Ότι δεν σε σκοτώνει.!!!

Η αγωνία  είναι  ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Προσπαθούν με βιαστικές κινήσεις να μαζέψουν τα πράγματά τους. Δεν το περίμεναν  ότι θα συνέβαινε τόσο γρήγορα. Ήταν απροετοίμαστοι.

Έξωση. Μία λέξη που σημαδεύει την καρδιά,  σε γεμίζει φόβο για το αύριο, και σε αποσυντονίζει. Προσπαθώ να τους δώσω κουράγιο. Τους  κοιτάζω και στο βλέμμα μου κλείνω όλη την αγάπη που νιώθω, μα πιο πολύ  για εκείνη. Το λιμανάκι που αντέχει την κακοκαιρία του  χαρακτήρα μου.

"Θέλω να σε πάρω μια μεγάλη αγκαλιά" της ψιθυρίζω.

Κι εκείνη χωρίς δεύτερη κουβέντα έρχεται και κουρνιάζει πάνω στο στήθος μου.

"Μην φοβάσαι, θα τα βγάλουμε πέρα. Κουφ@λ@  νεκροθάφτη εμείς δεν θα πεθάνουμε ποτέ. Κι όταν θα γίνει δεν θα σε χρειαστούμε, γιατί θα ρίξουμε ασβέστη να μην μείνει τίποτα από το κουφάρι μας " της λέω. Είναι ένα αστείο που το λέμε πολύ συχνά  μεταξύ μας για να παίρνουμε κουράγιο. Η παρέα των τριών "λύκων" που πάντα τα βάζαμε με την ζωή και ρισκάραμε. Κι όταν χάναμε  τι παράξενο αλήθεια, αισθανόμασταν πιο δυνατοί.

Γελάει, και το γέλιο της χαϊδεύει τ`αυτιά μου. Θέλω να κλάψω αλλά δεν έχω την πολυτέλεια. Πρέπει να βρω την δύναμη να κρατηθώ, για να τους δίνω κουράγιο.

Ο κλητήρας είναι  σαφέστατος. Έπρεπε να αδειάσουν  το σπίτι σε μια μέρα.

Χωράνε οι αναμνήσεις μιας ζωής σε μαύρες σακούλες των σκουπιδιών;

"Πέτα τα όπως είναι στις σακούλες μην το σκέφτεσαι." Η φωνή της αντηχεί  στ`αυτιά μου τρομοκρατημένη. Τα χέρια της τρέμουν. Μαζεύουμε βιαστικά, να προλάβουμε τον καθορισμένο χρόνο που έπρεπε να παραδώσουν το σπίτι. Νιώθουμε πανικόβλητες. Σέρνουμε τα κορμιά μας δίνοντας κουράγιο η μία στη άλλη, με το βλέμμα. Δεν μιλάμε πια. Μιλάνε οι καρδιές μας κι όταν περνάμε η μία δίπλα στην άλλη, αγγίζουμε τα χέρια μας σ`ένα βιαστικό σφίξιμο. Ο άντρας της ένα ερείπιο με σοβαρά προβλήματα υγείας, ανήμπορος να συμμετάσχει όσο θα έπρεπε σ`αυτήν την επώδυνη διαδικασία.

Και ξαφνικά διαπιστώνουμε πόση ύλη είχαν μαζέψει  όλα αυτά τα χρόνια. Άχρηστα πράγματα τα περισσότερα, επιβεβαίωση της ύπαρξης τους.Τραγική συσσώρευση ύλης, που μας αιχμαλωτίζει, μας υποδουλώνει, κι απλά μας καταρρακώνει τις περισσότερες φορές, μονολογώ.

"Πώς τα συγκεντρώσαμε  όλα αυτά; Εμάς  η ζωή μας  ήταν πάντα τρεις βαλίτσες. Θεέ μου, δεν το πιστεύω ότι ήμασταν  τόσο λάτρεις της ύλης" μονολογεί, κοιτώντας γύρω της. Το βλέμμα της απλανές, να περιεργάζεται ένα σπίτι  άδειο πια, να θυμάται, να λυπάται, απελπισμένη μπροστά σ`ένα τέλος που δεν φανταζόταν ότι θα ερχόταν ποτέ. Γύρω της κούτες γεμάτες αναμνήσεις μιας ζωής. 

Σε λίγο θα έφευγαν  για πάντα. Δεν είχαν  το κουράγιο να το παραδώσουν.

"Πήγαινε εσύ σε παρακαλώ δεν έχω το κουράγιο να το κάνω "  λέει  στον άντρα της κι η φωνή της κόβεται από έναν λυγμό. Οι ώμοι της έχουν γείρει, σαν να σηκώνει όλη της την ύπαρξη  φορτίο στην πλάτη της. Της χαϊδεύω τα μαλλιά.

"Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" της ψιθυρίζω στ`αυτί.

Μόνο που τώρα πια αναρωτιέμαι: Τι μας κάνει πιο δυνατούς ή  τι μας ακρωτηριάζει ;