Δεν ορίζω...απλά καλωσορίζω.!!!

Από μικρό κορίτσι άκουγα συνεχώς την φράση "όρισε την ζωή σου...". Κι εγώ μια ζωή, το μόνο που "όριζα" ήταν ο δρόμος της καρδιάς, χωρίς να ορίζω... απλά να καλωσορίζω, ανοίγοντας τα χέρια μου στο Σύμπαν, και σε ότι καινούριο ερχόταν να μεταμορφώσει το μονοπάτι της ζωής μου.

Γύρω μου ένας κόσμος γεμάτος προβλήματα και η καθημερινότητα μου/μας απαισιόδοξη. Μία καθημερινότητα που σκοτώνει το αύριο και το ντύνει με τα χρώματα της απαισιοδοξίας: Ανεργία, ΔΝΤ, περικοπές, γενικό ξεπούλημα πατρίδας, κρίση αξιών, συνειδήσεων και στάσεων ζωής. Παντού όπου κι αν κοιτάξω, μόνο τέτοια μηνύματα εισπράττω. Δεν έχω απαίτηση για κάτι πιο αισιόδοξο, μια κι αυτή είναι δυστυχώς η ρεαλιστική πραγματικότητα.Το μόνο που λείπει από το οπτικό μας πεδίο, είναι η έλλειψη προτάσεων που θα μας δώσει έστω μια μικρή νότα αισιοδοξίας, για να μην τινάξουμε τα μυαλά μας στον αέρα.

Κι εγώ που μια ζωή αντιδρούσα σε ότι μ' ενοχλούσε, και γέμιζε την ψυχή μου πόνο, γι' άλλη μια φορά άνοιξα τα χέρια μου στο Σύμπαν, και το ευχαρίστησα για όλες τις δοκιμασίες που μου έδωσε μέχρι σήμερα. Το ευχαρίστησα που με άνδρωσε μέσα απ' αυτές, που με διάπλασε, και που μου δίνει το κουράγιο να συνεχίζω. Το εμπιστεύτηκα ακόμη και για τ' αρνητικά της καθημερινότητάς μου, γιατί ξέρω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα γίνονται για την δική μου/μας εκπαίδευση. Ισόβια μαθήτριά του, μέχρι να με καλέσει. Ακόμη και την ανεργία μου την βλέπω πια με θετική ματιά.

Παράξενο κι ίσως ακούγεται λίγο τρελό. Γι' άλλη μια φορά όμως δεν μ' εξαπάτησε. Έστειλε στον δρόμο μου κάτι που ποτέ δεν πίστευα ότι θα το ζούσα. Κι όμως το έζησα και το ΖΩ κι ανοίγω γι' άλλη μια φορά τα χέρια μου, ευχαριστώντας το για τα δώρα του. Κι ο άφθονος χρόνος που έχω στην διάθεσή μου, λόγω ανεργίας, με βοηθάει να ξεθάψω κομμάτι-κομμάτι τους κρυμμένους θησαυρούς του. Αρκετά τ' αρνητικά αυτής της σχέσης, με την ματιά του κοινωνικού περίγυρου. Ε, και; Ποιος είναι αυτός που θα μου εξηγήσει τον κάθε ορισμό, και θα μπορέσει τελικά να με πείσει.; Το καλοδέχτηκα, αφήνοντάς το να μ' οδηγήσει, πάλι χωρίς να ορίζω, απλά με το να το ΖΩ!

Άλλωστε όλοι οι άνθρωποι που συναντάμε στο μονοπάτι της ζωής μας, έρχονται για να μας διδάξουν κάτι. Ακόμη κι εκπαιδεύοντας μας στον πόνο. Μεγάλοι δάσκαλοι, ο κάθε ένας στον δικό του τομέα. Το γέλιο, την Αγάπη, τον πόνο, την θλίψη, τον έρωτα, την παράδοση άνευ όρων. Όλα αυτά εκείνοι μου τα δίδαξαν. Έζησα και ζω τα πάθη μου και πληρώνω τα λάθη μου, στο ταμείο της ζωής χωρίς να διαμαρτύρομαι. Κι αν ξαναζούσα, με πολύ ελάχιστες εξαιρέσεις, πάλι τις ίδιες επιλογές θα έκανα, ευχαριστώντας τους δασκάλους μου, για τα μαθήματα ζωής που μου δίδαξαν.

Ευλογημένη γυναίκα χορτασμένη από τον ορισμό της λέξης "Αγάπη". Κάνοντας λοιπόν τον απολογισμό μου, έρχομαι να πω σήμερα ότι χωρίς να ορίζω, αγάπησα κι αγαπήθηκα με πάθος. Γιατί μόνο μέσα από την λέξη Αγάπη, ζω, υπάρχω κι ανασαίνω... Ολοκληρώνομαι.

Ταξιδεύω λοιπόν και πάλι στην μαγεία... και εισπράττω το μεγαλείο του να μην ορίζω, παρά μόνο ν`ακολουθώ, να καλωσορίζω και να αφήνομαι. Με τον «ἐν Θεῷ» ενθουσιασμό της έφηβης.Χωρίς υλισμό, χωρίς όρια και περιορισμούς. Χωρίς να ζυγίζω τα υπέρ και τα κατά. Μόνο ν' ανακαλύπτω για άλλη μια φορά τα μαγικά μονοπάτια της, πρωτόγνωρα και μοναδικά όπως ο κάθε άνθρωπος που είναι πλάι μας. Εξερευνητής και συνοδοιπόρος κι αυτός.

Κλείνω τον μονόλογο μου, με τις παρακάτω φράσεις της Τζέιν Φόντα που όταν τις διάβασα, νόμιζα ότι γράφτηκαν για μένα και για την δική μου μέχρι σήμερα στάση ζωής.

"Κάθε γραμμή που έχω κερδίσει στο σώμα μου και κάθε πληγή στην καρδιά μου... τώρα είναι δικά μου. Τα χέρια μου και η καρδιά μου είναι ορθάνοιχτα, καλωσορίζοντας περισσότερες μεταμορφώσεις… όπου και αν με οδηγήσουν."