπή να μιλήσει για μας, αρχίζοντας εκείνο το ταξίδι που είναι χωρίς προορισμό... το δικό μας ταξίδι, γιατί βρήκαμε το θάρρος ν' ανοίξουμε  την πόρτα που σε οδηγεί  στην αποβάθρα του έρωτα.

Τα παρακάτω λόγια του ΜΙΣΕΛ ΤΟΥΡΝΙΕ εκφράζουν την δική μας αλήθεια, αυτή που λένε τα μάτια μας, όταν κοιταζόμαστε.

"Υπάρχει ένα αλάθητο σημάδι για να καταλάβεις αν είσαι ερωτευμένος με κάποιον…

Το πρόσωπό του σου εμπνέει περισσότερο πόθο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματός του."