Την τρέλα μου μέσα!!!

Καθηλωμένη μπροστά στο κομπιούτερ, προσπαθώ  με δυσκολία να βρω ένα θέμα, που θα μου δώσει την έμπνευση να γράψω δυο λέξεις, που θα μοιάζουν με κείμενο. Κι αντί γι` αυτό, μου βγαίνει ένα παραλήρημα χωρίς ειρμό. Δεν έχει αρχή, ούτε τέλος, άτακτο όπως  οι σκέψεις μου.
Η πολιτική δεν με συγκινεί πια. Πόσο να σαρκάσω, και  πόσο να διακωμωδήσω πια τα χάλια μας. Κάμποσα  είναι  και έπονται πολύ περισσότερα. Άλλωστε όσα και να σούρω, μήπως θα αλλάξει κάτι;

Εγώ ξέρω ότι ζω την δική μου καθημερινότητα, με την αβεβαιότητα του αύριο να κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι μου.
Τρέχω κάθε μέρα, μήπως και λύσω το πρόβλημα της ανεργίας που με ταλαιπωρεί  εδώ και κάτι μήνες. Έχω λιώσει στην αγωνία και στις ελπίδες χωρίς αντίκρυσμα.
Κι έρχονται πραγματικά στιγμές, που μου έρχεται να ουρλιάξω, ή να περάσω στην αντίπερα όχθη που λέγεται κατάθλιψη. Έμαθα όμως ότι τίποτα στην ζωή  δεν κερδίζεται με το να παραδίνεις τα όπλα. Πιάνομαι από την ελπίδα μου, από τα λίγα ψήγματα αισιοδοξίας που μου έχουν μείνει και προχωρώ, κι όπου με βγάλει.

Κι ενώ έχω όλα αυτά τα σοβαρά προβλήματα επιβίωσης,  κάποια στιγμή εχθές έπιασα τον εαυτό μου, να συναγωνίζεται  τον   άνθρωπό  μου  που είναι blogger, σχετικά με τις αναρτήσεις, στα μπλόκ μας. Αλλοτρίωσης  το ανάγνωσμα πρόσχωμεν δηλαδή;  Πάει, το καβάλησα  το καλάμι. Έχω  ξεφύγει εντελώς. Είπαμε να είμαστε bloggers  αλλά  να μην τρελαθούμε κιόλας. Να μην  μεταφέρουμε  και στην προσωπική μας ζωή την τρέλα που μας διακατέχει,  γιατί είναι  και λίγο ψυχοφθόρο. Κι αν μείνει μία και δύο μέρες το μπλοκ μου χωρίς ανάρτηση τι έγινε; Θα χάσει η Βενετιά το βελόνι της;

Άλλωστε, αυτούς τους χώρους τους φτιάξαμε  για να καλύψουμε πολλές φορές την μοναχικότητά μας. Κι επειδή όλη μου την ζωή μια δεύτερη κρυφή ζωή (της blogger) μ`ακολουθούσε, λέω αυτή την δεύτερη  κρυφή ζωή, να την βάλω για λίγο στην άκρη, και να γευτώ αυτή που ξεδιπλώνεται μπροστά μου,  και να την ζήσω μαζί με τον σύντροφό μου σε όλη της την ένταση.
Γι` αυτό ζητώ συγγνώμη σε όλους εσάς,  που  πιστά δίνετε το παρόν σας στο δικό μου @χωρο, αν για μία- δύο μέρες, βλέπεται την ίδια ανάρτηση.
Καλοκαιράκι γαρ, ας το ζήσουμε και λίγο, με απλά πράγματα, που ομορφαίνουν όμως την ζωή.

Αφιερωμένο σε όλους εμάς που πάντα θα μας ακολουθεί η μικρή θάλασσα της  δημιουργίας, φθάνοντας πολλές φορές και στα άκρα... να ξεχνάμε ότι τελικά εκεί έξω η Ζωή μας περιμένει να την απολαύσουμε.

Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατί
το 'θελα μα φοβόμουνα να φύγω.
Κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ' εκδικείται λίγο-λίγο.

Όλη μου τη ζωή μού 'βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν' αρχίσω.
Να 'ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν' αρχίσω.

Μου 'μάθαν να μισώ, ν' αρκούμαι στο μισό
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω.
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω.

Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.

Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ' ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ' ακολουθούσε.