Η γιορτή του βυζοπνίχτη...

"Εδώ ο κόσμος χάνεται και το νινι χτενίζεται" ή "στραβός είναι ο γιαλός (κόσμος)  ή εγώ καλά αρμενίζω", κι άλλα πολλά που δεν έχω τον χώρο και τον χρόνο να τα γράψω. Χτυπάει το τηλέφωνο ,κι η φωνή της καλής μου φιλενάδας, που όταν μπήκε στην ζωή μου ήταν σοβαρό κορίτσι, και τώρα την έκανα σαν τα μούτρα μου, χαρωπά μου κάνει την εξής ανακοίνωση: "Το ξέρεις ότι φέτος κλείνουν 100 χρόνια από την εφεύρεση του σουτιέν;" Άφωνη εγώ...(είπαμε παιδί μου να κολλήσεις παρδαλίαση αλλά μην ξεπεράσεις και το πρωτότυπο).

"Τι λες σοβαρά; Γι' αυτό  είχα τόση ανησυχία σήμερα κι αναρωτιόμουν τι σημαντικό έχω ξεχάσει;" απαντώ πριν με πιάσει το παραλήρημα της 'παρδάλως'. Γέλια από την άλλη γραμμή, κι εγώ συνεχίζω ακάθεκτη τον μονόλογο της τρελής. " Και δεν μου λες βρε  'φιλισκούνι'  αφού  πέρασαν τόσα χρόνια, αυτός  που το ανακάλυψε θα έχει αποδημήσει εις Κύριον. Τι κρίμα που δεν ξέρω που είναι ο τάφος του  να πάω να του ψάλλω τον  Ακάθιστο ύμνο". "Γιατί αφού ήταν και το σύμβολο του φεμινισμού..." συνεχίζει ακάθεκτη η καλή μου, ρίχνοντας το σπίρτο που  μου φούντωσε  την  φλόγα  μέσα μου.

Λοιπόν, άκου να μαθαίνεις μια και είσαι "μικρή και τριανταφυλλένια"., την διέκοψα  αναψοκοκκινισμένη. Εμένα προσωπικά μου είναι παντελώς άχρηστος ο βυζοπνίχτης, μια και στερούμαι " τα πλούσια  ελέη". Κι όταν αναγκάζομαι να το φοράω, βλαστημάω την ώρα και την στιγμή που το ανακάλυψαν. Μόνο στενοχώρια μου φέρνει, και τίποτα παραπάνω. Όσο για την περιβόητη επανάσταση του φεμινισμού, τώρα θα βρίσω. Σιγά το κίνημα και τις σκατόψυχες που το έκαναν. Αυτό είναι που κατέστρεψε παντελώς την κοινωνία σήμερα. Εγώ προσωπικά, μάτια μου, που δεν είμαι φεμινίστρια, και θα ήθελα την γυναικεία μου φύση να λειτουργεί έτσι όπως  την  διδάχτηκα , αλλά μου την ευνούχισαν. Θα ήθελα πάρα πολύ, μια ισοτιμία μεταξύ των δύο φύλων. Να συμπληρώνω τον σύντροφό μου, κι εκείνος εμένα. Γιατί ως γνωστόν, υπάρχουν πράγματα που μπορώ να κάνω μόνο εγώ, όπως κι αντίστοιχα υπάρχουν πράγματα που  μπορεί  να κάνει μόνο  ο άντρας.

Όταν  λοιπόν είμαι αναγκασμένη να δουλεύω για να επιβιώνω, και γυρνώντας σπίτι με περιμένουν   όλα εκείνα που πρέπει να γίνουν, και χρειάζεται μια οικογένεια,  με τι διάθεση θα τους προσφέρω αυτό που πραγματικά έχουν ανάγκη; Βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας. Ευνουχίσαμε τους άντρες μας, χάσαμε την επαφή με τα  παιδιά μας, γιατί  η κούραση δεν μας δίνει τα περιθώρια ν' ασχοληθούμε σοβαρά μαζί τους .  Κι έτσι ευνουχίσαμε και την ίδια την γυναικεία φύση μας.

Εγώ αρνούμαι να γιορτάσω το δήθεν σύμβολο της θηλυκότητας που με μεταμόρφωσε στον άντρα της ζωής μου. Παραχωρώ  λοιπόν την χαρά σ`εκείνες  που πραγματικά είχαν ανάγκη της ανακάλυψης, ευχόμενη να μην υπάρξει άλλη παρόμοια που  θα ευνουχίσει και την λίγη ανθρωπιά που μας απόμεινε.

Μονόλογος 'παρδάλως' τέλος.

Κι ένα μικρό αφιέρωμα ζήλιας στα πλούσια ελέη και στον "βυζοκράτη".